Δεύτερο μέρος για το φετινό αφιέρωμα με τα καλύτερα της χρονιάς και ειλικρινά είμαι πολύ ενθουσιασμένος. Όπως είπαμε και στο πρώτο, θα προσπαθήσουμε να εξετάσουμε όσο περισσότερους δίσκους γίνεται από όλο το φάσμα του rock και του metal. Οπότε πάμε να δούμε ακόμα δώδεκα άλμπουμ που σας προτείνω οπωσδήποτε να τσεκάρετε!
Lambrini Girls – Who Let the Dogs Out
Είδος: Punk/Post-Punk
Αρχικά credits στον φίλο Μενέλαο που μου έστειλε αυτό το δισκάκι σαν πρόταση και με κέρδισε αμέσως. Αν και το όνομα μοιάζει ελληνικό, οι Lambrini Girls έρχονται από το Μπράιτον και μαζί τους φέρνουν όλη τη νεανική ορμή και τρέλα του σύγχρονου riot punk. Το Who Let The Dogs Out είναι το είδος του ανελέητου, θορυβώδους punk που σε πιάνει από το πρώτο λεπτό και σε παρασύρει στη δίνη του.
Με απλά, αλλά πανέξυπνα riffs, την χαρακτηριστική αγγλική προφορά και το γρέζι της Phoebe Lunny πίσω από το μικρόφωνο, ο δίσκος αυτός έχει όλα όσα χρειάζεται το συγκεκριμένο είδος μουσικής. Χιούμορ, σαρκασμός, θυμός, νεύρο, καταγγελτικός στίχος. Μια σύντομη, μικρή επανάσταση και πολλές κομματάρες όπως τα Company Culture, Big Dick Energy, No Homo και Filthy Rick Nepo Baby που προτείνω οπωσδήποτε να βάλετε σε κάποιο πάρτι με ανάλογη θεματολογία. Δεν αλλάζει το τοπίο στο είδος, αλλά σου θυμίζει γιατί το αγαπάς τόσο.
Varnheim – Void
Είδος: Black Metal
Βλέπω το εξώφυλλο του δίσκου. Λέω τέλεια, κατάμαυρο metal. Βλέπω ότι προέρχεται από Πολωνούς. Άμεση προσθήκη στη λίστα. Βλέπω τέσσερα κομμάτια και διάρκεια 42 λεπτά. Εδώ είμαστε. Αν μου έλεγαν να διαλέξω τον αγαπημένο μου extreme metal δίσκο για φέτος, πιθανότατα θα κατέληγα σε αυτόν. Είναι ασύλληπτο αυτό που κάνουν οι Varnheim στο Void.
Μου γέμισαν ένα κενό που νιώθω από το 2019 που έχουν να βγάλουν δίσκο οι Mgla. Από την ατμοσφαιρική του εισαγωγή και το πρώτο riff καταλαβαίνεις αμέσως τι όλεθρος θα ακολουθήσει. Ο τίτλος του άλμπουμ δικαιολογεί απόλυτα τη μουσική που εμπεριέχει. Δεν είναι απλώς ένα black metal άκουσμα. Είναι η είσοδος σε έναν παγωμένο απόξενο κόσμο που σε τραβάει μέσα του σαν μαύρη τρύπα.
Οι Varnheim είναι πιο ατμοσφαιρικοί από ποτέ και κάθε τραγούδι τους παίζει με επαναλαμβανόμενα μοτίβα στα riffs, τα οποία διαλύουν τα ανατριχιαστικά growls. Μέσα σε όλο αυτό το κενό, σε αυτά τα 42 λεπτά δεν υπάρχει καμία μέτρια στιγμή. Υπάρχει όμως αυτό το όμορφο συναίσθημα που μόνο ο ακραίος ήχος θα σε κάνει να νιώσεις. Άλμπουμ-έπος.
Sleep Token – Even in Arcadia
Είδος: Dark Pop/Alternative Metal
Η άνοδος των Sleep Token από παντελώς άσημοι σε ένα από τα γνωστότερα συγκροτήματα της εποχής μας είναι αντικείμενο μελέτης. Οι Άγγλοι όπως φαίνεται θέλησαν να κεφαλαιοποιήσουν την άνοδο αυτή με ένα άλμπουμ όπως το Even in Arcadia. Την πρώτη φορά που το άκουσα, σκέφτηκα ότι ίσως παραήταν γρήγορο σαν βήμα όταν μόλις πριν δύο χρόνια κυκλοφόρησαν το καταπληκτικό Take Me Back to Eden.
Ωστόσο με περισσότερες ακροάσεις, άρχισα να καταλαβαίνω πόσο καλός δίσκος είναι πραγματικά. Οι Sleep Token απομακρύνονται από το djent και το metal κρατώντας λίγα στοιχεία του στη μουσική τους. Πηγαίνουν περισσότερο στο dark pop και το R&B και αν ακούσεις το Even in Arcadia υπό αυτό το πρίσμα, θα καταλάβεις για τι έκανε τόση αίσθηση και γιατί αυτή η μπάντα έχει αυτή τη θέση στο σύγχρονο μουσικό στερέωμα.
Συνθέσεις πιο ώριμες, γεμάτες πόνο και θεατρικότητα, τραγούδια με απίστευτη μεγαλοπρέπεια και ασύγκριτη pop αισθητική. Ο ήχος και η παραγωγή είναι σπουδαία. Έχει τόση καινοτομία και τόσες καινούριες ιδέες που χρειάζεσαι χρόνο για να κατανοήσεις αυτή τη μίξη ειδών. Ίσως διχάσει αρκετούς όπως το κατάφερε και με μένα στις πρώτες ακροάσεις. Ανεξαρτήτως αυτών όμως, όπως φαίνεται οι Sleep Token έχουν βρει τον δικό τους δρόμο και θα συνεχίσουν να μεγαλλουργούν.
Pelican – Flickering Resonance
Είδος: Post-Metal
Έχω χαρεί πάρα πολύ με την επιστροφή του Laurent Schroeder-Lebec στους Pelican, καθώς όπως φαίνεται αναζωογόνησε τη μπάντα. Έχω αναλύσει και στο φετινό αφιέρωμα στη δισκογραφία τους γιατί αγαπώ τόσο πολύ το συγκρότημα και το Flickering Resonance το ένιωσα σαν μια επιστροφή στις ρίζες τους και στα πρώτα άλμπουμ τους ιδίως το City of Echoes και το What We All Come to Need.
Κάθε δίσκος του συγκροτήματος από το Σικάγο είναι και ένα ταξίδι. Ένα ταξίδι στη ζωή και σε κόσμους που χτίζουν μαεστρικά μέσα από τις συνθέσεις τους. Αν και τα riffs είναι πιο κοφτά και χαμηλοκουρδισμένα όπως στα πρώιμα χρόνια τους, οι συνθέσεις βγάζουν περισσότερη αισιοδοξία σε σχέση με εκείνη την περίοδο. Είναι ένα άλμπουμ που ακούγεται φωτεινό σε μια δισκογραφία που αναμφίβολα χαρακτηρίστηκε από τις μελαγχολικές στιγμές της.
Όσο προχωράει ο δίσκος, ξεδιπλώνεται και η μαγεία των Αμερικάνων. Στο ορχηστρικό post-metal όλες οι μπάντες παλεύουν με έναν στόχο. Να πουν ιστορίες χωρίς στίχους, μόνο μέσα από ρυθμούς και ήχους. Οι Pelican ακούγονται πιο ώριμοι, πιο στοχαστικοί και ίσως πιο αισιόδοξοι σε σχέση με το παρελθόν τους, αλλά ταυτόχρονα παραμένουν εξίσου ποιοτικοί. Το Flickering Resonance είναι η απόλυτη υπενθύμιση του γιατί οι Pelican παραμένουν τόσο σημαντικοί για το είδος τους.
DITZ – Never Exhale
Είδος: Post-Punk/Noise
Οι Ditz είναι κατά τη γνώμη μου ένα από τα καλύτερα και πιο ανερχόμενα σχήματα σε όλο τον noise χώρο και το ντεμπούτο τους, The Great Regression με έπιασε εξ απήνης πριν τρία χρόνια. Με το Never Exhale κάνουν ακόμα ένα βήμα εδραίωσης της μουσικής τους στο διεθνές στερέωμα με τραγούδια που είναι φτιαγμένα για να προκαλέσουν χαμό σε πολλά club shows.
Η παραγωγή του είναι επίτηδες λίγο πιο βρώμικη, τονίζοντας τον underground ήχο τους. Σου δημιουργεί αυτήν την αίσθηση ασφυξίας όπως πρέπει να κάνει ένα καλό noise/post-punk άλμπουμ χωρίς όμως να σε κουράζει σε κανένα σημείο του. Φοβερά ξεσπάσματα, δυναμικό παίξιμο στις κιθάρες, ωραίοι εναλλασσόμενοι ρυθμοί και κομματάρες όπως το Taxi Man, το Four, το The Body as a Structure και το τρομερό εφτάλεπτο britney που κλείνει τον δίσκο. Μπείτε στο όχημα των Ditz, γιατί η εκτόξευση τους είναι γεγονός.
In Mourning – The Immortal
Είδος: Melodic Death Metal
Η παραγωγή της Σουηδίας στο melodic death είναι ακόρεστη και οι In Mourning αποτελούν άξιους εκπρόσωπους της σκηνής τους. Έχοντας ακούσει όλη τη δισκογραφία τους, μου κάνει εντύπωση το πόση συνέπεια έχουν. Στο The Immortal πάντως έρχονται και ανανεωμένοι με περισσότερα progressive στοιχεία και δημιουργούν ένα ακόμα πολύ δυνατό άλμπουμ.
Έχει πολύ συναίσθημα, την κλασική αποπνικτική τους ατμόσφαιρα που χτίζει ένα γκρίζο τοπίο, συνεχείς εναλλαγές στις φωνητικές γραμμές με καθαρά και σκληρά φωνητικά και φυσικά τα καταπληκτικά riffs τους στα οποία βασίζονται όλα τα τραγούδια τους. Η αίσθηση που σου αφήνει είναι ότι το συγκρότημα είναι πιο ώριμο από ποτέ και κομμάτια όπως το The Sojourner και το Staghorn το πιστοποιούν.
Ghost – Skeletá
Είδος: Arena Rock
Δεν έχω πολλά να πω για τους Ghost. Εδώ και χρόνια, έχουν καταφέρει με έναν δικό τους τρόπο να βγάζουν πάντα ποιοτικά άλμπουμ γεμάτα συνθέσεις που θα σου κολλήσουν στο μυαλό. Το έκαναν με μεγάλη συνέπεια στο Prequelle και το Impera. Αυτό το συγκρότημα είναι ο ορισμός του σύγχρονου arena rock και με το Skeletá εμπλουτίζουν το setlist τους με περισσότερα κομμάτια που θα κουνήσεις ρυθμικά το κεφάλι σου και θα τραγουδήσεις παρέα με την μελωδική φωνή του Tobias.
Η 80s αισθητική τους, το hard rock εκείνης της εποχής, ακόμα και κάποια στοιχεία glam έχουν βρει τον τρόπο τους να χωθούν σε ένα ακόμα άλμπουμ τους χωρίς να νοθεύσουν το τελικό προϊόν. Είναι τρομερό πως η θεατρικότητα τους στη σκηνή, ταιριάζει γάντι με το στυλ της μουσικής τους. Από το AOR μέχρι το prog και από εκεί πίσω στις ρεφρενάρες τους, οι Ghost έχουν πάντα τον τρόπο τους να προσφέρουν ένα πολύ ενδιαφέρον μουσικό μείγμα που έχει έρθει για να μείνει.
Stoned Jesus – Songs to Sun
Είδος: Stoner/Doom
Αν και παρακολουθώ εδώ και χρόνια την καριέρα των Ουκρανών, δεν υπήρχε κάτι που να με κέρδισε στα τελευταία τους άλμπουμ όπως το Father Light. Η ανακοίνωση ωστόσο της τριλογίας Songs to Sun, Songs to Moon και Songs to Earth που θα κυκλοφορήσει μέχρι το 2027 κάπως με κέρδισε σαν concept. Στον πρώτο δίσκο της τριλογίας, οι Stoned Jesus μοιάζουν να έχουν βρει την έμπνευση τους.
Από το εναρκτήριο New Dawn είναι εμφανέστατο ότι είναι ένα άλμπουμ ατμοσφαιρικό, πολύ ψυχεδελικό, αργό και κυρίως οι ίδιοι ακούγονται πιο ώριμοι από ποτέ. Χτίζουν πολύ υπομονετικά αυτά τα υπέροχα ξεσπάσματα με τη φωνή του Igor να ακούγεται μελωδικότερη σε σχέση με τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους. Το doom στοιχείο δεν έχει χαθεί, αλλά πλέον η ψυχεδέλεια αποκτά πρωτεύοντα ρόλο στη μουσική τους.
Μου άρεσε επίσης ότι είχε μόλις έξι τραγούδια, συμπυκνώνοντας τις καλές ιδέες τους σε αυτά. Τα ακουστικά περάσματα στο Lost In The Rain, το πιο επιθετικό Low που είναι μάλλον το αγαπημένο μου του δίσκου, η αγνή ροκιά του Shadowland. Ελπίζω ειλικρινά η συνέχεια της τριλογίας να είναι ανάλογη, γιατί το συγκρότημα από το Κίεβο ακούγεται πολύ ορεξάτο.
Deftones – Private Music
Είδος: Alternative Metal
Πιστεύω ότι δεν έχει εκτιμηθεί αρκετά πόσο σταθερά ποιοτικοί είναι οι Deftones. Ένα συγκρότημα που δεν παγιδεύτηκε στον ήχο των early 00s και συνέχισε να αλλάζει και να εξελίσσεται ανά τα χρόνια παρά τις δυσκολίες και την τραγωδία που το βρήκε με τον Chi Cheng. Πέντε χρόνια έχουν παρέλθει από το Ohms και χωρίς τον Sergio Vega στο μπάσο μας παραδίδουν ένα ακόμα πολύ δυνατό δίσκο.
Το Private Music δεν έχει την επιθετικότητα των πρώιμων ημερών, αλλά επιστρέφει στην ατμοσφαιρική, σχεδόν ονειρική κατεύθυνση του Koi No Yokan. Οι μελωδικές γραμμές του Chino και η χημεία του με τα σκληρά riffs του Carpenter μπορεί μόνο να οδηγήσει σε κορυφές όπως το ecdysis, το infinite source και το cXz. Ανά σημεία μοιάζει με ένα ταξίδι σε πιο αγνές εποχές προηγούμενων δεκαετιών.
Ο δίσκος κυλάει πολύ όμορφα και χρειάζεσαι σίγουρα περισσότερες από τρεις ακροάσεις για να εξερευνήσεις όλες τις πτυχές του και να κατανοήσεις τη φάση στην οποία βρίσκονται πλέον οι Καλιφορνέζοι. Όταν όμως εν έτει 2025 γράφεις ακόμα κομμάτια όπως το milk of the madonna και i think about you all the time, ποιος να σου πει τι;
Havukruunu – Tavastland
Είδος: Pagan Black Metal
Δεν είχα ιδέα για τους Φινλανδούς και το παγανιστικό black metal που παίζουν, θεώρησα όμως καλή ευκαιρία να ακούσω το Tavastland μετά τους διθυράμβους που διάβαζα για αυτό. Πραγματικά ο δίσκος έχει τη φωτιά, την ενέργεια και τη μεγαλοπρέπεια που χρειάζεται ένα άλμπουμ με τόσο ιδιότυπη θεματική. Θα μπορούσε εύκολα να είναι soundtrack πολεμικής ταινίας.
Συνθέσεις γεμάτες δύναμη και πάθος, φοβερά riffs και ενδιάμεσα σολάκια που χτίζουν περισσότερη ένταση, ένα άλμπουμ που και χάρη στην παραγωγή ακούγεται αρχέγονο. Έχει ορχηστρικά ξεσπάσματα, φοβερά blast beats και μια ατμόσφαιρα οριακά μυστικιστική. Οι Havukruunu έγραψαν ένα πραγματικά σπουδαίο δίσκο για τον ακραίο ήχο.
Volbeat – God of Angels Trust
Είδος: Heavy Metal/Rock n’ Roll
Πολυαναμενόμενη επιστροφή για τους Δανούς μετά από μερικά πολύ παραγωγικά χρόνια την περίοδο 2016-2021. Το God of Angels Trust είναι για μένα μια back to the roots προσέγγιση των Volbeat στη μουσική τους. Είναι ένα άλμπουμ που αντιπροσωπεύει το συγκρότημα για την ταυτότητά τους. Μια παρέα ανθρώπων που γουστάρει εξίσου τον Elvis ή την αμερικάνικη country και τους Metallica.
Εν έτει 2025 μας προσφέρουν ένα ακόμα εξαιρετικό άλμπουμ όπου παντρεύουν το rockabilly και το metal. Καταφέρνουν εκμεταλλευόμενοι τις εξαιρετικές φωνητικές γραμμές του αγαπημένου μου Michael Poulsen να φανερώνουν όλες τις αμερικάνικες επιρροές τους χωρίς να χάνουν ποτέ τον ευρωπαϊκό χαρακτήρα τους.
Σκληρά riffs όπως του Demonic Depression μπορούν και συνυπάρχουν με μελωδικά ρεφρέν όπως του Acid Rain, mid tempo κομμάτια όπως το Time Will Heal παρεμβάλλονται ανάμεσα σε επιθετικές metal συνθέσεις όπως το By A Monster’s Hand και το At The End of the Sirens χωρίς να ξενίζουν. Και φυσικά έχουμε το απόλυτο τραγούδι In the Barn of the Goat Giving Birth to Satan’s Spawn in a Dying World of Doom (ο τίτλος θέλει λίγη δουλειά) που συνδυάζει τον Elvis Presley με το heavy metal καλύτερα από κάθε άλλο δικό τους τραγούδι στο παρελθόν. Μακάρι να έρθουν ξανά σύντομα στα μέρη μας.
Fragments of Unbecoming – Dawnbringer Chapter VII
Είδος: Melodic Death Metal
Έρεβος. Σκοτεινίλα. Θάνατος. Από το εξώφυλλο φαίνεται προς τα που θα πάει η φάση με τους Fragments of Unbecoming. Σε έναν κόσμο που μοιάζει να εξελίσσεται, οι Γερμανοί είναι εκεί να μας προσφέρουν 90s melodic death metal της At The Gates σχολή και αυτό σε καμία περίπτωση δεν είναι αρνητικό. Είναι ένα άλμπουμ πραγματικός όλεθρος και το καταλαβαίνεις αμέσως με το εισαγωγικό Dawnbringer.
Ο δίσκος έχει την ταχύτητα και ταυτόχρονα τη μελωδικότητα που χρειάζεται, τα riffs είναι κοφτερά και η παραγωγή σου βγάζει κατευθείαν το vibe μιας διαφορετικής εποχής χωρίς να είναι “στεγνή”. Οι Fragments δεν έχουν σαν στόχο να σε εντυπωσιάσουν, αλλά να χτίσουν μια αποπνικτική ατμόσφαιρα όπως μπορεί να κάνει ένα καλό death metal άλμπουμ.
Δε σε κουράζει, δεν είναι επαναλαμβανόμενο και μοιάζει να είναι μια από τις πιο ισορροπημένες και συνεκτικές δουλειές τους τα τελευταία χρόνια. Χρειάζεται να αφήσεις αυτό το άλμπουμ να σε πάρει μαζί του για να το βιώσεις στο έπακρο. Πολύ σκληρό, πολύ δυναμικό, πολύ ποιοτικό.
Αυτό ήταν και το δεύτερο μέρος του The Sound Vault με τα καλύτερα του 2025! Στείλτε μου μηνύματα και σχόλια με τα δικά σας αγαπημένα. Σας περιμένω στο τρίτο και τελευταίο μέρος και μετά θα αρχίσουμε να μιλάμε και για ελληνικές κυκλοφορίες!
