Πάει κάμποσος καιρός από το τελευταίο Unstable Show, ένα από τα πιο προσωπικά κείμενα μου και το οποίο αγαπήσατε πολύ. Σε εκείνο το κείμενο συζητούσαμε για τα Τέμπη και πως τίποτα και ποτέ δεν αλλάζει σε αυτή τη χώρα. Η μόνη γαμημένη ευκαιρία που έχουμε είναι κάθε τέσσερα χρόνια. Όχι ότι θα αλλάξουμε κάτι ουσιαστικό βέβαια. Είναι όμως η ευκαιρία να αλλάξεις πρόσωπα και ειλικρινά οποιοσδήποτε θα ήταν καλύτερος από την πιο ανίκανη κυβέρνηση, αυτή τη συμμορία.
Δεν είμαι εδώ να πω για το αποτέλεσμα. Δε θα πω καν για την παντελή αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ, ενός κόμματος που με την μετριοπαθή έως ανύπαρκτη αντιπολίτευσή του χάρισε μία ακόμα τετραετία στο γελοίο μητσοτακικό τσίρκο. Σήμερα είμαι εδώ για να ρωτήσω. Τι σημασία έχει τελικά να προσπαθήσεις για αυτό το λαό; Είμαι σε μια ηλικία που ακόμα πιστεύω ότι μπορώ να φέρω αλλαγή στον κόσμο.
Μετά βλέπω γύρω μου. Και αυτό που βλέπω δε με ενθαρρύνει. Τι ακριβώς θα αλλάξει σε αυτή τη χώρα; Σε αυτή τη χώρα που ένας άχρηστος γόνος, υπεύθυνος για τον θάνατο 57 ανθρώπων βγαίνει πρώτος σε σταυρούς; Που μια συμμορία που παρακολουθεί κόσμο, συγκαλύπτει παιδεραστές, καταστρέφει το δημόσιο σύστημα Παιδείας και Υγείας ξαναπαίρνει ψήφους; Που πληγείσες περιοχές ψηφίζουν μια κυβέρνηση που τους παράτησε στα κρύα του λουτρού;
Το 1922 ο Πορτογάλος ποιητής Φερνάντο Πεσσόα έγραψε ίσως το πιο γνωστό του έργο, τον Αναρχικό Τραπεζίτη. Πρόκειται για ένα μικρού μεγέθους βιβλίο που με έχει επηρεάσει απίστευτα. Σε αυτό το βιβλίο ο Πεσσόα καταφέρνει μέσα από το διάλογο ενός ανθρώπου και ενός τραπεζίτη που δηλώνει αναρχικός να αποτυπώσει το ατομικό ταξίδι ενός ανθρώπου προς την ελευθερία.
Ο Αναρχικός Τραπεζίτης δείχνει σε μεγάλο βαθμό ότι το να φτάσεις στην προσωπική σου ελευθερία είναι ουσιαστικά κάτι 100% δικό σου ως επίτευγμα, κάτι που θα το πετύχεις εσύ με όποιο μέσο μπορείς και να αποτινάξεις τα δεσμά της αστικής κοινωνίας και του καπιταλιστικού συστήματος. Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν σε αυτήν την κοινωνία αξίζει να γίνεις Αναρχικός Τραπεζίτης.
Το αναρωτιέμαι, γιατί δύσκολα βρίσκω νόημα να ασχοληθώ ξανά με αυτήν την κοινωνία. Μια κοινωνία που δείχνει ξεκάθαρα δέσμια του εκάστοτε δυνάστη της και αρνείται να σπάσει κάθε αλυσίδα. Μια χώρα-προτεκτοράτο όπου οι ακροδεξιοί ξεπλένονται μέσα από πληρωμένα κανάλια και κυβερνητικές θέσεις και οι προοδευτικοί πάνε στους Γερμανούς και τους Αμερικάνους να εξασφαλίσουν το οκ για μια νέα, ψευτοπροοδευτική διακυβέρνηση.
Γιατί πλέον να μη δω και εγώ πως θα γίνω ένας Αναρχικός Τραπεζίτης; Να σπάσω σε δικούς μου όρους τα δεσμά και να μην προσπαθήσω να παρακινήσω κανέναν. Γιατί να κατέβω στους δρόμους να συμπαρασταθώ στα παιδιά 17-24 ετών που θα διαμαρτύρονται για το ιδιωτικό πανεπιστήμιο, όταν η μεγαλύτερη μερίδα τους ψήφισε τον ηλίθιο που τους μοίρασε GB; Όταν τα ίδια παιδιά άβουλα ψηφίζουν ότι τους πει ο μπαμπάς και η μαμά;
Γιατί να κατέβω να αγωνιστώ για όσους δε θέλουν ιδιωτική υγεία, όταν το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας μας δίνει το οκ σε τέτοιες πολιτικές είτε με αποχή είτε με ψήφο στο κυβερνητικό τσίρκο; Γιατί να προσπαθούμε για ανθρώπους που δε θέλουν να σωθούν; Για ανθρώπους που κοιτάνε μόνο το βόλεμα, για παρτάκηδες που δύσκολα θα κατέβαιναν για τους συνανθρώπους τους.
Τελικά κατάλαβα. Γιατί πρέπει να είμαστε κατά της αδικίας σε όποιον συμβαίνει, να αγωνιστούμε για τους λίγους, να αγωνιστούμε για όσους δεν κατάλαβαν τι νομιμοποίηση σε αντικοινωνικά και αντιλαϊκά μέτρα έδωσαν με τις ψήφους τους. Δεν πρέπει να αφήσουμε κόσμο να πεθαίνει υπό την υποψία ότι μπορεί να έδωσε το οκ με την ψήφο του. Δεν πρέπει να αφήσουμε τα παιδιά, τους νέους, τους μεγαλύτερους να πλανώνται και εμείς να προσπαθούμε να κερδίσουμε την ελευθερία μας ατομικά όπως ο Αναρχικός Τραπεζίτης.
Πρέπει να δείξουμε το δρόμο και να καταλάβει ο καθένας ότι πρέπει να διεκδικήσει τα ατομικά του δικαιώματα και τις ελευθερίες του. Και αν δεν τα καταφέρουμε θα ξαναπροσπαθήσουμε και θα ξαναπροσπαθήσουμε και θα ξαναπροσπαθήσουμε και αν αποτύχουμε, τουλάχιστον θα μπορούμε να γυρίσουμε να κοιτάξουμε τα παιδιά μας και να τους πούμε ότι δεν πετύχαμε ένα καλύτερο αύριο, αλλά προσπαθήσαμε με κάθε μας δύναμη να αλλάξουμε το μέλλον για εκείνα.
Καλή μας δύναμη παιδιά. Έρχονται πολύ δύσκολες μέρες. Και δε φτάνει να τα λέμε μόνο από εδώ. Πρέπει να ενεργοποιηθούμε και να δράσουμε συλλογικά. Μέχρι την επόμενη φορά Stay Crazy!
