Συνέντευξη με τον Γιώργο Μπελαούρη!

Στο anthem.gr, γνωρίσαμε το Γιώργο Μπελαούρη μέσα από το guest που έκανε στη στήλη των μουσικών reviews “Flashback”, όπου μας παρουσίασε το Darkly Darkly Venus Aversa των Cradle Of Filth. Ο Γιώργος είναι γνωστός στον underground λογοτεχνικό χώρο ως ο δημιουργός του σκοτεινού κόσμου της Λενόρ, ενός όμορφου κόσμου στον οποίο έχουν συνεισφέρει πολλοί Έλληνες καλλιτέχνες. Ας τον γνωρίσουμε:

Πώς ξεκίνησε το ταξίδι σου στα χωράφια της λογοτεχνίας; Πότε αποφάσισες για πρώτη φορά να ασχοληθείς με τη συγγραφή;

Μία από τις πιο παλιές αναμνήσεις που έχω είναι η μητέρα μου να γράφει στην γραφομηχανή και εμένα να με παίρνει ο ύπνος ακούγοντας των ήχο των πλήκτρων. Οπότε από πολύ μικρός ανυπομονούσα κι εγώ να γράψω ιστορίες. Ξεκίνησα στα εφτά μου χρόνια και μέχρι τα δώδεκα, διαβάζοντας αποκλειστικά Ανατριχίλες, δεν μπορώ να πω ότι ήταν αξιόλογα τα πρώτα δείγματα γραφής, ήταν όμως αρκετά για να κολλήσω το μικρόβιο και την εμμονή της συγγραφής. Οπότε ήταν πιο πολύ ένστικτο πιστεύω και ανάγκη να πω ιστορίες, αν και την αρχική ώθηση την έδωσε η μίμηση κάθε παιδιού για τον γονέα που νιώθει πιο κοντά του.

 

Τι θέματα σε εμπνέουν και με ποια προτιμάς να καταπιάνεσαι;

Πάντα ο Έρωτας και ο Θάνατος. Τα δύο απόλυτα. Οι καταραμένοι έρωτες, η υπαρξιακή αγωνία που εκπληρώνεται στο πρόσωπο και στην ψυχή του ατόμου που επιλέγεις για συνοδοιπόρο στην ζωή σου είναι κάτι που πάντα με συγκινεί. Όπως και ο φόβος του θανάτου, το αναπόφευκτό του ή η απειλή του για ένα πιο βίαιο και αναπάντεχο τέλος. Αυτά τα δύο με εμπνέουν τόσο στην ρομαντική τους φύση (σαν φιλοσοφικές αναρωτήσεις) όσο και στα άκρα τους (σε άλλες εκφάνσεις τους όπως ο φόνος και η πορνογραφία).

 

Ποιες είναι οι λογοτεχνικές επιρροές σου;

Όπως κάθε άνθρωπος που γράφει και θέλει η γραφή του να βελτιώνεται συνεχώς, οι επιρροές και τα αναγνώσματά μου ποικίλλουν. Από Δάντη και Έρασμο, στον Μπαλζακ και τον Ζολά, μέχρι Μπάρκερ και Αν Ράις, θα μπορούσα να κάνω μια λίστα δίχως τελειωμό… Θα ήθελα να έχω την λογοτεχνική ποιότητα και την ατμόσφαιρα του Χώθορν, αλλά πέρα από αυτό οι επιρροές είναι απλά απειράριθμες. Ίσως ένας καλλιτέχνης του λόγου –ο οποίος έχω πει ότι αν ασχοληθεί με λογοτεχνία εγώ θα πάψω να γράφω- που θαυμάζω πολύ και μπορώ να πω με έχει επηρεάσει περισσότερο από κάθε συγγραφέα είναι ο Dani Filth. Μου έδωσε την ώθηση να γράφω με αναφορές στην κουλτούρα μας, να κάνω παραπάνω λογοπαίγνια και να μην παίρνω τόσο στα σοβαρά κάθε κείμενο (δίχως να χάνει σε ποιότητα αυτό θέλω να πιστεύω), καθώς εκφράζει τόσο το ρομαντικό όσο και το πορνογραφικό στους στίχους του, το ακραίο και το αιματηρό (πράγματα που έκανα ανέκαθεν κι εγώ, μα μου έσπασε κάθε ταμπού που ίσως να μου είχε μείνει) με λεξιλόγιο που απλά είναι αξιοθαύμαστο.

 

Έχεις δημιουργήσει έναν πολύ όμορφο κόσμο, της Lenore Corpse. Πες μας δύο λόγια για αυτόν κόσμο.

Αυτός ο κόσμος ήταν ένα όνειρο που ήρθε στην ζωή απίστευτα ξαφνικά και γέμισε ένα κενό που με ταλάνιζε 13 χρόνια. Ήθελα να γράψω για τις δύο μεγαλύτερες αγάπες μου (πέρα από τον τρόμο) και να έχω ένα project που θα είμαι απόλυτα ελεύθερος να κάνω ότι μου καπνίσει, δίχως να με νοιάζει αν θα χαλάει η ατμόσφαιρα ή αν ο λόγος δεν θα είναι τόσο δουλεμένος ή αν κάτι που θέλω να μπει κάπου δεν κολλάει απόλυτα. Μεγάλωσα με ταινίες δράσης και μέχρι σήμερα είμαι μεγάλος φαν του Stalone και του Statham, στο πανεπιστήμιο ερωτεύτηκα όμως και τον κόσμο της Τέχνης. Οπότε ήθελα ένα έργο που να μπλέκει αυτούς τους δύο κόσμους: πολλή δράση και πολλή κουλτούρα. Οπότε ο κόσμος της Λενόρ ήταν για εμένα από το πρώτο κεφάλαιο ένας κόσμος που μπορούσα να γράψω για όλα όσα ήθελα (όσο σουρεάλ ή υπερβολικά κι αν είναι) με όποιο τρόπο ήθελα (αργκό, δοκιμιακά, βερμπαλιστικά…) και για εμένα αυτό συμβολίζει πια και η Λενόρ: την Απόλυτη Ελευθερία της έκφρασης. Επίσης ήρθε και έκλεισε ένα κενό στη βασική σειρά των βιβλίων που γράφω από το δημοτικό, οπότε γαλήνεψε η καρδιά μου τόσο μέσω της έκφρασης όσο και κλείνοντας επιτέλους το παζλ με ένα κομμάτι που έλειπε τόσο καιρό.

Ως αναφορά τον ίδιο τον κόσμο μέσα στο κείμενο τώρα, αποφάσισα να τον μοιραστώ και με άλλους καλλιτέχνες γιατί ένιωθα ότι δεν μου ανήκει ολοκληρωτικά. Βασικό συστατικό αυτού του κόσμου είναι μια ιδιότητα, η Ψυχοπλάνη, όπου κάθε καλλιτέχνης την ξεκλειδώνει έπειτα από ένα τραυματικό γεγονός της ζωή του ή έπειτα από κάποιου είδους συμβόλαιο με δαιμονική ύπαρξη. Αναφέρω μέσα στη νουβέλα μου ότι ακόμα και ο Όμηρος ήταν ψυχοπλάνος, οπότε μιλώντας για την Λενόρ μου, πιάνω ένα μικροσκοπικό κομματάκι όλου αυτού του κόσμου. Αν ισχυριζόμουν ότι τα έχω πει όλα σε ένα έργο δεν θα μου έφτανε μια ζωή για να γράφω μόνο γι αυτό. Όχι, ξεκαθαρίζω ότι εγώ πιάνω απλά μια ψυχοπλάνο του 2015 και αφήνω ανοιχτό το έδαφος σε κάθε συγγραφέα που θέλει να συνεισφέρει γράφοντας για έναν δικό του ψυχοπλάνο για να κλείσουμε μαζί τα κενά. Οπότε όσοι πιστοί προσέλθετε…

 

Με μία γρήγορη ματιά στα social media σου πρόσεξα ότι συνεργάζεσαι με άλλους καλλιτέχνες οι οποίοι συμμετέχουν ενεργά στον κόσμο της Lenore. Με ποιους έχεις συνεργαστεί και πώς συμβάλλει ο καθένας;

Ευθύς εξαρχής, εικονογράφος και συνδημιουργός της νουβέλας ήταν και είναι η Lena Decay. Η Lena, πέρα από την ώθηση που μου δίνει για να συνεχίσω κάθε φορά που πελαγώνω, καταφέρνει να δίνει μορφή και εικόνα στην Λενόρ μου με τον πιο αντιπροσωπευτικό τρόπο κάθε φορά. Η Λενόρ στις εικόνες της Lena είναι κατά 98% η Λενόρ που έχω στο κεφάλι μου, αυτό πιστεύω τα λέει όλα για το ταλέντο της… Για έναν δημιουργό που δεν πιάνει το χέρι του στα εικαστικά και περιγράφει τα πάντα με λέξεις είναι μια ευλογία να βλέπει τους ήρωές του σε εικόνα, είναι απίστευτα συγκινητικό και δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω λέξεις για να το εξηγήσω γιατί η απάντησή μου θα είναι μακροσκελέστατη και  δίχως τέλος…

lenore

Πέρα από την Lena Decay όμως, η σελίδα της Λενόρ είναι μια ανοιχτή πρόσκληση για κάθε καλλιτέχνη που κάνει το ξεκίνημά του στον χώρο (σαν κι εμένα δηλαδή) για να δείξει δουλειά του, πατώντας βέβαια πάνω στο κόσμο της Λενόρ. Τα μέλη αυξάνονται συνεχώς και οι συνεισφορές δεν έχουν τελειωμό, πράγμα που με χαροποιεί και με συγκινεί απίστευτα. Το όνειρό μου είναι αυτή η σελίδα από ένα σημείο και μετά να μην είναι πια ‘’δική μου’’ αλλά ‘’δική μας’’, να γίνουμε κάτι σα κοινότητα… Μέχρι στιγμής είχαμε 13 guest artworks (illustrators, photoshopers, tattoo artists), 2 μουσικά κομμάτια και 2 διηγήματα επηρεασμένα από τον κόσμο της Λενόρ, καθώς και 1 guest artwork βασισμένο σε guest διήγημα. Δεν θα μπορούσα να ξεχωρίσω κάποιον από αυτούς, όλες οι δημιουργίες είναι μοναδικές και ο καθένας έχει πολύ διαφορετική προσέγγιση και τρόπο έκφρασης. Όλοι τους είναι πραγματικά ένας κι ένας,  έχουν δώσει την ψυχή τους και έχουν στείλει τρομερές δουλειές. Μπορείτε όμως να ρίξετε μια ματιά στη σελίδα και να κρίνετε από μόνοι σας…

 

Παρατήρησα στο blog σου ότι σου αρέσει να δίνεις πρόσωπο στους χαρακτήρες, φωτογραφίζοντας ανθρώπους που τους ενσαρκώνουν. Πες μας δυο λόγια για αυτή την ωραία ιδέα.

Να σου πω, το συγκεκριμένο project που είδες ήταν για την προώθηση μιας θεατρικής παράστασης που ανέβασα το καλοκαίρι. Ήταν 17 συνοδευτικά διηγήματα (ένα για κάθε χαρακτήρα του έργου και τρία που έδιναν λίγες παραπάνω πληροφορίες για τον κόσμο του θεατρικού) και λειτουργούσαν σαν αντίστροφη μέτρηση για την παράσταση. Το έργο λεγόταν ‘’Ξενοδοχείον Ελπίς’’, με δικό μου σενάριο και σκηνοθεσία, έπαιξε τρεις μέρες στην Φάμπρικα στο Γκάζι και καταφέραμε να γεμίσουμε και τις τρεις μέρες τον χώρο ασφυκτικά. Όλοι οι ηθοποιοί ήταν απίστευτα αξιόλογοι και γάντι στον ρόλο τους και θα τους είμαι αιώνια ευγνώμων γιατί φέραμε στη ζωή αυτό το όνειρό μου. Η βασική ιστορία είναι ένα ξενοδοχείο όπου οι μισοί ένοικοι είναι ζωντανοί και οι άλλοι μισοί νεκροί, ενώ πρωταγωνιστές είναι οι προηγούμενες μετενσαρκώσεις των γονιών της Λενόρ (οι βασικοί ήρωες των βιβλίων μου και όσοι διαβάζουν Λενόρ θα καταλάβουν).

 

lenore2

Ποιον μεγάλο λογοτέχνη ξεχωρίζεις και γιατί;

Με τη μία θα σου απαντήσω: Εμμανουήλ Ροΐδης! Τρομερή χρήση της γλώσσας (είναι και καθαρεύουσα όπου απλά λατρεύω), απίστευτη ατμόσφαιρα, μοναδικό φλέγμα, καυστικός, ιδιοφυία, είρων και πιο gothic Έλληνα δεν θα βρεις. Κονταροχτυπιέται μέσα μου με τον Χώθορν και τον Παπαδιαμάντη, μα πάντα υπερτερεί. Και το σημαντικότερο: τα είπε όλα με ελάχιστα έργα. Μόνο την Πάπισσα να διαβάσει κανείς θα αφήσει το θαύμα του. Τον έχω τόσο κοντά στην καρδιά μου που ενάμισι χρόνο τώρα δουλεύω ένα θεατρικό πάνω στον ίδιο και αν όλα πάνε κατ ευχήν θα ανέβει τα Χριστούγεννα. Τον Ροΐδη θα τον παίξει ένας πολύ καλός μου φίλος, με τρομερό ταλέντο στην υποκριτική που πιστεύω έχει μέλλον στον χώρο, ο συνονόματος του συγγραφέα Μανώλης Νόρμαντ Ψύλλας. Μακάρι να πάνε όλα καλά και να ανέβει, θα είναι πολύ όμορφη δουλειά, ποτέ πριν δεν έχω δουλέψει ένα θεατρικό κείμενο τόσο πολύ…

 

Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι για έναν συγγραφέα του underground χώρου να προωθήσει το έργο του;

Ω φίλε μου είναι αγγούρι, σόρι κιόλας για την φράση μου. Δυστυχώς ο χώρος μας στην Ελλάδα δεν χαίρει γενικής εκτίμησης. Η αρχή μπορεί να γίνει με τα ιντερνετικά μέσα δικτύωσης αλλά μετά θέλει πολύ τρέξιμο. Πάρα πολύ τρέξιμο. Με κάθε ευκαιρία πρέπει να εμφανίζεσαι και να το κυνηγάς μέρα νύχτα. Εμένα η μετάβαση σε άλλο μέσο με βοήθησε πολύ και πιστεύω στην Ελλάδα αυτό πρέπει να γίνει με κάθε συγγραφέα. Τα μπλογκ είναι μια αρχή αλλά είναι ρίσκο, δεν μπορείς να είσαι σίγουρος ότι ο καθένας είναι διατεθειμένος να σε διαβάσει. Το κείμενο κουράζει γρήγορα και δύσκολα θα προσεγγίσεις νέο κοινό, αν δεν έχεις κάποια καλή βάση από αναγνώστες ή αν δεν μεταπηδήσεις σε άλλο μέσο (κόμικ, βίντεο, οτιδήποτε). Εγώ είχα την τύχη μέσω του θεάτρου να το κάνω  αυτό. Έχουν έρθει στην επιφάνεια δύο μεγάλες παραστάσεις μου, τρεις μονόλογοι, δύο σκετσάκια και δέκα μονόπρακτα. Αυτά βοήθησαν πάρα πολύ, αλλά δεν υπάρχει χρόνος να επαναπαυτείς όταν κάνεις το ξεκίνημά σου. Κάθε τέχνη, πέρα από την σπίθα που σε ωθεί στην αρχή (κάποιοι το λένε ταλέντο, εμένα δεν μου αρέσει τόσο η λέξη για να χαρακτηρίσω τον εαυτό μου) θέλει πάρα πολύ δουλειά. Είναι δουλειά αν το αγαπάς και πιστεύεις σε εσένα. Οπότε το τρέχεις σα να έχεις τον καλύτερο εργοδότη (την μούσα αν θες) ακόμα και αν δεν ανταμείβεσαι χρηματικά. Οπότε όποιος είναι στην ίδια μοίρα με εμένα τον συμβουλεύω κουράγιο, επιμονή και πολύ, πάρα πολύ τρέξιμο.

 

Συμμετέχεις ενεργά στα Reflections, ένα event που παρουσιάσαμε πρόσφατα στο site μας. Έχοντας παρακολουθήσει το event δύο φορές, διαπίστωσα πως ο κόσμος ανταποκρίνεται θετικά στις ιστορίες σου. Θα ήθελα δύο λόγια κι από εσένα για τις παρουσιάσεις που κάνεις στο Death Disco. Πώς προέκυψε η συνεργασία;

Για όλο αυτό θα είμαι αιώνια ευγνώμων στον Γιώργο Σαφελά, διοργανωτή των Reflections, ο οποίος με εμπιστεύτηκε και μου έδωσε βήμα να παρουσιάσω δουλειά μου. Έγινε πολύ τυχαία, επέστρεφα στην Αθήνα από Μυτιλήνη που ήμουν φοιτητής και ενώ εκεί είχε γίνει μια αρχή με τα κείμενά μου, εδώ δεν είχα καμία άκρη. Έπρεπε όμως να βρω χώρους και μέρη να παρουσιάσω την δουλειά μου, αλλιώς η σκληρή αλήθεια είναι ότι ήμουν χαμένος. Είδα μια αφίσα για ένα παρόμοιο event με θέμα τα Βικτωριανά βαμπίρ και έστειλα. Ο Γιώργος με δέχτηκε και έκτοτε έχω χάσει τον λογαριασμό των παρουσιάσεων που έχω κάνει εκεί. Είναι από τα λίγα άτομα στον χώρο που δίνουν ευκαιρίες τόσο απλόχερα και τον ευχαριστώ πραγματικά και ολόψυχα.

 

Πριν λίγες μέρες ανεβάσαμε το νέο Flashback, στο οποίο είχαμε τη χαρά να σε φιλοξενούμε. Πώς ξεκίνησε η αγάπη για τους Cradle Of Filth;

Πριν από πέντε χρόνια διάβασα σε ένα Metal Hammer μία συνέντευξη του Dani Filth για το τελευταίο τους άλμπουμ με θέμα την Λίλιθ. Με την Λίλιθ είχα έρωτα από το γυμνάσιο, οπότε είπα να τους τσεκάρω. Η μουσική με τράβηξε αλλά τα φωνητικά με ξένισαν. Ο τραγουδιστής ούρλιαζε και κατέβαζε λόγια πόση ώρα. ‘’Τι βασανίζεται το παλικάρι;’’ απόρησα και έψαξα για τους στίχους. Αυτό ήταν, τα τελευταία πέντε χρόνια το 90% της μουσικής που ακούω είναι Filth. Είχα κόλλημα με την Μπάθορυ από το γυμνάσιο όπως και με την Λίλιθ, είχαν αντίστοιχα άλμπουμ, είχα κόλλημα με τον Μπάρκερ και τον Λάβκραφτ από πρώτη λυκείου, είχαν αντίστοιχο άλμπουμ, είχα κόλλημα με Μίλτον και Ζυλ ντε Ρε, είχαν τέτοια άλμπουμ… η λίστα δεν έχει τελειωμό. Είναι λες και ότι μου άρεσε υπήρχε σε τραγούδι. Αναφορές σε ντε Σαντ, Μπάυρον, Λεστάτ, πυρηνικά, Παλαιά και Καινή Διαθήκη, λογοτεχνία, ιστορία, αποκρυφισμό… Κάθε στίχος του Dani μιλάει στην καρδιά μου, είναι σα να μιλάει σαν εμένα απευθείας και σαν καλλιτέχνη τον βάζω πάνω από όλους στη λίστα μου (Ζολά, Δάντη, Μικελάντζελο, Γκόγια, Καραβάτζο, Μπάρκερ, Ράις, Ροσέτι… πάνω από όλους). Όταν βρίσκεις μία τέτοια μπάντα που σε κάνει να νιώθεις ότι απευθύνεται μόνο σε εσένα είναι λογικό να κολλήσεις.

 

Τι σχέδια έχεις για το μέλλον;

Παραπάνω θεατρικά, παραπάνω κείμενα, παραπάνω εμφανίσεις όπου μπορώ να ενταχθώ, παραπάνω διαλέξεις πάνω στην ιστορία της τέχνης, παραπάνω από τα πάντα… Όμως όλη μου η ενέργεια μπαίνει στην σελίδα της Λενόρ, έχει αρχίσει να χτίζεται κάτι πολύ όμορφο και θα ήθελα να το δω να εξελίσσεται σε κάποιου είδους κοινότητα. Μακάρι όλα να πάνε καλά και να ανοίξει πολύ η φάση της σελίδας, θα ήταν υπέροχο όλοι όσοι έχουμε συνεισφέρει σε αυτό να κάνουμε κάποιου είδους events με μουσική και αναγνώσεις από τον κόσμο της Λενόρ. Ένα Lenorecon, αν θες να το πούμε έτσι, θα ήταν το μεγαλύτερο όνειρό μου…

 

Ένα σχόλιο για τους αναγνώστες του anthem.gr;

Η ζωή είναι ανούσια και όσο αναζητούμε το νόημα ή τον σκοπό χάνουμε τζάμπα χρόνο για τον οποίο θα μετανιώσουμε μετέπειτα. Βρείτε ένα πλασίμπο για λόγο ύπαρξης και δώστε εκεί όλο σας το είναι. Ζήστε την κάθε στιγμή, ερωτευτείτε στα άκρα και μην μετανιώνετε πολύ για τις πράξεις σας (εκτός αν κάνετε φόνο, χεχε). Το παρελθόν έφυγε, το μέλλον είναι άγνωστο και έχουμε μόνο το παρόν. Το τώρα σας κάντε το κάθε στιγμή να μετράει.

 

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι:

Facebook:
https://www.facebook.com/dark.insaniac
https://www.facebook.com/LC-DLVI-468401843331786/timeline/?ref=ts

Blogspot:
http://mpelaouris.blogspot.gr/
http://lifetimeatdusties.blogspot.gr/