Τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης & η σύμβαση περί γενοκτονίας! (της Μαίρης Βούλγαρη) #antinaziMay

stratsigk

Της Μαίρης Βούλγαρη!

Ναζιστικά Στρατόπεδα Συγκέντρωσης
Στην Ναζιστική Γερμάνια, πριν αλλά και κατά την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, υπήρχαν στρατόπεδα Συγκέντρωσης, τα όποια βρίσκονταν στην επικράτεια που έλεγχε η Γερμάνια. Τα πρώτα στρατόπεδα συγκέντρωσης βρίσκονταν σε γερμανικό έδαφος και τα περισσότερα ήταν στρατόπεδα εργασίας. Την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου πολέμου τα στρατόπεδα συγκέντρωσης αποτελούσαν φυλακές για χιλιάδες Εβραίους, Σοβιετικούς, ομοφυλόφιλους, Πολωνούς, Τσιγγάνους, αιχμάλωτους πολέμου, Μάρτυρες του Ιεχωβά και άλλων ανθρώπων που σύμφωνα με τους Ναζί αποτελούσαν «εχθρούς του Γερμανικού Έθνους.». Πολλοί κρατούμενοι των στρατοπέδων, πέθαναν εξαιτίας ασθενειών, κακής μεταχείρισης, υπερβολικής εργασίας και ασιτίας.
Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης έκαναν την εμφάνιση τους στην Γερμάνια από την αρχή της Ναζιστικής διακυβέρνησης, το 1933. Τα στρατόπεδα δημιουργήθηκαν με σκοπό να λειτουργούν ως χώροι κράτησης των πολιτικών κρατούμενων και γενικότερα των πολιτικών κρατούμενων και γενικότερα των ανεπιθύμητων ατόμων. Από το 1933 μέχρι το 1939 άρχισαν να λειτουργούν έξι από τα πιο μεγάλα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα όποια είναι: το Νταχάου το 1933, το Σαξενχαουζεν το 1946, το Μπουχενβαλντ το 1937, το Φλόσενμπεργκ το 1938, το Μαουτχάουζεν το 1938 και το Ραβενσμπρικ το 1939. Επίσης, τα ΕςΕς το 1938 προχώρησαν στην εκμετάλλευση της καταναγκαστικής εργασίας των κρατούμενων στα στρατόπεδα αυτά με σκοπό την απόκτηση κέρδους. Το εργατικό δυναμικό αρκετών Γερμανικών εταιριών προέρχονταν από στρατόπεδα συγκέντρωσης, κυρίως την περίοδο του πολέμου.
Από το 1939 και μετά, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης αυξήθηκαν και «εξαπλώθηκαν» στην Ευρώπη. Κατασκευάστηκαν νέα στρατόπεδα σε μέρη όπου υπήρχε μεγάλο ποσοστό «ανεπιθύμητων» πληθυσμών όπως Πολωνών, Εβραίων, Τσιγγάνων, Κομμουνιστών κ.α. Τα πιο πολλά στρατόπεδα ήταν στην Πολώνια και η μεταφορά των κρατούμενων σε αυτά ήταν μια ιδιαίτερα επίπονη διαδικασία αφού οι συνθήκες μεταφοράς ήταν πολύ άσχημες. Συνήθως χρησιμοποιούσαν αμαξοστοιχίες που προορίζονταν για την μεταφορά εμπορευμάτων και συχνά αρκετοί άνθρωποι πέθαιναν πριν ακόμα φτάσουν στα στρατόπεδα. Επίσης, πολλά από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης βρίσκονταν και στην Γερμάνια στα όποια πέθαναν πολλά άτομα όχι επειδή προορίζονταν να εξοντωθούν συστηματικά αλλά λόγω των δυσμενών συνθηκών ή εκτελέσεων.
Από το 1941 και μετά ξεκίνησε η δημιουργία στρατοπέδων εξόντωσης με στόχο την μαζική δολοφονία των Εβραίων της Ευρώπης σύμφωνα με το σχέδιο «Τελική λύση». Τα στρατόπεδα εξόντωσης βρίσκονταν στην Πολώνια και στην Λευκορωσία, στην περιοχή του «Γενικού Κυβερνείου». Πάνω από τρία εκατομμύρια Εβραίοι έχασαν την ζωή τους στα στρατόπεδα αυτά μέσα σε θαλάμους δηλητηριωδών αέριων και με άλλους τρόπους κατά την διάρκεια ομαδικών εκτελέσεων.
Προς το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης αποτελούσαν και χώρους, στους οποίους γίνονταν ιατρικά πειράματα. Πραγματοποιήθηκαν πειράματα ευγονικής, δόκιμες ουσιών που βρίσκονταν σε πειραματικό στάδιο, κατέψυχαν κρατούμενους προκείμενου να διαπιστώσουν ποσό και πως επηρεάζονται από αυτό πιλότοι σε περίπτωση κατάρριψης του αεροσκάφους τους και άλλα ακόμη τρομερά ιατρικά πειράματα.
Επίσης, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης λειτουργούσαν και ως φυλακές για σημαντικούς κρατούμενους. Ανάμεσα σε αυτούς άνηκαν οι στρατηγοί που αποπειράθηκαν να δολοφονήσουν τον Χίτλερ στις 20 Ιουλίου το 1944, ο Ναύαρχος Βίλχελμ Κανάρις και ο κυβερνήτης του υποβρυχίου U-Boot Μάρτιν Νιμόλερ.
Τέλος, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης απελευθερώθηκαν από το 1943 έτος το 1945 από τις Συμμαχικές δυνάμεις, αλλά ήταν ήδη αργά και η σωτηρία των τελευταίων κρατούμενων ήταν αδύνατη. Ωστόσο, υπήρξαν στρατόπεδα συγκέντρωσης και μετά το τέλος του πολέμου. Στην Ανατολική Γερμάνια, στρατόπεδα άρχισαν να λειτουργούν ξανά και χρησιμοποιήθηκαν από τις Σοβιετικές κατοχικές δυνάμεις για την κράτηση πολιτικών αντιπάλων όπως πρώην Ναζιστών αλλά και σοσιαλδημοκρατών. Στο διάστημα ανάμεσα στο 1945 και 1950, έχασαν την ζωή τους χιλιάδες κρατούμενοι στα στρατόπεδο Ζαξενχαουζεν και Μπούχενβαλντ.
Η Σύμβαση περί Γενοκτονίας -1948
Αφού ο Β’ παγκόσμιος πόλεμος έλαβε τέλος, τα μέλη που απαρτίζουν την Διεθνή Κοινότητα αποφάσισαν πως έπρεπε να δημιουργηθεί ένα μόνιμο σύστημα κανόνων το όποιο θα ειδικεύονταν στην αντιμετώπιση προσπαθειών γενοκτονίας, όπως αυτή που έγινε κατά την διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου πολέμου από τους Ναζί.
Η πρώτη συνεδρίαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ μέσω ψηφίσματος χαρακτήρισε την γενοκτονία ως «διεθνές έγκλημα» και ζήτησε από το ECOSOC να ξεκινήσει τις διαδικασίες για την δημιουργία μιας σύμβασης για την τιμωρία και την καταστολή αυτού του εγκλήματος. Στην συνέχεια, δημιουργήθηκε και μια ειδική επιτροπή, η όποια σε συνεργασία με τον Γενικό γραμματέα, κατέληξαν σε παρόμοιες αποφάσεις. Αποφασίστηκε και από τους δυο, πως πέρα από την δημιουργία της σύμβασης είναι πολύ σημαντική και η δημιουργία ενός διεθνούς ποινικού δικαστηρίου, το όποιο θα αποτελεί συμπλήρωμα στα εθνικά δικαστήρια και θα ειδικεύεται στην εκδίκαση παραβιάσεων της Σύμβασης για την Γενοκτονία.
Οι δυο αυτές αποφάσεις παραπέμφθηκαν από την Γενική Συνέλευση στην έκτη Νομική επιτροπή προκειμένου να εξεταστούν. Η Νομική Επιτροπή, υπέδειξε μετά την εξέταση των αποφάσεων την άμεση δημιουργία της σύμβασης και έδωσε αναβολή στην δημιουργία του δικαστηρίου προκειμένου το αίτημα να εξεταστεί από την Επιτροπή Διεθνούς Δικαίου.
Αργότερα, η Γενική Συνέλευση υιοθέτησε την Σύμβαση περί Γενοκτονίας, το 1948, στην τετάρτη συνεδρίαση της. Επίσης, προστέθηκε στο Άρθρο VI η διάταξη, σύμφωνα με την οποία, τα άτομα που θα αντιμετώπιζαν κατηγορίες σχετικές με παραβιάσεις της Σύμβασης θα δικάζονταν είτε σε εθνικό δικαστήριο είτε σε ένα αρμόδιο διεθνές δικαστήριο, το οποίο θα είχε δικαιοδοσία πάνω στα κράτη-μέρη, τα οποία θα έχουν αρχικά αποδεχτεί αυτή την δικαιοδοσία. Η νέα αυτή προσθήκη, έδωσε στην Διεθνή Κοινότητα το όραμα για την δημιουργία ενός διεθνούς ποινικού δικαστηρίου, το οποίο θα τιμωρεί τους εγκληματίες πολέμου και όσους ευθύνονται για το έγκλημα της γενοκτονίας. Μετά από 50 χρόνια, το όραμα αυτό υλοποιήθηκε με την υπογραφή του καταστατικού του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, στην Ρώμη, τον Ιούλιο του 1998.

 

Διαβάστε όλη την εργασία της Μαίρης Βούλγαρη “Διεθνές Δίκαιο: Ναζιστικά Στρατόπεδα Συγκέντρωσης- Στρατόπεδο Guantanamo” πατώντας εδώ!