Την πένα της Ειρήνης τη γνώρισα μέσα από το λαβκραφτικό αριστούργημα, “Το Δαιμόνιο της Γραφής”, το οποίο επανακυκλοφόρησε το 2012 από την Ars Nocturna. Πρόκειται για ένα βιβλίο 296 σελίδων, το οποίο κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον μου από την πρώτη μέχρι και την τελευταία σελίδα.
Με το νέο της βιβλίο, η συγγραφέας μας ταξιδεύει στους κόσμους των παραμυθιών. Το βιβλίο μας εντυπωσιάζει από την πρώτη στιγμή που το κρατάμε στα χέρια μας, καθώς το καλαίσθητο εξώφυλλο έχει φιλοτεχνηθεί με μαεστρία.
Διαβάζοντας τα διηγήματα, συνειδητοποιούμε πως το σκηνικό είναι γνώριμο. Πρόκειται για αγαπημένα παραμύθια, τα οποία ωστόσο έχουν ειπωθεί με “σκοτεινή χροιά” και κινούνται γύρω από έναν θεματικό άξονα: τον τραγοπόδαρο θεό Πάνα.
Το βιβλίο είναι σχετικά μικρό, 106 σελίδες, όμως κάθε σελίδα εξυπηρετεί την πλοκή των παραμυθιών. Δεν υπάρχουν περιττολογίες. Οι περιγραφές είναι γλαφυρές και σκοτεινά παραμυθένιες, δημιουργώντας τις σωστές εικόνες στον αναγνώστη.
Κάθε ιστορία λοιπόν με βύθιζε ολοένα και περισσότερο στον κόσμο του παραμυθιού. Ένιωθα πως ήμουν εγώ ο καθρέφτης στο βασιλικό δωμάτιο της Αυγούστας, βρέθηκα στο εργαστήρι του ξυλουργού, απέδρασα ταξιδεύοντας στους αιθέρες μαζί με τον Πάνα και εισέπνευσα όλες τις υπέροχες μυρωδιές από το αρωματοποιείο της Σοφίας.
Αν και συνήθως τα παραμύθια διαθέτουν απλή γραμμική πλοκή, η Ειρήνη κατορθώνει να μας κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος, ενώ πολλές φορές πειραματίζεται με τη γραφή της, όπως π.χ. με το θεατρικό μονόπρακτο “Μη Λύνεις τα Μάγια”, το οποίο είναι βασισμένο από το παραμύθι της “Πεντάμορφης και του Τέρατος”.
Αν έπρεπε να ξεχωρίσω κάποια από τις έξι ιστορίες, τότε αναμφίβολα θα επέλεγα τα “Καρφιά”. Πρόκειται για ένα αριστούργημα, το οποίο μας αφηγείται την αγάπη και τη θυσία ενός θεού για μία θνητή. Στο παραμύθι εκείνο κρύβονται φιλοσοφικές αναζητήσεις και διατηρείται το πνεύμα της πρωτότυπης ιστορίας του Σαρλ Περώ (Η Ωραία Κοιμωμένη). Στο τέλος, μαγεμένοι οι ίδιοι από την ιστορία αναρωτιόμαστε: “Τι θα συνέβαινε αν ένας θεός αγαπούσε τους ανθρώπους μέχρι θανάτου;”.
Οι “Έξι Ιστορίες…” λοιπόν με κέρδισαν. Θα έλεγα πως πρόκειται για ένα από τα καλύτερα βιβλία που διάβασα μέσα στο 2016, μία χρονιά πλούσια για την ελληνική λογοτεχνία. Η συγγραφέας απογείωσε την αισθητική παλιών παραμυθιών και μας έδειξε πως μέσα σε κάθε άνθρωπο κρύβεται ο Πάνας, ο οποίος συμβολίζει όλες τις ανθρώπινες εκφάνσεις του όντος. Περιμένω με ανυπομονησία το επόμενο έργο της.
Η Ειρήνη Μαντά γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε γαλλική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, κλασικό τραγούδι στο Ωδείο του Μανώλη Καλομοίρη και υποκριτική στη Σχολή Δραματικής Τέχνης ΙΑΣΜΟΣ.
Το 2005 κυκλοφόρησε το πρώτο της μυθιστόρημα “Genius Scribendi Το δαιμόνιο της γραφής” από τις Εκδόσεις ETRAbooks. Το μυθιστόρημα εξαντλήθηκε και επανακυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ars Nocturna. Άρθρα της και διηγήματα έχουν κυκλοφορήσει στα περιοδικά λογοτεχνίας του Φανταστικού Κοσμική Διάσταση, Φανταστικά Χρονικά, Δραματουργοί των Γιανν και Συμπαντικές Διαδρομές.
Το 2014 συμμετείχε στις ανθολογίες “Κλειστοί χώροι” (εκδόσεις Ars Nocturna) στη συλλογή παραμυθιών “Κόκκινη κλωστή δεμένη” (εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές) και στην ανθολογία διηγημάτων “7 Λέξεις, Διαγωνισμός Λόγω Τέχνης 2013” αφιερωμένος στον Κ. Π. Καβάφη (εκδόσεις Μεταίχμιο). Το 2015 εκδόθηκε το επικής φαντασίας μυθιστόρημά της “Το δάσος με τα πέπλα”, επίσης από τις εκδόσεις Ars Nocturna.Το τελευταίο της βιβλίο, 6 Ιστορίες για Μικρούς Σάτυρους, αποτελεί συλλογή ενήλικων παραμυθιών και κυκλοφόρησε το 2016 από τις εκδόσεις Nightread, Ars Nocturna.
