Είναι αρκετά δύσκολο να βρω για ποιο συγκρότημα έχω μιλήσει περισσότερο όλα αυτά τα χρόνια στο anthem.gr. Το πάθος μου για τη μουσική και το συναισθηματικό μου δέσιμο με πολλά συγκροτήματα που μεγάλωσα με ωθεί συχνά στο να θέλω να αναφερθώ εκτενώς σε αυτά. Οι Linkin Park αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της εφηβείας μου όπως και άλλων ατόμων της γενιάς μου.
Άρχισα να τους ακούσω γύρω στο 2007-2008. Ήμουν σε μια φάση που έψαχνα να δω τι μου αρέσει και τότε έκλινα αρκετά προς το hip-hop. Ωστόσο κάποια σκόρπια ακούσματα από rock και metal με είχαν κερδίσει εξίσου. Οι Καλιφορνέζοι ήρθαν πάνω στη φάση της αναζήτησης και ήταν ο ήχος που χρειαζόμουν να ακούσω. Πάντρευαν το rap με το metal δημιουργώντας έναν εκρηκτικό συνδυασμό, ιδανικό για έναν έφηβο που ψάχνει να ξεσπάσει.
Έκτοτε έζησα όλες τις φάσεις των νέων κυκλοφοριών και σήμερα σε αυτό το Ranking θα σας πω πολλά πράγματα που θυμάμαι από την εκάστοτε εποχή. Πως νιώσαμε ως φανς, τι αγαπήσαμε, τι μισήσαμε. Δεν ξέρω σε ποια θέση αυτού του άρθρου θα καταλήξει το επερχόμενο From Zero. Σίγουρα έχω μια περιέργεια να δω τι θα ακούσουμε. Περισσότερα σχετικά με την επανένωση του συγκροτήματος έγραψα εδώ. Ωστόσο τώρα ήρθε η ώρα να σας πω εγώ με ποια σειρά κατατάσσω τα άλμπουμ των Linkin Park.
7. One More Light (2017)
Ειλικρινά είναι κρίμα που ένας δίσκος σαν το One More Light αποτελεί το κύκνειο άσμα του Chester Bennington. Οι LP από ένα σημείο και μετά μας είχαν συνηθίσει σε ένα συναισθηματικό αλλά και μουσικό roller coaster με τις αποφάσεις που έπαιρναν. Άλλαζαν συνεχώς κατευθύνσεις μουσικά, διαφοροποιούντα ως προς το στυλ που ήθελαν να παίξουν, αξιοποιούσαν ή άφηναν στο μίνιμουμ τη συνδρομή των μελών τους εκτός των δύο τραγουδιστών και γενικά κάθε νέα τους κυκλοφορία αποτελούσε έκπληξη.
Κάπως έτσι ήταν και το One More Light. Είχαμε γουστάρει τη ζωή μας στο The Hunting Party τρία χρόνια νωρίτερα με τέλειες συνεργασίες και επιστροφή σε πραγματικά σκληρό ήχο, ε το 2017 αποφάσισαν να αλλάξουν ξανά κατεύθυνση. Απομακρύνθηκαν τελείως από το rock στοιχείο και δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι το One More Light είναι ένας pop-electronic δίσκος. Ακόμα και σε αυτό το είδος όμως δεν κάνει τη διαφορά. Μέτριες συνθέσεις, μέτριες συνεργασίες, ένα αποτέλεσμα που δε θυμίζει σε τίποτα το συγκρότημα που αγαπάμε.
Αγαπημένο τραγούδι: Θα έλεγα κανένα, αλλά θα είμαι κακός, οπότε ας πούμε χαριστικά το Talking to Myself.
6. A Thousand Suns (2010)
Αν το Minutes to Midnight αποτέλεσε έως κάποιο βαθμό στόχο λόγω της πιο alternative και εμπορικής στροφής του συγκροτήματος, τότε δε φαντάζεστε τι έγινε με το A Thousand Suns. Θυμάμαι την πρώτη ακρόαση αυτού του άλμπουμ όταν ήμουν ένας 15χρονος έφηβος που έβαζε να ακούσει το επόμενο βήμα του αγαπημένου του συγκροτήματος και απλά να ξενερώνω σε πολύ ακραίο βαθμό.
Το A Thousand Suns είναι ένα άλμπουμ χωρίς ουσιαστική ταυτότητα. Αν και δεν είναι μεγάλο σε διάρκεια, έχει δεκαπέντε κομμάτια, καθώς προσπαθεί να παίξει πολύ με ιντερλούδια και να έχει συνοχή σαν ροή, αλλά αυτό ήταν πραγματικά το τελευταίο που χρειαζόμασταν. Τα ηλεκτρονικά στοιχεία βρίσκονται παντού, άλλες συνθέσεις κλίνουν προς το Minutes to Midnight, άλλες είναι αρκετά πιο τολμηρές, ενώ προσπαθούν να σε κερδίσουν και με μπαλάντες. Συνολικά όμως είναι ένα μικρό τουρλουμπούκι και δεν έχει τις 2-3 χιτάρες που θα το ανεβάσουν στα μάτια σου.
Αγαπημένο τραγούδι: Όσο κράξιμο και να τρώει το Wretches and Kings, εμένα μου αρέσει. Προσπάθησαν κάτι διαφορετικό και το εκτίμησα. Επίσης το When They Come for Me, έχει φοβερή σύνθεση και παραγωγή.
5. Living Things (2012)
Την περίοδο 2007-2014 οι Linkin Park ήταν πολύ παραγωγικοί με συνεχόμενα άλμπουμ όπου διοχέτευαν όλη τη δημιουργικότητα τους. Το Living Things είναι μια πραγματικά πολύ καλή προσπάθεια δεδομένου τι μουσική ήθελαν να γράψουν. Δεν ήθελαν να γυρίσουν στο alternative ή το rock, αλλά ήθελαν να το ισορροπήσουν με τα electronic και industrial στοιχεία που έμπαιναν αργά και σταθερά στη μουσική τους.
Αν αυτό έγινε λίγο άτσαλα στον προκάτοχό του, στο Living Things έχουμε μια πολύ μεγαλύτερη ηχητική και συνθετική ισορροπία. Το άλμπουμ κλίνει προς την ηλεκτρονική μεριά, αλλά αυτό δεν είναι καθόλου κακό. Η πραγματικά σωστή κίνηση είναι η εκμετάλλευση της μελωδικής πλευράς του Chester που είναι εμφανής στα εναρκτήρια Lost in the Echo και In My Remains.
Από εκεί και πέρα υπάρχουν και τα χιτάκια όπως το Burn It Down, το I’ll Be Gone και το υπέροχο Castle of Glass για να χτυπήσουμε τα πιο εμπορικά αυτιά, αλλά μετά από καιρό έχουμε και την πιο σκληρή πλευρά του Chester. Στα Lies Greed Misery και Victimized είναι λες και του δίνουν λίγο χρόνο να κάνει όσο screaming γουστάρει πατώντας όμως στις νέες συνθετικές τους φόρμες από άποψη ενορχήστρωσης. Ένα πραγματικά καλό και ίσως παρεξηγημένο άλμπουμ.
Αγαπημένο τραγούδι: Αγαπώ πολύ το Lies Greed Misery, αλλά δε μπορώ να αγνοήσω τις γέφυρες και τις μελωδίες του Castle of Glass.
4. Minutes to Midnight (2007)
Όλοι ξέρουμε ποιες είναι οι πρώτες δύο θέσεις, αλλά είχα τεράστιο πρόβλημα στο τι θα κάνουμε με Minutes to Midnight και The Hunting Party. Και ξέρετε κάτι; Αγαπώ το πρώτο, γιατί έχει μέσα τραγουδάρες, αλλά το δεύτερο είναι τρομερά υποτιμημένο οπότε θα το επιβραβεύσω. Πάμε όμως να μιλήσουμε για το Minutes to Midnight περισσότερο.
Αυτό το άλμπουμ αποτέλεσε τη σταδιακή απομάκρυνση των LP από το καθαρόαιμο nu metal με το συγκρότημα να αποφασίσει να κινηθεί στα alternative μονοπάτια που έδειξαν να του ταιριάζουν σε συνθέσεις όπως το Numb. Υπάρχει ένα από τελευταία μεγάλα χιτ της πρώτης εποχής τους, το What I’ve Done, το εκρηκτικό Given Up (συγκλονιστικό σε live εκτέλεση), το πιο σκοτεινό No More Sorrow και γενικά είναι ένας δίσκος με τρομερή συνοχή και διάρκεια.
Νομίζω ότι θεματολογικά οι LP στο Minutes to Midnight κατάφεραν και ισορρόπησαν άψογα ανάμεσα στην έκρηξη και το θυμό τους και την πιο μελαγχολική τους πλευρά. Είναι από τους δίσκους που ο Chester χρησιμοποιεί όλο το εύρος της ερμηνείας και της φωνής του κι αυτό μόνο καλό μπορεί να είναι.
Αγαπημένο τραγούδι: Το Given Up. Μας τα έλεγε ο Chester. Μας το έδειχνε. Αλλά δεν το βλέπαμε μέχρι να έρθει το αναπόφευκτο. Και φυσικά ακολουθεί το τρομερό No More Sorrow.
3. The Hunting Party (2014)
Ο Chester ουρλιάζει No Control. Οι κιθάρες μπαίνουν με ριφάρα. Τα μάτια μου γουρλώνουν. Οι Linkin Park δεν επιστρέφουν απλά στο rock. Γράφουν έναν δίσκο με στοιχεία από alternative metal, nu metal, ακόμα και thrash και μας θυμίζουν το συγκρότημα που αγαπήσαμε στο Meteora και το Hybrid Theory. Το The Hunting Party είναι ένας δίσκος με πολλές συνεργασίες που αφήνουν το δικό τους στίγμα στα κομμάτια και στο συγκρότημα.
Από τον Page Hamilton των υποτιμημένων Helmet και τον Rakim που φέρνει το rap στοιχείο μέχρι τους σπουδαίους Tom Morello και Daron Malakian, ο καθένας προσθέτει τις δικές του πινελιές. Το Rebellion ας πούμε ακούγεται πολύ κοντά στους πρώιμους System of a Down. Το Guilty All the Same θυμίζει εποχές συνεργασιών των Linkin Park με rappers, αλλά το δικό τους rock στοιχείο είναι πολύ πιο έντονο και η παραγωγή αρκετά underground.
Βέβαια και σε όσα γράφουν μόνοι τους, το πάνε πάρα πολύ καλά. Τραγούδια που σου κολλάνε στο μυαλό όπως το Wastelands, πιο σκληρά, πιο έντονα τραγούδια που επιτέλους σου θυμίζουν ποιοι είναι οι Linkin Park και γιατί τους αγαπάς. Και φυσικά αφήνουν για το τέλος το καταληκτικό Final Masquerade, ένα alternative κομμάτι τόσο καλό που πιστεύω ακράδαντα ότι αν έβγαινε το 2007 θα ήταν από τα αδιαμφισβήτητα χιτ τους. Το The Hunting Party απέδειξε περίτρανα ότι οι LP δεν ξέχασαν να παίζουν rock. Καλλιτέχνες είναι και ήθελαν να δοκιμάσουν άλλα πράγματα. Όταν επέστρεψαν στις ρίζες τους, σίγουρα όμως εντυπωσίασαν.
Αγαπημένο τραγούδι: Final Masquerade όπως είναι προφανές. Και από τις συνεργασίες Rebellion και Guilty All the Same.
Από εδώ και πέρα είχα μια τρελή κόντρα μέσα μου για το τι πρέπει να κάνω. Το Meteora και το Hybrid Theory πάντα κοντράρονται στη συνείδηση του κόσμου όντας δύο ορόσημα των 00s και της γενιάς μας. Μιλάμε για αριστουργήματα απαράμιλλης ποιότητας. Δε μπορούσα να τους δώσω όμως κοινή πρώτη θέση για να σπάσω το γραφικόμετρο. Έτσι το ζύγισα αρκετά και κατέληξα.
2. Meteora (2003)
Είναι πάρα πολύ δύσκολο να διαδεχθείς ένα τόσο εκρηκτικό ντεμπούτο όσο το Hybrid Theory. Το Meteora κατέχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Εμπεριέχει το αγαπημένο μου τραγούδι των Linkin Park, το Somewhere I Belong και ήταν ο πρώτος τους δίσκος που άκουσα και φυσικά αγόρασα. Όσον αφορά το μουσικό κομμάτι, οι Καλιφορνέζοι δεν παρεκκλίνουν καθόλου από την συνταγή της επιτυχίας.
Ξανά nu metal παίζουν, η χημεία του Chester με τον Mike φτάνει στο τέλειο σημείο, οι ενορχηστρώσεις είναι πολύ σκληρές και ταυτόχρονα το συγκρότημα γράφει τραγούδια για τον εσωτερικευμένο πόνο που ένιωθε η γενιά των 00s αλλά και οι δημιουργοί του άλμπουμ. Παράλληλα έχουμε και το πρώτο κομμάτι τους που πατάει λίγο στο alternative και είναι μια προσπάθεια να πιάσουν περισσότερο κοινό και δεν είναι άλλο από το Numb που πλέον είναι ένας ύμνος όσων ακούν mainstream ροκ μουσική.
Το Meteora πάντως είναι ένας δίσκος που γενικότερα σε μαγεύει μουσικά. Μαζί με το Hybrid Theory μοιράζεται τα περισσότερα γνωστά τραγούδια των Linkin Park στο ευρύ κοινό. Ο λόγος που κατέληξε δεύτερο είναι γιατί απλά πιστεύω ότι ο προκάτοχός του είχε ακόμα περισσότερα κλασικά κομμάτια. Όπως και να ‘χει, μιλάμε για δύο υπέροχα άλμπουμ που όρισαν τη μουσική της γενιάς μας και ενέπνευσαν ένα ολόκληρο κίνημα νέων συγκροτημάτων ασχέτως αν κανένα δεν κατάφερε να καταλήξει σε αυτό το επίπεδο.
Αγαπημένο τραγούδι: Όπως προανέφερα, το Somewhere I Belong. Κι από κοντά Faint, Lying From You και μισή ντουζίνα ακόμα.
1. Hybrid Theory (2000)
Η αρχή των πάντων. Το Millenium ήταν μια χρυσή εποχή για την κουλτούρα και τρομερά νεωτεριστική για τη μουσική, ειδικά στον πιο ακραίο ήχο. Κάπου εκεί λοιπόν έσκασαν οι Linkin Park και με το Hybrid Theory πρόσφεραν το δικό τους τυφώνα. Αυτό το άλμπουμ δεν είχε τις πιο ακραίες αντιθέσεις στο σκληρό ήχο (κατά τη γνώμη μου αυτό έκαναν οι Slipknot ένα χρόνο νωρίτερα όπου ταίριαξαν το ακραίο metal με rap στοιχεία και λούπες), αλλά σίγουρα ήταν ένα από τα πιο ποιοτικά ντεμπούτα που έχουμε ακούσει ποτέ.
Από το εναρκτήριο Papercut και το εκρηκτικό One Step Closer μέχρι το A Place for my Head και το In the End, ο Chester, o Mike και η υπόλοιπη παρέα πιάνει 100% τον παλμό της εποχής. Γράφουν μουσική για ανθρώπους που νιώθουν να κλείνονται στον εαυτό τους, που κάθε εμπόδιο τους μοιάζει δύσκολο, που θέλουν να ξεσπάσουν. Και σε αυτό μπορεί να ταυτιζόμαστε και σε πιο μεγάλη ηλικία, αλλά σαν έφηβοι το νιώθαμε σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό.
Τα riffs είναι σκληρά, τα ρεφρέν κολλητικά, ο Chester δίνει τεράστιες ερμηνείες και ο Mike έρχεται να συνδυάσει όλα τα παραπάνω ως ο glue guy της παρέας. 24 χρόνια μετά, το Hybrid Theory ακούγεται ακόμα φρέσκο και κυρίως αψεγάδιαστο.
Αγαπημένο τραγούδι: Πολύ δύσκολη επιλογή, γιατί μπορώ να σου πω χαλαρά δέκα επιλογές. Ας το δώσουμε ισοπαλία μεταξύ Points of Authority, Runaway και In the End.
Που θα καταλήξει το From Zero σε αυτήν την κατάταξη; Θα μάθετε πολύ σύντομα στο update που θα βγει για αυτό το άρθρο! Μέχρι τότε σε ευχαριστούμε για όλα Chester και θα τα πούμε σε κάποιο ολοκαίνουριο Ranking ελπίζω πολύ σύντομα!
