Λίγο οι συνεχείς καθυστερήσεις, λίγο η έλλειψη υλικού, έμεινα μακριά από τον Λανφέστ για πάνω από 1 χρόνο και έχοντας δύο άλμπουμ στη στοίβα με τα αδιάβαστα. Περιμένοντας ωστόσο πότε θα βγει ο πέμπτος τόμος, είπα να τελειώσω τον πρώτο κύκλο όσο πιο άμεσα. Αρχικά ευχαριστώ πάρα πολύ τους φίλους Γιώργο και Γιάννη από τη Λέσχη Φίλων Κόμικς, καθώς μου παρείχαν σελίδες από το εσωτερικό για να φτιάξω την κριτική.
Που είχαμε μείνει στην ιστορία
Έχουμε αφήσει τον Λανφέστ, τη Σίξι, τη Σιάν, τον Χέμπους και τον Νικολίδη στην αναχώρηση τους από την Έκμουλ προς το Χρυσογάλανο Κάστρο όπου χρειάζονται το σπαθί του Ιππότη Χρυσογάλανου με το μαγικό Φίλντισι του Μαγοχάμοθ πριν καταλήξει στα χέρια του εχθρού τους, Θάνος. Αυτός ο τόμος είναι ουσιαστικά το ταξίδι σε μια πιο νησιωτική μεριά του πλανήτη του Τρόυ και παρά τον αγώνα δρόμου που γίνεται, η ιστορία εξελίσσεται πολύ ομαλά και πολύ σωστά.
Μια μεταβατική ιστορία που επενδύει στους χαρακτήρες
Αν και αυτός ο τόμος είναι σε αρκετά σημεία μεταβατικού χαρακτήρα με στόχο να μας οδηγήσει στην τελική μάχη, πρέπει να πω ότι είναι από τους πιο ποικίλους σεναριακά και εικαστικά. Ο Arleston επικεντρώνεται στους χαρακτήρες της παρέας και στην ανάπτυξη του μύθου του Μαγοχάμοθ και πως μπορούν να μάθουν την τοποθεσία του και λιγότερο στους κακούς, τους οποίους αφήνει για το τέταρτο και τελευταίο μέρος του πρώτου κύκλου της σειράς.
Έτσι ο Θάνος εμφανίζεται για λίγο στην αρχή του κόμικ σε μια γρήγορη μάχη και ο Ιππότης Χρυσογάλανος δε βρίσκεται καν στο κάστρο, ωστόσο ο σκοπός του τρίτου αυτού μέρους είναι διαφορετικό. Έχουμε λοιπόν ένα περιπετειώδες ταξίδι και τον πολύ σοβαρό τραυματισμό της Σιάν και στο δεύτερο έχουμε την παρέα μας στο Χρυσογάλανο Κάστρο, το οποίο όμως δέχεται επίθεση.
Έτσι πέραν του bonding της παρέας, μαθαίνουμε περισσότερα για την προσπάθεια του Νικολίδη να βρει στοιχεία για το Μαγοχάμοθ, ενώ οι δημιουργοί μας δίνουν μια εντυπωσιακότατη τελική μάχη που επενδύει πολύ στο lore του Τρόυ και σε περιστασιακούς χαρακτήρες και κακούς που έχουν να προσδώσουν κάτι ωραίο στην ιστορία.
Κλείνοντας, είναι ένα άλμπουμ που μας οδηγεί πλέον ξεκάθαρα στη μεγάλη μάχη μεταξύ Λανφέστ, Χρυσογάλανου και Θάνος και η οποία αναμένεται εντυπωσιακή. Το άλμπουμ πετυχαίνει 100% το στόχο του επενδύοντας στο να δούμε διαφορετικές τοποθεσίες στο Τρόυ, να έχει το κλασικό χιούμορ της σειράς και να πάει την ιστορία κι άλλα βήματα παρακάτω, κάνοντας σε να σεβαστείς και να αγαπήσεις περισσότερο τους πέντε πρωταγωνιστές.
Το πιο πολύπλευρο σχέδιο του Taquin ως τώρα
Έχω εκφράσει ουκ ολίγες φορές τον θαυμασμό μου για τον Γάλλο δημιουργό, αλλά εδώ ο Tarquin πηγαίνει σε άλλο επίπεδο. Ο πρώτος τόμος ήταν περισσότερο μια περιπέτεια στο δάσος, ο δεύτερος ήταν στην πόλη της Έκμουλ, εδώ όμως έχουμε πολλά και διαφορετικά τοπία και τοποθεσίες και ο σχεδιαστής τα πηγαίνει περίφημα. Από τη σεκάνς στην αρχή με την καταιγίδα στη μέση της θάλασσας (όπου νιώθεις όλο το αίσθημα της αγωνίας των ηρώων) μέχρι τα καρέ στην παραλία, στο χωριό και φυσικά στο κάστρο.
Το gore στοιχείο δεν λείπει όπως και τα πιο μεγάλα, εντυπωσιακά καρέ που πάντα σπάνε με μια χιουμοριστική ατάκα ή την αφήγηση σε άψογους συνδυασμούς. Η πλάκα είναι ότι είμαι σίγουρος ότι στον επόμενο θα πάει ακόμα καλύτερα, αλλά σχεδιαστικά και χρωματικά είναι ο κορυφαίος τόμος εκ των τριών.
Η έκδοση και τελική σύνοψη
Δε θα κουραστώ να το λέω. Η έκδοση είναι άψογη και δε χρειάζεται διορθώσεις. Σκληρόδετο, με ωραίο χαρτί, υπέροχο εσωτερικό, τέλεια απόδοση των χρωμάτων και φυσικά καλή και ενδιαφέρουσα μετάφραση με τον πεζό λόγο να αποτυπώνεται και στο χαρτί όπως στην καθημερινότητα μας δηλαδή με ατάκες και βρισιές. Πέρασα πολύ καλά και με αυτό το κεφάλαιο της ιστορίας και πιστεύω σύντομα θα διαβάσω το επόμενο!
