Τρίτο και τελευταίο μέρος για το αφιέρωμα μας για το 2025. Άκρως παραγωγική χρονιά για το rock και το metal, έτυχε να ακούσω και εγώ πολλές καινούριες κυκλοφορίες, οπότε χαίρομαι που ούτε λίγο ούτε πολύ φέτος φτάσαμε τα τριάντα έξι άλμπουμ στο φετινό αφιέρωμα. Όπως και να ‘χει, περιμένω εναγωνίως τα σχόλιά σας και τα μηνύματα σας και ποια από αυτά που ακούσατε, ενθουσίασαν και εσάς. Πάμε λοιπόν για το τρίτο και τελευταίο μέρος!
Deafheaven – Lonely People with Power
Είδος: Blackgaze
Έχετε νιώσει ποτέ ότι το περιεχόμενο ενός άλμπουμ είναι καλό από τη στιγμή που είδατε το εξώφυλλο του; Κάπως έτσι ένιωσα και εγώ με το Lonely People with Power των Deafheaven και ας γνώριζα ότι οι Καλιφορνέζοι σπάνια απογοητεύουν. Επηρεασμένοι από την shoegaze/post-metal κατεύθυνση των τελευταίων δίσκων, μπολιάζουν τον ήχο με περισσότερα black στοιχεία δημιουργώντας ένα αριστούργημα.
Συνθέσεις όπως το Doberman και το Magnolia χτίζουν μια αποπνικτική ατμόσφαιρα με τη φωνή του George Clarke να ακούγεται απόκοσμη, σαν να προσπαθεί να ξεφύγει από αυτό το περιβάλλον. Όσο προχωράνε, μοιάζουν να εξελίσσονται όλο και περισσότερο, κάνοντας τα τραγούδια ακόμα μεγαλύτερα σε διάρκεια και παραδίδοντας μας μικρά έπη όπως το Amethyst και το Winona.
Μετά από πάρα πολλές ακροάσεις, ένιωσα ότι το Lonely People with Power είναι ένα άλμπουμ που σου δείχνει όλη την ωρίμανση των Deafheaven. Είναι σκληρό, είναι ατμοσφαιρικό, είναι λιγότερο επιθετικό από τις πρώτες τους κυκλοφορίες, αλλά είναι αναμφίβολα πιο ολοκληρωμένο, πιο συμπαγές και σου ξυπνάει περισσότερα συναισθήματα. Δεν γράφτηκε για να σε συγκλονίσει, αλλά το πετυχαίνει στον απόλυτο βαθμό.
BABYMETAL – Metal Forth
Είδος: Kawaii metal
Όταν είσαι μικρός και αγνός μεταλλάς, τέτοιοι δίσκοι σου φαίνονται καταστροφή του είδους. Μεγαλώνουμε ωστόσο, ωριμάζουμε, γινόμαστε 30 και αντιλαμβανόμαστε ότι η μουσική είναι πολύ πιο πολυσχιδής. Το Metal Forth των BABYMETAL είναι ένας δίσκος με πάρα πολλές συνεργασίες, αρκετές μάλιστα με σημαίνοντα ονόματα για το σύγχρονο metal όπως η Poppy, οι Bloodywood, οι Slaughter to Prevail, οι Spiritbox και ο θρύλος Tom Morello μεταξύ άλλων.
Είναι ένα άλμπουμ φουλ διασκεδαστικό, καλοδουλεμένο και με αυτόν τον ιδιότυπο συνδυασμό της J-Pop με το metal. Παρά τις πολλές συνεργασίες με ετερόκλητους καλλιτέχνες, καταφέρνει και είναι πολύ στιβαρό και δεμένο χωρίς να παρουσιάζει μεταπτώσεις στην ποιότητα. Μπορεί και συνδυάζει τραγούδια όπως το Song 3 για ατελείωτο headbanging και άκρως χορευτικές συνθέσεις όπως το RATATATA και το Sunset Kiss.
Πλέον οι BABYMETAL δεν είναι αυτό το πείραμα από την ανατολή που έρχεται να αλλοιώσει τον ήχο μας. Είναι ένα σχήμα εδραιωμένο στο χώρο με πολύ καλές παραγωγές, που χαίρει εκτίμησης από άλλους καλλιτέχνες, καθόλου δήθεν και με γνώση του που κινείται ο ήχος σήμερα και πως να προσθέσουν τα δικά τους στοιχεία. Εν κατακλείδι είναι ένας απολαυστικός δίσκος.
Rivers of Nihil – Rivers of Nihil
Είδος: Technical Death Metal
Δεν ξέρω γιατί το συγκρότημα από την Pennsylvania διάλεξε ξαφνικά μετά από τόσα άλμπουμ, να πάει με τίτλο το όνομά του, το σίγουρο όμως είναι ότι είδε αυτόν τον δίσκο σαν statement. Είναι ένα άλμπουμ που προσπαθεί να πάρει το τεχνικό και το προοδευτικό death metal και να προσθέσει ατμοσφαιρικότητα, μυστικισμό και μελωδία. Συνοψίζει την πορεία τους βάζοντας τις βάσεις για το επόμενο κεφάλαιο.
Προφανώς η τεχνική τους είναι άριστη, χωρίς καμία διάθεση επιδειξιομανίας, αλλά σαν αυτοτελές στοιχείο της μουσικής τους. Καθώς προχωράει, ο δίσκος γίνεται πιο συναισθηματικός και οι συνθέσεις αλλάζουν και tempo. Από επιθετικούς ολέθρους τύπου Criminals πας με χαρακτηριστική ευκολία στο Water & Time που είναι ένας progressive death/jazz fusion οργασμός και μετά να γυρίσεις σε κομματάρες όπως το American Death που αποτελούν τον ορισμό του σύγχρονου extreme metal.
Κάπως έτσι το ομώνυμο άλμπουμ των Αμερικάνων καταλήγει να ακούγεται πολύ ώριμο και αντιπροσωπευτικό της φάσης που βρίσκονται. Σε ένα είδος που πολλοί προσπαθούν να εντυπωσιάσουν με τεχνική ή σκληράδα, οι Rivers of Nihil επενδύουν στην ατμόσφαιρα και τη συνοχή και παραδίδουν ένα παράδειγμα για όλο το ακραίο metal σήμερα.
Halestorm – Everest
Είδος: Hard Rock/Heavy Metal
Αν μου έλεγε κανείς ότι εν έτει 2025 θα άκουγα τόσες πολλές φορές τον νέο δίσκο των Halestorm, θα πίστευα ότι είναι τρελός. Είχα χάσει πολλά χρόνια τώρα την επαφή μαζί τους, αλλά διαβάζοντας διθυραμβικά σχόλια για το Everest, είπα να εμπιστευτώ τους Έλληνες και ξένους δημοσιογράφους και να του δώσω μια ευκαιρία.
Η Lzzy Hale και η παρέα της είναι πραγματικά σε φόρμα. Είναι μάλλον το πιο θεατρικό άλμπουμ τους και σου βγάζει έντονα arena rock vibes. Ξεκινάει με δύο εξαιρετικές συνθέσεις που κυλάνε αργά, τα Fallen Star και Everest, συνεχίζει με την φοβερή μπαλάντα Like A Woman Can και μετά ανεβάζει ρυθμούς και σκληραίνει πολύ. Darkness Always Wins, WATCH OUT!, Broken Doll και Gather the Lambs έχουν μέσα δείγματα αγνού, μοντέρνου heavy metal.
Φουλ ενέργεια, η απαραίτητη σκληράδα και οι φοβερές φωνητικές γραμμές της Lzzy που πότε είναι pop, πότε είναι rock, αλλά πάντα είναι catchy, δημιουργούν ένα από τα πιο γεμάτα άλμπουμ τους. Οι Halestorm έμοιαζαν να θέλουν να ανέβουν ένα δικό τους Everest και τα κατάφεραν περήφανα, βάζοντας ξανά το όνομά τους στο μουσικό χάρτη με τον καλύτερο τρόπο.
Blackbraid – Blackbraid III
Είδος: Black Metal
Έχω γράψει ουκ ολίγα εγκωμιαστικά λόγια για τα πρώτα δύο άλμπουμ του Sgah’gahsowáh (δοκιμάστε να το προφέρετε) κατά κόσμον Jon Krieger. Αν μπορούσα να διαλέξω έναν καλλιτέχνη σε όλο τον ακραίο ήχο που νιώθω ότι τα τελευταία χρόνια έχει πάρει το είδος από το χεράκι και το πήγε βήματα πιο κάτω, τότε θα διάλεγα σίγουρα αυτόν.
Στο τρίτο άλμπουμ ο γηγενής Αμερικάνος δείχνει να ολοκληρώνει το όραμα του και να του δίνει επική διάσταση. Από τις πρώτες του νότες νιώθεις αυτήν την πνευματικότητα που ξεπερνά τα όρια του black metal και μαζί με τα folk στοιχεία της μουσικής τους έχουμε με έναν δίσκο που αποτελεί προσκύνημα για τη φύση, την ιστορία και τις ρίζες του καλλιτέχνη.
Τα riffs είναι πιο στιβαρά, ενώ τα ατμοσφαιρικά στοιχεία, οι ήχοι από τα δάση και τα βουνά αποτελούν μέρος της εκτενούς αφήγησης του Sgah’gahsowáh για ακόμα μία φορά. Τα ακουστικά κομμάτια δένουν τέλεια με τις σκληρές συνθέσεις τους λειτουργώντας σαν γιν και γιανγκ. Ένα ακόμα άλμπουμ που συνδυάζει το πνεύμα και τη βία, την ομορφιά και την ωμότητα, το παρελθόν και το μέλλον του ανθρώπου πίσω από αυτό. Ένα ακόμα αριστούργημα για ένα μουσικό που αφήνει το στίγμα του και εμείς ζούμε όλη την πορεία του.
Foot – The Hammer
Είδος: Psychedelic Stoner
Κάνω μεγάλο αγώνα να έρθει περισσότερος κόσμος σε επαφή με τους Αυστραλούς Foot. Πολύ παραγωγικοί, πολύ ποιοτικοί, φέτος με το The Hammer με ενθουσίασαν περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Παίζουν με έναν τελείως δικό τους ήχο που ακροβατεί μεταξύ του ψυχεδελικού, του stoner και του desert, ενώ τα φωνητικά τους χτίζουν μια εξαιρετική ατμόσφαιρα.
Ακούγοντας το, μπορείς να νιώσεις πολλές φορές ότι οδηγάς το αμάξι σου σε έναν ερημικό δρόμο και χαζεύεις τα τοπία. Το Walking Into Walls All Week ας πούμε είναι κλασικό παράδειγμα τέτοιου τραγουδιού που σε ταξιδεύει. Δεν θέλουν να σε εντυπωσιάσουν με την τεχνική τους, αλλά να σε παρασύρουν στη δική τους φάση και να σου θυμίσουν περισσότερο τα 90s με την οριακά grunge παραγωγή του The Hammer.
Είναι ένα από τα πιο αυθεντικά ακούσματα της φετινής χρονιάς για μένα. Δείχνει ότι οι Foot έχουν αντιληφθεί πως δεν χρειάζεται να προσθέσουν κάτι άλλο στη μουσική τους, αλλά να παίξουν ακριβώς τη μουσική που γουστάρουν. Να ακροβατήσουν ανάμεσα σε όλα όσα τους ενδιαφέρουν και να μας προσφέρουν τον πιο ώριμο δίσκο της καριέρας τους.
ryr – dislodged
Είδος: Post-Metal
Το ορχηστρικό post-metal είναι ένα είδος που ξεψαχνίζω αρκετά κάθε χρόνο και φέτος μπορώ να πω ότι οι Γερμανοί ryr με κέρδισαν με το dislodged. Είναι ένα άλμπουμ με ωραία ψυχή ατμόσφαιρα, αρκετά ωμό και συναισθηματικό, αλλά χωρίς να νιώθεις πως σε φορτώνει. Οι συνθέσεις γενικά είναι της σχολής των Russian Circles με ωραία επαναλαμβανόμενα riffs που χτίζονται αργά και με δυνατά ξεσπάσματα στο τέλος.
Δεν παίζουν για να εντυπωσιάσουν με την τεχνική τους, αλλά για να εξυπηρετήσουν τον σκοπό τους και να αφηγηθούν μια ιστορία χωρίς στίχους. Αυτό το συνεχές σκαμπανέβασμα μεταξύ των πέντε συνθέσεων, όπου ξεχωρίζουν τα flung, winded και lapsed. Είναι ένα από τα μουσικά ταξίδια που σε αφήνουν πλήρως ικανοποιημένο και μια αίσθηση ιδιότυπης κάθαρσης. Το post-metal όπως πρέπει να παίζεται σήμερα.
Militarie Gun – God Save the Gun
Είδος: Melodic hardcore
To 2023 αναφερθήκαμε πρώτη φορά στους Militarie Gun και στο εξαιρετικό τους ντεμπούτο. Μόλις δύο χρόνια μετά, το συγκρότημα με καταγωγή από το Los Angeles και το Seattle επιστρέφει με ένα εξίσου δυναμικό δεύτερο άλμπουμ. Το God Save the Gun συγκεντρώνει όλη την ουσία που χρειάζεται το σύγχρονο μελωδικό και post hardcore είδος.
Έχει το cool attitude των Militarie Gun και ο ήχος είναι ακόμα πιο καθαρός σε σχέση με το Life Under the Gun. Κρατάνε ακόμα αυτό το indie-punk feeling που λατρέψαμε στα πρώτα τους βήματα με μικρές συνθέσεις που κυμαίνονται μεταξύ δύο και τριών λεπτών και τα hooks τους να είναι πιο δυνατά από ποτέ. Αν και τα τραγούδια τους φαίνονται σχετικά απλά σε δομή, κάτι τέτοιο δεν ισχύει στην πράξη.
Αλλαγές ρυθμών, δυνατά κοψίματα, άμεσοι στίχοι και φουλ ενέργεια. Αν και τα BADIDEA και Fill Me With Paint σε βάζουν στο κλίμα, αυτό που χτίζουν μετά με τα Maybe I’ll Burn My Life Down, Kick, Laugh at Me και Wake Up and Smile είναι μαγικό. Ένας από τους πιο ειλικρινείς δίσκους για το punk και το hardcore της σημερινής εποχής. Μακάρι να τους δούμε σύντομα στα μέρη μας.
Paradise Lost – Ascension
Είδος: Gothic Metal/Death-doom
Κάποιες φορές ακούγοντας τις νέες κυκλοφορίες αναρωτιέμαι. Πως γίνεται ένα συγκρότημα όπως οι Paradise Lost με τόσα χρόνια στην πλάτη τους, με τόσα σκαμπανεβάσματα και αλλαγές στο ύφος, να κάνει μια back to the roots προσέγγιση τώρα; Και πως γίνεται να γράφει ένα άλμπουμ όπως το Ascension που μπορεί να μπει εύκολα μέσα στην πεντάδα με τα καλύτερα τους;
Η απάντηση είναι μάλλον στην σταθερότητα του line-up τους και το διαχρονικό ταλέντο του Mackintosh. Το Ascension είναι ακόμα ένα διαμάντι σε μια πλούσια δισκογραφία και η επιβεβαίωση ότι οι Paradise Lost είναι αναμφίβολα οι βασιλιάδες του Gothic. Τα doom στοιχεία συνυπάρχουν με τις gothic μελωδίες του και με τη σύγχρονη παραγωγή, δημιουργούν έναν ήχο που μοιάζει γνώριμος και ταυτόχρονα ανανεωμένος.
Είτε με πιο κλασικά PL κομμάτια όπως τα Serpent on the Cross και Tyrants Serenade, είτε με το ανατριχιαστικό Lay A Wreath Upon the World και το αγαπημένο μου This Stark Town, οι Βρετανοί έγραψαν έναν δίσκο που θα ακούμε για πάρα πολύ καιρό. Μια δήλωση ότι συνεχίζουν να κυριαρχούν ακόμα και σε ένα είδος που μοιάζει ξεχασμένο. Ένας δίσκος για την απώλεια, το σκοτάδι και το πένθος από ένα συγκρότημα που καταφέρνει και σε φωτίζει μέσα στα σκοτεινά και δαιδαλώδη μονοπάτια της μουσικής του.
Orbit Culture – Death Above Life
Είδος: Melodic Death Metal
Αν και είναι ένα από τα πιο ανερχόμενα συγκροτήματα στο metal, τους Orbit Culture τους έμαθα πρόσφατα χάρη στην εκπομπή του φίλου και ακροατή Πίπη aka Καμπαμαρού στο ThessRadio. Μου έκανε πολλή εντύπωση ο δυναμισμός τους, η σκληράδα τους και το πόσο πολύ φαίνεται ότι αγαπούν το metal της πατρίδας τους της Σουηδίας εκσυγχρονίζοντας τον ήχο τους.
Άκουσα όλη τη δισκογραφία τους πολλές φορές πριν το Death Above Life και μπορώ να πω ότι αυτός ο δίσκος έρχεται σαν επιστέγασμα της συνεχόμενης εξέλιξης και βελτίωσής τους. Δεν ψάχνουν πλέον την ταυτότητά τους, ξέρουν να γράφουν τραγούδια σκληρά μεν, που σου κολλάνε πολύ εύκολα στο μυαλό δε. Ακούγεται πιο επιθετικό και ταυτόχρονα πιο συναισθηματικό από κάθε άλλο άλμπουμ τους.
Ταυτόχρονα ο Niklas Karlsson στα φωνητικά είναι πιο ώριμος από ποτέ. Παίζουν πολύ μεταξύ έντασης και μελωδίας βλέπε Inside the Waves και The Path I Walk, ενώ αλλού δίνουν ένα κρεσέντο σκληράδας και επιθετικότητας όπως στο Tales of War, το Death Above Life και το The Storm. Νομίζω ότι με ασφάλεια μπορούμε να πούμε ότι δεν είναι πλέον ανερχόμενο συγκρότημα, αλλά συγκρότημα πρώτης γραμμής για τον ήχο.
Moonstone – Age of Mycology
Είδος: Doom/Stoner
Οι Πολωνοί είχαν μπει στα ραντάρ μου όταν άκουσα το άλμπουμ Growth πέρυσι και με ενθουσίασε αυτό το ψυχεδελικό doom που παίζουν. Στο Age of Mycology πατάνε πάνω σε αυτήν την συνταγή, αλλά ταυτόχρονα ακούγονται πιο γεμάτοι και πιο ολοκληρωμένοι σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές τους, κάτι που έγινε εμφανέστατο από τα προωθητικά singles.
Το συγκρότημα από την Κρακοβία γράφει αργά τραγούδια. Χαμηλοκουρδισμένα fuzzy riffs, πολύ έντονες μπασογραμμές, στίχοι που ακούγονται σαν τελετουργική απαγγελία. Όλα αυτά με μια παραγωγή που το κάνει να ακούγεται πιο ρετρό. Doom και stoner ήχοι με ολίγη από occult με άλλοτε πιο εμπορικούς πειραματισμούς τύπου Disco Inferno και άλλοτε μακρόσυρτες συνθέσεις όπως το This Barren Place. Με έναν τρόπο όλα δείχνουν να δουλεύουν για αυτούς. Ελπίζω να κάνουν γερό ξεπέταγμα με αυτήν την κυκλοφορία.
Psychonaut – World Maker
Είδος: Psychedelic Post-Metal
Έχω τεράστια αγάπη για τους Βέλγους και ειδικά το Violence Consensus Reality ήταν μάλλον το αγαπημένο μου άλμπουμ για όλο το 2022. Περίμενα να δω πως θα εξελιχθούν και το World Maker όχι απλά δε με απογοήτευσε, αλλά με ενθουσίασε με τη μουσική κατεύθυνση που διάλεξαν. Η μπάντα μοιάζει να προσπαθεί να δημιουργήσει μια κοσμογονία από ήχους και δυναμικά riffs.
Οι συνθέσεις τους είναι ακόμα πιο πολυεπίπεδες, με το post στοιχείο να κυριαρχεί, αλλά παντού να υπάρχουν progressive πινελιές σε μια ογκώδη παραγωγή που αναδεικνύει ακόμα περισσότερο το άλμπουμ. Ταυτόχρονα η ροή του είναι εξαιρετική. Ανάμεσα σε μεγάλης διάρκειας τραγούδια παρεμβάλλονται πεντάλεπτα ιντερλούδια που κατεβάζουν το tempo και σε προετοιμάζουν τέλεια για την επόμενη καταιγίδα.
Τα φωνητικά της Anthe στο Everything Else is Just the Weather και το Origins συμβάλλουν υπέροχα στην ατμόσφαιρα που χτίζεται σε όλο το άλμπουμ. Οι Psychonaut ακούγονται πιο ψυχεδελικοί και ταυτόχρονα πιο ώριμοι από το παρελθόν. Τραγούδια όπως το And You Came With Searing Light και το Stargazer είναι από τα καλύτερα της καριέρας τους. Το World Maker είναι από τους πιο φιλόδοξους φετινούς δίσκους και σε παρασύρει σε ένα φοβερό ταξίδι.
Αυτό ήταν το αφιέρωμά μας στα φετινά καλύτερα άλμπουμ όπως τουλάχιστον τα άκουσα και τα αγάπησα εγώ. Θα συνεχίσουμε με τις δικές σας επιλογές που μου έχετε στείλει μέσω Twitter και φυσικά τέλη του 2025 και αρχές του 2026 θα βγει το μεγάλο μας αφιέρωμα στα ελληνικά άλμπουμ της χρονιάς!
