Περιστέρι. Σπίτι γιαγιάς. Κάπου το 2004 ή 2005. Η τηλεόραση προφανώς ανοιχτή και το ζάπινγκ συνεχόμενο. Κάπου εκεί έπεσα στο TV Magic. Μαγικό κανάλι για όποιον το έχει ζήσει. Το TV Magic ήταν για πολλούς από εμάς η πρώτη μας επαφή με το WWE και το wrestling. Για όλους εμάς που αγαπήσαμε αυτό το σπορ, που το βλέπουμε και το στηρίζουμε ακόμα. Στο TV Magic βλέπαμε Smackdown και μάθαμε για τον Rey Mysterio, τον Undertaker, τον Edge, τον Batista και πολλούς ακόμα.
Την πρώτη φορά που είδα ωστόσο, στην τηλεόραση έπαιζε ο John Cena, νομίζω μαζί με τους F.B.I. Μου έκανε τρομερή εντύπωση όταν τον είδα. Η βερμούδα, το καπέλο, το ραπ στυλάκι, το σώμα του. Ο John Cena ήταν ο ορισμός του coolness και παρέμεινε αυτό παρά την πιο PG κατεύθυνση που πήρε αργότερα. Όσο έβλεπα Smackdown σε αυτό το κανάλι, ο Cena ήταν πάντα για μένα αυτός που ξεχώριζε. Κάπως έτσι έγινε ο αγαπημένος μου wrestler.
Χρόνια μετά…
Τα χρόνια πέρασαν. Άλλοτε έβλεπα WWE, άλλοτε σταματούσα μέχρι και το 2012 όταν γύρισα μια και καλή. Στο μεταξύ ο Cena έμοιαζε με τα χρόνια να αλλάζει. Ίσως φλωροποιήθηκε. Ίσως ο χαρακτήρας του Doctor of Thuganomics που πολλοί λατρέψαμε να έπρεπε να πάει προς μία άλλη κατεύθυνση. Στο wrestling δεν ήμουν ποτέ με αυτούς που η εταιρία έβλεπε σαν δικά της παιδιά. Αλλά με τον Cena αυτό διαφοροποιήθηκε.
Όσοι δεν βλέπουν WWE ή μάλλον όσοι βλέπουν το wrestling σαν μια καρικατούρα και “Έλα μωρέ, στημένα είναι όλα” δε μπορούν να καταλάβουν αυτό που λέω. Δεν μπορούν να καταλάβουν πόσο αδιανόητο ταλέντο είναι ο John Cena. Δεν μπορούν να πιάσουν τι έκανε, πως έσπασε την εσωστρέφεια της βιομηχανίας, πως πήγε το wrestling πολλά βήματα παρακάτω.
Όλα όσα έγιναν την περίοδο από το 2006 έως και το 2014 περίπου είχαν δαιμονοποιήσει τον Cena στα μάτια των οπαδών. Τον έκαναν να φαίνεται ένας clean cut company man που έθαβε νεότερους παλαιστές και έβαζε το χεράκι του στο να βγαίνει ο ίδιος από πάνω. Ίσως σε κάποιες περιπτώσεις να ίσχυε κιόλας, αλλά ο Cena ήταν πάντα αυτό. Ένας στρατιώτης που θα έκανε το καλύτερο για την εταιρία που δουλεύει. Με τα χρόνια έκανε το καλύτερο και για τη βιομηχανία συνολικά.
Shifting the narrative
Μπορώ να πω ότι η μεγάλη αυτή αλλαγή έγινε κάπου το 2015 με το εξαιρετικό US title run του. Ο Cena σταμάτησε να πρωταγωνιστεί για τα μεγάλα πρωταθλήματα και με έναν midcard τίτλο μετά από 11 χρόνια έκανε αυτό στο οποίο έγινε εξαιρετικός. Έδωσε τα φώτα και το spotlight του σε νεότερους αθλητές. Dean Ambrose, Cody Rhodes, Cesaro, Sami Zayn και πόσοι ακόμα αγωνίστηκαν με τον Cena και όλα τα ματς ήταν πολύ ποιοτικά.
Το πιο ωραίο όμως ήταν ότι όσο προχωρούσαν τα χρόνια, ο Cena έδειχνε ότι θέλει να μάθει περισσότερα. Προσέγγιζε το wrestling ως μαθητής, όχι ως δάσκαλος. Τον κατηγορούσαν ότι δεν ήξερε να παλεύει, ότι έκανε μόνο πέντε κινήσεις σε όλα τα ματς. Και εκείνος τους διέψευδε συνεχώς. Εξελισσόταν, πρόσθετε πράγματα στο moveset του, άλλαζε. Την περίοδο 2011-2013 μας έδωσε μερικά από τα καλύτερα ματς της δεκαετίας με τον CM Punk.
Μάθαινε πράγματα στους νέους, αλλά ταυτόχρονα μάθαινε και ο ίδιος από εκείνους. Κατάφερε όλοι του οι haters σιγά σιγά να τον παραδεχθούν. Άρχισε να χάνει συχνότερα έχοντας παραδώσει ματσάρες. Με τον AJ Styles μας χάρισε μια πραγματικά σπουδαία κόντρα. Με τον Bray Wyatt μας έδωσε το πιο περίεργο, storyline driven cinematic αριστούργημα που έχουμε δει. Με τον Kevin Owens παρέδωσε την ίσως πιο υποτιμημένη τριλογία στην ιστορία του wrestling. Η λίστα είναι ατελείωτη.
Δίνοντας το κίνητρο
Το πιο τρελό με τον Cena ήταν πως δεν είχε ανάγκη να κάνει τίποτα από όλα αυτά. Θα μπορούσε να είναι ο ίδιος χαρακτήρας, με τις ίδιες κινήσεις και το ίδιο attitude. Εκείνος όμως έκανε πολλά για το άθλημα που αγαπούσε. Το 2017 όταν έπρεπε πλέον να παραδώσει τη σκυτάλη στον Roman Reigns, επέλεξε να το κάνει με τον σκληρό τρόπο.
Τότε ο Reigns ήταν επιλεγμένος να γίνει το νέο πρόσωπο της εταιρίας, αλλά η αποδοχή του από τον κόσμο ήταν μηδαμινή. Στην κόντρα του με τον Cena, o John έκανε αυτό που πρέπει να κάνει κάθε σωστός μέντορας. Δεν βοήθησε τον Roman με γλυκόλογα. Όταν τον είδε να δυσκολεύεται και να αγχώνεται με το promo του, του έδειξε τον δύσκολο δρόμο.
Βγήκε εκτός σεναρίου, τον έκραξε, τον κονιορτοποίησε. Πολλοί τότε σκέφτηκαν ότι και να κερδίσει το ματς ο Roman, έχει τελειώσει. Δεν ίσχυε. Ο Cena ήξερε τι έκανε. Εκείνο το βράδυ έδωσε στο επόμενο πρόσωπο της εταιρίας την ευκαιρία να καταλάβει ότι τίποτα δεν τελειώνει με το χρίσμα. Τον ώθησε να δουλέψει περισσότερο, να γίνει καλύτερος και μετά από χρόνια να μετατραπεί στον Tribal Chief, ίσως τον πιο πολύπλοκο χαρακτήρα και πρωταγωνιστή στην καλύτερη ιστορία που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Αυτός ήταν ο Cena. Ο άνθρωπος που δούλεψε πολύ και έπρεπε να σου δείξει τι πρέπει να κάνεις και εσύ.
Και μιας και λέμε για μικρόφωνο…
Ωραίο το παλαιστικό κομμάτι, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να μιλάμε λίγο και για τα promos. Μπορεί να είσαι εξαιρετικός παλαιστής, αλλά αν ανοίγεις το στόμα και δεν τα λες καλά, δύσκολο να σε πάρουν σοβαρά. Το πιο τρελό με τον Cena είναι ότι δε συζητιέται αρκετά ότι δεν είναι απλά καλός με ένα μικρόφωνο στο χέρι. Είναι ο καλύτερος που έχουμε δει.
Σκεφτείτε απλώς τι έχει κάνει αυτός ο άνθρωπος. Είχε απέναντί του τον The Rock που έχει καταστρέψει καριέρες με ένα μικρόφωνο, και τον κόμπλαρε βγάζοντας τον εκτός σεναρίου. Είχε απέναντι του CM Punk και Paul Heyman, δύο ανθρώπους που ο συνδυασμός τους στα promos είναι τρομακτικός, και τους κόντραρε στα ίσια μόνος του.
Είχε απέναντι του τον Tribal Chief Roman και τον έκανε να φαίνεται λιγότερο επιβλητικός. Πήγε στον Austin Theory και σχεδόν τον τελείωσε παρ’ ότι ήθελε να τον βοηθήσει. Ο εξαιρετικός Miz έμοιαζε μικρός μπροστά του. Απέναντι στον Cena δεν πήγαινες να κερδίσεις το promo battle. Αν ήσουν καλός, απλά θα ισοφάριζες και δε θα ήσουν πανωλεθρίας.
Ο Styles, o Ambrose, ο Cody και πολλοί ακόμα έπρεπε να δώσουν ένα από τα καλύτερα promos της καριέρας τους για να ανταγωνιστούν ένα απλό δικό του promo . Ο Cena δεν ήταν απλά καλός σε αυτόν τον τομέα. Ήταν ο καλύτερος. Ακόμα και φέτος, με την άκρως αποτυχημένη προσπάθεια του WWE να τον παρουσιάσει σαν κακό σε μια φοβερή κίνηση που έγινε μόνο για το σοκ, ο Cena ξεχώρισε.
Πήγε στα κοινά της Ευρώπης, γνωστά για την έντασή τους και έκανε ό,τι ήθελε. Δεν είχε σημασία τι έλεγε. Το κοινό απλά ακολουθούσε τον ρυθμό που ο ίδιος επέβαλλε. Ήταν ακραία πειστικός, ακραία επιθετικός, την είπε ακόμα και σε παιδί που φορούσε μπλούζα του. Και όταν στην εταιρία κατάλαβαν ότι τα σκάτωσαν, ξέρετε τι έκανε;
Πήγε απέναντι στον Cody Rhodes και μέσα σε λίγα λεπτά έδωσε ένα από τα καλύτερα και πιο όμορφα face promos όλων των εποχών. Χρειάστηκε μια κίνηση και μισή ώρα με το μικρόφωνο για να πείσει τους πάντες πως πλέον είναι κακός. Και μετά από μερικούς μήνες ήθελε μόνο δέκα λεπτά για να κάνει ξανά τον κόσμο να φωνάζει με κραυγές το όνομα του. Ποιος να συγκριθεί μαζί του;
Όχι το retirement tour που άξιζε, αλλά…
Έχουν ακουστεί πολλά για το WWE και το booking του φέτος. Δε θα τα αναλύσω τώρα. Το ζήτημα είναι ότι ο Cena έπεσε σε κακή περίοδο δημιουργικά. Δυστυχώς υπήρχαν πολλές αστοχίες φέτος. Από τη μία προτιμήθηκε να μην κερδίσει ο ίδιος το Royal Rumble ισοφαρίζοντας τον Steve Austin στις τρεις νίκες, από την άλλη η νίκη στο Elimination Chamber και το heel turn μετά θα μείνουν για πάντα στη μνήμη μας.
Βέβαια όπως φάνηκε όλο αυτό έγινε για το γρήγορο και φθηνό virality. Δε συνέχισε κάποια καλή ιστορία. Ακόμα και τα τελευταία του ματς με τον CM Punk και τον Orton ήταν απογοητευτικά σε θέμα γραψίματος. Είχαμε ανούσιο team up και μετέπειτα κόντρα με τον Logan Paul, μια ιστορία με τον R-Truth που δεν πήγε πουθενά, το χειρότερο ματς της χρονιάς με τον Lesnar και πολλά ακόμα. Χάθηκε πολύτιμος χρόνος για ουσιαστικότερα πράγματα.
Αυτός ο άνθρωπος όμως αποσύρθηκε με τους δικούς του όρους. Έκανε όσα ήθελε η εταιρία και ταυτόχρονα έκανε όσα ήθελε ο ίδιος. Μας έδωσε ένα τελευταίο κορυφαίο ματς με τον σπουδαίο AJ Styles. Έδειξε στον Cody πως είναι να είσαι σπουδαίος πρωταθλητής. Κέρδισε το Intercontinental championship που του έλειπε και ταυτόχρονα έδωσε στον Dominik Mysterio δύο ματς που ανεβάζουν ακόμα περισσότερο τις μετοχές του.
Δεν έχει καμία σημασία τι αποφασίζουν οι από πάνω. Αυτό προσπαθώ να σας δείξω σε όλο το κείμενο. Ο John Cena είναι τόσο σπουδαίος, τόσο ξεχωριστός, αγαπάει τόσο πολύ το wrestling που και σκατά να του έδιναν (που του έδωσαν) έκανε το καλύτερο δυνατό ώστε να φαίνονται σαν χρυσάφι. Το GOAT εκεί βασίζεται. Στο ότι δεν είναι ο Best. Είναι ο Greatest.
Το τέλος
Θέλω να πω κάτι για το τελευταίο ματς. Έχει μια αίσθηση σπουδαιότητας όλο αυτό. Η είσοδος, το κοινό, το interaction με τον τύπο πίσω από την κάμερα, οι αγκαλιές με θρύλους στις πρώτες θέσεις. Ο Gunther ήταν ο σωστότερος αντίπαλος από όλες τις απόψεις. Το ματς ίσως δεν ήταν το πιο θεαματικό, αλλά είχε πάνω του μια αστρόσκονη, μια ιδιαιτερότητα. Ήταν το φινάλε ενός σπουδαίου.
Με το τέλος και το tap out ξέρω ότι πολλοί έχετε αντιδράσεις. Θα σας πω εγώ κάτι. Δε με πείραξε το tap out, αλλά ότι δεν χτίστηκε πολύ. Ο Cena τα έκανε όλα σωστά. Αν τον είχαμε δει να σηκώνεται 2-3 φορές από το sleeper, να κάνει AA, ο Gunther να κάνει συνεχώς kick outs και μετά να ρίχνει αυτό το χαμόγελο παραδοχής της ήττας και να χάνει, θα το έπαιρνε λίγο καλύτερα το κοινό. Δε με πείραξε όμως η παραίτηση. Έτσι έπρεπε να φύγει. Δείχνοντας τον δρόμο και κάνοντας το σωστό.
Πάντα έλεγε Never Give Up. Στη ζωή του το κράτησε. Δεν παραιτήθηκε ποτέ. Είναι πάντα δίπλα στους φανς, σε events, στα παιδάκια από το Make A Wish. Όμως στο wrestling μας δίδαξε ότι κάποια στιγμή υπάρχει και το τέλος. Το βλέμμα του είναι όλα τα λεφτά. Το αποδέχθηκε. Ήξερε ότι τελείωσε. Χαμογέλασε. Και παραιτήθηκε. O κόσμος σοκαρίστηκε όσο πίσω έπαιζε η Symphony No. 9. How poetic.
John Cena ευχαριστώ
Από εμένα προς τον GOAT μου θέλω να πω μερικά ευχαριστώ και ας είναι λίγο σαν έννοια για όσα πρόσφερε. John Cena ευχαριστώ για εκείνα τα απογεύματα στο σπίτι της γιαγιάς που με έκαναν να αγαπήσω το wrestling. Ευχαριστώ για τα feuds, τις ατάκες, τη μουσική σου που είναι iconic. Ευχαριστώ που έσπασες τα όρια της βιομηχανίας και σε όλα τα σπορ κάνουν το σήμα σου, λένε τα catchphrases σου.
Ευχαριστώ για όσους ενέπνευσες, όσους βοήθησες, όσους αύριο μεθαύριο θα πρωταγωνιστούν εξαιτίας σου. Ευχαριστώ που θύμισες να μην παραιτούμαστε, αλλά να προσπαθούμε πάντα. Ευχαριστώ για το περίεργο Instagram σου και τα φοβερά σου quotes στο Twitter. Ευχαριστώ για τα μεγάλα ματς, τις σπουδαίες στιγμές, τις κόντρες που άφησαν εποχή, τα promos που θα ακούμε και θα εντυπωσιαζόμαστε. Και ευχαριστώ που και στο Hollywood δείχνεις να διαλέγεις ωραίες δουλειές όπως το The Suicide Squad.
Θα τα πούμε στη μεγάλη οθόνη. Ίσως να σε δούμε ξανά και με ένα μικρόφωνο στο ρινγκ. Και όπως θα σε βλέπουμε εκεί μέσα δε θα ξεχνάμε ένα πράγμα. Ότι ήσουν όντως ο καλύτερος όλων των εποχών.
