Δεν ξέρω κατά πόσο ήθελα να γράψω ένα αθλητικό Unstable Show, ειδικά αν αυτό αφορά την ομάδα μου, καθώς στο παρελθόν είχα ασχοληθεί με το Μουντιάλ και το ποδόσφαιρο γενικότερα. Στο τέλος της ημέρας όμως το Unstable Show είναι η δική μου στήλη και ό,τι θέλω κάνω. Σήμερα λέω να σας αφηγηθώ μια ιστορία. Μια ιστορία που εδώ και μια εβδομάδα είναι σαν όνειρο. Και αργά και σταθερά συνειδητοποιώ ότι είναι η πραγματικότητα.
Ο Βάσκος που ήρθε στα δύσκολα
12 Φεβρουαρίου 2024. Ο Ολυμπιακός ανακοινώνει την έναρξη της συνεργασίας του με τον Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ. Η σεζόν έως τώρα έχει κυλήσει περίεργα. Το δίδυμο Κορδόν-Μαρτίνεθ έμοιαζε να χτίζει κάτι καλό, αλλά η έλλειψη ενός δυναμικού στόπερ και η απουσία λύσεων από τον πάγκο οδηγούσαν σε σκαμπανεβάσματα. Υπήρχε μεν ατυχία με τη Φράιμπουργκ, ανικανότητα με την Τόπολα, μεγάλη νίκη με τη Γουέστ Χαμ, μια πολύ καλή εμφάνιση στην Αγγλία και μετά ξανά κατάρρευση στη Γερμανία.
Παρά το ότι ο Μαρτίνεθ έμοιαζε ικανός, ο Ολυμπιακός έφερε τον Κάρλος Καρβαλιάλ, ο οποίος διέλυσε και ό,τι καλό υπήρχε και η ομάδα έμοιαζε να καταρρέει. Άλλη μια χαμένη σεζόν, καλό χτίσιμο ξανά το καλοκαίρι. Μέσα σε όλη αυτή τη σκατίλα και μαυρίλα, πολλοί, συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντος, είδαμε τον Μεντιλίμπαρ σαν έναν ακόμα αναλώσιμο. “Έλα μωρέ, αμυντικός προπονητής, τυχερός ήταν που του έκατσε το Γιουρόπα, ας έμενε έστω ο Καρβαλιάλ όσο κακός και αν ήταν και ας παίρναμε άλλον το καλοκαίρι”. Ήταν μια περίοδος περίεργη.
Ο Βάσκος όμως πήρε το ρόστερ και με τις ομολογουμένως πολύ καλές προσθήκες του Ιανουαρίου συμμάζεψε την κατάσταση γρήγορα. Κερδίζει 1-0 την Φερεντσβάρος στον πρώτο αγώνα των 32 του Conference League και κάνει ένα απίστευτο διπλό στην Τούμπα με 1-4. Ο Ολυμπιακός παίρνει νίκες με Αστέρα Τρίπολης, Βόλο, Παναιτωλικό (κάνοντας και κάμποσες ανατροπές) και ξανανικάει τη Φερεντσβάρος για να πάει στους 16.
Πολλοί εστίασαν στη χαμηλή δυναμικότητα των αντιπάλων (εκτός ΠΑΟΚ), αλλά για ακόμα μία φορά φάνηκε πόσο μονόπλευρα βλέπει ο Έλληνας το σπορ αναλόγως οπαδικών προτιμήσεων. Όταν μια ομάδα που πριν ένα μήνα έκανε τη Λαμία να μοιάζει Μπαρτσελόνα, το να τη βλέπεις να κατεβάζει ορθολογικές ενδεκάδες, να πιέζει σωστά, να αμύνεται καλύτερα, να είναι τακτικά προσηλωμένη και να είναι επιθετικά παραγωγικότερη, τότε είναι σημάδι βελτίωσης.
Η προσγείωση
7 Μαρτίου 2024. Όλοι αγωνιούσαμε για τους 16 του Conference League. Η Μακάμπι δεν έμοιαζε σπουδαία ομάδα. Μπορούσαμε να πάμε στους 8. Καθίσαμε λοιπόν με τον αδερφό μου, τον Φώτη να δούμε το ματς. Ο Φώτης με συνόδευσε σε όλη αυτήν την πορεία και θα τον αναφέρω συχνά. Ο Ολυμπιακός δέχεται δύο γκολ σε λίγα λεπτά. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πόσο τσαντισμένος ήμουν με τον αδερφό μου, γιατί είχε μία εφαρμογή που του έστελνε ειδοποίηση για τα γκολ 5 δεύτερα πριν τα φάμε. “Κλείσε την γαμημένη την εφαρμογή” του είπα μέσα στα νεύρα μου. Δεν την ξανάνοιξε ποτέ.
Το 1-4 ήταν σκληρό. Πάρα πολύ σκληρό. Μπορούσαμε να βάλουμε κι άλλο γκολ, αλλά δεν γινόταν. Εκείνη τη στιγμή σαν Ολυμπιακός σου έρχονται πολύ δύσκολες αναμνήσεις. Πορείες που καταστράφηκαν από ομάδες-πυροτεχνήματα, δύσκολες κληρώσεις, γκολ στο τέλος, βραδιές που σε σημαδεύουν. Εκείνη τη στιγμή ελάχιστοι πίστευαν στην ανατροπή. Ίσως μερικοί τρελοί που θα ταξίδευαν στην Τόπολα για το δεύτερο ματς. Και ένας Βάσκος που ήρθε στην Ελλάδα με τέτοιο άστρο που κανείς δε θα μπορεί πλέον να το αρνηθεί.
Η μεγαλύτερη ανατροπή που έχει υπάρξει
14 Μαρτίου 2024. Ο Ολυμπιακός έχει χάσει πανηγυρικά και το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, αλλά μπροστά του έχει τη Μακάμπι. Και όπως είπε ο Όρτα στον προπονητή της όταν τους άκουσε να χορεύουν στα αποδυτήρια του Καραϊσκάκης “Αυτό ήταν μόνο το πρώτο ματς”. Ο Μεντιλίμπαρ κατέβασε την ίδια ενδεκάδα. Εκείνο το βράδυ ο Φώτης είδε το ματς σε φίλους, εγώ το έβαλα ψιλοαδιάφορα ενώ έκανα και άλλες δουλειές.
Η ομάδα μπήκε φανταστικά ασκώντας τρομερή πίεση στη χαλαρή Μακάμπι. Στο 0-1 χάρηκα, στο 0-2 ενθουσιάστηκα, στο 0-3 συνειδητοποίησα ότι πάμε για μεγάλη βραδιά. Το 1-3 με χαζό πέναλτι με προσγείωσε, αλλά το φανταστικό ψαλιδάκι του Ελ Κααμπί για το 1-4 με βρήκε να ουρλιάζω να μην το ακυρώσει το VAR και τελικά με έκανε να αναθαρρήσω. Φοβήθηκα ότι ίσως στο χαμένο πλασέ του Γιόβετιτς να χάθηκε η ευκαιρία.
Η ομάδα όμως είχε μπει μέσα με ψυχή. Θα έκανε την ανατροπή και η στιγμή που εσύ το πιστεύεις ότι έχει γυρίσει ο διακόπτης, ο αντίπαλος καταρρέει. Ο Γιόβετιτς έκανε τελικά το 1-5 και ο Ελ Αραμπί τους τελείωσε. Ήταν μια επική βραδιά και την παράταση τη βλέπαμε με το Φώτη που είχε γυρίσει σπίτι, μην πιστεύοντας τι ζούμε. Όλο το βράδυ άυπνος να βλέπω βίντεο από τα αποδυτήρια, να ακούω spaces στο Τουίτερ και τελικά να αναρωτιέμαι. Είμαστε στους 8, αλλά αυτή είναι μια πρόκριση όπως με την Άρσεναλ ή μια πραγματική ευρωπαϊκή πορεία;
Κωνσταντίνος την έχτισε, Κωνσταντίνος την έχασε, Κωνσταντίνος την πάγωσε
15 Μαρτίου 2024. Η κλήρωση των 8 μιας ευρωπαϊκής διοργάνωσης είναι μακράν η πιο κρίσιμη, γιατί καθορίζει όλη την πορεία των ομάδων από εκεί και πέρα. Εκείνη τη μέρα η τύχη δε μας χαμογέλασε. Μπροστά μας είχαμε τη Φενερμπαχτσέ, ένα από τα τρία φαβορί για τον τίτλο. Και αν περνάγαμε, μπροστά μας θα βρίσκαμε ένα από τα δύο πρώτα, τον νικητή του Άστον Βίλα-Λιλ. Σκούρα τα πράγματα…
Θυμάμαι να λέω σε συνάδελφό μου πόσο ζήλευα την πιο βατή κλήρωση του ΠΑΟΚ. Ήταν η τελευταία φορά που αμφισβήτησα τι μπορεί να κάνει αυτή η ομάδα. Οκ, περάσαμε τη Μακάμπι, αλλά τώρα το πράγμα δυσκόλευε. Ωραίες οι παπαριές κάποιων για το Conference και τη δυναμική του, αλλά μπροστά μας είχαμε ομαδάρες. Η Φενέρ έχασε πρωτάθλημα στην Τουρκία με σχεδόν 100 βαθμούς και η Άστον Βίλα ήρθε τέταρτη στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου.
11 Απριλίου 2024. Το Καραϊσκάκης φλέγεται. Ο Ολυμπιακός είναι καταιγιστικός για εξήντα λεπτά απέναντι στη Φενέρ με μια ενδεκάδα αρκετά περίεργη αλλά αποτελεσματικότατη. Δυστυχώς όμως το 3-2, δίνοντας ξανά αχρείαστο πέναλτι μας έκανε όλους ξανά απαισιόδοξους. Πολλοί λέγανε ότι αν είχαμε νικήσει 1-0, δε θα τα λέγαμε αυτά. Πολλοί μαλακωδώς σταυρώσαμε τον Ρέτσο για τα πέναλτι που είχε δώσει και με τη Μακάμπι και με τη Φενέρ. Ξεχάσαμε πως ήταν να στηρίζουμε την ομάδα ό,τι κι αν συμβεί.
18 Απριλίου 2024. Εκείνο το βράδυ ήμουν καλεσμένος σε μια ζωντανή εμφάνιση δύο φίλων μουσικών και είχα υποσχεθεί ότι θα πάω. Βέβαια εξήγησα στα παιδιά ότι παίζουμε σπουδαίο ματς και θα τους παρακολουθούσα στο τραπέζι μου, αλλά θα είχα και το ματς στο κινητό δίπλα. Οι υπέροχες μουσικές τους με συνόδευσαν σε ένα ενενηντάλεπτο αρκετά δύσκολο. Έκατσε η παράταση να παίζεται στο μετρό και να την ακούω όποτε είχα σήμα.
Κατέβηκα Πλακεντίας να πάρω το αμάξι. Είχα ήδη ακούσει την πρώτη απόκρουση του Τζολάκη. Στο αυτοκίνητο έβαλα Ηρακλή Αντύπα. Πέθανα μέσα μου όταν το έχασε ο Ελ Αραμπί. Δε γινόταν να είναι ο μοιραίος. Ξανά απόκρουση ο Τζολάκης. Πανηγύρια στο τιμόνι. Βάζουν τα πέναλτι τους ο Όρτα και ο Μασούρας. Παρκάρω. Πάει να εκτελέσει ο Ροντινέι. Ακούω τον Ηρακλή ανήσυχο επειδή ο Βραζιλιάνος έκανε τσαλιμάκια. Δοκάρι και έξω αλλά η μπάλα πάνω στη γραμμή.
Άκουγα καθηλωμένος εκεί, έσφιγγα το τιμόνι, τρελαινόμουν. Λέω πόσα να πιάσει ο Τζολάκης πια; Έχουμε όμως άλλο ένα. Δε χρειάστηκε. Ο Κωνσταντίνος εκείνο το βράδυ δεν έδωσε πρόκριση. Ξόρκισε τους εφιάλτες. Εφιάλτες που βλέπαμε χρόνια και μας κάνανε να απορούμε τι άλλο θα δούμε, πως αλλιώς θα βρεθεί τρόπος να αποκλειστούμε από την Ευρώπη. Ο Τζολάκης πάγωσε την Πόλη. Μπήκα σπίτι και με το Φώτη αγκαλιαστήκαμε. Του είπα ότι δεν ξέρω τι είναι αυτό που ζούμε. Αλλά είμαστε στους 4.
Flashback
Όταν βρεθήκαμε στους 4, είπα ότι μάλλον ξορκίζουμε μια κατάρα. Διώχνουμε τα φαντάσματα του παρελθόντος. Δεν έχω ζήσει το γκολ του Κόντε, αλλά γεννήθηκα το 1995. Είδα τον Τζέραρντ να βάζει μια οβίδα που σήμαινε αποκλεισμό του Ολυμπιακού από τον όμιλο του Τσάμπιονς Λιγκ με 10 βαθμούς, έζησα Γκοβού και Σολδάδο να σκοράρουν στο τέλος, είδα τον Ολυμπιακό να παίζει μπαλάρα στο Μπερναμπέου και να χάνει με το πλασματικό 4-2, είδα την ομαδάρα του Βαλβέρδε να χάνει την πρόκριση με τη Μέταλιστ σε λίγα λεπτά. Εκείνη ήταν η πρώτη φορά που έκλαψα για κάτι αθλητικό στη ζωή μου. Τα επόμενα χρόνια συνεχίσαμε να βλέπουμε δύσκολους αποκλεισμούς με χαρακτηριστικότερους τη μισή τρίχα offside που μας στέρησε μια πρόκριση με τη Γουλβς και φυσικά το 3-0 στο Old Trafford ενώ είχαμε κερδίσει 2-0 την Μάντσεστερ στον πρώτο αγώνα.
Πάντα εκεί υπήρχε ένα τυράκι να σε κάνει να ξεχνάς. Το διπλό στη Βέρντερ, οι τεράστιες νίκες με Ατλέτικο και Γιουβέντους, το 2-3 μέσα στην Άρσεναλ, το buzzer beater του Ελ Αραμπί στο Emirates. Ναι, μας έδιναν χαρά, αλλά ήταν εφήμερη. Ήταν σαν να μας επιβραβεύουν για λίγο και μετά να μας το παίρνουν πίσω με τον πιο σκληρό τρόπο. Περνάς επικά τη Ρουμπίν Καζάν και θες 10 λεπτά για να περάσεις τη Μεταλίστ ενώ είσαι δύο γκολ μπροστά. Πιάνεις πέναλτι και μετά από λίγο καταρρέεις έτσι. Δεν είχαμε το timing, την τύχη, την κωλοφαρδία, το άστρο, πείτε το όπως θέλετε. Δεν το είχαμε.
Εκστρατεία στο Μπέρμπιγχαμ
2 Μαΐου 2024. Το απόλυτο φαβορί της διοργάνωσης. Μια ομάδα που ήταν τέταρτη στην Πρέμιερ Λιγκ. Δυσκολεύτηκε με τη Λιλ, αλλά ήταν ξεκάθαρα η ομάδα που όλοι πόνταραν ότι θα το πάρει. Στο παρελθόν πολλές φορές κατεβαίναμε σε τέτοια ματς και ξέραμε ότι δεν έχουμε τύχη. Δε θα ξεχάσω έναν αγώνα με τη Μπάγερν που κατεβήκαμε με τρια χαφ μήπως και είμαστε τακτικά προσηλωμένοι και τελικά είχαμε φάει τρία γκολ σε είκοσι λεπτά. Τώρα όμως για πρώτη φορά δεν ανησυχούσα. Γύριζα στον πάγκο και έβλεπα έναν προπονητή που δεν είναι κλεφτοκοτάς. Ήθελε να παίξει ποδόσφαιρο.
Είχαμε πάει με τον Φώτη στο ΣΕΦ να δούμε το Ολυμπιακός-Μπαρτσελόνα με άνετη νίκη του Ολυμπιακού και γυρίζοντας είχαμε βάλει το ματς με την Άστον Βίλα στο κινητό του. Εγώ οδηγούσα και άκουγα. Στο πρώτο γκολ του Ελ Κααμπί τρελαθήκαμε. Στο δεύτερο καταλάβαμε ότι πάμε για μεγάλη βραδιά. Τότε όμως σου ξυπνάνε οι κακές μνήμες. Η Βίλα ισοφάρισε και ξαφνικά με έπνιξαν όλες οι σκέψεις από τις προηγούμενες πορείες.
Το να είσαι Ολυμπιακός σημαίνει ότι στην ευρωπαϊκή πορεία σκέφτεσαι το χειρότερο σενάριο. Εδώ στο 80 με τη Μέταλιστ είμαστε σίγουροι ότι θα περάσουμε και τελικά χάσαμε. Στο 2-2 φοβήθηκα ότι πάλι θα καταρρεύσουμε ή ότι στην καλύτερη θα πάμε στο Καραϊσκάκης ξεκινώντας από το μηδέν. Που να φανταστώ ότι ο Ρέτσος θα κέρδιζε πέναλτι και ο Έσε θα έβαζε μια τέτοια γκολάρα; Όταν έχεις μάθει στις δυσκολίες, το μεγάλο αποτέλεσμα σε απελευθερώνει, σε λυτρώνει όσο τίποτα.
Η βραδιά στο Βίλα Παρκ ήταν βραδιά εξιλέωσης. Για τον Ρέτσο που έκλεισε στόματα με μεγαλειώδη εμφάνιση. Για τον Ιμπόρα που λέγαμε παλαίμαχο και τελικά ο Μεντιλίμπαρ τον εκμεταλλεύτηκε άψογα ως εξάρι. Για τον προπονητή που πήγε εκεί μέσα να παίξει μπάλα. Έναν προπονητή με άστρο, όχι έναν κλεφτοκοτά που ψάχνει το αποτέλεσμα με λίγη τύχη. Οι εποχές που θέλαμε να το κλέψουμε τελείωσαν. Η αύρα Μεντιλίμπαρ ήταν αύρα μεγάλου ευρωπαϊκού αέρα.
9 Μαΐου 2024. Όταν παίζεις με την Άστον Βίλα, δεν επαναπαύεσαι. Το έδειξαν και στο πρώτο ματς ότι αν έβρισκαν χώρους, έβαζαν χαλαρά δύο γκολ να το φέρουν στα ίσια. Ο Ολυμπιακός όμως δεν ήταν η ομάδα των προηγούμενων χρόνων. Με ένα χαλαρό 2-0, άψογη τακτική προσέγγιση και τον κόσμο του να κάνει την ίσως καλύτερη κερκίδα που θυμάμαι στο γήπεδο, η ομάδα ήταν στον τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης.
Κοίταξε στα μάτια το φαβορί και του έδειξε πως εδώ δε θα περάσει καλά. Απέκλεισε έναν προπονητή που ξέρει να προχωράει στην Ευρώπη και να κατακτά κούπες. Δυστυχώς όμως για όλους τους αντιπάλους του, ο διακόπτης είχε γυρίσει. Εκείνο το βράδυ ήταν όλοι τους εκεί. Οι οπαδοί, οι παίκτες, οι μπασκετμπολίστες του Ολυμπιακού, ο Μπαρτζώκας, οι παλαίμαχοι. Ο κύριος Γιάννης Πολυκανδριώτης πριν το ματς συνόψισε τέλεια αυτό που σκεφτόμασταν όλοι: “Είμαι 88 χρονών, έχω χορτάσει με πρωταθλήματα και κύπελλα. Θέλω να πεθάνω με ένα ευρωπαϊκό”.
Η μέρα που ο χρόνος σταμάτησε
29 Μαΐου 2024. Το πρωί ήμουν σχετικά χαλαρός, αλλά όσο προχωρούσε η μέρα είχα αρχίσει να ζορίζομαι. Σκεφτόμουν μόνο τον τελικό. Έβλεπα βίντεο από εκδηλώσεις της UEFA, συγκεντρώσεις οπαδών, τους Ολυμπιακούς να μπαίνουν στο γήπεδο. Έβλεπα παλαίμαχους και πρώην παίκτες της ομάδας να έρχονται να στηρίξουν τον Θρύλο. Αν όλα αυτά γινόντουσαν άδικα; Αν δεν τα καταφέρναμε;
Είχα αρχίσει να ηρεμώ. Ήταν τεράστια επιτυχία το ότι φτάσαμε εδώ. Ένιωθα πως και να χάναμε, δε θα είχα πρόβλημα, αλλά προφανώς κορόιδευα τον εαυτό μου. Είχαμε μια ιστορική ευκαιρία και έπρεπε να την εκμεταλλευτούμε. Μετά τη δουλειά, πήγα στο ραδιόφωνο για το Anthems Radio Show που τελείωσε εκτάκτως στις 9μιση. Με βοήθησε πολύ να αποσυμπιεστώ, να χαλαρώσω, να κάνω διαχείριση του άγχους μου. Το μυαλό μου ήταν πότε η ώρα θα πάει δέκα και ο διαιτητής θα σφυρίξει.
Μπήκα στο σπίτι στις δέκα παρά πέντε, άνοιξα την τηλεόραση και περίμενα την έναρξη. Δύσκολο πρώτο ημίχρονο με την ομάδα να μην πατάει καλά. Η Φιορεντίνα είχε λύσεις από τον πάγκο, εμείς λίγες και καλές. Οι πολλές αλλαγές όμως έμελλαν να μπερδέψουν τους Ιταλούς και η ομάδα τους κουραζόταν όσο κρατούσε μπάλα χωρίς να μπορεί να τρυπήσει την άμυνα του Ολυμπιακού. Ο Τζολάκης στο τέρμα ήταν άψογος. Ο Ρέτσος με τον Κάρμο ήταν συγκινητικοί. Ο Ιμπόρα άρχοντας, ο Έσε μηχανάκι, ο Όρτα και ο Τσικίνιο έδιναν τρομερή ποιότητα.
Σιγά σιγά ανεβάζαμε την απόδοσή μας και σταθήκαμε και άτυχοι σε κάποιες φάσεις. Ίσως να γινόμασταν πάλι καρδιακοί με εκτελέσεις πέναλτι. Η ομάδα όμως είχε κερδίσει μέτρα στο γήπεδο, οι Ιταλοί έμοιαζαν να τα χάνουν. Οι παίκτες του Ολυμπιακού ήταν κουρασμένοι, είχαν προσπαθήσει πάρα πολύ. Είχαν όμως πάθος και φαινόταν πόσο πολύ το ήθελαν, φαινόταν ότι ο Βάσκος στον πάγκο είχε φέρει νοοτροπία νικητή.
Σέντρα του Όρτα με το εξωτερικό, η Φιορεντίνα απομακρύνει. Κεφαλιά του Ιμπόρα που μπαίνει στη φάση με δύναμη. Ο Έσε στρώνει για να σεντράρει. Η μπάλα περνάει. Σκάει κάτω. Ο Ελ Κααμπί κάνει μία απίστευτη κίνηση και παίρνει την κεφαλιά. Η μπάλα είναι μέσα. Σηκώνομαι από τον καναπέ ουρλιάζοντας. Πέφτω στην αγκαλιά του αδερφού μου.
Βασικά δεν έπεσα. Κατέρρευσα στην αγκαλιά του. Δάκρυα άρχισαν να κυλούν. Είμαι ο μεγάλος αδερφός από τους δύο και πάντα ήμουν εκεί για τον Φώτη. Τον στηρίζω σε όλα. Αλλά είναι 9 χρόνια μικρότερος. Δεν έχει δει όσα έχω δει εγώ. Εκείνο το βράδυ, εκείνος έπρεπε να με κρατήσει όσο εγώ κατέρρεα. Κουρασμένος από τα πέρα δώθε των τελευταίων ημερών. Χωρίς πολύ ύπνο. Με αγωνία και άγχος όλη μέρα. Και δε με ένοιαζε τίποτα. Ο Ολυμπιακός απείχε λίγα λεπτά από το να κατακτήσει το Conference.
Η φάση πάει στο VAR. Ανησυχώ. Βρίζω, φωνάζω αγχώνομαι, ουρλιάζω. Δε μπορεί να μας το ακυρώσουν. Η γαμημένη η τύχη που τόσα χρόνια μας γύρισε την πλάτη έπρεπε να μας χαμογελάσει όπως στα οριακά γκολ με τη Βίλα. Έπρεπε να μετρήσει. Ο Τσικίνιο πέφτει στα γόνατα πανηγυρίζοντας. Πλέον αρχίζω και κλαίω σαν μικρό παιδί. Στις καθυστερήσεις μετράω τα δευτερόλεπτα αντίστροφα. Το σφύριγμα ακούγεται.
Η αποθέωση
Αγκαλιές, φωνές, κακός χαμός. Δεν πίστευα τα όσα ζούσα. Τα χέρια τρέμουν όσο προσπαθώ να γράψω κάτι στο Τουίτερ. Κοιταζόμαστε με τον Φώτη. Όλη τη χρονιά θέλαμε να πάμε Αεροδρόμιο για την ομάδα και διστάζαμε. Αλλά αυτή τη φορά το κατακτήσαμε. Δεν ξέρω αν θα το ξαναζήσουμε ποτέ αυτό το αίσθημα. Είδαμε την απονομή, πήραμε το αμάξι και φύγαμε για Πειραιά.
Κόρνες, καπνογόνα, σημαίες, τραγούδια για τον Ολυμπιακό να παίζουν δυνατά. Ήταν τόσο σουρρεαλιστικό όλο αυτό το σκηνικό. Είμαστε εκεί και πανηγυρίζουμε με συνοπαδούς μας δίπλα μας στους δρόμους. Παρκάρουμε και πάμε στο Δημοτικό Θέατρο. Δίπλα μου βρισκόντουσαν άνθρωποι κάθε ηλικίας. Έχουν ανέβει πάνω σε φανάρια, σε ταμπέλες, στο δρόμο. Φωνάζουμε συνθήματα, περιμένουμε την ομάδα. Δίπλα μου ένας κύριος που ήρθε από Κοζάνη μόνο για το ματς. Ένιωθες ότι όλοι οι Ολυμπιακοί είναι εκεί.
Το πούλμαν καταφθάνει και εμείς είμαστε πολύ κοντά στην ομάδα. Λέμε συνθήματα, φωνάζουμε για παίκτες, ακούμε τον Βάσκο και συγκινούμαστε. Ήρθε μέσα σε μια περίοδο απόλυτης καταστροφής και πήρε το Conference. Βρέθηκε μια νίκη μακριά από το πρωτάθλημα. Αλλά το κυριότερο ήταν ότι ξόρκισε κακές μνήμες που κουβαλούσαμε στις πλάτες μας χρόνια.
Καλώς ή κακώς οι Ολυμπιακοί είμαστε χορτασμένοι από εγχώριους τίτλους. Θέλαμε μια καλή πορεία στην Ευρώπη. Πάντα κάπου στράβωνε. Μία με τον Τζέραρντ, μία με τον Φαν Πέρσι, μία με τη Μέταλιστ, μία με τη Ντνίπρο, μία με τη Γουλβς, πάντα θα βρισκόταν κάποιος που θα σου έλεγε ότι αυτή ήταν η δική του στιγμή. Η δικιά μας δεν ερχόταν ποτέ. Το 2024 ήταν η ώρα να λάμψουμε.
Είναι η ιστορία αυτής της ομάδας που μετράει. Η ιστορία του Ολυμπιακού σε μια χρονιά που ξεκίνησε με σκαμπανεβάσματα μέχρι να έρθει ο Βάσκος και να ισορροπήσει τα πράγματα. Η ιστορία του Ρέτσου που άκουσε τόσα και έκανε απίστευτα παιχνίδια. Η ιστορία του Φορτούνη που με δύο χιαστούς πήγε να φύγει από την ομάδα της καρδιάς του και τελικά έγινε ο αρχηγός της που σήκωσε το ευρωπαϊκό.
Η ιστορία παικτών που ήρθαν ως ανεπιθύμητοι από τις ομάδες τους όπως ο Κάρμο και ο Όρτα και βρήκαν εδώ ένα καταφύγιο να αποδείξουν την αξία τους. Πόσες τρομερές ιστορίες ολοκληρώθηκαν στη Νέα Φιλαδέλφεια από την κεφαλιά ενός Μαροκινού επιθετικού που ήρθε ως ελεύθερος στην Ελλάδα;
Γύρισα σπίτι στις εφτά το πρωί. Εικοσιδύο ώρες ξύπνιος, έχοντας φάει ελάχιστα, εξαντλημένος, αλλά χαρούμενος. Κοιμήθηκα λίγες ώρες. Αλλά ξύπνησα τρελαμένος από χαρά. Ένιωθα ότι έφυγε ένα βάρος που κουβαλούσα ως οπαδός και φαντάσου πως ένιωθαν οι σαραντάρηδες, οι πενηντάρηδες, οι μεγαλύτεροι από αυτούς με όσα είχαν ζήσει.
Στις 29 Μαΐου 2024 γράψαμε μια χρυσή σελίδα για το σύλλογο και ζήσαμε κάτι που μόνο αν είμαστε πολύ τυχεροί θα ξαναζήσουμε. Οι μνήμες των όσων συνέβησαν τις τελευταίες μέρες θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στο μυαλό μου. Πλέον θα υπάρχουν και στο Unstable Show… Θα τα πούμε σύντομα!
