Το καλοκαίρι έφτασε και οι περισσότεροι, συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντος, το ρίχνουν στις σειρές. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω καταφέρει να παρακολουθώ με τη συχνότητα που το έκανα παλιότερα και ειδικά σειρές με περισσότερες από 3-4 σεζόν έχουν καταλήξει projects πλέον. Ωστόσο προσπαθώ όσο μπορώ να το ακολουθώ το σπορ.
Σήμερα λοιπόν είπα να προτείνω έναν από τους καλύτερους τύπους σειράς. Τέλειο για ανθρώπους χωρίς πολύ ελεύθερο χρόνο. Ανθολογίες. Ψάχνεις ποιες σεζόν είναι οι τοπ, τις βλέπεις με αρχή, μέση και τέλος και κλείνεις την υπόθεση. Μια από τις καλύτερες εκεί έξω είναι το True Detective και για χρόνια κονταροχτυπιέται για την κορυφή με το Fargo.
Με πολύπλοκη δομή, κάποιες συνδέσεις μεταξύ χαρακτήρων διαφορετικών σεζόν, ενδιαφέροντες πρωταγωνιστές και καταπληκτική κινηματογραφία, το True Detective μπορεί να έχει βγάλει μόλις τέσσερις σεζόν σε δέκα χρόνια, αλλά ειδικά η πρώτη έχει καταφέρει να χαραχτεί στη μνήμη όσων την παρακολούθησαν. Εν μια νυκτί έγινε αντικείμενο μελέτης για την ποπ κουλτούρα, οπότε είπα το σημερινό Ranking να αφιερωθεί στην κατάταξη των σεζόν True Detective από την χειρότερη στην καλύτερη.
Season 4: Το Night Country που δε μας ικανοποίησε
Το τελευταίο πόνημα της σειράς είναι δυστυχώς και το πιο αδύναμο. Από τα πρώτα τρέιλερ φάνηκε μια back to the roots προσέγγιση με ένα δυνατό πρωταγωνιστικό δίδυμο και την Jodie Foster να ξεχωρίζει, σκοτεινή ατμόσφαιρα και ένα αποπνικτικό χειμερινό τοπίο στην Αλάσκα. Στα πρώτα επεισόδια πειραματίστηκε πάρα πολύ με το horror και το υπερφυσικό βάζοντας κάποιες τρομακτικές σκηνές και παίζοντας με τον θεατή για το αν οι φόνοι έχουν γίνει από κάποιο φανταστικό ον ή από άνθρωπο.
Επίσης κάνει κάποιες αναφορές στην μυθολογία της πρώτης σεζόν, αλλά περισσότερο για το reference και λιγότερο για την ουσία. Δυστυχώς όσο το Night Country προχωράει γίνεται όλο και πιο αδύναμο και κάθε επεισόδιο καταλήγει χειρότερο από το προηγούμενο.
Η Foster προσπαθεί, αλλά το σενάριο είναι κακογραμμένο, οι συγκρούσεις των χαρακτήρων μπλέκονται σε βαθμό που οι αποφάσεις τους δεν βγάζουν νόημα και η αποκάλυψη για τις δολοφονίες είναι από ανεπαρκής έως απογοητευτική. Η έλλειψη του Nic Pizzolatto, του μυαλού πίσω από το concept του True Detective είναι εμφανής καθ’ όλη τη διάρκεια της.
Season 2: Η σεζόν που κρίθηκε πολύ αυστηρά
Στη θέση των παραγωγών της σειράς, θα περίμενα λίγο παραπάνω μέχρι να βγάλω αυτή τη δεύτερη σεζόν. Ένα sequel ή μια δεύτερη σεζόν ενός αριστουργήματος είναι δύσκολο βήμα. Πρέπει να ζυγίζεις ανάμεσα στο hype που μπορείς να πατήσεις και την πιθανότητα να απογοητεύσεις. Παρ’ όλα αυτά πιστεύω ακράδαντα ότι αυτή η Season 2 κρίθηκε πολύ πιο αυστηρά απ’ όσο χρειαζόταν κυρίως γιατί έπαιξε μόλις ένα χρόνο και λίγους μήνες μετά την πρώτη.
Ο Pizzolatto αποφάσισε να αλλάξει τελείως την προσέγγισή του και σε αντίθεση με την πρώτη σεζόν που επενδύει στους πρωταγωνιστές του, αυτή τη φορά αποφασίζει ο πρωταγωνιστής του να είναι η πόλη Vinci της California. Γράφει μια ιστορία γύρω από τη διαφθορά και την εγκληματικότητα στην πόλη, το πόσο βαθιά έχουν ριζώσει στους θεσμούς που επηρεάζουν τα πάντα ανεξαρτήτως προσώπων, το πως η μαφία ελέγχει τους πάντες και βγάζει από τη μέση όποιον αντιστέκεται.
Είναι η ιστορία των Raymond Velcoro και Ani Bezzerides που από ένα φόνο ανακαλύπτουν ένα βρώμικο δίκτυο διαφθοράς που έχει απλώσει παντού τα δίχτυα του. Είναι η ιστορία του Frank Semyon, ενός εγκληματία που συμμαχεί μαζί τους για να έρθει στο φως όλη η αλήθεια. Τελικά όμως αλλάζουν τα πράγματα σε ένα τόσο σκοτεινό μέρος που μοιάζει να έχει παραδοθεί σε όσους το καταδυναστεύουν; Ή μπορούν μια χούφτα άνθρωποι να το αλλάξουν;
Ο Colin Farrell, η Rachel McAdams και ο Vince Vaughn είναι φανταστικοί στους ρόλους τους και ο Pizzolatto προσεγγίζει την ιστορία του υπό μια νέα, τελείως διαφορετική βάση με αποτέλεσμα η δεύτερη σεζόν του True Detective να βλέπεται πολύ ευχάριστα. Αν είχατε απογοητευτεί το 2015, ξαναδώστε του μια ευκαιρία, αξίζει.
Season 3: O Mahershala Ali σε ρόλο καριέρας
Αν κάτι θεωρούσα τρομερό στο True Detective είναι το πως μπορούσε πάντα να βρίσκει τον πρωταγωνιστή του σε μια από τις καλύτερες περιόδους της καριέρας του ερμηνευτικά. Βρήκε τον Matthew McConaughey μετά από το Wolf of Wall Street και την ερμηνεία καριέρας στο Dallas Buyers Club. Πήρε τον Colin Farrell σε μια από τις φάσεις που ωρίμαζε πολύ ως ηθοποιός. Και φυσικά μας έφερε τον Mahershala Ali μετά από τα δύο Όσκαρ σε Moonlight και Green Book.
Το θέμα είναι ότι ο Pizzolatto είχε και έναν διαολεμένο τρόπο να γράφει τον τέλειο χαρακτήρα για τους ηθοποιούς αυτούς και να εκμεταλλεύεται όλο το εύρος της ερμηνείας τους. Η πραγματικά καλή back to the roots προσέγγιση έγινε σε αυτή τη σεζόν με τον σεναριογράφο να επιστρέφει στο μοντέλο που έκανε την πρώτη τόσο ξεχωριστή. Το να αφηγηθεί την ιστορία σε τρία διαφορετικά χρονικά διαστήματα και με αριστοτεχνικό μοντάζ και καλό σενάριο να δέσει αυτά τα διαστήματα μεταξύ τους για να φτάσουμε στη λύση του μυστηρίου.
Ο Mahershala Ali υποδύεται έναν πρώην ντεντέκτιβ που έχει σημαντικά προβλήματα μνήμης και ο οποίος περνάει συνέντευξη από ένα ντοκιμαντέρ για μια παλιά υπόθεση που δεν έχει καταφέρει να λύσει. Μέσα από τα flashbacks τόσο στην εποχή της υπόθεσης όσο και κάποια χρόνια μετά που προσπάθησε να την ξανανοίξει, ο Wayne έρχεται αντιμέτωπος με λάθη του παρελθόντος, την αποκατάσταση σχέσεων με συνεργάτες και μέλη της οικογένειας του που είχαν ψυχρανθεί και ταυτόχρονα η κατάσταση της μνήμης του οδηγεί σε συνεχείς ανατροπές.
Αυτή η τρίτη σεζόν ίσως δεν είχε την ξεχωριστή σκηνοθετική ματιά και την εικόνα των προηγούμενων δύο με τον Pizzolatto να εκτελεί και χρέη σκηνοθέτη σε μερικά επεισόδια, αλλά τελικά εξελίσσεται σε ένα πολύ σοβαρό dark horse χάρη στην ιστορία που ξεδιπλώνεται στις οθόνες μας.
Season 1: Το αριστούργημα των αριστουργημάτων
Για τη γενιά των γονιών μας, το ερώτημα είναι ποιος σκότωσε την Laura Palmer. Για τη δικιά μας θα είναι ποιος σκότωσε την Dora Lange. Τι να γράψω για αυτή τη σεζόν ακριβώς που να μην έχει ειπωθεί ήδη; Έσκασε σαν κεραυνός εν αιθρία τον Γενάρη του 2014 και θυμάμαι τότε πρωτοετής να βάζω από περιέργεια να τη δω λόγω των διθυραμβικών σχολίων που λάμβανε.
Το έχω γράψει και σε παλιότερο άρθρο μου ότι ένα από τα αγαπημένα μου συναισθήματα είναι αυτό που ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι το άλμπουμ που ακούς, η ταινία ή η σειρά που βλέπεις είναι στην πραγματικότητα κάτι το αριστουργηματικό. Αυτό νιώθεις σε κάθε επεισόδιο του True Detective.
Η ιστορία σπάει σε τρία timelines: στο 1995 όπου οι Rust Cohle και Marty Hart προσπαθούν να λύσουν την υπόθεση του φόνου της Dora Lange ενώ χτίζουν τη φιλία τους, στο 2002 που η υπόθεση εξελίσσεται και η σχέση τους καταστρέφεται και στο 2012 όπου οι δύο ντεντέκτιβ έρχονται ξανά αντιμέτωποι όχι μόνο με την παλιά δολοφονία αλλά και με το γεγονός ότι πρέπει να συνεργαστούν παρά τη διάλυση της φιλίας τους και την διακοπή της διαπροσωπικής τους επαφής.
Μια σεζόν όπου το μυστήριο είναι εντυπωσιακό και μπλέκεται εξαιρετικά με τις συγκρούσεις των χαρακτήρων τόσο μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών όσο και μεταξύ των ίδιων και των οικογενειών τους, μια σεζόν που ξεχειλίζει πεσιμισμό, μαυρίλα και σκοτεινές θεματικές, μια σεζόν που συνδυάζει την εξαιρετική πένα του Nic Pizzolatto, τις φανταστικές ερμηνείες των McConaughey και Harrelson και την υπέροχη σκηνοθετική ματιά του Cary Joji Fukunaga.
Έχει επιρροές από horror ταινίες και κλασικά βιβλία τρόμου όπως ο Βασιλιάς με τα Κίτρινα του Ρόμπερτ Τσέιμπερς και όλα αυτά τα παντρεύει με το μοντέρνο setting και παίξιμο. Δεν θυμάμαι άλλη μίνι σειρά να σε παρασέρνει τόσο στο νιχιλισμό και το σκοτάδι της και για μένα δύσκολα θα ξαναβγεί κάτι τόσο κορυφαίο στη μικρή οθόνη. Αν έχετε χρόνο, κάντε ένα rewatch για να θυμηθείτε πόσο αυθεντικά καλή τηλεόραση είδαμε σε αυτά τα οχτώ επεισόδια.
Αυτό λοιπόν ήταν το Ranking για το True Detective και εύχομαι να τα ξαναπούμε σύντομα με νέο άρθρο!
