Επιστροφή στα δρώμενα μετά από μήνες, μπαίνοντας αυτή τη φορά στα λημέρια του metalcore με το κομμάτι “The Distant Blue” από τους Βρετανούς Architects. Παρμένο από το άλμπουμ “Lost Forever // Lost Together”, το βασικό concept του τραγουδιού είναι ότι παρακολουθούμε την Γη από απόσταση, χρόνια αφού αυτή κατέστη μη κατοικήσιμη.
“That distant blue, that’s me and you
It was from there that we all grew
Framed in space, our first home
All those beating hearts that were made of stone
We were disaster built from flesh and bone”
Το κομμάτι μετά από ένα μικρό χαλαρό intro, ξεκινάει με τους πέντε πρώτους στίχους, οι οποίοι είναι και το ρεφραίν του κομματιού. Το «μακρινό μπλε» είναι η Γη, εκεί που μεγαλώσαμε, το πρώτο μας σπίτι. Αν δώσουμε έμφαση στο “We were disaster…” καταλαβαίνουμε πως ο «αφηγητής» προσδίδει την αιτία που πλέον δεν μπορούμε να κατοικήσουμε την Γη, στην ίδια την ανθρώπινη φυλή.
“Their bodies made a mountain, a ladder to the stars
When they reached up to the sun, it only left them with scars
All the saints and the sinners will reap what they sow
So they stood back and watched their bitterness grow”
Συνεχίζοντας, όσο πλέον γινόταν εμφανές ότι δεν μπορούσαμε να συνεχίζαμε να ζούμε στη Γη, με τον αριθμό των θυμάτων να ανεβαίνει, αναγκαστήκαμε να φύγουμε από την Γη προς «τα αστέρια». Οι ουλές (scars) πιθανότατα συμβολίζουν το παρελθόν, την ιστορία μας όπως κάθε ουλή κρύβει πίσω της την ιστορία για το πως αποκτήθηκε. Πήραμε αυτό που αξίζαμε (reap what they sow) ενώ καθόμασταν αδρανείς βλέποντας το «σπίτι μας» να χάνεται σιγά σιγά. Εδώ γίνεται αναφορά στην πραγματικότητα που ζούμε κάθε μέρα. Όλοι μας ξέρουμε το πόσο εύθραυστος είναι ο πλανήτης μας και πόσο κακή είναι η ανθρώπινη επιρροή για την ζωή του, παρόλα αυτά δεν κάνουμε τίποτα για να το αλλάξουμε, για να καταφέρουμε να διασώσουμε τον πλανήτη μας. Αφάνιση ειδών ζώων, δασών, εκπομπή απεριόριστων ρίπων είναι κάποια παραδείγματα των καθημερινών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η Γη και λίγοι από εμάς προσπαθούν να αποτρέψουν.
“They couldn’t tell the cure from disease
They no longer knew their want from their need
They fucked the future, forgot the past
Nothing built was built to last”
Το να μην μπορείς να ξεχωρίσεις την αρρώστια από την θεραπεία και τις ανάγκες από τα θέλω σου, είναι σημαδί του πόσο προχωρημένη είναι η κατάσταση στην οποία έχουμε επιφέρει την πλανήτη. Καταστρέψαμε το μέλλον μας, ξεχνώντας το παρελθόν μας. Δεν μάθαμε από τα λάθη και την ιστορία μας. Τίποτα που χτίσαμε δεν θα μπορούσε να έχει διάρκεια. Σιγά σιγά θα πληρώναμε τις επιλογές μας.
“A common ground, now we see
That connected us like the land and the sea”
Ο δεσμός της θάλασσας με την στεριά είναι αδιάσπαστος. Δεν μπορείς να βρεις θάλασσα που να μην συνδέεται με στεριά. Έτσι και ενωθήκαμε οι άνθρωποι προκειμένου να διασώσουμε το είδος μας. Ο κοινός μας στόχος (common). Είναι γνωστό εξάλλου και μέσα από την ιστορία το πως οι άνθρωποι παραμερίζουν τις διαφορές τους και ενώνονται για την αντιμετώπιση μιας μεγάλης καταστροφής.
“Caught in a web, don’t struggle free
This is all we’ve got, so just let it be
If we save ourselves, we’ll feel so small
We’ll ask ourselves why we cared at all”
Ο ιστός είναι το πρόβλημα στο οποίο έχει «πιαστεί» η ανθρωπότητα. Αν καταφέρουμε και σωθούμε από «τον ιστό» θα αισθανόμαστε μικροί, γιατί θα συνεχίσουμε να πιανόμαστε σε ιστούς, να δημιουργούμε προβλήματα στους εαυτούς μας τα οποία θα απειλήσουν την ίδια μας την ύπαρξη. Γι’αυτό απλά το αφήνουμε να γίνει. Αφήνουμε την καταστροφή να μας αφανήσει. Γιατί στο τέλος η μοίρα μας είναι η ίδια, όσο και να την παλεύουμε.
Για άλλη μια φορά να πω πως η ερμηνεία των στίχων είναι καθαρά δικιά μου. Στα σχόλια (είτε στο site, είτε στα μέσα δικτύωσης) μπορείτε να γράψετε ποια είναι η δικιά σας εκδοχή-ερμηνεία.
