Μπορεί τελευταία φορά που τα είπαμε με ένα τέτοιο άρθρο να ήταν το 2022, αλλά ένα διάλειμμα ήταν αρκετό. Το 2024 ίσως να μην έχει αφήσει την αίσθηση ότι βγήκαν πολλά blockbusters (άλλωστε το box office κουβάλησε το animation), όμως αυτό δεν σημαίνει ότι έπεσε η ποιότητα των ταινιών. Το αντίθετο. Η βασική ιδέα για φέτος ήταν για δύο άρθρα. Στην πορεία ξεπήδησαν παραπάνω. Ας αρκεστούμε στα δύο. Εδώ, στο πρώτο θα πιάσουμε τα ντοκιμαντέρ.
Ενώ τα τελευταία χρόνια δεν προτιμούσα αρκετά το είδος των ντοκιμαντέρ, φέτος είδα μερικά που μου δημιούργησαν την ανάγκη να θέλω να μιλήσω γι’αυτά. Κι αυτό λόγω του ότι ξέφυγαν από τις νόρμες που ακολουθεί συνήθως το είδος. Να ξεκαθαρίσω ότι μιλάω για ταινίες. Οπότε σειρές όπως το This is the Zodiac Speaking και το Mr. McMahon θα απουσιάζουν.
Το 2024 ήταν η χρονιά του ντοκιμαντέρ
Ξεκινώντας από το τυπικό είδος ενός ντοκιμαντέρ, δύο biopics που είδα ήταν και τα πιο βαρετά. Όμως, πόσο βαρετό να είναι κάτι που αφορά τον John Williams και τους Beatles; Το Music by John Williams είναι ένα ντοκιμαντέρ για την ζωή του σπουδαίου συνθέτη, πολύ βασικό στην δομή του, αλλά χωρίς να σου επιτρέπει να μην θαυμάσεις αυτόν τον άνθρωπο. Όταν ακούς από την μουσική του Star Wars και του Indiana Jones μέχρι το Home Alone και το ET, δεν γίνεται να μην ανατριχιάσεις.
Το άλλο είναι το Beatles ’64. Αν το Get Back του Peter Jackson ήταν για τα Σκαθάρια και τις μεταξύ τους σχέσεις στα τελειώματά τους, εδώ το ντοκιμαντέρ που είναι παραγωγός ο Martin Scorsese, μιλάει για το απόγειό τους και την επίσκεψή τους στην Αμερική. Βλέπεις συνεντεύξεις από φανς που έζησαν εκείνη την εποχή και σου δίνουν μια γεμάτη εικόνα του τι θα πει Beatlemania. Οπότε αυτά τα δύο ντοκιμαντέρ μαζί κάνουν το τέλειο συνδυασμό.
Λίγο LEGO, λίγο animation από το Colorado
Μιλώντας για μουσική, πάμε λίγο πιο δημιουργικά στον τρόπο αφήγησης. Όταν ακούς ότι θα γίνει biopic η ζωή του Pharrell Williams, λες οκ μία από τα ίδια. Κι εκεί που εφησυχάζεσαι, μαθαίνεις ότι θα είναι στην μορφή μιας LEGO ταινίας. Οπότε σκέφτεσαι, ας του δώσω μια ευκαιρία. Και it might seem crazy what I’m about to say, αξίζε πάρα πολύ αυτό που είδα. Το Piece By Piece, λόγω των LEGOs, έχει μια απεριόριστη ελευθερία να αφηγηθεί την ιστορία που θέλει και όπως θέλει. Μαζί με τα guests από καλλιτέχνες όπως η Gwen Stefany και ο Timbaland μέχρι τον Snoop Dogg, σε κρατάει για όλο το δύωρο χωρίς πολύ σκέψη.
Από την άλλη, το πιο κουλό ντοκιμαντέρ που είδα ήταν μάλλον το ¡Casa Bonita Mi Amor! Τι μπορεί να βάλει ένα άτομο από την Αθήνα να πατήσει το play σε μια ταινία για ένα mall στο Denver; Είναι η αγάπη αυτού του ατόμου για το South Park. Για τους φίλους/ες/α της συγκεκριμένης σειράς, το Casa Bonita δεν είναι άγνωστο όνομα και το ντοκιμαντέρ έχει να κάνει με το πως οι δημιουργοί του South Park αγόρασαν και ανέστησαν το πραγματικό mall. Αξίζει μόνο και μόνο για την δημιουργική διαδικασία δύο πανέξυπνων ανθρώπων.
2 άνθρωποι δίνουν ελπίδα για την ανθρωπότητα
Σιγά σιγά πάμε στα λίγο πιο βαριά. Θα ξεκινήσω με αυτό που νομίζω ότι σε αφήνει να πάρεις περισσότερες ανάσες κατά την διάρκειά του. Είναι το Will & Harper. Πρόκειται για ένα road trip του Will Ferrell με την κολλητή του Harper Steele, η οποίο έκανε διόρθωση του φύλου της. Η ιδέα είναι του ίδιου του Ferrell ώστε να περάσει η φίλη του από όλα εκείνα τα μέρη που είχε περάσει ως άντρας. Αυτή την φορά όμως με το σωστό φύλο. Παράλληλα να ξαναγνωρίσει την φίλη του και μαζί του να δούμε πως βλέπουν διάφορες κοινωνίες της Αμερικής τα τρανς άτομα. Πανέξυπνη ιδέα, πολύ τρυφερό και συγκινητικό το αποτέλεσμα.
Είμαστε λίγες μέρες μετά το πρώτο teaser τρειλερ του νέου Superman του James Gunn. Οπότε, εφόσον το είδα, δεν θα μπορούσα σε αυτό το άρθρο να μην αναφέρω το Super/Man: The Christopher Reeve Story. Η ιστορία γνωστή. Ο Reeve πέφτει από το άλογο και μέσα στην ατυχία του μένει παράλυτος. Η απόσταση από ζωντανός με μια μια απλή γρατζουνιά μέχρι νεκρός ήταν λίγα χιλιοστά όπως λέει ένας από τους γιους του. Οπότε τώρα βλέπεις πως ο Άνθρωπος από Ατσάλι στην καρδιά των περισσοτέρων μας, έπρεπε να ζήσει μια άλλη ζωή. Είναι αρκετά σκληρό να το βλέπεις αυτό το ταξίδι, αλλά και ελπιδοφόρο. Άλλωστε δεν θα μπορούσε να είναι κάποιο άλλο το μήνυμα από τον ίδιο τον Superman!
Τα αγαπημένα ντοκιμαντέρ του 2024
Φτάσαμε στα αγαπημένα μου της χρονιάς. Πρωτού μιλήσω γι’αυτά, θα ήθελα ν’ αναφέρω ότι δυστυχώς την στιγμή που γράφω το άρθρο δεν έχω πρόσβαση να δω το No Other Land και το Black Box Diaries. Είμαι σίγουρος ότι έχουν τρομερό ενδιαφέρον και τα δύο, αλλά έχουν παιχτεί μόνο σε φεστιβάλ προς το παρόν.
Πάμε στα αγαπημένα. 20 χρόνια συμπληρώθηκαν φέτος από τον πιλότο του LOST. Όσοι με γνωρίζουν, ξέρουν την σχέση μου με αυτή την σειρά. Οπότε το project GettingLOST το παρακολουθούσα από την γέννησή του. Συντεντεύξεις από όλους τους ηθοποιούς της σειράς (καλά όχι κι όλοι τελικά), τους δημιουργούς, τους φανς, τους πάντες. Δεν υπήρχε περίπτωση να μην το δω, το δευτερόλεπτο που είχα πρόσβαση σε αυτό το έβαλα να παίζει κι έφυγε ένα δίωρο σαν νερό. Δεν θα δεις κάτι που δεν ξέρεις για την σειρά, αλλά θα δεις να σχολιάζονται τα πάντα. Ακόμα και για τα πιο σκοτεινά παρασκήνια. Και χάρηκα πολύ γι’αυτό, γιατί ήθελα όλα να είναι στο φως. Μιλώντας για το σκοτάδι, το φως που θα έρθει σε επόμενες σειρές μπορεί να είναι πιο λαμπρό.
Επόμενο είναι το Dahomey. Πρόκεται για την επιστροφή 26 θησαυρών του Βασιλείου της Νταχομέη από την Γαλλία στο Μπενίν. Το μόνο που θα πω, επειδή νομίζω αξίζει να μην ξέρεις πολλά πριν το δεις, είναι ότι η δραματοποίηση που έχει γίνει, μου σήκωσε την τρίχα. Βλέπεις ένα ντοκιμαντέρ για την επιστροφή κλοπιμαίων σε μια χώρα (μας θυμίζει κάτι αυτό;) με ένα τρόπο που δεν γίνεται να μην σε κρατήσει και να σε βάλει σε σκέψεις.
Τελευταίο, αλλά πάνω απ’όλα, το The Remarkable Life of Ibelin. Ο Mats Steen έπασχε από μια σπάνια ασθένια, τη μυϊκή δυστροφία Ντουσέν. Ουσιαστικά, το άτομο που έχει αυτή την δυστροφία, ξεκινά ήδη από τα 4 του να έχει μυϊκή αδυναμία με αποτέλεσμα σε πολύ γρήγορους ρυθμούς να χάνει την δυνατότητα του να περπατήσει κι όχι μόνο. Όμως, ο Mats είχε μια διέξοδο από την φυλακή του σώματός του. Το World of Warcraft. Εκεί μπορούσε να γίνει όποιος θέλει, να ζει όπως θέλει, να γνωρίσει πράγματα όπως η φιλία, ο έρωτας, τα οποία έχανε όλα αυτά τα χρόνια. Ο Matts, ή Ibelin, ήταν μέλος μιας clan ή αλλιώς κοινότητας. Οπότε, ο τρόπος αφήγησης αυτού του ντοκιμαντέρ σε μεγάλο μέρος του είναι μέσω της μηχανής γραφικών του παιχνιδιού και των logs (ή πρακτικών αν το προτιμάτε έτσι) αυτής της clan. Βλέπεις ουσιαστικά αυτό που φωνάζουμε όλοι οι gamers. Ότι τα video games είναι πολύ παραπάνω από απλά μπλιμπλίκια. Είναι η ίδια η ζωή.
Για όσ@ έφτασαν μέχρι εδώ, μπράβο σας. Διαβάσατε ένα άρθρο 1200+ λέξεων. Δεν είναι και λίγο. Ελπίζω να βρήκατε κάτι που να σας τράβηξε το ενδιαφέρον κι αυτό να ξέρετε ήταν μόνο το Act 1. Έρχεται το 2ο, με πολλές ταινίες ακόμα!
Χριστούγεννα, αναφορά σε Beatles, οπότε αναγκαστικά θα έχουμε το καλύτερο χριστουγεννιάτικο τραγούδι από τον Lennon
