Τελείωσε το 2024 και μετά τα ντοκιμαντέρ, λέω να πιάσουμε και τα υπόλοιπα είδη. Είχα πολλές σκέψεις στο πως θα χωρίσω αυτό το άρθρο. Εκεί που κατέληξα, ώστε να είναι όσο το δυνατόν λιγότερο κουραστικό, να πω τα αγαπημένα από ορισμένες κατηγόριες ταινιών. Κάποιες θα μπουν, κάποιες θα παραληφθούν παρόλο που τις είδα. Θα παίξουμε λίγο και με 2023, γιατί δεν σας έπρηξα πέρυσι με άρθρο και επιπλέον, εφόσον στην Ελλάδα βγήκαν το 2024, τότε μετράνε.
Ξεκινάμε τρομακτικά
Κατά γενική ομολογία, το 2024 ήταν η χρονιά του horror. Δεν προλάβαινες να δεις μια καλή ταινία του είδους κι έβγαινε άλλη. Σπάνιο φαινόμενο, καθώς άλλες χρονιές τις ψάχνουμε με το σταγονόμετρο.
Ξεκινώντας δυνατά, είδα body horror που μου άρεσε. Γενικά, με αυτό το υποείδος δεν έχουμε τις καλύτερες σχέσεις. Φέτος, όμως, νομίζω είδα δύο από τις καλύτερες που έχουν βγει. Τουλάχιστον για την μία δεν σταματάω σε κάθε ευκαιρία να μιλάω. Κι αυτή είναι το Substance. Όπως λέει και ο τίτλος, αυτή η ταινία είχε ουσία. Αν εξαιρέσει κανείς το body horror του πράγματος, μιλάμε ξεκάθαρα για μια σάτυρα και μια κριτική για την πίεση που δέχονται κυρίως οι γυναίκες για την εξωτερική τους εμφάνιση, την ηλικία τους και το πως “πρέπει” να είναι. Υπερβολή για αρκετά άτομα το φινάλε, για μένα ήταν το ιδανικό ξέσπασμα. Φυσικά, απίθανες Demi Moore και Margaret Qualley. Ίσως, πιο αηδιαστική σκηνή αυτή με τους αστακούς.
Στο ίδιο είδος, αλλά με φανερό προσανατολισμό στον τρόμο, το First Omen. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχει μια κοινή θεματική το prequel του Omen με την ταινία της Coralie Fargeat, ως προς το πως “πρέπει” να είναι μια γυναίκα. Εδώ πρόκειται για μια καλόγρια που παίρνει μεταγραφή για ένα καθολικό οργανοτροφείο στην Ρώμη κι εκεί την περιμένουν τα απίθανα. Προφανώς γύρω από τον ερχομό του Αντίχριστου. Η Nell Tiger Free και η σκηνή που βγαίνει από ένα αμάξι (μην κάνω σπόιλερ) θα με στοιχειώνει για πολύ καιρό.
Πάμε στην κατηγορία “ε δεν ήταν τόσο τρομακτικό τελικά”. Και οι δύο ταινίες να πω αρχικά ότι μου άρεσαν πολύ. Για τον ίδιο λόγο. Την ατμόσφαιρά τους. Πρόκειται για το Oddity και το Longlegs. Το πρώτο έχει να κάνει με ένα μέντιουμ που ψάχνει την αλήθεια για τον θάνατο της αδερφής της. Για βοήθεια έχει μια ξύλινη κούκλα! Μέχρι εκεί μπορώ να πω. Φουλ ατμόσφαιρα, αλλά δυστυχώς ήθελε παραπάνω υπόθεση. Για το δεύτερο, λογικά ακούσατε πολλά. Υπερβολές θα πω από όλες τις πλευρές. Ούτε η επόμενη Σιωπή των Αμνών δεν υπήρχε περίπτωση να είναι, ούτε δεν βλέπειται. Ήθελε λιγότερο τις υπερβολές του Cage (αν και τον βρήκα σωστό casting για τον ρόλο του Longlegs) και όπως λέω συχνά για horror ταινίες, αν παίζει η Maika Monroe, το βλέπουμε!!
Λίγο πριν φύγουμε από το horror, στα “αυτά έκαναν το κάτι το διαφορετικό” είναι τρεις ταινίες εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους. Αρχικά, οφείλω ν’ αναφέρω το I Saw the TV Glow, ένα ψυχεδελικό ταξίδι για την ταυτότητα του ανθρώπου, αλλά και την σχέση που έχουμε με το ίδιο το μέσο για το οποίο μιλάμε και αγαπάμε. Είτε την τηλεόραση, είτε τον κινηματογράφο. Έπειτα, θα πάμε προς YouTube μεριά με το Milk & Serial. Βλέπεις πως η φάρσα μπορεί να ξεφεύγει ή και όχι. Γενικότερα μια ταινία που παίζει με τον θεατή και δείχνει τι μπορείς να κάνεις όταν έχεις την ελευθερία που χρειάζεσαι. Μια καλή προσθήση στο found footage είδος. Τέλος, δεν γινόταν να μην αναφέρω το Godzilla Minus One. Ναι κλέβω λίγο γιατί βγήκε Δεκέμβρη του 2023 στην Ελλάδα, αλλά είπαμε πιάνεται. Η απόδειξη ότι με το συγκεκριμένο kaiju πρέπει να είσαι Ιάπωνας για να το καταλάβεις πλήρως για ν’ασχοληθείς. Αλλιώς άστο, δεν πειράζει. Αξίζει οπωσδήποτε για όποιο ενδιαφέρεται και η ασπρόμαυρη έκδοση. Η μόνη φράση που θα συμπληρώσω είναι ότι ο Godzilla είναι αυτό που είναι. Ένα δημιούργημα του ανθρώπου. Τίποτα παραπάνω. Το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς οι άνθρωποι με αυτό.
Άξια αναφοράς: Lisa Frankestein, Late Night with the Devil, Smile 2
Δράση, με αγωνία και λιγότερη μπέρτα
Την χρονιά που πέρασε, η αλήθεια είναι ότι δεν είχαμε πολλές υπερηρωϊκές ταινίες. Σίγουρα όχι αρκετές που ν’ αξίζουν την προσοχή μας. Αυτή που τράβηξε την προσοχή όλων ήταν προφανώς το Deadpool & Wolverine. Λίγο η αγάπη του κοινού για τον πρώτο, λίγο η επιστροφή του Jackman, δεν θέλει και πολύ να έρθει η επιτυχία. Σίγουρα έπαιξε ρόλο σε αυτό ότι πρόκειται για ταινία Fox κι όχι Disney. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Παράλληλα, είχαμε το κλείσιμο της υπερηρωϊκής κομεντί με όνομα Venom. Το bromance Venom με Eddie Brock έριξε έναν τελευταίο χορό και πρόσφερε ό,τι και στις προηγούμενες δύο ταινίες. Οπότε αν μισείς τα προηγούμενα, μην μπεις καν στον κόπο να δεις το τέλος. Εγώ πέρασα καλά πάντως. Ήξερα τι πήγαινα να δω.
Στην διλογία με όνομα “μην κάνεις τίποτα”, τοποθετώ δύο ταινίες του Netflix. Το Rebel Ridge και το Carry-On. Για την ταινία με πρωταγωνιστή τον νέο Green Latern, Aaron Pierre, έχω αρκετά καλή άποψη. Μου πρόσφερε αυτό που ήθελα από ένα θρίλερ δράσης, που ξέρει πως να χτίσει την ένταση μέχρι να την εκτονώσει στην τελευταία πράξη. Έμεινα απόλυτα ικανοποιημένος. Αντίθετα από το Carry-On. Πήρε καλά λόγια γενικά, χαίρομαι γι’αυτό. Απλά για τα γούστα μου ήταν εντελώς προβλέψιμο στα πάντα του. Χωρίς να κάνει κάτι λάθος. Πάντως, και οι δύο ταινίες είχαν εξαιρετικούς κακούς με Don Johnson και Jason Bateman αντίστοιχα.
Στο κομμάτι των πολεμικών τεχνών, θα ήθελα να έχω δει παραπάνω γιατί το έχω παραμελήσει σαν είδος. Αλλά οι περιπτώσεις που είδα, με καλύπτουν για όλη την χρονιά. Αρχικά να πω ότι πρέπει να μιλήσουμε παραπάνω για το Monkey Man. Μια πολύ προσωπική ταινία του Dev Patel. Φάνηκε από την κουλτούρα της, από το σενάριό της, από κάθε λεπτομέρεια στις ρεαλιστικές και μεταφυσικές πτυχές της. Δείτε το. Θίγει θέματα που ανησυχούν τον κόσμο όπως και το Twilight of the Warriors: Walled In. Βασισμένο στην υπαρκτή περιοχή της Kowloon Walled City, το Hong Kong τηρεί την παράδοση που έχει στις πολεμικές τέχνες θυμίζοντάς μου γιατί αγάπησα μικρός τις ταινίες με πολεμικές τέχνες. Οκ, δεν είμαι λάτρης της χρήσης συρμάτων για τα ακροβατικά που γίνονται. Αλλά και πάλι, είναι εντυπωσιακό το θέαμα που προσφέρεται.
Το animation δεν θα έλειπε το 2024
Θέλω αρχικά να κράξω τον εαυτό μου λέγοντας ότι animation δεν είναι είδος, αλλά τρόπος έκφρασης. Οπότε κακώς το ξεχωρίζω από τα υπόλοιπα. Αλλά, δεν πειράζει. Ας τα μαζέψουμε εδώ.
Πρώτο και καλύτερο το Flow. Μια ταινία που δημιουργήθηκε αποκλειστικά με το πρόγραμμα Blender, στην Λετονία, με πρωταγωνιστές ζώα που προσπαθούν να επιβιώσουν από μια πλημμύρα και δεν ακούμε κανένα τους διάλογο. Από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς άνετα.
Αντίστοιχα, καλύτερο manga σε anime adaptation το Look Back. Ίσως το εικαστικό στυλ να ξενίσει μια μερίδα του κόσμου, αλλά πιστέψτε με ήταν η τέλεια μεταφορά. Ακολούθησαν κατά γράμμα την λογική του manga, οπότε είτε διαβάζεις το ιαπωνικό κόμικ, είτε βλέπεις την ταινία, έχεις την ίδια εμπειρία. Για να δώσω μια ιδέα και από το σενάριο, πρόκειται για την ιστορία δύο συμμαθητριών και το πάθος τους για το σχέδιο. Πως η μία εμπνέει την άλλη και την κοινή τους πορεία στην ζωή. Έξτρα χρήσιμη πληροφορία, το manga είναι του Tatsuki Fujimoto, δημιουργού του Chainsaw Man.
Τρίτη animated ταινία που λάτρεψα το 2024 ήταν το γαλλικό Mars Express. Αν έπρεπε με λίγα λόγια να δώσω σε κάποιο άτομο να καταλάβει την θεματολογία του θα έλεγα ότι ήταν μια παραλλαγή του Blade Runner. Από τα θέματα που θήγει, τον ενήλικο τρόπο προσέγγισής τους και την ρεαλισμό μέσα στο cyberpunk κόσμο του. Για μένα είναι ακόμα μία άχαστη ταινία.
Άξια αναφοράς: The Day the Earth Blew Up: A Looney Tunes Movie, HAIKYU!! The Dumpster Battle
Τα αγαπημένα των αγαπημένων
Πρώτα απ’όλα κάποια τελευταία άξια αναφοράς είναι τα Juror #2, The Apprentice (δεν περίμενα να αναφέρω ταινία για τον Τραμπ), Ultraman: Rising, Furiosa: A Mad Max Saga. Πάμε τώρα στις κορυφές.
Dune: Part Two και The Wild Robot ήταν δύο ταινίες που νιώθω ευτυχισμένος ότι τις είδα σε κινηματογραφική αίθουσα. Το Dune είναι ο ορισμός του σινεμά από κάθε τεχνική άποψη, ενώ η τελευταία ταινία του Chris Sanders είναι ο ορισμός τι σημαίνει σινεμά για την ψυχή μου. Είναι ταινίες που σίγουρα θα ξαναδώ μέσα στα χρόνια και μακάρι δημιουργοί σαν τον Villeneuve και τον Sanders να υπάρχουν στον χώρο για όσο αντέχουν.
Δύο περιπτώσεις ταινιών που βγήκαν το 2023, αλλά σε μας ήρθαν αρχές του 2024 είναι από τις ταινίες που αγάπησα πολύ τελευταία. Το ένα είναι το Holdovers, η καλύτερη χριστουγεννιάτικη ταινία που δεν βγήκε την περίοδο των γιορτών. Με την αποκάλυψη που ακούει στο όνομα Dominic Sessa και τους καταπληκτικούς Paul Giamatti και Da’Vine Joy Randolph να κάνουν μια τριάδα την οποία δεν γίνεται να μην λατρέψεις. Η άλλη ταινία φυσικά είναι η τελευταία(;) του Hayao Miyazaki, το Boy and the Heron. Παίζει γενικά σαν σχόλιο ότι “μπορεί να μην είναι η καλύτερή του ταινία, αλλά…”. Εγώ θα πω ότι πρόκειται ίσως για την πιο προσωπική του και γι’αυτή που αν ακολουθείς όλη την φιλμογραφία αυτού του ανθρώπου, θα σε αγγίξει πιο βαθιά από οποιαδήποτε άλλη, χωρίς να στο ζητάει κιόλας.
Καλύτερη ταινία για πολλούς εκεί έξω ήταν το Anora. Είμαι μέσα σε αυτούς είμαι κι εγώ, βάζοντάς την μέσα στις 2-3 καλύτερες ταινίες του 2024. Ξεκινάει σαν ένα σύγχρονο Cinderella Story, για να εξελιχθεί σε κωμωδία, να μιλήσει για κοινωνικά θέματα και ταμπού και τα τελειώσει κομματιάζοντας την ύπαρξή σου. Η τελευταία σκηνή σού δίνει να καταλάβεις ότι το ζητούμενο τελικά είναι να σε δει ο απέναντι σαν άνθρωπο. Η Mikey Madison το πήρε πάνω της, έπαιξε λες και είναι ηθοποιός με 30 χρόνια καριέρα από πίσω και χάρισε μια ερμηνεία που δεν ξεχνιέται με τίποτα.
Για μένα όμως, η αγαπημένη μου ταινία είναι το Perfect Days. Η επιστροφή του Wim Wenders στον κινηματογράφο, με ένα διαφημιστικό για τις τουαλέτες στο Τόκυο που τελικά εξελίχθηκε σε ολόκληρη ταινία. Ο Koji Yakusho παίζει τόσο απλά, αλλά τόσο υπέροχα ένα καθημερινό άνθρωπο με μια ήσυχη ζωή, όπου δεν ζητάει πολλά, αλλά αρκείται στα λίγα που ήδη έχει. Μπορεί ο καθένας να κρίνει τον τρόπο ζωής του, αλλά είναι αυτός που έχει επιλέξει και πάλι όπως στο Anora, στην τελευταία σκηνή, τα μάτια του Yakusho λένε πολλά παραπάνω από αυτά που μπορούν να πουν οι λέξεις.
Κλείνοντας…
Αυτά για το 2024! Δεν ανέφερα μιούζικαλ, γιατί είδα λιγότερα και άκουσα περισσότερα. Ήταν η χρονιά του φινάλε του EPIC!
Πάντως, θα ήθελα να πω ότι σίγουρα λείπουν αρκετές ταινίες, είτε γιατί δεν τις είδα, είτε γιατί θεώρησα ότι δεν χρειάζεται να τις αναφέρω. Τις είδα, πέρασα καλά ή όχι και πάμε παρακάτω. Και το λέω αυτό γιατί ουσιαστικά δεν πρόκειται για κάποιο άρθρο κριτικής των ταινίων που είδα μέσα στο 2024. Αλλά μια ευκαιρία να μοιραστώ τι μου άρεσε και να μιλήσω γι’αυτό. Στην τελική, δεν χρειάζεται να δούμε τα πάντα. Έστω και μια ταινία να δούμε και να μας ταξιδέψει κατά την διάρκειά της, αρκεί. Τώρα αν ο στόχος στο Letterboxd είναι να δούμε 2 ταινίες μέσα στο 2025, ακόμα καλύτερα! Καλή χρονιά σε όλ@!!
Μιας και η χρονιά τελείωσε με EPIC, The Return και ανακοίνωση ταινίας για την Οδύσσεια από τον Nolan, ας κλείσουμε και ηχητικά με το έπος του Ομήρου.
