Μουσική Σ. #6: Εντεχνοτραγικό…

Προσοχή: Οι απόψεις στο παρόν άρθρο είναι αποκλειστικά δικές μου και σε καμία περίπτωση δεν αντικατοπτρίζουν τις απόψεις των υπολοίπων συντακτών του anthem.gr! Explicit language!

Μικρά μου σπανακοπιτομπουρεκάκια τι κάνετε; Όσο κι αν δεν το πιστεύετε κλείσαμε έναν μήνα μαζί και νιώθω συγκινημένος! Θέλω λοιπόν να δηλώσω ότι θα με τρώτε στην μάπα κάθε εβδομάδα για το υπόλοιπο του χρόνου. Σας ευχαριστώ εσάς τους δυο-τρεις (χιλιάδες) που με διαβάζετε κάθε εβδομάδα και που μου στέλνετε σχόλια στο facebook σχετικά με τη στήλη.

Κλείσαμε μήνα και πλησιάζει σιγά σιγά η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου, όπου όλα τα ερωτευμένα προβατάκια θυμόμαστε (δεν βγάζω τον εαυτό μου απ’ έξω) να τιμήσουμε την “ιερή” σχέση που έχουμε με το έτερο μας ήμισυ αγοράζοντας αρκουδάκια και τρώγοντας σοκολάτες. Αποφάσισα λοιπόν αυτή η Μουσική Σχιζοφρένεια να είναι έξτρα σπέσιαλ. Θα ασχοληθώ με ένα είδος μουσικής που όλα τα ΜΜΕ ξεθάβουν αυτή την περίοδο. Ένα είδος που προοριζόταν για τη χωματερή της μουσικής και κατέληξε στο σαλόνι μας. Επιτρέψτε μου λοιπόν να σας μιλήσω για το έντεχνο!

Ναι βλαμμένε σπυριάρη με την ακουστική κιθάρα των 500 ευρώ, εσένα θα κράξω. Εσένα που σνομπάρεις κάθε είδος μουσικής, ενώ παράλληλα κυκλοφορείς παντού με μία κιθάρα στην πλάτη παίζοντας το “Λιωμένο Παγωτό” και το “Έπαψες Αγάπη Να Θυμίζεις” σε κάθε ευκαιρία.

Όχι, προφανώς δεν μιλάω για τον φίλο ο οποίος θα φέρει την κιθάρα του σε εξαιρετικές περιστάσεις και θα παίξει τραγούδια όλων των ειδών που μπορούν να τα απολαύσουν όλοι στην παρέα. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν πραγματική μουσική παιδεία, δεν σνομπάρουν κάποιο είδος μουσικής και τους συμπαθούμε! ΞΕΚΟΛΑΤΕ λοιπόν!

Μιλώ για τον πόζερο που θα έρθει και θα χωθεί σε μουσική συζήτηση και ασχέτως με το θέμα που συζητάμε θα πετάξει ένα: “Ο Χατζηγιάννης άξιζε μόνο όταν έπαιζε έντεχνο. Τώρα που παίζει pop χάλασε”.

Βρε αρουραίε με κιθάρα δεν ακούμε Χατζηγιάννη ούτως ή άλλως. Δεν χάλασε ποτέ ο Χατζηγιάννης για μας τους ψαγμένους χιπστερομουσικόφιλους. Πάντα σάπιος ήταν.

Εσύ λοιπόν, που το καλοκαίρι κυκλοφορείς στις παραλίες με μια κιθάρα κάτω από τη μασχάλη, αυτή την περίοδο είσαι ευτυχισμένος. Δεν είναι τυχαίο που ο Love Radio αποκτά κάθε Φλεβάρη ακροαματικότητα. Είναι πιο στάνταρ κι από το 1.10 του Ολυμπιακού με την Βέροια.

Ναι, όντως υπάρχουν ωραία κι ενδιαφέροντα “έντεχνα” τραγούδια. Εφόσον λοιπόν υπάρχουν, για ποιο λόγο μας σπάτε τα νεύρα με τις κλασικές γλυκανάλατες αηδίες που έχουν μοναδικό σκοπό να μας στρίψουν τα άντερα; ΝΑΙ ΜΠΟΦΙΛΙΟΥ, ΣΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΑΝΑΦΕΡΟΜΑΙ! ΠΑΝΕ ΚΑΝΕ ΜΟΥ ΜΗΝΥΣΗ ΤΩΡΑ!

Αυτό το “Εν Λευκώ” και “Το Μέτρημα” μια ζωή στο λαιμό θα μου κάθονται! Τι πάει να πει λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου ρε φίλε; Κι από που κι ως που θεωρείται αυτή η μαλακία ερωτική; Οι στίχοι είναι πιο σουρεαλιστικοί κι από τα έργα του Εγγονόπουλου… Επίσης, εσύ που ταυτίζεσαι με “Το Μέτρημα” και κάθε τρεις και λίγο μετράς του φίλους σου αλλά σου βγαίνουν πάντα λίγοι σου ‘χω νέα! Μήπως εσύ είσαι λίγη/ος;

Νατάσα Bofeelyou! :(
Νατάσα Bofeelyou! 🙁

Το “ζω μονάχα εν λευκώ” μπορώ να το ερμηνεύσω μόνο με έναν τρόπο: σκέφτεσαι τον λευκό ζουρλομανδία που θα σου φορέσουν σε λίγα χρόνια αγαπητή (not) Νατάσα, που κάθε φορά που βγαίνεις να τραγουδήσεις έχεις πιο σνομπ υφάκι κι από την Madonna…

Έντεχνο my ass… Αν θέλει κάποιος γνωστός καλλιτέχνης να βγάλει εύκολο χρήμα παίρνει μια κιθάρα, παίζει πέντε διαφορετικές συγχορδίες, τραγουδάει μερικούς ακαταλαβίστικους στίχους και τσουπ ρέει το παραδάκι… ΜΑΣΤΕΡΜΑΙΝΔΣ! ΜΑΣΤΕΡΜΑΙΝΔΣ ΕΒΡΥΓΟΥΕΑΡ!

Το χειρότερο δε, είναι ότι κι εσύ άκουγες αυτή τη μουσική στο παρελθόν… Ακόμη χειρότερο είναι αν μπήκες στο τριπάκι κι ηχογράφησες ένα “έντεχνο” τραγούδι με εμετικούς στίχους του στυλ: “Δεν ξέρω τι να νιώσω. Δεν ξέρω τι να πω….” Καταλάβατε τέλος πάντων! Weird shit…

Πάνω λοιπόν που σχεδόν έχεις ξεπεράσεις αυτή τη σκοτεινή περίοδο της ζωής σου, τσουπ πετάγεται ένας δικός σου και σου βάζει να ακούσεις “έντεχνο”. Δηλαδή γιατί ρε συ; Δε βλέπεις ότι πλησιάζω την έξοδο του τούνελ; Γιατί θες να με κρατήσεις μαζί σου ρε τύπε με σύνδρομο της Στοκχόλμης;

Whatever… Προτιμώ να περάσω να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου ακούγοντας Clutch, Sabaton, Moonspell, Amon Amarth και άπειρες ακόμη μπάντες από garage rock ως crust punk και german electronic metal, παρά να κάτσω να ακούσω Μποφίλιου, Πυξ Λαξ και λοιπές εντεχνοσκατούλες!

Υ.Γ.: Ναι, κατά τη γνώμη μου υπάρχουν αξιόλογοι καλλιτέχνες σε αυτό το είδος μουσικής (πχ Ιωαννίδης, Θαλασσινός, Κότσιρας). Για εμένα Μποφίλιου, ο Πλιάτσικας και πολλοί άλλοι ΔΕΝ είναι αξιόλογοι! Αλλά τι να σου πω, αυτή είναι η άποψή μου. Μπορεί εσένα να μη σου αρέσει κανένας. Ή να σου αρέσουν όλοι. Όπως και να χει θυμήσου: Αν θες να ακούς έντεχνο, κακό του κεφαλιού σου! Μην προσπαθείς όμως να το επιβάλεις στους υπόλοιπους! 😉

Την επόμενη Παρασκευή έρχεται η Μουσική Σχιζοφρένεια #7 με τίτλο: Οι πιο ηλίθιοι στίχοι έντεχνων τραγουδιών! Be there!