Καιρό είχαμε να τα πούμε φίλοι, αλλά το τρέξιμο σε επαγγελματικό και προσωπικό επίπεδο πρέπει να συνοδεύεται από ηρεμία και μια έλλειψη έμπνευσης είναι λογικό να υπάρχει. Όπως και να ‘χει, το Unstable Show επέστρεψε με αφορμή την πρώτη συναυλία των Avenged Sevenfold στη χώρα μας.
Νομίζω ότι είναι περιττό να αναφέρω το τι σημαίνουν οι Avenged Sevenfold για τη γενιά μας, αλλά θα πω μερικά πράγματα. Είναι το συγκρότημα που πολλούς μας έβαλε στη φάση του metal και για αρκετούς τα πρώτα άλμπουμ τους αποτελούσαν και μια πρώτη επαφή με τον πιο core ήχο. Σίγουρα πάντως από το City of Evil και μετά που αρχίζουν και ενδίδουν στο κλασικό heavy metal που λατρεύουν από παιδιά, μεγαλουργούν.
Με τους Avenged ήρθα σε επαφή για πρώτη φορά στο Γυμνάσιο λίγο πριν βγει το Nightmare. Μου έκαναν εντύπωση τα άλμπουμ τους, οι γαμάτες δισολίες τους, το γρέζι του Shadows, το πόσο κουλ ήταν ο Synyster Gates, η αισθητική στα βίντεο τους που χαρακτήρισε μια ολόκληρη γενιά μουσικά και όχι μόνο. Εκείνη την περίοδο αν ήσουν φαν του σκληρού ήχου, σίγουρα άκουγες Avenged. Ήταν μαζί με τους Linkin Park οι μπάντες που άκουγαν και όσοι δεν ήταν ιδιαίτερα του metal.
Κάπου εκεί με βρήκε το Nightmare που πραγματικά άλλαξε το τοπίο στο είδος και εμένα σαν ακροατή. Δεν είναι μόνο το αγαπημένο μου άλμπουμ τους, αλλά και το ομώνυμο είναι το αγαπημένο μου τραγούδι τους. Είναι το κύκνειο άσμα για τον αδικοχαμένο The Rev, έχει μέσα από ύμνους μέχρι συγκινητικές μπαλάντες, ένα άλμπουμ γεμάτο ιδέες, ένας δίσκος που έπαιζε παντού εκείνη την εποχή.
Είμαι από αυτούς που τους έκριναν σκληρά για το Hail to the King, καθώς θεώρησα ότι ήταν μια πολύ safe επιλογή να διαδεχθείς το magnum opus σου με ένα άλμπουμ που οριακά ξεπατίκωνε τραγούδια από σπουδαία συγκροτήματα. Γι’ αυτό και σεβάστηκα την πλήρη αλλαγή τους και την progressive στροφή τους στο The Stage και το Life Is But a Dream.
Οι Avenged είναι κάτι σαν αυτόν τον παλιόφιλο από το Λύκειο που δεν τον βλέπεις πολύ συχνά, αλλά περνάτε υπέροχα όποτε βρίσκεστε και θυμάστε τα παλιά. Ενίοτε δημιουργείτε και νέες αναμνήσεις. Γι’ αυτό και πείστηκα να τους δω από κοντά. Για να θυμηθούμε τα παλιά. Για να δω επιτέλους ζωντανά το A Little Piece of Heaven, το Afterlife, το Bat Country και να ουρλιάξω με το Nightmare.
Κάπως έτσι ήταν η φάση στην Πλατεία Νερού για όλους μας. Μετά τους πολύ καλούς Palaye Royale, λίγο μετά τις 9, μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων περίμενε να εμφανιστούν στη σκηνή μερικοί από τους παιδικούς τους ήρωες. Όλα τα παιδιά που στο Γυμνάσιο φορούσαν μαύρα και αυτά τα περίεργα γάντια του Zacky, είχαν φράντζα, γράφανε παντού A7X και βλέπανε μέταλ εκπομπές μήπως βάλουν την βιντεάρα του Bat Country συναντήθηκαν για ένα βράδυ με αυτούς τους απίθανους τύπους που τους ενέπνευσαν.
Όταν βγήκαν οι Avenged καταλαβαίνεις πως ο χρόνος πέρασε. Εκτός του Shadows που παραμένει αγέραστος, όλοι οι άλλοι φαίνεται ότι πάτησαν τα 40 και δεν είναι οι τύποι που βλέπαμε κάποτε στο Youtube. Είναι αυτό κακό; Όχι βέβαια. Βγήκαν και ήταν ισοπεδωτικοί. Ήταν καυλωμένοι να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα και μάλιστα για πρώτη φορά στην Ελλάδα.
Ο Shadows στα φωνητικά σε απίστευτη κατάσταση, ο Zacky και ο Synyster να έχουν αυτήν την καταπληκτική χημεία μεταξύ τους παίζοντας τις δισολίες τους, ο Johnny να τρέχει πάνω κάτω με τη μπασάρα του, ο Max να δίνει πάντα τον ρυθμό. Δεν ήταν ότι έπαιζαν απλώς καλά. Ξέρουν ο ένας τον άλλον, πώς θα πατήσουν, πού θα σταματήσουν και ειδικά στα δεύτερα φωνητικά οι εναλλαγές ήταν τέλειες. Το A Little Peace of Heaven ήταν highlght με το πόσο αψεγάδιαστα εναλλάσσονταν Synyster, Zacky και Shadows.
Το βασικό όμως είναι ότι σε αυτή τη συναυλία πήγαινες να περάσεις καλά και εσύ και εκείνοι. Παίξανε τις progressivίλες τους στην αρχή και ενδιάμεσα και μετά μας δώσανε τις στιγμές που ζητούσαμε για να τραγουδήσουμε μαζί τους. Μας συνεπήραν όταν έδωσαν το Unholy Confessions και το Afterlife. Μας συγκίνησαν στο So Far Away με την ερμηνεία και τη φιγούρα του The Rev στο background. Ήταν ένας θάνατος που μας συγκλόνισε εκείνη την εποχή έχοντας συνθέσει και μερικά από τα καλύτερα τραγούδια τους. Ένα απόλυτο icon που για πρώτη φορά είχαμε την ευκαιρία να τιμήσουμε από κοντά βλέποντάς τους. Πολλοί έκλαψαν σε εκείνη τη στιγμή.
Αν ήθελα κάτι παραπάνω; Ναι, θα ήθελα να τους δω ένα μισαωράκι ακόμα, να ακούσω Beast And The Harlot, Critical Acclaim, Welcome to the Family ή και το Almost Easy. Το σίγουρο όμως είναι ότι έφυγα χορτασμένος βλέποντας επιτέλους μπροστά μου το συγκρότημα που θαύμαζα στο Γυμνάσιο. Για πολλούς οι A7X ήταν μια εμπειρία που έλειπε από τη συναυλιακή “συλλογή” τους. Ένα κουτάκι που ήθελαν να τικάρουν επιτέλους.
Ε το βράδυ της 7ης Ιουνίου επιτέλους το τικάραμε αυτό το κουτάκι. Είδαμε ένα από τα σπουδαιότερα σχήματα των 00s να δίνει μια πολύ ωραία παράσταση στην πλατεία Νερού. Μακάρι να τηρήσουν την υπόσχεσή τους και να έρθουν ξανά στα μέρη μας. Αν έχω την ευκαιρία να ακούσω μερικούς ακόμα ύμνους των εφηβικών μου χρόνων, πιστέψτε με δε θα τη χάσω. Γιατί αυτά τα βράδια που σε γυρίζουν πίσω στο χρόνο είναι ανεκτίμητα.
Θα τα πούμε ξανά σύντομα μιας και ετοιμάζω μάλλον το αγαπημένο μου Unstable Show μέχρι σήμερα!
