Είμαι άνθρωπος που ταυτίζω albums με εποχές, θυμάμαι ακριβώς με τι ρυθμούς κυλούσε η ζωή μου τη στιγμή που άκουσα τις πρώτες νότες, το intro ενός κομματιού, τα μέρη που περπατούσα ακούγοντας το ξανά και ξανά. Το 2017, το RELAXER έμελλε να είναι το soundtrack για κάθε deadline μεταπτυχιακού, για κάθε βιαστικό καφέ στην Αιόλου πριν μπω σε τρίωρη διάλεξη, για κάθε σκέψη που είχα για δουλειές που δεν αγαπούσα, ανθρώπους που δε με γέμιζαν. Με έναν τρόπο, ήταν ένα album που μου έδειχνε ότι κάτι πρέπει να αλλάξει. Και συνήθως είμαστε πιο δεκτικοί στα subliminal μηνύματα ενός κομματιού, παρά στις άμεσες συζητήσεις που μας φέρνουν σε αμηχανία.
Μετά από αυτήν την εισαγωγή ήρθε η ώρα για jump-cut 5 χρόνια μετά. Κι αν μέχρι το 2019 ο χρόνος πέρασε με ταχύτητα φωτός, από το 2020 μέχρι και σήμερα το χωροχρονικό συνεχές έχει πέσει σε μια λούπα Μάτριξ, Μέρα της Μαρμότας και Αλληγορία του Σπηλαίου μαζί. Γι’ αυτόν τον κόσμο, οι Alt-J αποφάσισαν να σπάσουν τη σιωπή τους και να επιστρέψουν επίσημα με το album τους «The Dream» θυμίζοντάς μας πόσο μας είχε λείψει η μουσική τους σε ένα παρόν που η λέξη δυστοπία δεν είναι πια υπερβολή-αλλά πραγματικότητα.
Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός.
Και το εισαγωγικό κομμάτι Bane, έρχεται να το επιβεβαιώσει στο έπακρον. Εμπνευσμένο από ένα όνειρο που αφορούσε την αίσθηση του να κολυμπάς σε μια πισίνα ενώ ταυτόχρονα πίνεις από αυτήν (έχει συμβεί σε όλους μας τουλάχιστον μια φορά). Όλα όσα θυμόμαστε για τον ήχο των Alt-J είναι εκεί: οι απόκοσμες χορωδίες, τα χαρακτηριστικά distorted vocals του Newman, οι samplαρισμένοι ήχοι στα κατάλληλα σημεία (πχ ο αυτός μιας κόκα κόλας που χύνεται) και για τους λίγο πιο μυημένους, το τέλος του κομματιού είναι ένα ευχάριστο Easter egg, καθώς ακούμε τον ήχο ενός φλάουτου που κανονικά θα έμπαινε στο τραγούδι τους 3WW (RELAXER).
Στίχος που ξεχωρίζει: Dumbfounded by the sizzle of the bubbles on the tongue/66 times underwater somersault.
Συνεχίζοντας ακολουθεί το U&ME, το οποίο ήταν ένα από τα singles που είχαν κυκλοφορήσει ήδη από το 2021 και μάλιστα ήταν αυτό που πρακτικά λειτούργησε ως επίσημη ανακοίνωση του νέου τους δίσκου. Το κομμάτι είναι θα έλεγε κανείς ένα safe, τυπικό alt-j τραγούδι, κατάλληλο για single, με την οικεία αίσθηση που φέρνει κάτι ανάμεσα σε fever dream και ανάμνηση που έχει θολώσει και διαστρεβλωθεί από την χρήση ναρκωτικών. Στην πραγματικότητα αν και 2ο κομμάτι του δίσκου ήταν το πρώτο που ηχογραφήθηκε, γι’ αυτό και ήταν και αυτό που προκρίθηκε για single.
Στίχος που ξεχωρίζει: Strut like Stellan Skarsgard to and from the bar/Playing my candy tangerine Telecaster.
Όπως είπαμε ήδη, ο κόσμος που άφησαν οι alt-j το 2017 δεν είναι ο ίδιος με σήμερα και αυτό διατρέχει θεματικά το album τους. Το Hard Drive Gold, το 3ο single που έβγαλε η μπάντα, αφορά έναν 15χρονο που καταφέρνει να γίνει εκατομμυριούχος μέσα από crypto καθώς και τις αντιδράσεις των γύρω του. Χαρακτηριστικό είναι πως τόσο σε αυτό το τραγούδι όσο και στο προηγούμενο, οι alt-j αποφάσισαν να αξιοποιήσουν μια τοπική σχολική χορωδία για κάποια από τα vocals τους, γεγονός που του δίνει ακόμα περισσότερο εφηβικό aesthetic.
Στίχος που ξεχωρίζει: My teacher took me to one side and told me I was scum/I left then googled “neoliberal”.
Πρώτο δικό μου προσωπικό milestone του δίσκου. Το κομμάτι Happier When You’re Gone, αποτελεί για εμένα ένα από τα καλύτερα tracks του album τόσο μουσικά, όσο και θεματικά. Αποτελεί μια απάντηση στο γνωστό κλασικό ροκ τραγούδι Hey Joe το οποίο περιγράφει την οπτική ενός φυγά που το σκάει στο Μεξικό αφού πρώτα έχει δολοφονήσει τη γυναίκα του όταν την έπιασε με έναν άλλον άντρα. Έτσι οι alt-j γράφουν την οπτική της γυναίκας, δίνοντας φωνή και ορατότητα σε εκείνη αντί για τον Joe, απαριθμώντας τις ευθύνες που έχει εκείνος απέναντι της (και όχι το αντίστροφο όπως συνηθίζεται). Μουσικά οι κιθάρες στο κομμάτι έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο καθώς έχουν αντικαταστήσει και τα σημεία που κανονικά θα έμπαινε το μπάσο και τα backing vocals θυμίζουν όντως τραγούδι που έχει γραφτεί στα 60s.
Στίχος που ξεχωρίζει: Homelessness at home/My life is bracing for your hug/You pass me to unplug your phone.
Ακολουθάει το The Actor, το οποίο αφορά έναν ηθοποιό ο οποίος πάει να κυνηγήσει το American dream και να πετύχει, αλλά καταλήγει έμπορος ναρκωτικών. Έμπνευση για αυτό αποτέλεσε ο θάνατος του ηθοποιού John Belushi. Με τα λόγια των alt-j “it’s a dreamed-up tale of a dream gone wrong”. Μουσικά συμπαθές, αν και όχι κάτι το ιδιαίτερο, ίσως λειτουργεί ως μεταβατικό στάδιο ανάμεσα στα δυο καλύτερα κομμάτια του δίσκου.
Στίχος που ξεχωρίζει: All American jawlines/One moment going over scene lines/Grind the scripts like teeth.
Το Get Better είναι κατ’ εμέ το διαμάντι του δίσκου, αυτό που θεωρώ ότι ενσαρκώνει πλήρως τις σκέψεις της μπάντας μετά από 5 χρόνια απουσίας. Η ιστορία τόσο απλή, όσο και οδυνηρή, ο αφηγητής περιγράφει μια σχέση μεταξύ δυο ανθρώπων μέχρι που ο ένας πεθαίνει. Η αφήγηση δεν είναι γραμμική, το πριν τον θάνατο και το μετά μπλέκονται κι ενώ το ακούς νιώθεις ότι βλέπεις ταινία-ταινία που ήδη ξέρεις το πώς θα τελειώσει-. Με σαφείς αναφορές στην πανδημία και το υγειονομικό προσωπικό, (I’ll start the day with tiramisu, raise a spoon to frontline workers) θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτό το τραγούδι φτιάχτηκε για να θυμίσει τις απώλειες που έχουμε ζήσει τα τελευταία δυο χρόνια –και συνεχίζουμε να ζούμε-.
Στίχος που ξεχωρίζει: I still pretend you’re only out of sight/In another room, smiling at your phone.
Το Chicago αποτελεί ίσως το πιο ενδιαφέρον μουσικά όλου του album, καθώς αποτελεί μια μνεία στην ίδια την πόλη η οποία γέννησε τη house μουσική και γράφτηκε σε ένα soundcheck εκεί. Στο κομμάτι δεσπόζουν ηλεκτρονικά beats, ο ρυθμός είναι οριακά χορευτικός και προσωπικά το απόλαυσα πολύ περισσότερο απ’ όσο περίμενα. Θα μου άρεσε μελλοντικά να δω ένα τέτοιο project από αυτούς.
Στίχος που ξεχωρίζει: Torch hits your face before the fall/Panic in the eye is similar to breaking horses.
Back to back με κομμάτια πόλεων, το Philadelphia συνεχίζει σε ένα πειραματικό ύφος με πιο έντονο το ορχηστρικό στοιχείο με τη συμμετοχή της Christie Valeriano, τραγουδίστρια όπερας στα vocals. Για ακόμη μια φορά γίνεται σαφές ότι υπάρχει λόγος που ήχος των alt-j δε χωράει σε ένα μουσικό είδος. Hidden gem το συγκεκριμένο κομμάτι.
Στίχος που ξεχωρίζει: And I’m losing my ability to fathom/ “Awake” and “not awake”
Το Walk A Mile, είναι από τα κομμάτια εκείνα που αν και έχουν τον χαρακτηριστικό ήχο της μπάντας με αρκετά πιο dreamy στοιχεία, με σιγανές κιθάρες και απαλά vocals, κατά τη γνώμη μου χάνεται μετά από 2 πρωτότυπα και πιο πειραματικά τραγούδια. Χωρίς να σημαίνει ότι δεν είναι αρκετά καλό, απλώς λειτουργεί περισσότερο ως filler μέσα στο album. Θα πω ωστόσο ότι είναι αρκετά ευχάριστο να το ακούς κοιτώντας το ταβάνι του δωματίου σου.
Στίχος που ξεχωρίζει: In between waves/You hold me down.
Μετά την ενός λεπτού σχεδόν προσευχή του Delta, περνάμε στο προτελευταίο και πιο σκοτεινό ίσως κομμάτι του album. Το Losing my Mind αφορά έναν serial killer 15 αγοριών και τον πατέρα του (μάλιστα ο ίδιος ο πατέρας του Newman συμμετέχει στο τραγούδι). Η επιρροή του κομματιού αυτού είναι από ένα podcast με αληθινές ιστορίες εγκλημάτων του οποίου είναι μεγάλος fan o Newman.
Στίχος που ξεχωρίζει: Now that picture is displayed/With fifteen other missing boys/You and I cut from the same cloth.
Επίλογος στο album με έναν ίσως απροσδόκητο τρόπο. Ή ίσως όχι και τόσο, αν σκεφτεί κανείς ότι το προηγούμενο τραγούδι μιλούσε για την σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης, το τελευταίο με τίτλο …Powders, καταπιάνεται με την αίσθηση του έρωτα στα 16 σου χρόνια. Την αθωότητα, το γέλιο, το φως, την ξεκούραστη και απλότητα ενός god-like συναισθήματος. Η συνειδητοποίηση των πληγών από τα προηγούμενα τραγούδια είναι εκεί, αλλά το επαναλαμβανόμενο οριακά σαν μάντρα «I’m your man» που ακούγεται, μας θυμίζει ότι ακόμα και σε έναν κόσμο που φαντάζει να καταρρέει, ο έρωτας είναι ακόμη μια τεράστια τροματική υπερδύναμη.
Στίχος που ξεχωρίζει: I watch her hands/”Ok, that’ll be £49.95/ I think I love her/”Okay”
