Οι Magic De Spell δε χρειάζονται συστάσεις. Από το “Saravejo” μέχρι το “Διαλύεσαι” κι από το “Όταν Νυχτώνει” μέχρι το “Εμένα Οι Φίλοι Μου”, το συγκρότημα μας έχει κρατήσει εξαιρετική συντροφιά κι έχουν δικαίως βρει τη θέση τους στο πάνθεον της ελληνικής ροκ σκηνής. Στο τελευταίο τους album, το οποίο θα αναλύσουμε, συνεργάζονται με τον Γιάννη Παλαμίδα, ο οποίος ένδυσε τα τραγούδια με τα φωνητικά του.

Με την πρώτη ακρόαση, το “Πρόγονε Πίθηκε Εσύ Τι Λες;” με άφησε με το στόμα ανοικτό. Στιχουργικά πρόκειται για ένα εξαιρετικό δείγμα αστικής φιλοσοφίας, το οποίο έχει ως στόχο να σε βάλει σε σκέψεις. Ορχηστρικά πρόκειται για ένα κράμα αλλιώτικο, καθώς τα πρώτα τραγούδια είναι εναλλακτικά, ενώ όσο συνεχίζεται ο δίσκος, το ροκ στοιχείο παντρεύεται όμορφα με άλλα είδη. Βέβαια οι χιουμοριστικοί και καυστικοί στίχοι των πρώτων τραγουδιών αποτελούν δυνατό δείγμα των όσων σας ανέφερα περί αστικής φιλοσοφίας.

Το album ξεκινά με το τραγούδι “Παράσταση 1933” και παρά τη δραματικότητα που φαίνεται πως έχουν οι ερωτήσεις που θέτει ο τραγουδιστής, η εύθυμη εισαγωγή και τα αργόσυρτα φωνητικά αντιστρέφουν άμεσα το κλίμα, αποτελώντας ιδανικό intro.

Δεύτερο είναι το “Στο Όνομα Εκείνων (Κατηγορητήριο)”, το οποίο αποτελεί ύμνος κατά της ατομικής ιδιοκτησίας, ενώ έμμεσα σατιρίζεται η εκκλησία, μέσω των πανέξυπνων και καλοδουλεμένων φωνητικών. Μουσικά ντύνεται με minimal τρόπο, καθώς στην ουσία η μουσική του κομματιού είναι συνοδευτική, προκειμένου να δοθεί έμφαση σε στίχους και φωνητικά, τα οποία έχουν δημιουργηθεί έτσι ώστε να αναθεωρήσουμε όσα πιστεύαμε για τον κόσμο.

Στο όνομα εκείνων που δεν έχουν τίποτε άλλο από πείνα, εκμετάλλευση, ασθένειες, δίψα για δικαιοσύνη και για νερό, κατατρεγμούς, καταδίκες, μοναξιά, εγκατάλειψη, καταπίεση και θάνατο. Κατηγορώ την ατομική ιδιοκτησία που μας στέρησε τα πάντα.

Το επόμενο τραγούδι είναι το ομώνυμο του album, η εισαγωγή του οποίου αμέσως εντυπωσιάζει. Στιχουργικά αποτελεί σατυρικό κείμενο για την τροπή που έχει πάρει η ανθρώπινη φύση. Ο τραγουδιστής αναρωτιέται τι θα έλεγε ο πρόγονος μας ο πίθηκος για όλα όσα συμβαίνουν στη σημερινή πιεστική κι αλλόκοτη καθημερινότητα. Δυνατό τραγούδι και το δεύτερο αγαπημένο μου από το album!

Τέταρτο τραγούδι το “Σαμποτάζ” το οποίο θεωρώ πως έχει την καλύτερη εισαγωγή στο δίσκο. Το τραγούδι αποτελεί διασκευή του τραγουδιού της Λένας Πλάτωνος και της Μαριαννίνας Κριεζή. Το τραγούδι έχει ενορχηστρωθεί με όμορφο τρόπο, αποδίδοντας φόρο τιμής στο πρωτότυπο, παρουσιάζοντας παράλληλα κάτι αλλιώτικο.

Το επόμενο τραγούδι, “Η Αγάπη Είναι”, αποτελεί το προσωπικό μου αγαπημένο, ενώ πραγματικά πιστεύω πως αποτελεί ένα από τα καλύτερα ακούσματα της ελληνικής ροκ σκηνής. Οι σκοτεινοί στίχοι κι όλο το συναίσθημα που πηγάζει από τα υπέροχα φωνητικά και τη μελαγχολική ενορχήστρωση έχουν δημιουργήσει κάτι μοναδικό που ξυπνάει μέσα σου περίεργες και δημιουργικές σκέψεις, οι οποίες μπορούν να αλλάξουν όλη την κοσμοθεωρία σου. ΕΥΓΕ!

Η αγάπη είναι σαν τα μικρά πουλιά, πάνω σε ένα καράβι που βουλιάζει αργά.

Τα επόμενα δύο άσματα, “Δε Μπαίνω Στον Παράδεισο” και “Θυμωμένος Άνεμος” ανεβάζουν μουσικά τη διάθεση. Μετά την πρώτη ακρόαση, έπιασα τον εαυτό μου να τραγουδάει τα δύο αυτά τραγούδια, με ένα μεγάλο χαμόγελο χαραγμένο στο πρόσωπό μου. Άρτια κομμάτια που έχουν στόχο να ανεβάσουν τη διάθεσή μας, με την απαραίτητη πάντα φιλοσοφία των αλληγορικών στίχων.

Ακολουθεί ο “Αλαφροΐσκιωτος”, το οποίο αφήνει γλυκιά αίσθηση με το πανέξυπνο ρεφρέν του. Το τραγούδι κάνει συνεχείς αναφορές σε ανθρώπους των τεχνών, οι οποίοι έχουν προσφέρει τα μέγιστα. Το οργανικό σόλο του Γιώργου Σκαρλάτου το απογειώνει, δημιουργώντας ένα νοσταλγικό μουσικό κλίμα που πλημμυρίζει το νου μας.

Ααααχ, ειν’ η ζωή μια φυλακή, μα ‘γω είμ’ αλαφροΐσκιωτος και δε χωράω εκεί.

Το επόμενο τραγούδι είναι γνώριμο. “Το Καθεστώς Των Αριθμών” επανέρχεται για μία ακόμη φορά από τους Magic De Spell, καθώς πρόκειται για το Blues Revolution Mix. Η νέα διάσταση του αγαπημένου τραγουδιού θεωρώ πως ξεφεύγει λίγο από το πρωτότυπο, το οποίο είχε δημιουργηθεί το 2013, για τη συλλογή αντιφασιστικών τραγουδιών “Μία Απάντηση”.

Καθώς πλησιάζουμε προς το τέλος του δίσκου, το “Μόνη Πατρίδα” συνεχίζει το παιχνίδι με τα συναισθήματα. Στιχουργικά πρόκειται για ποίηση του Δημήτρη Ποντίκα, ενώ μουσικά οι κιθάρες παίζουν ένα ωραίο παιχνίδι ροκ εναλλαγών που μπορεί να εξιτάρει και τον πιο απαιτητικό ακροατή. Εξαιρετικοί στίχοι, καλοδουλεμένα φωνητικά, όμορφες εναλλαγές.

Στον δρόμο την ιστορία συναντήσαμε. Σκιά σε μαύρης νύχτας ερημιά. Αν είναι αλήθεια κάπου την πατήσαμε. Μόνη πατρίδα του ανθρώπου είναι η καρδιά.

Πλησιάζουμε προς το τέλος, αλλά παρ’ όλα αυτά παρατηρούμε πως κάθε τραγούδι έχει κάτι διαφορετικό να προσφέρει σε αυτόν τον δίσκο. Το “Κοίτα Ψηλά” αποτελεί ύμνος για την ανθρώπινη υπερηφάνεια, καθώς προσπαθεί να πείσει τον ακροατή να εκτιμά τον εαυτό του και να μην ζει με σκυμμένο το κεφάλι. Εξαιρετικοί οι στίχοι του Θοδωρή Βλαχάκη, ενώ οι ηλεκτρικές και ακουστικές κιθάρες ντύνουν όμορφα το τραγούδι.

Πάνω απ’ τις στέγες των λυγμών, τις λίμνες των δικών σου στεναγμών, πάνω απ’ τη θλίψη και τη λησμονιά, γίνε ΦΩΤΙΑ στην παγωνιά.

Το “Καράβι Χάρτινο” έχει δημιουργηθεί με τη σύμπραξη των Frank Le Dortz, Cyril Meric, Bottes Dimitris, Θοδωρή Βλαχάκη και Δημήτρη Δημητριάδη. Πρόκειται για ένα τραγούδι στο οποίο παντρεύεται ο γαλλικός με τον ελληνικό στίχο και το ροκ στοιχείο με το χιπ χοπ. Ατμοσφαιρικό ρεφρέν και πλήκτρα που συνοδεύουν όμορφα τη μουσική. Κορυφαίοι οι στίχοι για μία ακόμη φορά!

Είν’ η καρδιά μου που χτυπάει δυνατά, το νήμα της ζωής που ξετυλίγεται. Είναι ο νους μου που σας κάνει μαγικά και δε μπορείτε να τον υπνωτίσετε.
Πανί στο κατάρτι π’ ανεβαίνει ψηλά είμαι αυτός που δεν υπολογίσατε. Χάρτινο καράβι φτιάχνουν τα παιδιά που πριν να γεννηθούν ξοφλήσατε!

Ο επίλογος του δίσκου αποτελείται από τα τραγούδια “Μιλώ” και “Το τόξο Των Φτωχών”. Η φιλοσοφία όλου του άλμπουμ κορυφώνεται με αυτά τα δύο άσματα.

Το “Μιλώ” είναι ένας ύμνος αλληλεγγύης, στο οποίο ο τραγουδιστής προασπίζεται τα δικαιώματα όλων των αδυνάμων. Το μελωδικό σόλο στο 1:05, το πιάνο και το μπιτάκι το οποίο πλαισιώνει το τραγούδι προκαλεί τις αισθήσεις και ξυπνάει συναισθήματα.

Θεωρώ πως “To Τόξο Των Φτωχών” έχει έντονο το gothic στοιχείο κι αποτελεί ιδανική επιλογή για το κλείσιμο του δίσκου. Στην ιεραρχία το τοποθετώ στην κορυφή μαζί με το “Η Αγάπη Είναι”. Η μελαγχολία που πηγάζει από τους σκοτεινούς και ειλικρινής στίχους, δημιουργούν ένα κράμα που εμπνέει τους ακροατές και παράλληλα τρομάζει τους στενόμυαλους, οι οποίοι δε μπορούν να δουν πέρα από τη μύτη τους. Όταν ο τραγουδιστής φωνάζει “21st Century Darkness”, νιώθεις πως πονάει πραγματικά και αυτός ο πόνος μεταδίδεται σε εσένα, χτυπώντας σε στο πρόσωπο. Η αλήθεια πονάει και το τραγούδι αυτό μας “πλημμυρίζει” με αυτή.

Δυνατά σημεία:
-Φιλοσοφημένοι στίχοι, οι οποίοι καταφέρνουν να μας βάλουν σε σκέψεις για το σύγχρονο τρόπο ζωής.
-Τα τραγούδια “Η Αγάπη Είναι” και “Το Τόξο των Φτωχών”, τα οποία αποτελούν δύο από τα καλύτερα ακούσματα της ελληνικής ροκ σκηνής.
-Το πάντρεμα με διαφορετικά μουσικά είδη και οι συνεχείς εναλλαγές των συναισθημάτων.
-Το οργανικό σόλο του Γιώργου Σκαρλάτου στο τραγούδι ο “Αλαφροΐσκιωτος”.
-Το μελωδικό σόλο στο τραγούδι “Μιλώ” (1:05).
-Η εισαγωγή του τραγουδιού “Σαμποτάζ”.
-Η συμμετοχή του Γιάννη Παλαμίδα, το στυλ του οποίου απογειώνει το δίσκο.

Τελικό σχόλιο: Είναι πολύ σπάνιο το να πετύχεις έναν δίσκο διαμάντι, όπως το “Πρόγονε Πίθηκε Εσύ Τι Λες;”. Οφείλω να ομολογήσω πως οι Magic De Spell ξεπέρασαν κάθε προσδοκία με το συγκεκριμένο εγχείρημα, δημιουργώντας τραγούδια τα οποία πρέπει και που θεωρώ πως θα χαραχτούν στο συλλογικό υποσυνείδητο. Όπως πάντα επισυνάπτω το album από το Youtube, προτείνω όμως ανεπιφύλακτα την αγορά του δίσκου αυτού, καθώς πρόκειται για ένα album που δεν πρέπει να λείπει από καμία συλλογή.

10/10