Όπως είπαμε και στο πρώτο μέρος, ο έλεγχος εξαμήνου για το 2024 δε θα γίνει με τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς, αλλά θα δώσουμε έμφαση σε τραγούδια. Προσπάθησα να έχω όσο περισσότερες ελληνικές συμμετοχές γίνεται και φυσικά όσο μεγαλύτερη ποικιλομορφία γίνεται στις επιλογές μου. Σας ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια και τα μηνύματα που αφορούσαν την πρώτη δεκάδα. Πάμε λοιπόν να δούμε το δεύτερο μισό με τα καλύτερα του 2024 μέχρι τώρα!
1. Bokassa – Bradford Death Squadron
Πόσο λάτρεψα τον φετινό δίσκο των Bokassa! Οι Νορβηγοί με το All Out of Dreams έβγαλαν ένα από τα πιο feelgood άλμπουμ της χρονιάς με αυτό το ιδιότυπο μείγμα hardcore punk και stoner το οποίο παίζουν. Αν και αγάπησα πολλά τραγούδια, αυτό που έλιωσα περισσότερο στο Spotify ήταν το Bradford Death Squardon. O λόγος ήταν ότι κόλλησα με το υπέροχο riff της εισαγωγής σε συνδυασμό με το ρεφρέν και το πως παίζουν με τα δεύτερα φωνητικά. Φαίνονται ωραίοι τύποι και θα ήθελα να τους δω στα μέρη μας.
2. Movement of Static – Archetypes
Τα είπαμε αναλυτικά για τους Movement of Static στο τελευταίο Unstable Show. Θεωρώ ότι τα άλμπουμ τους είναι μια ανεξάρτητη και ολιστική εμπειρία, αλλά αν έπρεπε να ξεχωρίσω ένα τραγούδι τους για τις φετινές λίστες, αυτό θα ήταν το Archetypes. Οι MoS καταφέρνουν να συμπυκνώσουν όσο περισσότερες επιρροές τους γίνεται μέσα σε μόλις έξι λεπτά. Στην εισαγωγή είναι πιο μελωδικοί και στη συνέχεια αφήνουν την heavy πλευρά τους να βγει προς τα έξω δημιουργώντας ένα φανταστικό outro. Μια από τις καλύτερες συνθέσεις στο post είδος γενικότερα τη φετινή χρονιά.
3. Bring Me The Horizon – DArkSide
Τα χρόνια περάσανε, οι Bring Me The Horizon αλλάξανε, αλλά καλά τραγούδια δε σταματήσανε ποτέ να βγάζουνε. Το DArkSide είναι ίσως λίγο κλεψιά να συμπεριληφθεί γιατί πρωτοκυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2023, αλλά αξιολογώ τραγούδια και βάσει της ροής και της θέσης στο άλμπουμ που τα εμπεριείχε. Αν και το Post Human: Nex Gen είχε αρκετές υποψηφιότητες για το άρθρο, το συγκεκριμένο κέρδισε για το πόσο απλό και ταυτόχρονα κολλητικό είναι. Το chorus του είναι εξαιρετικό, πλασμένο για μεγάλες συναυλίες, οι επιρροές από Linkin Park και 00s nu metal είναι εμφανέστατες. Βρίσκω πολύ δύσκολο το να μη θες να χτυπηθείς στο ρυθμό του και να σιγοτραγουδήσεις τους στίχους του.
4. DVNE – Sarmatæ
Το post-metal είναι το είδος που προσπαθώ να παρακολουθώ όσο πιο διεξοδικά γίνεται τα τελευταία χρόνια και σε μία από αυτές τις αναζητήσεις ανακάλυψα τους Σκωτσέζους DVNE. Γενικότερα προτιμούν συνθέσεις 7-8 λεπτών για να ξεδιπλώσουν την τεχνική και τις επιρροές τους, αλλά το Sarmatæ είναι ένα από τα καλύτερα δείγματα μουσικής τους όντας τρομερά μινιμαλιστικό. Πολύ ωραία παραγωγή που βγάζει vibe από τα 00s, υπέροχες εναλλαγές καθαρών και screaming φωνητικών, εξαιρετικό στήσιμο ατμόσφαιρας και συνολικά ένα πραγματικά ολοκληρωμένο κομμάτι που σε ταξιδεύει σε άλλες εποχές μουσικά.
5. REZN – Chasm
Ίσως η έκπληξη της χρονιάς έως τώρα. Οι REZN είναι τρομερά παραγωγικοί και μετά το περσινό Solace που βρήκα κάπως αδιάφορο, επανήλθαν τον Ιούνιο με το Burden. Αν και όλο το άλμπουμ είναι ένα φανταστικό άκουσμα, το Chasm είναι αυτό που ξεχώρισα, ειδικά για τον τρόπο που κλείνει τον δίσκο. Ένας heavy psych όλεθρος με χαμηλοκουρδισμένες doom ριφάρες και πάρα πολλά περάσματα, ιδίως στα φωνητικά που θυμίζουν Mastodon. Ένα κομψοτέχνημα από την αρχή έως το τέλος για το συγκρότημα από το Σικάγο, ανυπομονώ να δω σε τι μουσικές κατευθύνσεις θα κινηθούν μετά το Burden.
6. Green Day – Bobby Sox
Πόσες και πόσες φορές έχουν επιστρέψει οι Green Day από κακές στιγμές; Δεν ξέρω πως μόλις τέσσερα χρόνια μετά το μετριότατο (στην καλύτερη) Father of All Motherfuckers κατάφεραν να γυρίσουν με το Saviors, το καλύτερο άλμπουμ τους από εποχές 21st Century Breakdown. Ένας δίσκος με μπόλικες κομματάρες, αλλά το Bobby Sox θα μείνει στη συνείδηση του κόσμου ως η καλύτερη στιγμή του.
Ηχητικά, η τριάδα από την Καλιφόρνια επιχειρεί μια πολύ back to the roots προσέγγιση θυμίζοντας πολύ τα 90s. Αυτό φαίνεται και στο βίντεο κλιπ τους με τις εικόνες που δείχνουν και τη σκηνοθεσία να παραπέμπει σε ρετρίλα. Στιχουργικά, το τραγούδι αποτελεί μια ωδή σε όσους εφήβους εκεί έξω είναι bisexual και θέλουν να το εκφράσουν όσο πιο δυνατά γίνεται. Συνολικά, οι Green Day όταν θέλουν μπορούν ακόμα να δώσουν κορυφαίες στιγμές.
7. Acid Mammoth – Fuzzorgasm (Keep On Screaming)
Οι Αθηναίοι είναι ένα από τα πιο παραγωγικά συγκροτήματα του είδους και με το φετινό Supersonic Megafauna Collision πιστεύω πως άλλαξαν επίπεδο συνθετικά. Το Fuzzorgasm είναι ακριβώς αυτό που λέει το όνομα του. Ένα συνθετικός οργασμός από fuzzy ήχους στις κιθάρες, διάχυτη Sabbathίλα και τα doom-ψυχεδελικά στοιχεία που αγαπάμε στους Acid Mammoth. Είναι το τραγούδι που μου κόλλησε περισσότερο στο repeat από το άλμπουμ τους και σίγουρα ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια φέτος όσον αφορά το doom/stoner/psych είδος.
8. Alcest – Amethyste
Οι Γάλλοι είναι από τα συγκροτήματα που σπάνια βλέπεις. Τα χρόνια περνούν και κάθε δίσκος τους είναι καλύτερος από τον προηγούμενο. Συνδυάζουν τόσο τέλεια την post ατμόσφαιρα με το extreme στοιχείο και παραδίδουν μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις που ακούγονται συγκλονιστικά ετερόκλητες και ταυτόχρονα υπέροχα δεμένες. Το Amethyste από το φετινό Les Chants De L’ Aurore δεν αποτελεί εξαίρεση, αφού έχει μια αργή, πολύ ατμοσφαιρική αρχή και σταδιακά, σχεδόν Opethικά εξελίσσεται σε ένα σπάνιας ομορφιάς τραγούδι με τα black στοιχεία που είναι σήμα κατατεθέν των Alcest να κυριαρχούν. Δεν χάνεται η φετινή τους συναυλία στην Αθήνα.
9. Imminence – Continuum
Έχω ένα πρόβλημα με τους Σουηδούς και τις μπάντες που κινούνται στο extreme metal/metalcore. Σπάνια θα βρω κάποιο συγκρότημα της σκηνής τους που θα μου περάσει αδιάφορο. Οι Imminence είναι ήδη γνωστοί, αλλά νομίζω ότι με το The Black κάνουν μια πραγματικά μεγάλη και σπουδαία κίνηση προς την εμπορική και καλλιτεχνική αναγνώριση.
Τι να πω όμως για το Continuum που ακούγεται προς το τέλος του; Είναι ένα κομμάτι που θέλει να σε μετατρέψει σε μηχανή headbanging και ταυτόχρονα σε μαλακώνει με τα ορχηστρικά του περάσματα. Οι Imminence ακροβατούν τόσο αρμονικά μεταξύ των δύο πλευρών τους που στο τέλος μένεις εντυπωσιασμένος και προσπαθείς με συνεχείς ακροάσεις να το αποκωδικοποιήσεις. Είναι το metalcore του 2024 όπως θα έπρεπε να παίζεται.
10. Bruce Dickinson – Afterglow of Ragnarok
Ο Bruce Dickinson πέραν του αγαπημένου μου metal τραγουδιστή, αποτελεί και έναν άνθρωπο που θεωρώ ότι έχει δώσει πάρα πολλά με τη σόλο δισκογραφία του σε αντίθεση με πολλούς μεγάλους μουσικούς εκεί έξω. Είχε χρόνια να βγάλει προσωπικό δίσκο, αλλά βρήκε τους συντελεστές για να κυκλοφορήσει ένα ακόμα διαμάντι.
Ξέρω ότι δεν πρωτοτυπώ, αλλά από το άλμπουμ αυτό ξεχώρισα το Afterglow of Ragnarok γιατί μου αρέσει πολύ η ατμοσφαιρική εισαγωγή και ο ήχος της κιθάρας στο πρώτο ριφ και από εκεί και μετά έχει μια πολύ μεστή ερμηνεία τόσο στις χαμηλές όσο και στις ψηλές νότες ενός τραγουδιστή που είναι απορίας άξιο πως σε αυτή την ηλικία κρατάει τη φωνή του σε τέτοιο επίπεδο. Τυχεροί που ήρθε στην Ελλάδα και έδωσε μία ακόμα παράσταση.
Αυτό λοιπόν ήταν το αφιέρωμα για αυτό το εξάμηνο με τα είκοσι πιο αγαπημένα μου φετινά τραγούδια. Το Six Songs θα διακοπάρει για λίγο, αλλά τον Σεπτέμβρη θα είναι έτοιμο το επόμενο αφιέρωμα και πιστέψτε με θα είναι πολύ δυνατό.
