Πολλά προσπαθώ να σκεφτώ. Πολλά προσπαθώ να πω. Πολλά ψέλλισα, φώναξα. Έβρισα, χλεύασα, τσαντίστηκα, στεναχωρήθηκα. Τις τελευταίες μέρες δε μπορώ να πιστέψω αυτό που συνέβη. Δε μπορώ να αναλογιστώ ότι συνέβη ένα τέτοιο έγκλημα. Γιατί όχι παιδιά. Αν διαβάζετε Unstable Show, μην περιμένετε να μιλήσουμε για δυστύχημα. Αυτό που συνέβη στα Τέμπη ήταν έγκλημα.
Τις τελευταίες μέρες έχω παγώσει, έχω τρελαθεί, έχω νιώσει όπως σε άλλες τέτοιες στιγμές σε αυτή τη χώρα. Στις πυρκαγιές στο Μάτι και την Κινέτα κουβάλαγα με άλλα είκοσι άτομα κάδους πυρόσβεσης. Όλη μέρα δίπλα σε μαχητές-πιλότους που έτρεχαν να σβήσουν τη φωτιά. Και μάθαμε για τους νεκρούς, τον κόσμο που πήγε χαμένος. Χαμένος λόγω ανικανότητας ενός κράτους που ποτέ το γαμημένο δε θα γίνει κράτος.
Η άρνηση
Είμαι σε διαρκή άρνηση του πως μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο. Εν έτει 2023, τέσσερα χρόνια στην πλάτη μας έχουμε ένα κυβερνητικό τσίρκο που με μαρκετινίστικα κόλπα και φθηνά τρικ θέλει να πείσει τον κόσμο ότι ζει στην Ελβετία. Τέταρτη βιομηχανική επανάσταση, έκρηξη επενδύσεων, τσουνάμι χρημάτων. Και την ίδια στιγμή η χώρα αυτή δε μπορεί να προλαμβάνει καταστάσεις όπως αυτή της προηγούμενης εβδομάδας. Αδυνατεί να κάνει ακόμα και το πιο απλό. Να προστατέψει τους πολίτες της και τα παιδιά της.
Μετράμε θύματα και αγνοούμενους. Άνθρωποι γνώρισαν φριχτό θάνατο. Κάποιοι σώθηκαν χάρη σε ήρωες εκεί έξω, ήρωες που δε λύγισαν από το φριχτό θέαμα. Ό,τι και να πεις για τα όσα συνέβησαν, τα λόγια πάντα θα περισσεύουν. Δε γίνεται ρε παιδιά να ζούμε από τύχη. Να έχουμε μπει στο δρομολόγιο αυτό πόσες φορές και απλά να είμαστε κωλόφαρδοι! Αρνούμαι ότι η τύχη απέτρεψε ατύχημα έως σήμερα. Αλλά αυτό έγινε.
Η στάση των σιδηροδρομικών
Οι σιδηροδρομικοί φώναζαν, έκαναν απεργίες, το είχαν προδιαγεγραμμένο. Και εκεί ήρθε η στιγμή που φάνηκε το θράσος των αλητών, των ρουφιάνων δημοσιογράφων που είχαν τα μούτρα να τους ψέξουν για τη στάση τους. Όταν αυτοί έκαναν απεργίες και όταν διαδήλωναν, εκείνους τους ένοιαζε μόνο η “ταλαιπωρία του επιβατικού κοινού”. Τι εμετική template-ατάκα.
Όταν ο άεργος και άχρηστος Υπουργός Εργασίας πέρναγε νόμο να βγαίνουν παράνομες οι απεργίες τους, εκείνοι τον εκθείαζαν. Βλέπετε η απεργία για θέματα ασφαλείας στην Ελλάδα κρίνεται παράνομη. Στη χώρα αυτή το μόνο παράνομο θα ήταν ένας άχρηστος σαν τον Χατζηδάκη χωρίς μισό ένσημο να βγάζει νόμους να κρίνει παράνομες απεργίες του λαού και της εργατικής τάξης.
Το δίκτυο
Οι γονείς κλαίνε. Τα παιδιά έφυγαν. Οι πατεράδες, οι μανάδες, τα παιδιά, οι φίλοι μας, τα αδέρφια μας δεν είναι εδώ. Δεν είναι εδώ γιατί κάποιοι τους έκοψαν το νήμα. Και σόρρυ ο σταθμάρχης είναι υπεύθυνος, αλλά δε φταίει αυτός για όλα. Φταίει το γαμημένο το κράτος. Το κράτος που έναν αχθοφόρο τον κάνει σταθμάρχη σε δύο μήνες, το κράτος που είκοσι χρόνια δεν πέρασε το σύστημα ασφαλείας, το κράτος που ξεπούλησε τον ΟΣΕ χωρίς να υπάρχει τροχαίο υλικό και υποδομές.
που καταπατούνται ένα προς ένα μέσα σε αίμα και χώματα.
Ρώτα ένα 20χρονο παιδί τι όνειρα κάνει για την ζωή,
σε αυτόν τον τόπο τον καταραμένο που γίναμε σκλάβοι για το ψωμί
Αυτή η χώρα δεν έμαθε να δίνει ποτέ υπηρεσίες. Υπάρχουν παλιοί σταθμοί στην Πελοπόννησο που σαπίζουν. Μια γραμμή έχουμε στη χώρα. ΜΙΑ! Και αυτή αργή. Ναι παιδιά. Τέσσερις ώρες για Θεσσαλονίκη είναι πολλή ώρα. Get over it, έχουμε μπει σε τρένα στο εξωτερικό. Αλλά αυτή ήταν η χώρα. Απαρχαιωμένη και ξεχασμένη. Είναι ο άθλιος τύπος που απλά έβαλε το κουστούμι του ένα βράδυ να εντυπωσιάσει την ωραία κοπέλα aka Ευρωπαϊκή Ένωση και κάθε φορά μπροστά της αυτό κάνει μπας και την ξεγελάσει. Βέβαια και η ΕΕ μας καταδίκασε πριν λίγες μέρες για την έλλειψη ασφάλειας των επιβατών στα τρένα. Τι σημαίνει αυτό;
Ότι ο τύπος της παρομοίωσης από μέσα παραμένει ένας ρεμπεσκές, ένας τενεκές ξεγάνωτος και αυτό δε θα αλλάξει. Γιατί όσο και να θέλουν οι Οικονόμου και οι Μητσοτάκηδες να πλασάρουν τέταρτη βιομηχανική επανάσταση, αυτή η χώρα θέλει ξήλωμα. Όταν δεν έχεις συστήματα ασφαλείας, φώτα, GPS Ό,ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ και περιμένεις από σταθμάρχες με τηλέφωνο και τηλεγράφημα, θα είσαι πάντα ο τενεκές ξεγάνωτος. Μια μπανανία, ένα κράτος της πλάκας. Που εξυγιαίνει για λίγο τη βρωμιά και τα χρέη και τα ξεπουλάει σαν φιλέτο στον ιδιώτη για να ανεβάσει τις τιμές και να γαμήσει κι άλλο τις υπηρεσίες. Κι άλλο κι άλλο κι άλλο.
Η κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια
Εδώ και μέρες η πιο χυδαία κυβέρνηση όλων των εποχών ακολουθεί το ανάλογο χυδαίο αφήγημα. Έβγαλε τα παπαγαλάκια της έξω. Ακούσαμε για πολιτική ευθιξία με την παραίτηση του Υπουργού Μεταφορών. Να πει η κυβέρνηση ότι ο υπεύθυνος παραιτείται και να συγκριθεί με άλλους. Ακούστε τι είπαν τα σκουπίδια. Μία μέρα μετά από μια ανείπωτη τραγωδία, η Νέα Δημοκρατία νοιαζόταν για τη σύγκριση με τους άλλους. Και μίλαγε για πολιτική ευθιξία. Το κόμμα των υποκλοπών, των σκανδάλων, του Νίκου Γεωργιάδη, του διορισμένου βιαστή που αντί να εκτοξεύσουν τη Μενδώνη από το γραφείο της, την εκθείαζαν. Αυτό το κόμμα είχε το θράσος να λέει για ευθιξία.
Δεν έκατσε η μπίλια βρωμιάρηδες ΑΡΔ. Είστε και αλήτες και ρουφιάνοι και σκουπίδια. Η μπίλια θα κάτσει όταν ο λαός σας πάρει με τις κλωτσιές. Όταν ξεριζώσει το σύστημα το δικό σας, των αφεντικών σας, των ολιγαρχών, των πολιτικών, το σύστημα που μια ζωή πίνει το αίμα του λαού και όπως το ξεριζώσει να μην το πετάξει στα σκουπίδια. Να το θάψει στα σκατά.
το μόνο έγκλημα που έχω διαπράξει ονομάζεται “ελευθερία του λόγου”.
Άντε χρεώστε με τώρα βρωμιάρη, θυμωμένο και επιθετικό,
φυσικά είστε βολεμένοι που να δείτε τον κόσμο όπως βλέπω εγώ.
Να θάψει στα σκατά το κάθε αρχίδι που λέει ότι με τη θυσία του Σάμινα έφτιαξε η ακτοπλοΐα και στα Τέμπη ο δρόμος. Να θάψει στα σκατά το κάθε κνώδαλο που θεωρεί ότι είναι ώρα να συγκρίνει Τσιπρομητσοτάκηδες. Να θάψει στα σκατά όποιον καλύπτει τη φωνή του λαού, πανηγυρίζει για το αναίτιο ξύλο σε ειρηνικές πορείες και θίγεται που τον βρίζουν. Θα τα ακούσετε όλα σκουπίδια.
Μέχρι να μιλάτε τη γλώσσα της αλήθειας και δε θα παίρνετε οδηγίες από τα αφεντικά, μέχρι να σταματήσετε να είστε παπαγαλάκια, τσιράκια και σκυλάκια της εξουσίας. Μέχρι τότε θα ακούτε το λαό και θα γυρνάτε το μάγουλο. Γιατί αλλιώς δε θα σας έρθει μόνο στο μάγουλο. Μια μέρα η λαϊκή οργή δε θα σας αφήσει να πείτε λέξη παραπάνω.
Και εν τέλει τι αλλάζει
έχει… κατάρα αυτός ο τόπος να μην βελτιώνει κάτι…
Στέλιος Καζαντζίδης
Τις προάλλες, είδα τη μάνα μου να κλαίει. Πως θα ήταν 18-20 χρόνια να μεγαλώνει ένα παιδί για να της το πάρει ένα τρένο; Αυτό σκεφτόταν. Άνθρωποι κλαίνε. Ετοιμάζουν άδεια σερβίτσια για το Πάσχα. Πονάνε. Για αυτούς η ζωή σταμάτησε εκείνη τη μέρα. Τη μέρα που μίλησαν στους δικούς τους και μετά τους έχασαν. Δε θα ξανακούσουν τη φωνή του αδερφού, το γέλιο του παιδιού, το Σ’ αγαπώ του γονέα. Τους έχασαν.
Σε αυτούς ζήτησε συγγνώμη ο Πρωθυπουργός; Δεν ενδιαφέρει κανέναν η συγγνώμη του. Γιατί; Γιατί δεν είναι ειλικρινής. Είναι αυτό που χρειάζεται μια πολιτική μαριονέτα των ολιγαρχών και των έχοντων. Αυτό είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Μια μαριονέτα που χειρίζονται άθλιοι επικοινωνιολόγοι για να το παίξει φιλολαϊκός καταντώντας κάθε φορά και πιο γελοίος. Ένας άνθρωπος που θέλει να δείξει ότι είναι κοντά στη νεολαία με κόλπα που δεν πιάνουν ούτε στους μπούμερς που τον ψηφίζουν. Και αυτή η νεολαία τον φτύνει καθημερινά στα μούτρα.
αν θέλω να ζήσω σαν άνθρωπος πρέπει να φύγω να πάω μακριά της.
Αυτός ο άνθρωπος έστειλε επιστολή για τη διαλεύκανση της υπόθεσης στον Ισίδωρο Ντογιάκο. Που όποιος ξέρει τι σημαίνει Ντογιάκος, ας σας πω εγώ. Όπου τον χρειάζεται η ΝΔ για συγκάλυψη, εμφανίζεται κάπως μαγικά. Γιατί την έστειλε; Γιατί αυτό του είπαν να κάνει. Για να πουν ότι η Δικαιοσύνη θα λάμψει, το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκκαλο και άλλες τέτοιες παπαριές. Αυτοί οι άνθρωποι είναι και όμως τόσο χυδαίοι! Είναι σαν να είμαι μαφιόζος και να λέω στον μπράβο μου να φερθεί ευγενικά στην αντίπαλη συμμορία γιατί είναι αδύναμη.
Αυτοί είναι που στην έρευνα θα καταλήξουν ότι φταίει ο σταθμάρχης, άντε και κανένας προϊστάμενος, κανένας εκπαιδευτής. Αυτό θα γίνει. Γιατί η Ελλάδα δεν έχει εισαγγελείς με αρχίδια, έχει αρχίδια εισαγγελείς. Γιατί ο εισαγγελέας με αρχίδια θα έψαχνε από πότε υπάρχουν συστήματα ασφαλείας αγορασμένα στη χώρα. Είναι το 2000 όπως λένε; Αν ναι, τα πράγματα είναι απλά.
δώστε μας μια ευκαιρία όχι απο μια διμοιρία,
η φτώχεια γεννάει θηρία, στον δρόμο για την σωτηρία,
αυτό ειναι διαμαρτυρία, ζήτω η ελευθερία
Κάθε Πρωθυπουργός και Υπουργός Μεταφορών που υπήρξε από τότε να λογοδοτήσει. Να πει σε όλους μας, αλλά κυρίως στις οικογένειες των θυμάτων γιατί τα συστήματα δεν ενσωματώθηκαν ποτέ. Τι έπρεπε να γίνει, που κόλλησε. Υπεύθυνες απαντήσεις. Όχι βρωμιάρηδες και κομματόσκυλα που μαλώνουν επί ποιας κυβέρνησης κόλλησε το έργο. Χεστήκαμε και η βάρκα γέρνει. Όλοι να λογοδοτήσουν ανεξαρτήτως κόμματος.
Αυτή η χώρα παιδιά δεν αλλάζει. Μην έχετε αυταπάτες ότι αύριο θα έχουμε γραμμές. Ότι θα φτιάξουμε δίκτυο. Η ατζέντα θα προχωρήσει. Το πρωί θα μας πασάρουν οι ΑΡΔ τα νέα αφηγήματα για την οποιαδήποτε τραγωδία και το βράδυ θα μας αποχαυνώνουν με το Survivor ή κάθε άλλο τηλεοπτικό σκουπίδι. Για το έγκλημα αυτό κανείς δε θα τιμωρηθεί. Ή μάλλον δε θα τιμωρηθεί κανένας ουσιαστικός υπεύθυνος. Θα μείνει μια ημερομηνία που άνθρωποι έζησαν τις ζωές τους να διαλύονται. Θα ζητάνε δικαίωση και ανάθεμα και αν θα την πάρουν ποτέ.
Δεν θα γυρίσει κανένας πίσω. Αλλά τουλάχιστον για μια φορά ας υπάρξει ηθική δικαίωση. Ας ακούσουμε κάποιον να πληρώνει για τις εγκληματικές του ενέργειες. Το πρόβλημα δεν είναι ο σταθμάρχης. Είναι δομικό, είναι της χώρας γενικά. Της χώρας που δεν μας κρατάει ασφαλείς, που μπορείς να καείς ζωντανός αν πας για μπάνιο, που μπορεί να πεθάνεις σε ένα ταξίδι με το ΚΤΕΛ ή το τρένο.
Της χώρας που κάποιοι συγκρίνουν τραγωδίες ανάλογα με το ποιο κόμμα ψηφίζουν. Χωρίς να αντιληφθούν πόσο θλιβεροί τυμβωρύχοι είναι. Αυτό είναι το επίπεδο του πολιτικού τους διαλόγου. Της χώρας που ακούστηκε η ατάκα “Κρίμα για ένα κωλότρενο να χάσει την τετραετία ο Μητσοτάκης”. Δε θα σας πω που. Αλλά το άκουσα. Από ένα σκουπίδι. Αυτό είμαστε για αυτούς. Νούμερα. Νούμερα σε φόρους, σε περιουσία, σε πληρότητες, σε θύματα. Παντού ένα νούμερο θα είμαστε. Μόνο για τους ανθρώπους μας θα σημαίνουμε κάτι παραπάνω.
Να θυμάστε πάντα το εξής. Μόνο ο λαός μπορεί να σώσει το λαό. Με αιμοδοσία, δωρεές και αγώνες για αλλαγές και ένα καλύτερο αύριο. Δεν ξέρω αν θα αλλάξει κάτι. Δεν πιστεύω ότι θα γίνει. Βαρέθηκα όμως να είμαι ένας αριθμός. Να είμαι κάποιος που τυχαία δεν πέθανε, που τυχαία μπόρεσε να επιζήσει. Να μη με κλαίει η μάνα μου γιατί ένα πρωί έκανα κάτι που θα έπρεπε να είναι φυσιολογικό και ασφαλές. Αλλά τι να περιμένεις με τόσα δομικά προβλήματα σε αυτό το κομμάτι Γης που έτυχε να γεννηθούμε…
