Με το The Sound Vault να έχει μπει σε μια πορεία, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για τα σχόλια για το πρώτο μέρος του αφιερώματος με τα καλύτερα του 2024! Όπως προείπα, το αφιέρωμα για τα ξένα άλμπουμ θα σπάσει σε τρία κομμάτια και έχω προσπαθήσει να βάλω τους δίσκους κυρίως με τη χρονολογική σειρά που τους άκουσα.
Αν και στις αρχές του 2024 είχα βρει πολύ ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες, στα μέσα κάπως κόλλησα, αλλά σιγά σιγά η άκρη βρέθηκε και έτσι είμαι πολύ ικανοποιημένος για τις επιλογές που σας φέρνω (και) σήμερα. Πάμε λοιπόν να δούμε ακόμα οχτώ άλμπουμ που συμπεριέλαβα στα καλύτερα της χρονιάς.
Hippotraktor – Stasis
Είδος: Post-Metal
To ευρωπαϊκό post-metal έχει κάνει τεράστια βήματα εξέλιξης την τελευταία δεκαετία και κάθε χρόνο μπάντες όπως οι The Ocean, οι Psychonaut, οι Cult of Luna βγάζουν άλμπουμ που βάζω στα καλύτερα της χρονιάς. Ειδικά το Βέλγιο με τους Amenra, τους προαναφερθέντες Psychonaut και τους Hippotraktor που θα μιλήσουμε σήμερα, δείχνει να χτίζει μια πολύ αξιόπιστη σκηνή.
Το Stasis είναι το δεύτερο άλμπουμ της μπάντας από το Μέχελεν και ο ήχος τους είναι ακριβώς αυτό που εκπροσωπεί το σύγχρονο post-metal με πολλά progressive στοιχεία. Μεγάλες συνθέσεις με τεχνικά riffs, ωραίες γέφυρες, εναλλασσόμενα σκληρά και καθαρά φωνητικά και μια γενικότερα ογκώδης ατμόσφαιρα που συμπυκνώνεται τέλεια σε τραγουδάρες όπως το Echoes και το Silver Tongue. Ο Chiaran Verheyden στην παραγωγή κάνει ξανά εξαιρετική δουλειά όπως και στους Psychonaut και σίγουρα αποτελούν φωτεινό σημάδι για το μέλλον της σκηνής.
Bokassa – All Out of Dreams
Είδος: Hardcore Punk
Είναι από τα συγκροτήματα που δύσκολα μπορείς να χαρακτηρίσεις ως είδος. Οι ίδιοι συστήνονται ως StonerPunk. Η αλήθεια είναι ότι παίζουν αρκετά hardcore, φλερτάρουν με το boogie, αλλά αν μπορούσα να το περιγράψω με μια φράση θα ήταν “Η μουσική που θες να ακούς πίνοντας μπύρες με τους φίλους σου”. Είναι πραγματικά ένα από τα πιο feelgood ακούσματα της φετινής χρονιάς.
Οι Νορβηγοί (οι οποίοι έχουν παίξει και support στους Metallica, να τα λέμε κι αυτά) είναι ένα συγκρότημα που γουστάρει τους γρήγορους ρυθμούς, τα metal riffs, τη hardcorίλα που βρίσκεις διάχυτη στη μουσική τους, αλλά κυρίως θέλουν να γράφουν απολαυστικές ρεφρενάρες που θα σε κάνουν να θες να χτυπηθείς σε κάποια συναυλία τους. Επίσης οι συνεργασίες τους με τον Lou Koller και τον Aaron Beam των Red Fang δείχνουν ότι χαίρουν της εκτίμησης μερικών εξαιρετικών μουσικών στο είδος τους. Και καθόλου τυχαία αυτά τα τραγούδια είναι και τα καλύτερα ενός πολύ καλού άλμπουμ.
Julie Christmas – Ridiculous and Full of Blood
Είδος: Noise Rock/Post-rock
Αν και η Julie Christmas είναι ιδιαίτερα γνωστή ως τραγουδίστρια στους Made Out of Babies και στους Battle of Mice, εγώ προσωπικά τη γνώρισα μέσα από τη συνεργασία της με τους Cult of Luna στο φανταστικό Mariner, ένα από τα καλύτερα post-metal άλμπουμ της προηγούμενης δεκαετίας. Έκτοτε ωστόσο είχε σε μεγάλο βαθμό χαθεί μέχρι να επανέλθει φέτος με ένα καινούριο σόλο δίσκο.
Το Ridiculous and Full of Blood συνοψίζει όλη την καριέρα της ταλαντούχου Αμερικάνας μουσικού μέχρι τώρα και αναδεικνύει τις απίστευτες φωνητικές δυνατότητες που έχει. Δεν πατάει πολύ στα post μονοπάτια του Mariner, αλλά περισσότερο επιδίδεται σε συνθέσεις χωρίς πολύ εμφανή δομή, τις οποίες η ίδια “ντύνει” με την εκπληκτική φωνή της. Όπου χρειάζεται μελωδία, σε παρασέρνει και όποτε χρειάζεται πάθος, ακούγεται επιθετική και άγρια. Είναι ένα από τα πιο περίεργα και ταυτόχρονα όμορφα ακούσματα που θα ακούσεις το 2024.
Bring Me The Horizon – POST HUMAN: NeX GEn
Είδος: Post-hardcore/Metalcore
Δεν ήμουν ποτέ μεγάλος φαν των Bring Me The Horizon, αλλά οφείλω να πω ότι η αλλαγή τους τα τελευταία χρόνια με κέρδισε. Απαλλαγμένοι πλέον από την καθαρή ταμπέλα του metalcore, η τετράδα από το Σέφιλντ δημιουργεί πλέον μουσική που πρώτα γουστάρει η ίδια, αλλά κάνει και μεγάλο γκελ στους οπαδούς τους. Και μόνο από τα singles που είχαν κυκλοφορήσει, φαινόταν ότι το POST HUMAN θα είναι ένα από τα πιο πολυαναμενόμενα άλμπουμ της χρονιάς.
Κατά τη γνώμη μου μιλάμε για μια νέα κορυφή και σίγουρα την καλύτερη τους δουλειά εδώ και χρόνια. Μέσα σε αυτό το άλμπουμ έχουν συνδυάσει για ακόμα μία φορά όλες τις επιρροές τους. Ο metalcore και hardcore χαρακτήρας τους είναι εκεί και αποτελεί τη βάση του, αλλά για ακόμα μία φορά μπολιάζουν τον ήχο τους με πολλά pop, emo και pop punk στοιχεία.
Το αποτέλεσμα είναι ένας δίσκος γεμάτος κομματάρες που θα αποτελέσουν σήμα κατατεθέν για το συγκρότημα τα επόμενα χρόνια, είτε μιλάμε για το DArkSide, το Kool-Aid που ανήκουν στην πιο σκληρή πλευρά τους είτε το n/A και το LosT που ενδίδουν στον pop και emo χαρακτήρα τους φέρνοντας μας στο μυαλό τις μουσικές των 00s. Η εξέλιξη δεν είναι ποτέ άσχημη και με κάθε τους βήμα οι Bring Me The Horizon μας το αποδεικνύουν.
Alcest – Les Chants de l’ Aurore
Είδος: Blackgaze/Post-Metal
Σπάνια βρίσκεις συγκροτήματα που όσο περνάνε τα χρόνια γίνονται καλύτεροι. Οι Alcest ειλικρινά λάμπουν και με κάθε νέο δίσκο δείχνουν να τρυπάνε το ταβάνι τους και να φτάνουν σε ολοένα και μεγαλύτερες κορυφές. Στο Kodama μας ενθουσίασαν, στο Spiritual Instict μας μάγεψαν και πάνω που πιστεύεις ότι θα έρθει ο κορεσμός, τελικά σκάει το Les Chants de l’ Aurore.
Τι ακριβώς να πω για να περιγράψω αυτό το αριστούργημα, ένα άλμπουμ που μπαίνει χαλαρά στα πέντε καλύτερα της φετινής χρονιάς. Ο συνδυασμός post-rock με black στοιχεία είναι κάτι που οι Γάλλοι μπορούν να κάνουν καλύτερα από κάθε άλλο συγκρότημα εκεί έξω. Συνθέσεις ατμοσφαιρικές, συνθέσεις που σε ταξιδεύουν, συνθέσεις γεμάτες υπέροχα riffs και ξεσπάσματα, ένα άλμπουμ που ακούς ατενίζοντας έξω από το παράθυρο του σπιτιού ή του αυτοκινήτου και συμπαρασύρεσαι στην ατμόσφαιρα που χτίζει. Δεν ξέρω πως θα γράψουν κάτι ακόμα καλύτερο, αλλά οι άνθρωποι είναι απλώς κορυφαίοι στο είδος τους και δύσκολα θα βρεις οτιδήποτε να τους μοιάζει συνθετικά.
Kerry King – From Hell I Rise
Είδος: Thrash Metal
Τα έγραψα και στο άρθρο με τα τοπ τραγούδια του εξαμήνου. Ήθελα πάρα πολύ να μη μου αρέσει αυτό το άλμπουμ, να κράζω για τον ξεπερασμένο Kerry King που προσπαθεί να γράψει thrash εν έτει 2024. Όμως ο King ήξερε κατ’ αρχάς να επιλέγει συνεργάτες. Paul Bostaph σταθερός στα ντραμς, οι παιχταράδες Kyle Sanders και Phil Demmel σε μπάσο και κιθάρα αντίστοιχα και ο σπουδαίος Mark Osegueda των Death Angel στα φωνητικά.
Ε τι να κάνουμε κυριάρχησε ο χατζημεταλλάς μέσα μου και τελικά με κέρδισε πριν καν βγει, όταν άκουσα το Residue και έμεινα με το στόμα ανοικτό. Είναι σκληρό, είναι γρήγορο και δεν προσπαθεί σε καμία περίπτωση να συγκριθεί με το thrash metal που παίζανε οι Slayer στο Reign in Blood, αλλά περισσότερο βασίζεται στις τελευταίες τους κυκλοφορίες. Τα riffs είναι γρήγορα και όσο thrashy θέλουμε, τα solos είναι καλοδουλεμένα και η φωνή του Osegueda είναι καθηλωτική σε ένα άλμπουμ με τέλεια ατμόσφαιρα και το οποίο προσφέρεται για πολύ κοπάνημα σε συναυλίες. Λυπάμαι Kerry. Ήθελα να σε αμφισβητήσω και να σε κράξω. Αλλά θα έχω πάντα μέσα μου τον 15χρονο Νικόλα που αρρωσταίνει με thrash metal.
REZN – Burden
Είδος: Psychedelic Doom
Πέρυσι με το Solace, οι REZN δε με εντυπωσίασαν ιδιαίτερα. Είπα ωστόσο να τους δώσω μία ακόμα ευκαιρία με το φετινό Burden και οι άνθρωποι βάλθηκαν να μου αποδείξουν πόσο λάθος έκανα που τους υποτίμησα το 2023. Σε μόλις τριάντα τέσσερα λεπτά και εφτά κομμάτια, οι REZN ξεδιπλώνουν έναν υπέροχο μουσικό καμβά που θα σε ταξιδέψει στους κόσμους που επιθυμούν.
Είναι ένα πολύ ψυχεδελικό άκουσμα με υπέροχες φωνητικές γραμμές, doom riffs αργά και καλοπαιγμένα, ενώ βάζουν που και που κάποιες υπέροχες πινελιές είτε με στοιχεία από ανατολίτικη μουσική είτε με synthesizers ή άλλα όργανα που προσφέρουν έξτρα ατμοσφαιρικότητα. Πάντως να σημειώσω ότι το Chasm που είναι το καλύτερο τραγούδι του δίσκου, σπάει κάπως το ύφος τους δείχνοντας ότι και με πιο αργά και χαμηλοκουρδισμένα riffs και μικρότερες συνθέσεις, μπορούν να γράψουν πολύ καλή μουσική.
Imminence – The Black
Είδος: Metalcore
Πέρυσι που μου είχαν προτείνει ένα άλμπουμ των Periphery, μου είχε κάνει εντύπωση αυτή η μίξη του metal με πάρα πολλά ορχηστρικά στοιχεία, τα οποία προσωπικά λατρεύω. Στο ίδιο ύφος κινούνται και οι Σουηδοί Imminence προσφέροντας μας ένα πολύ ενδιαφέρον άκουσμα. Δεν είχα μελετήσει την πλήρη δισκογραφία τους, αλλά τα πρώτα singles του The Black μου κέντρισαν το ενδιαφέρον.
Από το Come Hell or High Water, ένα τυπικό σύγχρονο metalcore δείγμα καταλαβαίνεις ότι το ατού τους είναι οι ερμηνείες του Eddie Berg. Ωστόσο στη συνέχεια μπαίνουν οι ενορχηστρώσεις στο παιχνίδι κάνοντας έτσι το The Black να ακούγεται πιο πληθωρικό, πιο πλούσιο, πιο ευχάριστο. Συνδυάζουν τα βιολιά και την κλασική μουσική με σκληρά riffs και παθιασμένες ερμηνείες του Berg και κάθε σύνθεση έχει μια δική της ταυτότητα. Θα ήθελα να ακούσω περισσότερα metalcore δίσκους να πηγαίνουν σε τέτοια μονοπάτια.
Αυτό ήταν και το δεύτερο μέρος του αφιερώματος. Περιμένω τις απόψεις και τα σχόλιά σας και σε πολύ λίγες μέρες κλείνουμε με το τρίτο και τελευταίο!
