Για να πω την αλήθεια μου, δεν είμαι τόσο up to date με νέες κυκλοφορίες δίσκων. Ακούω καθημερινά άπειρη μουσική, αλλά όταν βάζω κάτι που δεν έχω ξανακούσει, σκαλίζω συγκροτήματα ή είδη που έχουν κυκλοφορήσει χρόνια πριν. Εννοείται ότι δίσκους γνωστών συγκροτημάτων ή ό,τι ακολουθώ πιστά, θα το ακούσω μέσα στη χρονιά κυκλοφορίας τους, αλλά δεν ήθελα να κάνω ένα άρθρο με το πόσο μου άρεσε το καινούριο των Lamb of God ή των Alter Bridge και τους Adolf Plays the Jazz με άλλους Έλληνες μουσικούς θα τους πιάσουμε σε κάποιο επόμενο άρθρο.
Έτσι συνδύασα άρθρο και μουσική με διαφορετικό τρόπο. Έκανα ένα κάλεσμα στο Twitter μου, ξέροντας πως έχω εξαιρετικούς γνώστες και ανθρώπους που ακούνε ωραίους δίσκους, να μου προτείνουν φετινά άλμπουμ που άκουσαν και τους άρεσαν και τα αγαπημένα μου θα έμπαιναν στο άρθρο. Με αυτόν τον τρόπο άκουσα φανταστικούς δίσκους ή ακόμα και καινούρια συγκροτήματα και ταυτόχρονα είχα πολύ υλικό για γράψιμο. Εννοείται ότι στο δεύτερο μέρος του αφιερώματος όποιος έκανε έστω και πρόταση κάποιον δίσκο θα έπαιρνε ένα honorable mention. Πάμε λοιπόν να δούμε έξι δίσκους που επιλέξατε και προτείνατε και γουστάρατε πολύ και με κάνατε και μένα να γουστάρω.
Phychonaut – Violate Consensus Reality από @__Rankin__
Δε θα κρύψω ότι αυτή η πρόταση έδωσε την ιδέα για το άρθρο μου. Εκεί που αναλύουμε με τον φίλο Rankin πόσο γουστάραμε τον νέο δίσκο των Lamb of God μου λέει ότι για εκείνον το Album of the Year είναι το νέο των Psychonaut. Μου εξηγεί λίγο ότι η φάση είναι ευρωπαϊκό post-metal τύπου Ocean και επειδή ακριβώς αυτή τη φάση περνάω εδώ και δύο χρόνια, το βάζω να το ακούσω και μπορώ να πω με σιγουριά ότι είναι ίσως και για μένα ό,τι καλύτερο βγήκε φέτος. Τρομερό post-metal, δυναμικό, με ριφάρες, με απίστευτη εναλλαγή μελωδίας και ξεσπάσματος, με αρκετή ατμοσφαιρικότητα και γενικότερα ένα τρομερά ολοκληρωμένο άλμπουμ από το πρώτο έως το τελευταίο τραγούδι.
Black Lung – Dark Waves από @thodorisv
Ο Θοδωρής είναι ο τεχνικός του anthem.gr και που και που μας στέλνει στην ομαδική μας κάποιους ενδιαφέροντες δίσκους,. Έτσι έκανε και με τους Black Lung και μπορώ να πω ότι με κέρδισε εύκολα από τα πρώτα δύο τραγούδια. Η τετράδα από τη Βαλτιμόρη βάζει πολλά ρετρό στοιχεία σε ένα ψυχεδελικό δημιούργημα που ακούγεται σαν να μας ήρθε από τα 70s με μοντέρνο ήχο και μερικά από τα ορχηστρικά περάσματα και τα ιντερλούδια είναι από τα πιο μαγικά που έχω ακούσει.
Obsidious – Iconic από @ParisAlxN
Με τον Πάρι λέμε συχνά πως πέραν προσωπικής φιλίας, μας συνδέει η κοινή αγάπη για βρωμοράπ και ακραίο μέταλ. Και αν για τους ΖΝ θα μιλήσουμε σε άλλη φάση, ας μιλήσουμε για τους Obsidious και το Iconic που βγήκε τον Οκτώβρη και αποτελεί σταθμό στην προσπάθεια των Ευρωπαίων να επαναπροσδιορίσουν και να εξελίξουν το σύγχρονο progressive και τεχνικό metal. Μιλάμε για ένα δημιούργημα με τρομερά στοιχεία από τον προοδευτικό χώρο, ακραία δύσκολα και τεχνικά ριφ, ντραμς που βαράνε δυνατά και πολλή deathίλα. Ο ήχος είναι καθαρός και η παραγωγή που έχει γίνει, είναι εξαιρετική σε ένα άλμπουμ που όντως δείχνει να πηγαίνει μπροστά τον χώρο του ακραίου ήχου. Ακούστε το και δε θα χάσετε.
Puppy – Pure Evil από @TheOhdaessu
Από το υπέροχο εξώφυλλο φαινόταν ότι θα ακούσουμε κάτι καλό και το μεσαιωνικό κάστρο που απεικονίζεται δεν είναι το μοναδικό ρετρό στοιχείο του δίσκου. Από το The Kiss με το οποίο ουσιαστικά ξεκινάει ο δίσκος, παίρνεις μια ξεκάθαρη γεύση από 90s grungίλα και αισθητική, αλλά με περισσότερα heavy στοιχεία στο στυλ των Soundgarden και των Alice In Chains. Όλος ο δίσκος των Λονδρέζων κυλάει ακριβώς σε αυτό το στυλ με καταπληκτικές μεταβάσεις, λίγα σόλο και υπέροχα heavy riffs υπό ένα alternative πρίσμα γενικότερα. Είναι απολαυστικός από την αρχή ως το τέλος.
River Flows Reverse – The Homing Bird’s Trace από @fbdaounou
Υπάρχει φοβερή relaxing μουσική που μπορείς να βρεις για να ηρεμήσεις ή να συγκεντρωθείς και οι Ούγγροι River Flows Reverse έχουν γίνει από τα must μου μετά τους We Lost the Sea. Ένα τρομερό ψυχεδελικό δημιούργημα, το The Homing Bird’s Trace μοιάζει να έχει βγει από μουσική που ακούνε στο dojo του LaRusso από το Cobra Kai, έχει λίγα ακουστικά περάσματα, είναι λίγο jazzy και φλερτάρει με το post, αλλά έχει και μεγάλα διαστήματα με λίγους μόνο ήχους να σε κάνουν να νιώθεις ήρεμος και ζωντανός. Τα φωνητικά είναι φανταστικά και πραγματικά αν ψάχνετε μουσική για δουλειά ή διάβασμα (αν είστε τύποι που θέλετε κάτι χαλαρωτικό να παίζει), σας το προτείνω σίγουρα.
Dragon Skull – Dragon Skull από @AlexAv0805
Ελληνικό heavy metal βλέπω, εξωφυλλάρα με δράκο βλέπω, τον Άρη Λάμπο που έχουμε φιλοξενήσει στο παρελθόν με τα συγκροτήματά του στο anthem.gr, ο σύγγαυρος Alex ήξερε 100% τι μου πρότεινε. Είναι ένας heavy metal δίσκος που έχει πραγματικά φανταστικό παίξιμο από όλο το συγκρότημα και το γρέζι στη φωνή του Άρη απογειώνει ακόμα περισσότερο το αποτέλεσμα. Επηρεασμένο αισθητικά και μουσικά από το New Wave of British Heavy Metal, το ομώνυμο άλμπουμ των Dragon Skull θα θυμίσει σε όλους δίσκους ιστορικών συγκροτημάτων κρατώντας όμως μια σύγχρονη ταυτότητα και προσφέροντας σε μόλις 24 λεπτά ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα. Ανυπομονώ να ακούσω και έναν full length δίσκο τους!
Αυτά λοιπόν, για το πρώτο μέρος, καλή ακρόαση σε όλους και ανυπομονώ να τα πούμε για το δεύτερο και τελευταίο μέρος του Six Albums!
