Στο προηγούμενο άρθρο της στήλης ανέφερα πως είμαι άνθρωπος του στεκιού. Μέσα σε λίγες βδομάδες λοιπόν το Death Disco, χάρη στα εξαιρετικά Reflections, κατάφερε να εισχωρήσει στην καρδιά μου και να γίνει ένα από τα στέκια μου. Γιατί; Γιατί το κλίμα είναι φιλικό και παρεΐστικο από την πρώτη κιόλας στιγμή που θα μπεις στο μαγαζί. Γιατί δίνουν βήμα (δίχως διακρίσεις!) σε νέους ανθρώπους και καλλιτέχνες που θέλουν να εκφραστούν και να παρουσιάσουν τη δουλειά τους. Γιατί οι βραδιές πραγματικά ενδιαφέρουσες. Γιατί μπορείς να ψυχαγωγηθείς και να μάθεις και δυο πράγματα. Αν αυτό δεν είναι εναλλακτική διασκέδαση τότε δε μπορώ να φανταστώ τι είναι!
Επειδή λοιπόν μου άρεσε η όλη φάση, ζήτησα να συμμετάσχω κι εγώ. Πήρα τα μπογαλάκια μου, έφτιαξα ένα κολάζ, έγραψα μια ιστορία τρόμου (ε βραδιά Halloween ήταν!) κι έσκασα από νωρίς στο Death Disco.
Οι συμμετέχοντες είχαν έρθει από νωρίς κι έστηναν τα έργα τους στην έκθεση, ενώ κατά τις 8 άρχισε να έρχεται κι ο κόσμος. Το μαγαζί σύντομα είχε γεμίσει και δεν έπεφτε ούτε καρφίτσα!
Η έκθεση ήταν πλέον γεμάτη από έργα που κατά κύριο λόγο ήταν αφιερωμένα στο Κοράκι (από τη γνωστή αγαπημένη ταινιά), αλλά και στο Σκιάχτρο (τον villain από το universe της DC comics). Μία φωτισμένη κολοκύθα έδινε έναν όμορφο τόνο στην εορταστική ατμόσφαιρα. Όλα πλέον έτοιμα για να αρχίσουν οι αφηγήσεις!
Ακούσαμε ιστορίες τρόμου από αγαπημένους συγγραφείς και storytellers, αλλά και μία “πραγματεία” για το “Κοράκι Στα Κόμικς Και Το Σινεμά”. Ακολουθεί φωτορεπορτάζ:
Ο Γιώργος Σαφελάς (ο εμπνευστής των Reflections) μου είπε λίγα λόγια για τη βραδιά:
“Αυτή τη φορά νιώσαμε έντονα όσο λίγες φορές την ανάγκη να νίωσουν όλοι οι επισκέπτες ανεξαιρέτως ότι βιώσαμε με τρόπο πολύ ξεχωριστό μια βραδιά με πρωταγωνιστή το Κοράκι, τον ήρωα που σημάδεψε δύο γενιές νέων και όχι μόνο ως τώρα και το ίδιο θέλαμε να κάνουν και εκείνοι.
Είναι ακριβώς το ίδιο συναίσθημα που περιμένεις να νιώσεις όταν ακούς μια ιστορία,θέλεις να σου μεταδώσει ο άλλος ότι την έζησε όντως σαν κάτι μοναδικό. Αυτό προσπαθούμε να εκπέμπουμε ειδικά μέσα από τη σκηνή του Death Disco,όπου οι αφηγητές και οι ομιλητές μας καλούνται να ξεδιπλώσουν ιστορίες που προέκυψαν από το τρόπο που άγγιξε την ψυχοσύνθεση τους ο εκάστοτε ήρωας που μας απασχολεί κάθε εβδομάδα. Δε με ενδιέφερε ποτέ να ανεβεί κάποιος στο σκαλοπάτι και να κάνει αναπαραγωγή από αράδες της Wikipedia.
Φέτος ειδικά που διαλέξαμε μια πιο iconic κατεύθυνση, εστιάζοντας κυρίως σε αναγνωρίσιμους χαρακτήρες ή καλλιτέχνες με αφορμή κάποιες επετείους και την επικαιρότητα, κοινώς με μια πιο mainstream αν θέλεις πνοή, το να περάσουμε στον κόσμο τη μοναδικότητα που περνάμε πιστεύω μέσα από τόσο καθιερωμένα πράγματα ήταν είναι μεγάλη πρόκληση.
Ήρθαν από παιδιά 16 χρονών μέχρι ενήλικες 56 χρονών και ο καθένας όταν με πλησίαζε στα decks είχε μια ιστορία να μου πει, για την πρώτη φορά που είδε στο σινεμά τον Eric Draven, για το ορχηστρικό soundtrack της ταινίας, για το make up στα σχολεία πίσω στα early 90s, για όλα. Έξω έβρεχε, το κέντρο ήταν κλειστό και το Death Disco ήταν γεμάτο με φόντο μια… δυστοπία αν θέλεις βγαλμένη μέσα από την ταινία (γελάει) και άκουγα όλες αυτές τις μικρές ιστορίες από όλους. Μου έδιναν ένα ενθύμιο χωρίς να το ξέρουν. Οι κάρτες που δίνουμε δώρο σε όσους έρχονται ήταν το δικό μας ενθύμιο προς εκείνους και στα πρώτα τρία τέταρτα είχαν γίνει ανάρπαστες!
Κλείνοντας,θα ήθελα και πάλι να δώσω έμφαση σε αυτό που σου είπα νωρίτερα,για τη μοναδικότητα μέσα από κάτι τόσο γνωστό. Είναι όπως τα ‘’χιλιοπαιγμένα’’ τραγούδια ή τα εμπορικά συγκροτήματα που ακούνε σχεδόν όλοι. Όταν έρχεται π.χ. ένα κορίτσι ή ένα αγόρι 18-19 χρονών και σου λέει μου αρέσουν π.χ. οι Nine Inch Nails που στο soundtrack της ταινίας The Crow με τον Brandon Lee έκαναν μια θρυλική πλέον διασκευή στο Dead Souls των Joy Division ,δε θα πω από μέσα μου ‘’χαίρω πολύ’’ και δεν έχω τη διάθεση να μειώσω ή τίποτα αντίστοιχα αλαζονικό γενικά. Θέλω να μου πει τους λόγους για τους οποίους της/του αρέσουν και να είναι μοναδικοί, να βγάζουν κάτι αυθεντικό. That’s the spirit, αυτό προσπαθούμε και εμείς μέσα από τα Reflections του Death Disco.
Στο stage ακούσαμε τις εξής ιστορίες και ομιλίες:
‘‘Η ΝΥΧΤΕΡΙΔΑ”-Της Φράνσης Παπουτσάκη.
‘‘ΤΟ ΓΚΡΙΖΟ ΜΑΧΑΙΡΙ”- του Ανδρέα Μιχαηλίδη.
‘‘ΦΑΡΣΑ Ή ΚΕΡΑΣΜΑ” του Γιώργου Μπελαούρη.
”ΤΟ ΚΟΡΑΚΙ ΣΤΑ ΚΟΜΙΚΣ & ΤΟ ΣΙΝΕΜΑ’‘ από το Μιχάλη Γεωργοστάθη.
‘ΑΤΕΡΜΟΝΟΙ ΕΦΙΑΛΤΕΣ’ του Τζανέτου Καβαλιώτη,
Με σχέδια και πίνακες συμμετείχαν:
Νίκος Μηλιώρης, Παναγιώτα Τσιμπαλίδη, Ματίνα Γεωργά, Κράκεν. & Κώνα, Βασίλης Ζίκος , Άρης Λάμπος, Lena Decay, Εύα Μουρτζη, Τίνα Dreams, Νίκος Παπαμιχαήλ, Τζανέτος Καβαλιώτης.
Κοσμήματα και άλλα αξεσουάρ:
Black Swan Lake, Triple Moon.
Επίσης, όπως πάντα στο συντονισμό των συμμετεχόντων ,τη συλλογή υλικού και την παραγωγή του video καταλυτικό ρόλο έπαιξε η Λία Νταβράντου.”
Τα Reflections όντως με έχουν αγγίξει. Αποφάσισα λοιπόν να γίνω τακτικός θαμώνας και να συμμετέχω ενεργά παρουσιάζοντας κάποιες από τις ιστορίες μου. Άλλωστε βλέποντας και τις βραδιές που έρχονται (Guy Fawkes στις 5 Νοέμβρη και Star Wars VS Start Trek στις 12 Νοέμβρη) πώς να μην θες να συμμετάσχεις; Η θεματολογία των Reflections είναι κάθε φορά ενδιαφέρουσα για το κοινό!
Ραντεβού λοιπόν αύριο με μια βραδιά αφιερωμένη σε έναν ήρωα που έχει αγγίξει μυθικές διαστάσεις, τόσο στο σινεμά, όσο και στη λογοτεχνία και τις υπόλοιπες τέχνες!
