Πριν από κάποιους μήνες βρέθηκα σε μια από τις χειρότερες φάσεις της ζωής μου. Προσπαθώντας να διαχειριστώ πολλά πράγματα που πήγαιναν σκατά, πήρα ένα πολύ μεγάλο break από όλα, το οποίο με βοήθησε πολύ. Ήταν μια περίοδος που αναπτύχθηκα πολύ σε προσωπικό επίπεδο και το ηθικό μου αναπτερώθηκε.
Αυτό που ξέχασα είναι ότι κάποιες φορές, οι δύσκολες φάσεις και οι κακές σκέψεις μπορούν να έρθουν από το πουθενά. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ αυτό το πράγμα το παθαίνω σχεδόν κάθε χρόνο. Μπορεί τα πάντα να πηγαίνουν φαινομενικά καλά, αλλά στο τέλος της ημέρας να είμαι πεσμένος ψυχολογικά. Να μη νιώθω καλά, να κάνω κακές σκέψεις, να τα σκέφτομαι όλα αρνητικά.
Ε σε αυτήν την φάση είμαι και τώρα. Το Unstable Show ήταν πάντα ένα καταφύγιο για τις σκέψεις μου και τελευταία αυτές έγιναν ιδιαίτερα αρνητικές. Ίσως να φταίει ότι πριν κάποιες εβδομάδες, συνέβησαν πράγματα που έφεραν ξανά στη μνήμη μου παλιές καταστάσεις, τοξικές, δύσκολες. Καταστάσεις που αφού τις απέβαλλα, εξελίχθηκα πολύ, όμως μου άφησαν σημάδια και απώλειες. Όταν ξαναθυμάσαι δύσκολες φάσεις, πέφτεις.
Από την άλλη είχα τρελές αναταραχές στα επαγγελματικά μου πριν 1-2 μήνες και παρ’ ότι ξεπεράστηκαν, κάποιοι μου είπαν ότι αυτού του είδους οι αναταραχές αφήνουν κατάλοιπα. Ίσως το γεγονός ότι τελευταία έχω λίγο απομακρυνθεί από διάφορες δραστηριότητες που έκανα σταθερά και μπήκα σε μια ρουτίνα, να έχει ένα ψυχολογικό αντίκτυπο. Δεν ξέρω τι ακριβώς το προκαλεί. Αλλά ξέρω ότι ανά περιόδους έρχεται αυτή η γαμημένη φάση μελαγχολίας.
Έρχεται και δεν με αφήνει να απολαύσω στο μάξιμουμ στιγμές με φίλους και δικούς μου ανθρώπους. Έχω πάντα μια αρνητική σκέψη για οτιδήποτε θετικό. Φοβάμαι ότι δύσκολες στιγμές του παρελθόντος, στιγμές που διέγραψα, στιγμές που δε θέλω να ξαναζήσω, θα επιστρέψουν. Και το παραμικρό πράγμα που μου τις θυμίζει, το αποκόπτω. Το σταματάω. Υπήρχαν βράδια που ξύπνησα έχοντας εφιάλτες.
Ο χειρότερος ήταν όταν είδα άτομα που ήθελαν το κακό μου να προσπαθούν να πείσουν αγαπημένα μου πρόσωπα να με παρατήσουν. Και το περίεργο ξέρεις ποιο είναι; Ότι όλη αυτή η αρνητικότητα έρχεται σε περίοδο που δεν έχω θέματα προσωπικής ή επαγγελματικής φύσεως. Είναι κατανοητό όταν έχεις προβλήματα να θες να τα βάλεις κάτω να τα λύσεις.
Αλλά όταν δεν ξέρεις γιατί δεν είσαι καλά και τι σε επηρεάζει; Ε τότε είναι που σφίγγεις τα δόντια και κάνεις θετικές σκέψεις. Και κυρίως σπας τη ρουτίνα και κάνεις πράγματα που σε ευχαριστούνε. Έπρεπε να ζήσω 1-2 τέτοιες μέρες τελευταία, μέρες που κάνω άλλα πράγματα από το συνηθισμένο και σπάω τη ρουτίνα ώστε να θυμηθώ πως είναι να τελειώνεις τη μέρα σου με ένα χαμόγελο. Κάνε πράγματα που σε ευχαριστούν έως ότου περάσει αυτό το γαμημένο διάστημα.
Πρέπει να θυμάμαι ότι η τοξικότητα δεν συνεχίζει να υπάρχει στη ζωή μου.
Πρέπει να θυμάμαι ποιους έχω δίπλα μου και γιατί.
Και κυρίως πρέπει να θυμάμαι ότι έχω εμένα, τον Νικόλα που στα δύσκολα, προχωρούσα παρακάτω και αυτό δε μου το συγχωρούν. Δε θα έρθει κάτι κακό. Θα έρθουν όμορφες μέρες. Και αν δεν μπορώ να τις απολαύσω τώρα, θα παλέψω μέχρι να μπορώ να ευχαριστηθώ και το τελευταίο δευτερόλεπτο των ωραίων στιγμών που θα δημιουργήσω. Ίσως πρέπει να σταματήσω (ξανά) να ασχολούμαι πολύ ενεργά με τα σόσιαλ και να κάνω ένα διάλειμμα που είναι πάντα αναζωογονητικό.
Έως τότε θέλω να συνεχίσω να γράφω και να ακούω πολλή και ωραία μουσική. Ξέρετε, ίσως τα αφιερώματα που έρθουν να ταυτιστούν με αυτές τις περίεργες ημέρες. Στο μέλλον θα τα ξαναδιαβάζω και θα θυμάμαι πως ένιωθα και θα γελάω αφού και αυτή η φάση έμεινε στο παρελθόν.
Θα τα ξαναπούμε σύντομα.
