Στα ριάλιτι παιχνίδια, η μαγειρική είναι ένας τύπος φορμάτ που διαχρονικά έχει επιτυχία. Είτε είναι στην πιο διαδεδομένη μορφή τους όπως το MasterChef, είτε σε μια λίγο πιο χαλαρή όπως το Is It Cake?, είτε σε μια πιο πειραματική σαν το Baking Impossible, αυτού του είδους τα ριάλιτι τραβάνε σαν μαύρες τρύπες τον κόσμο.
Τι γίνεται όμως με τις ταινίες γύρω από την μαγειρική; Ή το φαγητό γενικότερα; Με αφορμή, λοιπόν, τον ερχομό της 9ης σεζόν (ναι μετράω και αυτές του MEGA) του ελληνικού MasterChef, πάμε να δούμε ορισμένες ταινίες που έχουν κοινή θεματολογία με το συγκεκριμένο ριάλιτι. Αρκετές θα είναι σύγχρονες, άλλες πιο παλιές. Δεν θα μιλήσουμε απαραίτητα για τις καλύτερες, αλλά για ταινίες που είχαν κάτι να δώσουν με αφορμή την μεγάλη και παντοτινή μας αγάπη.
Το τρομακτικό φαγητό
Τρόμος όχι απαραίτητα με την έννοια του να φοβάσαι την σκιά σου. Πιο πολύ τρόμος από την άποψη ότι βλέπεις τον θάνατο στην πόρτα σου. Όπως για παράδειγμα οι πλούσιοι πελάτες του εστιατορίου Hawthorne στο The Menu. Γνωστός για την δουλειά του στο Succession και στο Shameless, ο Mark Mylod σατιρίζει τα πάντα. Από την κουλτούρα του fine dining, μέχρι την ίδια την κοινωνία και το δήθεν.
Υπάρχει η άποψη ότι το τέλος θα μπορούσε να είναι καλύτερο. Προσωπικά το βρήκα ακόλουθο της νοοτροπίας της ταινίας. Ένα καστ γεμάτο ονόματα ταιριαστά με τους ρόλους τους, η Anya (όσο κι αν κλαίγονται μερικοί ότι παίζει παντού) ήταν μια χαρά, ο Hoult αποδεικνύει ότι ίσως είναι από τους αρκετά υποτιμημένους ηθοποιούς και ό,τι κι αν πεις για τον Ralph Fiennes είναι λίγο. Ξέρουμε τι μπορεί να κάνει υποκριτικά εδώ και χρόνια. Ξεκολλήστε λίγο από τον Voldemort!
Από την κουζίνα έρχεται το φαγητό
Εάν πρέπει να προτείνεις σε κάποιον μια ταινία για τις πραγματικές συνθήκες μιας κουζίνας και την σκιαγράφηση των προσωπικοτήτων που απαρτίζουν την μικρή κοινωνία που ζει και αναπνέει μέσα σε αυτή, το Boiling Point είναι αυτή. Ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται σε ένα άτομο που δεν έχει δουλέψει δευτερόλεπτο σε έναν τέτοιο χώρο. Βλέπεις όλα τα προβλήματα που μπορούν να υπάρχουν. Από μικρά και ασήμαντα, μέχρι μεγάλα που μπορούν να σε στείλουν στον θάνατο. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Το μονοκάμερο, ενώ εύκολα θα μπορούσε να είναι ένας τρόπος για να καλυφθούν ατέλειες και ουσιαστικά ο σκηνοθέτης να φλεξάρει ότι μπορεί να το υλοποιήσει, είναι η ιδανική επιλογή για μια τέτοιου είδους ταινία. Πολύ γρήγορα και χωρίς περιττή βαβούρα (αν και βαβούρα με πίεση υπάρχει άπειρη στην ατμόσφαιρα) σου δίνει ό,τι χρειάζεται να ξέρεις για τους χαρακτήρες μαζί με τους οποίους θα περάσεις μια βραδιά. Ο Graham συνεχίζει (όχι πως σταμάτησε ποτέ) να δείχνει τι ηθοποιάρα είναι και ανυπομονώ να τον δω στην sequel σειρά που θα ακολουθήσει.
Ο έρωτας περνάει από το στομάχι δεν λένε;
Όταν πιάνουμε τον συνδυασμό ρομαντικής, δραματικής ταινίας με φαγητό, ενδεχομένως η πρώτη που έρχεται στο μυαλό αρκετών να είναι το No Reservations (ή ελληνιστί Έχετε κάνει κράτηση;). Ξέρετε για ποια ταινία λέω. Όπου η Catherine Zeta-Jones είναι διακεκριμένη σεφ και στο δικό της εστιατόριο προσλαμβάνουν τον Aaron Eckhart για την θέση του σου σεφ. Αρκετά προβλέψιμη για τα γούστα μου, παρ’όλα αυτά έχει το κοινό της.
Από την άλλη μεριά, η ταινία που θα ήθελα να μιλήσω είναι το The Lunchbox του Ritesh Batra με πρωταγωνιστή τον Irrfan Khan (γνωστό από το Life of Pi, Slumdog Millionare κλπ). Στην Ινδία, λοιπόν, υπάρχει το dabbawala. Ένα σύστημα ντελίβερι κατά το οποίο συνήθως οι νοικοκυρές των σπιτιών στέλνουν σε πακέτα φαγητό στην εργασία των αντρών τους. Έτσι, η Ila που θέλει να αναθερμάνει την σχέση με τον άντρα της, ξεκινά μαζί με το πακέτο φαγητού να στέλνει και ρομαντικά μηνύματα. Λόγω, όμως, ενός λάθους στο σύστημα τα πακέτα αυτά φτάνουν στον Saajan (που υποδύεται ο Khan) ο οποίος είναι χήρος. Με αυτό το παιχνίδι της μοίρας, ξεκινά μια ανταλλαγή μηνυμάτων μεταξύ των δύο ατόμων και ξετυλίγεται μια πολύ όμορφη ιστορία.
Να προσθέσω ότι την συγκεκριμένη ταινία την είδα πρώτη φορά στο κανάλι της Βουλής, όπου σε συνδυασμό με την δημόσια τηλεόραση κι άλλα μικρότερης εμβέλειας κανάλια κάνουν εξαιρετική δουλειά στις επιλογές ταινιών που αποφασίζουν να προβάλουν. Οπότε δώστε τους μια ευκαιρία.
Μια πλατφόρμα όλο μυστήριο
Ήταν κάπου εκεί στην πρώτη άνοιξη της πανδημίας όπου στο Top 10 του Netflix κατάφερε να αναρριχηθεί μια ισπανόφωνη ταίνια. Το όνομά της The Platform. Πρόκειται λίγο για sci-fi, λίγο για horror, λίγο για κοινωνική. Η ιδέα έχει να κάνει με ένα πύργο, όπου σε κάθε όροφό του μένουν δύο άτομα και από την κορυφή του ξεκινά να κατεβαίνει μια πλατφόρμα γεμάτη φαγητό. Η συγκεκριμένη πλατφόρμα μένει για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα σε κάθε όροφο κι επίσης τα άτομα ανά μήνα αλλάζουν τον όροφο που μένουν τυχαία. Οπότε καταλαβαίνετε τι χαμός γίνεται όταν το ζευγάρι που ζει στην κορυφή μπορεί να φάει ό,τι και όσο θέλει ενώ στα πιο κάτω στρώματα ενδέχεται να μην φάνε καθόλου.
Δεν θα το παίξω κουλτουριάρης με βαρύγδουπες εκφράσεις που θα εκθιάζουν το συγκεκριμένο πόνημα του Galder Gaztelu-Urrutia. Το δικό μου σχόλιο για την ταινία είναι πως πρόκειται για μία από τις τίμιες προσπάθειες και παραγωγές που μπορείς να δεις στο Netflix, με τα κοινωνικά της μηνύματα να είναι κάτι παραπάνω από ξεκάθαρα. Ειδικά αν ξεπεράσεις το αρχικό στάδιο των κοινωνικών στρωμάτων (βλέπε πάνω και κάτω όροφοι), τους υπόλοιπους προβληματισμούς στους σερβίρει στο πιάτο. Λίγο το τέλος με ξένισε, αλλά καλύτερα να το δείτε για να βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του.
Ένας αρουραίος-σεφ
Ήταν πρακτικά αδύνατον να μιλήσω για ταινίες σε σχέση με το φαγητό και να μην γίνει αναφορά στο μπριάμ. Εεε σόρρυ, ναι το ξέρω. Χιλιοπαιγμένο το αστείο. Μιλάω προφανώς για το Ratatouille της Pixar και το όνειρο του Remy να γίνει σεφ στο Παρίσι. Να προσπαθήσω να σας πείσω ότι είναι μία από τις καλύτερες ταινίες του συγκεκριμένου στούντιο δε νομίζω να χρειάζεται. Ή για το πόσο όμορφη και γεμάτη ζεστασιά είναι. Στο μόνο που θα σταθώ, επειδή γενικά σνομπάρουμε την ελληνική μεταγλώττιση, είναι πως στον ρόλο του Remy έχουμε τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο και σε αυτόν του σεφ Gusteau, που αποτελεί το πρότυπο του μικρού αρουραίου, τον Ηλία Μαμαλάκη. Δηλαδή τι άλλο θέλετε;
Στον δρόμο για το ψυγείο…
…σκεφτόμουν τραγούδια που μπορώ να βάλω στο τέλος. Το σκέφτηκα σοβαρά παιδιά, γιατί τα πρώτα που έρχονταν στο μυαλό ήταν κάποια για φέτες και ψωμιά ή για το αυγολέμονο (κι όχι τον γνωστό κύριο). Οπότε, επειδή κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας λέγοντας ότι έχουμε επίπεδο, το γυρνάμε γρήγορα στις ταινίες πετώντας δύο ακόμα.
Πρώτα, το Delicatessen το οποίο είναι μια γαλλική μαύρη κωμωδία γύρω από μια μετα-αποκαλυπτική πόλη όπου το φαγητό είναι δυσεύρετο και στο ισογείο μιας πολυκατοικίας λειτουργεί ένα κρεοπωλείο. Το τι σερβίρει στους ενοίκους της πολυκατοικίας, το αφήνω να το ανακαλύψετε μόνοι σας. Αν κάνετε συχνά βόλτες στο ERTflix, σίγουρα θα το πετύχετε.
Η άλλη ταινία που ήθελα να προτείνω είναι το Founder. Παρ’ότι είναι μιας μορφής βιογραφία, την αναφέρω γιατί έχει κάτι ενδιαφέρον να πει. Πρόκειται για την περίπτωση του επιχειρηματία Ray Kroc (τον οποίο υποδύεται ο Michael Keaton), όπου βρήκε τρόπο όχι απλά να αποκτήσει μια κάπως γνωστή μας αλυσίδα ταχυφαγείων, αλλά να διώξει και τους ιδρυτές της από εκεί. Φυσικά μιλάω για τα McDonald’s.
Πεινάσαμε, φάγαμε ορεκτικό, κυρίως και γλυκό, άρα πάρτε ένα φρουτάκι για το τέλος!
Για περισσότερες ταινίες, εδώ!
