Στις αρχές της χρονιάς, η συμφωνία του WWE με το Netflix για την προβολή του Raw στην Αμερική προκάλεσε μεγάλο χαμό. Οι περισσότεροι επικεντρώθηκαν στην αλλαγή καναλιού, αλλά το deal ήταν πολύ μεγαλύτερο. Έφερε όλα τα σόου του WWE και το πλούσιο αρχείο του WWE Network στο Netflix και για εμάς στην Ελλάδα, αλλά και παγκοσμίως.
Αυτή η κίνηση δεν είναι μόνο πρωτοποριακή, αλλά επισφραγίζει και την ανοδική πορεία της εταιρίας τα τελευταία δύο χρόνια. Ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2022, όταν ο Vince McMahon, άλλοτε ισχυρός άρχοντας του pro wrestling, ανακοίνωσε την αποχώρησή του από CEO του WWE. Ήταν κάτι που έπρεπε να είχε γίνει χρόνια πριν, αλλά δεν συνέβη γιατί ο McMahon ένιωσε ότι γέρασε ή ήθελε ξεκούραση. Ήρθε μετά από σοβαρές αποκαλύψεις ότι είχε πληρώσει εκατομμύρια σε πρώην υπαλλήλους για να καλύψει παράνομες σχέσεις και κακοποιητική συμπεριφορά.
Ο Vince επέστρεψε στην εταιρία λίγο καιρό μετά και έπαιξε σημαντικό ρόλο στις διαπραγματεύσεις για τη συγχώνευση WWE και UFC. Ωστόσο, το 2024 αποχώρησε ξανά μετά από πιο σοβαρές κατηγορίες. Αφορμή ήταν η μήνυση της Janel Grant, πρώην υπαλλήλου του WWE, που τον κατηγόρησε για σεξουαλική κακοποίηση και trafficking. Τα πράγματα πλέον είναι πολύ πιο σημαντικά και οι κατηγορίες έχουν προέλθει από συγκεκριμένο πρόσωπο, ενώ αναφέρονται κι άλλοι θύτες.
Το ντοκιμαντέρ
Ανεξαρτήτως αν το WWE άλλαξε ρότα μετά την αποχώρησή του, το ποιος είναι πραγματικά ο Vince McMahon είναι ένα ερώτημα που ταλανίζει πολλούς. Στα χρόνια της Attitude Era, όλοι τον ήξεραν ως τον Mr. McMahon, έναν χαρακτήρα που δημιουργήθηκε και ενσαρκώθηκε από τον ίδιο παίζοντας ένα πολύ κακό αφεντικό, που φέρεται άσχημα στις γυναίκες, έρχεται σε κόντρα με τους παλαιστές του και καταφεύγει σε βίαιους αγώνες ακόμα και αν έχει απέναντι την οικογένειά του.
Τι όμως από όλα αυτά είναι αλήθεια και που αρχίζει και που τελειώνει ο χαρακτήρας αυτός; Κάπου εδώ λοιπόν έρχεται το Mr. McMahon, ένα ντοκιμαντέρ έξι επεισοδίων που βγήκε στο Netflix. Όταν είδα το πρώτο trailer, είδα πως μιλούσε ο ίδιος ο McMahon και πολλοί wrestlers που ανά τα χρόνια είχαν εξαιρετική σχέση μαζί του όπως ο Stone Cold Steve Austin, o The Rock, o John Cena και ο Hulk Hogan. Φοβήθηκα ότι ίσως στηθεί ένα καλό πλυντήριο με αφορμή και το ότι στις αρχές του 2025 ενεργοποιείται η συμφωνία του WWE με το Netflix.
Όσο πλησίαζε η κυκλοφορία, άρχισαν να ακούγονται αρκετές φωνές ότι το ντοκιμαντέρ είναι το ακριβώς αντίθετο, οπότε το αντιμετώπισα με ενδιαφέρον κυρίως γιατί δεν έχω απολύτως καμία συμπάθεια στο πρόσωπο του Vince McMahon. Μπορώ να αναγνωρίσω ότι έκανε πολλά καλά για το χώρο της πάλης, αλλά ταυτόχρονα ευθύνεται για πολλές παθογένειές του. Κι αν αφήσουμε τις business απ’ έξω, οι κατηγορίες με τις οποίες είναι αντιμέτωπος αυτή τη στιγμή, δείχνουν και έναν απαίσιο άνθρωπο.
Για τα καλά ευθύνομαι εγώ, για τα κακά οι υπόλοιποι
Αρχικά, ήταν μια έξυπνη απόφαση από τους υπεύθυνους του ντοκιμαντέρ να αφηγηθούν την ιστορία του Vince με χρονολογική σειρά. Από τα δύσκολα παιδικά του χρόνια και τη συνάντηση με τον πατέρα του στα δώδεκα, μέχρι το πώς κατάφερε να αναλάβει την εταιρία ο ίδιος. Σε αυτό το σημείο φάνηκε καθαρά ότι ο Vince δεν είναι τυχαίος. Είναι πεισματάρης, δουλευταράς και καινοτόμος για την εποχή του.
Φυσικά, υπήρξε και αδίστακτος. Το ντοκιμαντέρ απεικονίζει ξεκάθαρα πως, για να βρει μια ιδέα ή μια ιστορία που θα φέρει χρήματα, θα έκανε τα πάντα. Από το να καταστρέψει το σύστημα των “territories” της εποχής, μέχρι να σκεφτεί ακραία ή και εμετικά σενάρια για να πολώσει τον κόσμο και να τους φέρει μπροστά στην οθόνη. Αυτό όμως που μου έκανε εντύπωση ήταν η στάση του απέναντι στα σκάνδαλα.
Το WWE έχει εμπλακεί σε πολλά σκάνδαλα ανά τα χρόνια όπως είναι φυσιολογικό για μια εταιρία αυτού του μεγέθους. Με εξέπληξε το γεγονός ότι κάθε φορά που ο Vince μιλούσε για μια τεράστια επιτυχία, όπως η Wrestlemania, προωθούσε πόσο έξυπνη ήταν η ιδέα του ή πότε την σκέφτηκε. Όμως, όταν μιλούσε για τα σκάνδαλα, ποτέ δεν αναλάμβανε ευθύνη. Ήταν το μεγάλο αφεντικό, βρισκόταν παντού, γνώριζε τα πάντα για όλους, εκτός από τις παρανομίες, όπου ξαφνικά “δεν ήξερε τίποτα”.
Μιλάμε για προβλήματα που ήταν προφανή, όπως το σκάνδαλο με τα στεροειδή, ένα σκάνδαλο που έχει παραδεχτεί και ο ίδιος ήταν υπαρκτό. Ωστόσο, ο mastermind πίσω από όλες τις στρατηγικές αποφάσεις ξαφνικά παρουσιαζόταν ως αφελές παιδάκι. Δεν ήξερε για τα στεροειδή, δεν αποδέχεται τη ζημιά στον εγκέφαλο του Benoit, είχε σοβαρούς λόγους να συνεχίσει το Over the Edge το 1999 μετά το θάνατο του Owen Hart. Γενικά δεν παραδέχθηκε ποτέ σε κανέναν ότι έφταιξε για κάτι άσχημο που συνέβη. Αυτό που με ενόχλησε περισσότερο ήταν όταν μίλησε για τη Wrestlemania XXX. Σε εκείνη τη Wrestlemania, ο Undertaker έχασε το αήττητο σερί του με 21 συνεχόμενες νίκες στο μεγαλύτερο event της χρονιάς. Είναι ένα από τα σημαντικότερα κατορθώματα στην ιστορία του pro wrestling.
Σε εκείνον λοιπόν τον αγώνα, ο Undertaker υπέστη διάσειση και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, με τον Vince να φεύγει από το σόου για να είναι δίπλα στο φίλο του. Είναι τραγικό να βλέπεις τον ίδιο τον Undertaker να λέει για τη διάσειση, ότι δε θυμάται τίποτα από αυτό το ματς, να μιλάει για έναν σοβαρό τραυματισμό. Και από την άλλη να ακούς τον Vince να πιστεύει ότι μάλλον δεν τραυματίστηκε, αλλά ήταν σε σοκ που το σερί του τελειώνει. Θα μπορούσε να πατήσει στην υπέροχη σχέση που έχουν οι δύο. Στο πόσο πατρική φιγούρα ήταν για τον Mark Callaway που ενσάρκωσε τον Undertaker. Ο ίδιος ο Undertaker λέει ότι θα έτρωγε σφαίρα για τον Vince, ότι θα έκανε τα πάντα για εκείνον! Κι όμως, ο McMahon πάλι προσπαθεί να τα ρίξει αλλού. Ειδικά για έναν τραυματισμό για τον οποίον δεν φταίει.
Διαρκής θυματοποίηση
Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό που βλέπουμε στο ντοκιμαντέρ: η θυματοποίηση. Και αλήθεια, η θυματοποίηση δεν ταιριάζει σε έναν τύπο σαν τον Vince με το attitude που εκπέμπει, ούτε σε έναν εταιρικό κολοσσό όπως το WWE. Ειλικρινά, με κούρασε να βλέπω, τόσο στις συνεντεύξεις του όσο και στο αρχειακό υλικό, τον Vince να παραπονιέται. Στην υπόθεση Benoit, προσπάθησε ακόμα και να βγάλει ψεύτη έναν γιατρό με τον οποίο συνεργάστηκε εκείνη την εποχή για να αποφευχθούν άλλα τέτοια περιστατικά και προβλήματα στον εγκέφαλο των παλαιστών της εταιρείας.
Η κόντρα του με το WCW έκανε όλο το σκηνικό ακόμα πιο παράξενο. Από τη μία, μιλούσε για το πόσο καλό προϊόν έφτιαξε και πως κατατρόπωσε τον ανταγωνισμό (κάτι που είναι 100% αλήθεια, φυσικά). Από την άλλη, κατηγορούσε τον “κακό” Ted Turner που του έκλεβε παλαιστές, προσφέροντας υπέρογκα ποσά σε νέα συμβόλαια. Το αστείο είναι πως μια δεκαετία πριν, ο ίδιος είχε κάνει ακριβώς το ίδιο στους promoters όλης της χώρας, κλέβοντας τα μεγαλύτερα αστέρια τους.
Σε αυτό το σημείο, ο Vince παραδέχεται μια μεγάλη αλήθεια. Δεν τον πειράζει να καταστρέφει ο ίδιος τον ανταγωνισμό με αθέμιτα μέσα. Τον ενοχλεί όμως όταν ο ανταγωνισμός εφαρμόζει τις ίδιες τακτικές εναντίον του. Παρά το ότι βρίσκεται σε θέση ισχύος, παίρνει τον ρόλο του θύματος. Δυστυχώς, αυτή η φιλοσοφία έχει εμποτιστεί σε όλο το WWE, αν σκεφτεί κανείς το υπεροπτικό ύφος και τις τακτικές που ακολουθούν απέναντι στους ανταγωνιστές τους σε πολλά ζητήματα…
Τελικά ποιος είναι ο Vince McMahon;
Ο χαρακτήρας του Mr. McMahon στην τηλεόραση αναλύθηκε πολύ στα σχετικά επεισόδια. Ανέφεραν ακραία σενάρια, σκηνές αυστηρώς ακατάλληλες για ανηλίκους, ιστορίες που δείχνουν ότι εκμεταλλεύτηκε όμορφες γυναίκες της εποχής όπως η Trish Stratus και η Sable. Ποιος όμως είναι ο πραγματικός Vince και που διαφέρει από τον χαρακτήρα του στην τηλεόραση;
Ειλικρινά ένιωσα ότι τα όρια είναι πιο θολά από ποτέ. Από τη μία βλέπεις έναν Vince να εξηγεί τελείως επαγγελματικά πως όσες ιστορίες έγραψε ήταν απλώς σενάρια. Ακόμα και το ακραίο σενάριο του να μείνει έγκυος η κόρη του και να είναι ο ίδιος ο πατέρας του παιδιού το παρουσίαζε με ένα ύφος που έδειχνε πως για αυτόν ήταν απλά μία ακόμα ιστορία που θα έφερνε λεφτά στην εταιρία.
Από την άλλη πλευρά, σε πολλές φάσεις του ντοκιμαντέρ ο Vince λέει πράγματα που μόνο ο Mr. McMahon θα παραδεχόταν. Η ατάκα ότι μέσα του έχει δύο εγκεφάλους και ότι ο ένας απαντάει στις ερωτήσεις, ενώ ο άλλος σκέφτεται πράγματα γύρω από το σεξ, με έκανε να ανατριχιάσω. Όσες διαβεβαιώσεις και να έδινε συνεχώς ότι κανείς δεν τον ξέρει πραγματικά, ότι δεν έχει σχέση με τον χαρακτήρα που υποδυόταν, τόσο φαινόταν ότι μάλλον κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Ειδικά όταν άλλοι συνεντευξιαζόμενοι έλεγαν ξεκάθαρα ότι ο χαρακτήρας ήταν μια καρικατούρα, μια υπερβολική εκδοχή του ίδιου του Vince.
Δεν βλέπεις πουθενά να λέει ότι αγαπάει τη γυναίκα του, δε βλέπεις να δείχνει μεγάλη εκτίμηση στα παιδιά του. Το κορυφαίο είναι ότι μετά και από όλες τις κατηγορίες, δεν εμφανίστηκε για το τελευταίο μέρος των συνεντεύξεων. Εκεί το ντοκιμαντέρ γίνεται λίγο άνισο. Εμφανίζονται οι δημοσιογράφοι που έκαναν τις αποκαλύψεις, ο Dave Meltzer που δεν είναι και ιδιαίτερα αντικειμενικός και ακούμε μόνο αυτούς να συζητάνε για τις μηνύσεις, ιδιαίτερα της Grant, αλλά δεν ακούμε την πλευρά του Vince.
Νομίζω ότι το καλύτερο σκηνοθετικό τρικ των συντελεστών ήταν πριν ξεκινήσουν να μιλάνε για τις μηνύσεις του 2024. Εκεί λοιπόν εμφανίζεται ο Bruce Prichard, ένας από τους πιο πιστούς ακόλουθους του Vince McMahon, ένας άνθρωπος που είναι γνωστό πως είναι δίπλα του. Τον ρωτάνε για το τι πιστεύει για τα πρώτα επεισόδια του ντοκιμαντέρ που του έδωσαν να τα δει και ξεκινάει ένα ανελέητο θάψιμο. “Δεν είναι αντικειμενικό, τον παρουσιάζετε πολύ κακό, ο Vince έκανε τα πάντα για να βοηθήσει την άρρωστη μητέρα του, δεν ξέρετε πόσο καλός άνθρωπος είναι”.
Δύο μέρες μετά έσκασε η είδηση για την Janel Grant και οι σοκαριστικές κατηγορίες για εμπορία ανθρώπων και σεξουαλική κακοποίηση. Ίσως λίγο αναμενόμενο να μη θέλει κανείς εν έτει 2024 να δώσει ελαφρυντικά στην πλευρά του McMahon. Είναι πολύ σοβαρές οι κατηγορίες και όποιος προσπαθεί να το σώσει με δηλώσεις τύπου “Σε εμένα φέρθηκε καλά” ή “Βοήθησε την άρρωστη μητέρα του” πολύ απλά αντιμετωπίζονται από τον κόσμο όπως του αξίζει. Σε έναν τύπο σαν τον Pritchard δεν υπήρχε πιο ωραία μετάβαση από τις δηλώσεις του στη μήνυση της Grant.
Ποιο είναι όμως το συμπέρασμα από αυτό το ντοκιμαντέρ;
Μου άρεσε πολύ το ντοκιμαντέρ και σκηνοθετικά και αφηγηματικά, αλλά κυρίως μου άρεσε γιατί δείχνει ακόμα μία φορά τι συμβαίνει στο WWE. Οι περισσότερες συνεντεύξεις είναι πριν τις σοβαρότατες κατηγορίες σε βάρος του McMahon το 2022, αλλά όλοι λένε πολλά για εκείνον. Είναι εμφανές το ποιοι τον εκτίμησαν, ποιοι τον αγάπησαν, ποιοι τον μισούν ακόμα και σήμερα.
Ήταν ένα βήμα για να μιλήσουν άνθρωποι που έχουν καλές σχέσεις μαζί του όπως ο Cena, wrestlers που είχαν κακές σχέσεις και τα ξαναβρήκανε, άνθρωποι που δεν τον γουστάρουν μία και πουλάνε αντικειμενικότητα σαν τον Meltzer ή τύποι που έκαναν ξανά business μαζί του αλλά είναι ξεκάθαρο ότι δεν τον συμπαθούν όπως ο σπουδαίος Bret Hart. Αυτό είναι το pro wrestling και αυτός είναι ο Vince. Θα τα βρει ακόμα και με τον χειρότερο εχθρό του αν θα του φέρει αύξηση των χρημάτων στα ταμεία.
Δε θεωρώ το ντοκιμαντέρ πλυντήριο του Vince McMahon σε καμία περίπτωση. Δεδομένου του ότι οι συνεντεύξεις έγιναν την περίοδο 2021-2022, έτρεξαν πολύ για να καλύψουν τις κατηγορίες των τελευταίων δύο χρόνων εμφανίζοντας τους σχετικούς δημοσιογράφους που συνέβαλαν σε αυτές. Ίσως είναι μια προσπάθεια να δείξουν ότι τώρα που το WWE έρχεται στο Netflix, η εταιρία δεν έχει σχέση με αυτόν τον τύπο και πλέον έχουν αναλάβει άλλοι άνθρωποι να τον αντικαταστήσουν.
Το ωραίο είναι ότι για ακόμα μία φορά φαίνεται τι τύπος είναι ο Vince όταν βρίσκεται έξω από τα νερά του, εκεί που δε μπορεί να ελέγξει τα πάντα, εκεί που δεν αποφασίζει ο ίδιος το narrative. Είχε φανεί και σε άλλες συνεντεύξεις του, απλά εδώ χτυπάει παραπάνω η προσποιητή ηρεμία. Σίγουρα πάντως δεν έχω την ψευδαίσθηση ότι θα μάθουμε ποιος είναι πραγματικά ο Vince. Έχω όμως την εντύπωση ότι ο Mr. McMahon ίσως δεν είναι τόσο μακριά από τον άνθρωπο που τον ενσάρκωσε…
Τα λέμε σε κάποιο επόμενο Unstable Show, να βλέπετε πολύ pro wrestling από όλες τις εταιρίες και να μη φανατίζεστε. Και φυσικά ελπίζω να ανυπομονείτε και εσείς για να δούμε τα άπαντα του WWE στο Netflix το 2025!
