Το 2023 ήταν μια από τις πραγματικά πλούσιες χρονιές και το Six Albums θέλει να συνεχίσει να παρουσιάζει καλούς δίσκους. Μετά από τα τρία αφιερώματα σε Έλληνες καλλιτέχνες, επιστρέφουμε σε ξένους δημιουργούς. Αυτό το άρθρο το θεωρώ φυσική συνέχεια του άρθρου που βγάλαμε τον Ιούλιο με τα καλύτερα του 2023 για το πρώτο εξάμηνο.
Οπότε πάμε να δούμε οχτώ αγαπημένα μου άλμπουμ του 2023 και σε λίγες μέρες σκάνε ακόμα οχτώ και υπόσχομαι ότι θα είναι τα τελευταία!
1. Blackbraid – Blackbraid II
Δεν έχω καταλήξει ποιο είναι το αγαπημένο μου άλμπουμ για το 2023, αλλά αν μου ζητούσε κάποιος να του πω ασυναίσθητα ποιον δίσκο αγάπησα περισσότερο, ίσως του έλεγα το Blackbraid II. Τι να πω πια για αυτό το πρότζεκτ του Jon Krieger; Δε θυμάμαι ποτέ να έχω ακούσει ιθαγενή Αμερικάνο να παράγει black metal μουσική και να συνδυάζει μουσικά και στιχουργικά themes της παράδοσης του με το ακραίο metal.
Οι Blackbraid είναι πραγματικά ό,τι πιο κοντινό έχω ακούσει σε Opeth όσον αφορά τη δομή των τραγουδιών, απλώς γέρνει πιο πολύ στη black metal πλευρά τους. Είναι ένα άλμπουμ τρομακτικά μελωδικά ώστε να θυμίζει τους Σουηδούς, στις ακραίες στιγμές φέρνει σε Gorgoroth και Immortal και συνήθως μετά από ένα γρήγορο και ακραίο τραγούδι σου φέρνει μια ήρεμη γέφυρα με πνευστά και ακουστική κιθάρα και σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Και όλα αυτά όσο μιλάει για μύθους και θρύλους καθώς και για τη γενοκτονία των ιθαγενών Αμερικάνων.
Δεν ξέρω τι να πω πλέον για τη μουσική του Krieger και αυτό το one man project. Και το 2022 με το ντεμπούτο του και τώρα με το δεύτερο δίσκο γράφει τόσο συγκλονιστική μουσική που παίρνει το extreme metal από το χεράκι και το πάει βήματα παρακάτω. Ένα ατμοσφαιρικό άλμπουμ, ένα black metal έπος, το Blackbraid II είναι τρομακτικά φρέσκο. Δώστε του μια ευκαιρία να σας ταξιδέψει.
2. Metallica – 72 Seasons
Λένε ότι αν δεν παινέψεις το σπίτι σου, θα πέσει να σε πλακώσει. Δεν έχω κρύψει ποτέ ότι οι Metallica ήταν, είναι και θα είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα ever. Ακόμα και σε αυτή τη φάση της καριέρας τους θα με ενθουσιάζουν, ακόμα και τώρα που παίζουν άλλου είδους μουσική και προφανώς δεν περιμένω ένα ακόμα Ride The Lightning ή ένα ακόμα Master of Puppets.
Το 72 Seasons φαινόταν από τα πρώτα singles ότι δε θα είναι τόσο πολυσυλλεκτικό όσο το Hardwired. Λίγο πιο ομοιογενές μεν, αλλά τα riffs του αν και ενδιαφέροντα έχουν μια επαναληψιμότητα. Καταλαβαίνω γιατί πολλοί το βρήκαν λίγο στεγνό, αλλά έχει τη μαγεία των Metallica αυτό το άλμπουμ όπως κάθε άλλο. Είναι αυτό που ο Hetfield φωνάζει Chase that light, lean on me και απευθείας είσαι invested. Έχει τις μακρόσυρτες εισαγωγές, τον ήχο τους που αγαπάμε, τις φοβερές μεταβάσεις ενός μεγάλου τραγουδιού στο Inamorata, τις κιθάρες που πετσοκόβουν στο 72 Seasons και το Lux Æterna, ακόμα και τον Ulrich τον αγαπάς αν είσαι φαν τους.
Οι Tallica δεν παίζουν πλέον παλιό, καλό, γρήγορο thrash. Δεν έχουν μείνει στο hard rock των Load-Reload. Θέλουν απλά να είναι heavy. Πότε πιο γρήγοροι, πότε πιο μελωδικοί. Το 2016 όλοι λέγανε ότι δε μπορούν να γράψουν άλμπουμ όπως το Dystopia και το Brotherhood of the Snake των Megadeth και Testament αντίστοιχα που σίγουρα είναι και αυτά αγαπημένες μου δισκάρες, αλλά κανένα τραγούδι τους δε με άγγιξε όσο το Halo on Fire. Έτσι και φέτος ένα έπος τύπου Inamorata δε με άγγιξε σε άλλα άλμπουμ. Γιατί; Γιατί είναι οι Metallica γαμώτο.
3. Blood Ceremony – The Old Ways Remain
Πιστοί στο ραντεβού τους, οι Καναδοί μας σέρβιραν ένα από τα πολύ αγαπημένα μου rock albums για το 2023. Λατρεύω πραγματικά την Alia O’Brien και τη φωνή της, αλλά κυρίως λατρεύω τον τρόπο που αυτό το μείγμα progressive/doom/occult που έχουν αναμειγνύεται με τα σόλο της στο φλάουτο. Το εναρκτήριο The Hellfire Club εξελίσσεται ακριβώς έτσι, δηλαδή λίγο πιο doom και καταλήγει πιο progressive με την προσθήκη φλάουτου.
Από εκεί και μετά έχει πολύ καλές στιγμές όπως το Ipsissimus που είναι από τα καλύτερα και χαρακτηριστικότερα πλέον τραγούδια τους, το Eugenie που εστιάζει στο ορχηστρικό κομμάτι με ωραίο σόλο σαξοφώνου, το υπέροχο mid tempo Powers of Darkness και το αρκετά πιο σκοτεινό Widdershins. Είναι ένας δίσκος που μυρίζει ρετρίλα και θυμίζει καλούς Jethro Tull και αξίζει να τον ακούσετε!
4. Sylosis – A Sign of Things to Come
Όσα έχουν συμβεί την τελευταία δεκαετία στους Sylosis είναι τρελά πραγματικά. O frontman και βασικός συνθέτης τους Josh Middleton έγινε μέλος των Architects, έβαλε το συγκρότημα στον πάγο, έβγαλε δύο δισκάρες με τους πρώτους (και έναν μέτριο που βγήκε βιαστικά κατά τη γνώμη μου), παράλληλα ενεργοποίησε τους Sylosis βγάζοντας το 2020 έναν πολύ καλό δίσκο και τελικά το 2023 αποχώρησε από τους Architects ενώ ετοίμαζε κι άλλο δίσκο με τους Sylosis.
To A Sign of Things to Come είναι μία ακόμα πολύ όμορφη προσθήκη στη δισκογραφία των Βρετανών που στην παρούσα φάση μοιάζει αρκετά δύσκολο να μας σερβίρουν κάτι αδιάφορο. Ίσως τα τρία singles τους στο songwriting να φέρουν λίγο παρόμοιες ιδέες, αλλά νομίζω ότι αν ακούσεις όλο το άλμπουμ βρίσκεις πολύ μελωδικές στιγμές τους και ταυτόχρονα τραγούδια καταιγιστικά, κατάλληλα για κοπάνημα. Πιστεύω ότι με τον Middleton πιο επικεντρωμένο στους Sylosis θα έρθουν φοβερά πράγματα για το συγκρότημα.
5. Century – The Conquest Of Time
Έχω πει και σε προηγούμενα αφιερώματα ότι δεν είμαι πολύ φαν του power metal και του κλασικού heavy metal, ωστόσο οι λίστες μου φέτος έχουν άλμπουμ από αυτά τα δύο είδη. Και πως να μην έχουν, όταν υπάρχουν δίσκοι όπως το The Conquest of Time των Century; Έπεσε στα χέρια μου κάπως τυχαία, αλλά έκτοτε το έχω λιώσει αρκετά.
Οι Staffan Tengnér και Leo Ekström που αποτελούν το συγκρότημα παραδίδουν ένα άλμπουμ που μας φέρνει πάρα πολλά χρόνια πίσω. Από το εξώφυλλο τους μέχρι την παραγωγή και το παίξιμο των Σουηδών, το The Conquest of Time είναι ένας δίσκος που μυρίζει NWOBHM από τα 80s. Γρήγορο, μελωδικό, με ωραίες φωνητικές γραμμές και γεμάτο όμορφες ιδέες, αυτό το άλμπουμ ξεχωρίζει για όλους τους καλούς λόγους. Το heavy metal όπως θα έπρεπε να παίζεται εν έτει 2023.
6. Earthside – Let The Truth Speak
Σχετικά πρόσφατο άλμπουμ και κυρίως τεράστιο σε διάρκεια αφού ούτε λίγο ούτε πολύ κρατάει μια ώρα και δεκαεπτά λεπτά. Οι Earthside επέστρεψαν μετά από οχτώ χρόνια απουσίας και στο ντεμπούτο τους ακούγονταν πολύ φρέσκοι, ενώ στο Let The Truth Speak φαίνεται ότι έχουν μεγαλώσει, έχουν ωριμάσει και θέλουν να φέρουν κάτι διαφορετικό στο τραπέζι.
Ως κλασικό γνώρισμα έχουν σχεδόν σε όλα τα τραγούδια τους κάποιο feat και η μουσική τους ταυτότητα παραμένει στο progressive metal, αλλά συνεχίζουν και γράφουν με μια θεατρικότητα και μια επική διάθεση που θυμίζει σινεμά. Τόσο στα instrumental τους όσο και στα τραγούδια που έχουν φωνητικά, τα riffs τους είναι σκληρά και δημιουργούν μια υπέροχη ατμόσφαιρα, η παραγωγή είναι εξαιρετική και το άλμπουμ έχει πραγματικά απίστευτες κορυφώσεις.
Bonus: Clowns – Endless
Θα μπορούσε να είναι και το όνομα συγκροτήματος μιας μέσης παρέας, αλλά όχι οι Αυστραλοί το κατοχύρωσαν και μας έφεραν το Endless που πραγματικά είναι από τα πιο fun και feelgood άλμπουμ που άκουσα το 2023. Τους βλέπεις με αυτό το ρετρό λουκ και την αλλοπρόσαλλη εμφάνιση και αμέσως ψιλοκαταλαβαίνεις τι θα ακούσεις. Ανελέητη χαρντκορίλα με στοιχεία από alternative και punk που κάνουν το κεφάλι σου να κινείται ρυθμικά. Το Endless κυλάει τρομερά ευχάριστα και μπορεί πολύ γρήγορα να μετατρέψει το συγκρότημα από τη Μελβούρνη από άγνωστους σε αγαπημένους σου.
Bonus 2: Dødheimsgard – Black Medium Current
Αυτό το άλμπουμ το έχω ακούσει μόλις δύο φορές, αλλά είναι ένας δίσκος επικός τόσο από άποψη διάρκειας με μία ώρα και εννιά λεπτά όσο και από άποψη μουσικής. Δύσκολα θα βρεις κάποια λίστα που να μην το εμπεριέχει στα καλύτερα της χρονιάς και σε πολλές βρίσκεται στην κορυφή. Όπως είπα, δεν το έχω ακούσει πάρα πολλές φορές ως τώρα, αλλά μπορώ να καταλάβω τη σημαντικότητα του.
Οι Dødheimsgard υπάρχουν από τα 90s όταν και έπαιζαν Black Metal, ωστόσο τα τελευταία χρόνια έχουν αραιώσει τις κυκλοφορίες τους και βγάζουν μεγάλης διάρκειας άλμπουμ τεστάροντας συνέχεια τα όρια του ήχου τους. Αυτό γίνεται και στο Black Medium Current. Έναν avant-garde δίσκο που έχει πάρα πολλά στοιχεία από το black παρελθόν τους και ταυτόχρονα επενδύουν στη συνεχή εξέλιξη τους με industrial, ηλεκτρονικά ακόμα και post ψήγματα. Οι Νορβηγοί μοιάζουν σαν να έσπασαν το ακραίο metal σε κομμάτια και να τα ξαναένωσαν με αυτό το δίσκο. Μουσική που θα μας πάρει χρόνια να κατανοήσουμε.
Αυτό ήταν το δεύτερο μέρος του αφιερώματος και σε λίγες μέρες έρχεται το τρίτο και τελευταίο!
