The Unstable Show: Τριάντα

Τριάντα λοιπόν. Δεν τα έχω κλείσει επίσημα όσο γράφω αυτό το κείμενο, αλλά τη στιγμή που το διαβάζετε, εγώ μπαίνω σε μια νέα δεκαετία. Λένε ότι τα πρώτα -άντα είναι δύσκολα, αλλά τα δεύτερα είναι ακόμα δυσκολότερα — έρχονται οι πρώτες κρίσεις, κάνεις τις πρώτες σου κουβέντες με τον Θάνατο. Ναι, μακάβριο ξεκίνημα…αλλά θα φτιάξει. Αυτό το κείμενο είναι κείμενο αποδοχής για τη μέχρι τώρα ζωή μου. Θα μοιραστώ μαζί σας όχι τα “αγαπημένα” μου τραγούδια, αλλά αυτά που σημάδεψαν στιγμές και φάσεις της ζωής μου μέχρι σήμερα.

Λοιπόν τα τριάντα ήταν πάντα ένα πολύ περίεργο κόνσεπτ για εμένα. Τα είχα σημαδέψει ως μια ηλικία-ορόσημο, μια ηλικία που θα θέλω να έχω προλάβει να κάνω πολλά διαφορετικά πράγματα και κυρίως μια ηλικία που θα ήθελα πολύ να γυρίσω με τον Νικόλα στα δεκαοχτώ και να συζητήσω μαζί του. Το βασικότερο όμως είναι ότι τελειώνει η δεκαετία των 20s και όσο πέρναγε, είχα έναν γαμημένο φόβο.

Κάπου εκεί στα μέσα της δεκαετίας αυτής, έσκασε ο Covid, μαζί του και πολλά προσωπικά θέματα και κάπως βυθίστηκα στην εσωστρέφεια και την μοναξιά. Είναι πολύ εμφανές αν διαβάσετε τα Unstable Show που έγραφα τότε για το τέλος της κάθε χρονιάς. Έκανα τρελά σκαμπανεβάσματα, αλλά έκανα και μια μεγάλη συζήτηση με τον εαυτό μου και τότε κατάλαβα πολλά.

Άρχισα να νιώθω τους στίχους του “Είμαι Λάθος” των Στίχοιμα. Έκανα πολλά λάθη στα 20s μου και ίσως άργησα πολύ να τα απολαύσω. Λάθος φίλους, λάθος επιλογές σε ανθρώπους, στήριξα με όλη μου την ψυχή και όλη μου την αγάπη τα λάθος άτομα, στηρίχτηκα στους λάθος ανθρώπους και επένδυσα πολύ χρόνο σε λάθος σχέσεις. Νιώθω ότι παίζει πολύ μεγάλο ρόλο το ποιους έχεις δίπλα σου και για χρόνια ένιωθα όλα να κυλάνε τόσο λάθος. Δε μιλάω καν για το ερωτικό αυτή τη στιγμή να φανταστείτε.

Ακόμα και με υπάρχοντες φίλους μου, άργησα πολύ να ανακαλύψω τι πραγματικά μου αρέσει. Λένε ότι ο χρόνος δεν γυρνάει πίσω και το διάστημα που ένιωθα μόνος, με βοήθησε να το καταλάβω. Σταμάτησα να ψάχνω τι θα άλλαζα και έκανα αυτό που μου αρέσει περισσότερο. Να δημιουργώ. Σταμάτησα να σκέφτομαι γιατί τότε δεν έκανα κάτι, γιατί ο τάδε άλλαξε στάση και γιατί ο δείνα έκανε την Χ επιλογή και αποφάσισα να δημιουργήσω κάτι καινούριο. Να ανοιχτώ, να γνωρίσω ανθρώπους, να επενδύσω σε ανθρώπους και να πλάσω επιτέλους νέες στιγμές και νέες εμπειρίες.

Εκείνη την περίοδο είχα βάλει κάποιους στόχους να πετύχω πριν κλείσω τα τριάντα. Όχι γραπτούς, στο μυαλό μου. Τους πέτυχα όλους. Μου είχαν πει ότι λίγους μήνες πριν τα τριάντα παθαίνεις μια κρίση, αλλά νομίζω ότι τη βάρεσα περίπου πριν από ενάμιση χρόνο, όταν τα έκλεισε ο καλύτερος μου φίλος. Κάπου εκεί συνειδητοποίησα ότι έρχεται η σειρά μου και για λίγο καιρό είχα άγχος για το που πάει η ζωή μου γενικά. Είχα φτιάξει πλέον κάποιους τομείς της ζωής μου, αλλά το μέλλον μου;

Η γενιά μας κάνει το λάθος να συγκρίνει τη δικιά της ηλικία και φάση με την αντίστοιχη των γονιών τους. Έπρεπε να ξεκολλήσω το μυαλό μου και να αποδεχτώ ότι προφανώς οι εποχές διαφέρουν, οι συνθήκες αλλάζουν και δε θα μπορούσα το 2025 να έχω όσα είχαν οι δικοί μου το 1998. Μεγαλώνοντας, ωριμάζεις και δεν τρως τις φρίκες για το που πας, αντίθετα γίνεσαι πιο ρεαλιστής και κατανοείς μερικά πράγματα.

Όταν έλυσα αυτήν την ηλίθια σύγκριση στο κεφάλι μου, είχε έρθει η ώρα να πάρω σοβαρές αποφάσεις. Ίσως υποσυνείδητα να έδωσα κάθε ικμάδα της ενέργειας μου στην προηγούμενη δουλειά μου, προκειμένου να καταλήξω στο ότι όλο αυτό που ζούσα με άγχωνε και δε μου έδινε κάτι πίσω. Παραιτήθηκα λοιπόν. Και τον τελευταίο χρόνο είμαι απασχολημένος με κάτι καινούριο που έχει ανοίξει πάρα πολύ τους ορίζοντές μου. Το να μπαίνεις στη νέα δεκαετία με όραμα και όχι στη φάση που μόνιμα παραπονιέσαι στους γύρω σου, είναι ένα μεγάλο επίτευγμα.

Θυμάστε πιο πάνω που σας είπα ότι στα σαράντα κάνεις τις πρώτες σου κουβέντες με τον Θάνατο; Τα τελευταία χρόνια και ειδικά το 2025 έζησα κάποιους πολύ σοκαριστικούς θανάτους στον στενό και ευρύτερο κύκλο μου και όλο αυτό με ταρακούνησε όσο τίποτα. Έμαθα να μη θεωρώ τίποτα δεδομένο. Έμαθα ότι η απώλεια μπορεί να έρθει από το πουθενά. Έμαθα πόσο μπορεί να σε βάλει σε σκέψεις ένας θάνατος και πόσο να σε σοκάρει ένα τηλεφώνημα. Μεγαλώνοντας συνειδητοποιείς ότι δεν είναι όλα ρόδινα και τα κακά σενάρια πάντα υπάρχουν και εσύ θα πρέπει να τα διαχειριστείς.

Τα τελευταία χρόνια έδωσα έμφαση σε εμένα και έναν τομέα που είχα ξεχάσει. Την υγεία μου. Νιώθω πολύ περήφανος που αργά και σταθερά βρίσκω τη φόρμα μου, κάνω περισσότερα βάρη από ποτέ, έβγαλα το πρώτο μου πρόγραμμα crossfit και χτίζω ξανά την αντοχή μου. Το να είμαι σε καλύτερη σωματική κατάσταση στα τριάντα μου απ’ ότι στα είκοσι πέντε μου ήταν ένας στόχος μου και πλέον νιώθω πολύ καλά με αυτό. Δεν υπάρχει λόγος ή τρόπος να σταματήσω. Αφού φρόντισα την ψυχή μου, πρέπει να μάθω να φροντίζω και το σώμα μου.

Αυτή η δεκαετία ήταν περίεργη. Ήταν γεμάτη καλές στιγμές, κακές στιγμές, δύσκολους αποχωρισμούς, νέες φιλίες, ταξίδια, έρωτα, ωραία projects. Είχε τα πάντα. Ο Νικόλας στα δεκαοχτώ είχε άλλα όνειρα για τον Νικόλα στα τριάντα. Για αυτό αν πλησίαζα τον τότε εαυτό μου, θα του έλεγα να ξεκολλήσει. Να σταματήσει να σκέφτεται μόνο τα λεφτά, μόνο τα πτυχία ή μόνο την καριέρα. Η ζωή είναι πολλά περισσότερα από αυτό και ίσως και εγώ να έχασα λίγα χρόνια μέχρι να το καταλάβω.

Έχω δίπλα μου όλους τους ανθρώπους που θέλω. Έχω έναν άνθρωπο που είναι εκεί όποτε τον χρειαστώ. Έχω μια οικογένεια που με στηρίζει. Έχω μια ραδιοφωνική εκπομπή κάθε εβδομάδα να με γεμίζει. Έχω φρέσκιες ιδέες και νέα projects που ελπίζω ότι θα πετύχουν. Έχω όρεξη να συζητάω, να ακούω μουσική, να γράφω για όσα μου αρέσουν, να περνάω όμορφα με οτιδήποτε ασχολούμαι και με ό,τι καταπιάνομαι. Όλα αυτά έχοντας ξεφορτωθεί όσους και όσα με κρατούσαν πίσω. Κι αυτό μετράει πολύ περισσότερο από πράγματα που στο παρελθόν θεωρούσα το παν.

Με έναν περίεργο τρόπο, έχοντας πλέον αποδεχθεί με χαρά αυτή τη νέα δεκαετία, η ζωή ήρθε κάπως να επιβεβαιώσει όλα τα παραπάνω. Διανύω ένα από τα πιο όμορφα καλοκαίρια της ζωής μου. Πέρασα πολλές βραδιές με τους αγαπημένους μου ανθρώπους, κάναμε μαζί πολύ ενδιαφέροντα πράγματα και είμαστε ενθουσιασμένοι για αυτά που έχουμε μπροστά μας. Όσοι διαβάζετε αυτό το κείμενο, ξέρετε ποιοι είστε. Έχετε όλοι σας την αγάπη μου και όπως μου σταθήκατε και μου στέκετε εσείς, έτσι και εγώ θα είμαι πάντα δίπλα σας.

Με έναν τρόπο μαγικό, ο τύπος που τα ένιωθε όλα λάθος πριν μερικά χρόνια, τώρα στα 30 τα βρίσκει όλα σωστά. Είμαι χαρούμενος για αυτό που έμελλε να εξελιχθώ και να γίνω. Ένας κάφρος που ώρες ώρες παλιμπαιδίζει, αλλά ταυτόχρονα είναι αρκετά ώριμος για να χειριστεί όλες τις καταστάσεις που του προκύπτουν και να ζει την κάθε στιγμή. Νιώθω ότι επιτέλους έχουν μπει σωστά τα κομμάτια του παζλ.

Στα δεκαοχτώ μου περίμενα ότι τα τριάντα θα με βρουν καριερίστα, στα είκοσι πέντε ότι θα με βρουν δυστυχισμένο και τελικά κάπως γύρισε το παιχνίδι. Είμαι εδώ, ικανοποιημένος με όσα έχω ζήσει και ενθουσιασμένος για όσα θα έρθουν. Οπότε σαν τον παππού από τα Εγκλήματα στον οποίο εξελίσσομαι, παίρνω το αυτάρεσκο χαμόγελό μου και θα πω απλά: “Να με χαίρομαι”.