Συνέντευξη τη Φράνση Παπουτσάκη!

Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να ανασύρω στην μνήμη μου την στιγμή που αποφάσισα ότι θέλω να γράψω. Δεν μπορώ να την εντοπίσω. Είναι σαν να με ακολουθεί σε όλη μου την ζωή. Γράφω από πολύ μικρή. Αν με ρωτάς πότε ξεκίνησα να εκδίδω τότε θα σου απαντήσω το 2011 που εκδόθηκε η Νυχτερίδα, στο λογοτεχνικό περιοδικό Κλεψύδρα. Το ταξίδι όμως στην Λογοτεχνία ξεκινάει για όλους μας από την στιγμή που γινόμαστε αναγνώστες. Το πρώτο βιβλίο που διάβασα σοβαρά –όσο σοβαρά μπορεί να διαβάσει ένα παιδί- είναι το ημερολόγιο του Χριστόφορου Κολόμβου και η παιδική έκδοση της Οδύσσειας και της Ιλιάδας αλλά αυτό που έβαλε σφραγίδα στην απόφαση μου πρέπει να είναι το Dracula του Bram Stoker. Αξέχαστη στιγμή της παιδικής μου ηλικίας είναι όταν η δασκάλα μου των Αγγλικών διάλεξε για μένα το συγκεκριμένο βιβλίο, ώστε να κάνω κάποια εργασία, χωρίς να της το ζητήσω καν. Όταν πριν λίγα χρόνια την ξαναβρήκα τυχαία κι έμαθε πως γράφω ιστορίες τρόμου, μου είπε: «ήμουν σίγουρη». Αν αναφέρω για μια ακόμη φορά τον Lovecraft θα γίνω γραφική. Κοιμάμαι με τα Άπαντα δίπλα από το κρεβάτι μου. Αφού αναφέρθηκα στον ύπνο πρέπει να αναφέρω και τον συγγραφέα που εφήυρε και εδραίωσε το εφιαλτικό τοπίο και το αντι-μυθιστόρημα, τον Franz Kafka. Βέβαια, τον καθοριστικό ρόλο για μένα τον έχει παίξει ο Stephen King, τον οποίο θεωρώ μεγάλο «μάστορα» του είδους˙ ότι και να γράψει με ρουφάει. Εκεί είναι το κόλπο. Μπύρες πίνω πάντα με τον τεράστιο Charles Bukowski.

Με εμπνέει το σκοτάδι και η ατμόσφαιρα που δημιουργεί μια τρομακτική ιστορία. Λατρεύω την απειλητική σιωπή που δημιουργεί μια ιστορία τρόμου κι ενθουσιάζομαι όταν μέσα της ζουν απόκοσμα πλάσματα και τέρατα ή απλώς παράξενα επικίνδυνοι άνθρωποι. Η ατμόσφαιρα για μένα είναι το παν. Είτε γράφω την ιστορία είτε την διαβάζω είτε την ακούω είτε την βλέπω. Αν αυτό πλαισιωθεί με το κατάλληλο φόντο, έχοντας ταυτόχρονα λογοτεχνικό υπόβαθρο, δημιουργεί μεγαλειώδη έργα και το γνωρίζουμε όλοι μας. Σε αυτή μου την άποψη συντέλεσε ο Hitchcock, ομολογώ, ίσως και η γερμανική σχολή του βωβού ασπρόμαυρου κινηματογράφου. Ένα από τα λατρεμένα μου βιβλία του King είναι το The Fog˙ δεν υπάρχει περίπτωση να ξεχάσω ποτέ την ατμόσφαιρα που είχε δημιουργήσει μέσα στο σούπερ μάρκετ με τους εγκλωβισμένους από την ομίχλη ανθρώπους. Ποτέ.-

Σε ευχαριστώ πολύ, Τζανέτο. Είναι η πρώτη φορά που συμμετέχω σε διαγωνισμό. Ειλικρινά, χάρηκα πολύ όταν έμαθα ότι είμαι μέσα στην εικοσάδα κι ευχαριστώ τους κριτές Κωνσταντίνο Κέλλη, Ειρήνη Μαντά, Άντζελα Γαβρίλη και Μαρία Γιακανίκη για την επιλογή. Δεν το είχα στο μυαλό μου ότι θα κερδίσει η ιστορία που έστειλα, οπότε όταν βγήκαν τα αποτελέσματα ενώ είδα τους νικητές, δεν διάβασα καν το όνομα μου. Mε πληροφόρησε ότι έχω κερδίσει στην δέκατη τρίτη θέση, ο άλλος μεγάλος νικητής και φίλος μου, ο Μιχάλης Γεωργοστάθης. Στις 29 Σεπτέμβρη, την Πέμπτη, γίνεται η πρώτη παρουσίαση της συλλογής, στο αγαπημένο σε όλους μας Death Disco. My Lucky 13!

Σε ευχαριστώ πάλι κυρίως επειδή το διάβασες. Το χαίρομαι ιδιαιτέρως διότι αρκετοί αναγνώστες, μου λένε ακριβώς το ίδιο πράγμα με σένα. Είχα κι έχω πολύ άγχος. Νιώθω σαν να είμαι μπάντα που δίνει το πρώτο της live. Έχουν αναρτηθεί κι άλλες ιστορίες μου διαδικτυακά αλλά αυτή είναι σε συνέχειες όποτε μου δίνεται η ευκαιρία να έχω επαφή με τους φίλους που το διαβάζουν σε αληθινό χρόνο. Η ιστορία δημοσιεύεται κάθε Σάββατο, just a little bit before the witching hour -ως οφείλει κάθε witch story που σέβεται τον εαυτό του- μέχρι το Halloween όπου θα αναρτηθεί και το φινάλε της ιστορίας. Έπειτα από αυτό, σκέπτομαι να γράψω ένα άρθρο -για το Nyctophilia- περί της μαγείας, όπως την ανακάλυψα και την χρησιμοποίησα για το ΧΑΞΑΝ.

Δεν είναι δικό μου το κείμενο. Είναι της Francine Queen, της οποίας την πένα και την σκέψη μεταφράζω. Το “The Carpenter” είναι μία από τις ιστορίες που αληθινά γουστάρει που την έχει γράψει. Είναι βασισμένη στην μυθολογία του Γιώργου Μπελαούρη για την ψυχοπλάνη και τους έχοντες το χάρισμα αυτής, την οποία μπορεί να αναζητήσει κανείς στην σελίδα του, LC DLVI. Επτά ιστορίες από αυτές, δέθηκαν σε ένα βιβλίο με τον τίτλο Ψυχοπλάνης Φαινόμενα και σκεπάστηκαν με το υπέροχο εξώφυλλο που δημιούργησε η Lena Decay, το οποίο κυκλοφορεί σύντομα και θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά στο Φαντάστικον, το Σάββατο, 1η Οκτώβρη(16:00-1700). Να ευχαριστήσω τον Γιώργο για την εμπιστοσύνη και την άψογη συνεργασία και όλους τους καλλιτέχνες που μας στήριξαν με την σκιτσογραφική και φωτογραφική δουλειά τους. Είναι με την σειρά: η Άρτεμις Παπατσαρούχα, ο Σπύρος Ρομφαίας, ο Ανδρέας Σταυράκης και ο Κώστας Τσίτσικας.

Ήδη κάναμε μία εμφάνιση με τον Άρη Λάμπο -που εδώ και χρόνια αποτελεί την φωνή της αφήγησης μου- στο event για την υπέρτατη σειρά Stranger Things, όπου εγώ έγραψα κι ο Άρης διάβασε, το επεισόδιο “8 and a half: Unhappy End” . Ελπίζω να έχω το χρόνο και να μου γίνεται η πρόταση να ανεβαίνω συχνά στην σκηνή του Death Disco διότι όσοι μαζευόμαστε εκεί μοιραζόμαστε την ίδια λατρεία για την τέχνη. Να ευχαριστήσω τον Γιώργο Σαφελά, για την ευγενική φιλοξενία στα Reflections.

E, ο πρώτος έρωτας δεν ξεχνιέται ποτέ! Το βιβλίο εκδόθηκε από τις Συμπαντικές Διαδρομές κι έχει σχεδόν εξαντληθεί. Καλά λόγια έχω ακούσει, άσχημα όχι˙ ακόμη τουλάχιστον αλλά κι αυτά καλοδεχούμενα είναι. Το έγραψα καλοκαίρι ύστερα από μία νυχτερινή κουβέντα με ένα πολύ καλό μου φίλο, επίσης πολυσχιδή καλλιτέχνη Babak Ehteshamipour , πάνω σε ένα από τα θέματα που διαρκώς ερευνούμε κι εννοώ το απόκρυφο Ευαγγέλιο του Ενώχ. H ιστορία αφορά την εσωτερική προαιώνια πάλη ενός εφήβου ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι, ο οποίος χάνεται μέσα στον εφιάλτη που προσκάλεσε ορμώμενος από τα αναγνώσματα του και την περιέργεια. Μπορεί κανείς να το αναζητήσει στην ομώνυμη σελίδα, Hide and Seek.

Πέρα από την συμμετοχή μου στην ανθολογία “Οnce upon a time”, έχω στείλει ιστορίες για τις ανθολογίες των Συμπαντικών Διαδρομών «Το ξύπνημα: η πρώτη ανθολογία ελληνικού διηγήματος με ζόμπι» και «Κόκκινος Θάνατος: Ιστορίες εμπνευσμένες από το έργο του Έντγκαρ Άλαν Πόε» που βρίσκονται στο στάδιο της διαλογής κειμένων, όποτε προσδοκώ να συμπεριληφθώ. Θέλω, επίσης, να ανακοινώσω δειλά -για πρώτη επίσημη φορά- πως περίπου τον Οκτώβριο κυκλοφορεί το νέο βιβλίο που γράψαμε μαζί με την Μαρία Ροδοπούλου, ποιήτρια και συγγραφέα, από τις εκδόσεις Λυκόφως, με τίτλο LITTLE STEPS TO HELL…προς την Κόλαση του Dante Alighieri. Αδημονούμε κι οι δυο μας γι’ αυτή την στιγμή. Το γράψαμε με πολύ κέφι κι ενθουσιασμό. Οι πένες μας παντρεύτηκαν με πολύ μοναδικό και σκοτεινό τρόπο. Μάρτυρας σε αυτή την σύζευξη ήταν η Έλενα Γιαννούλα που μας έκανε την επιμέλεια των κειμένων.

Ναι, φυσικά. Γράφουν πολλοί άνθρωποι με ισχυρή υποδομή απευθύνοντας τα βιβλία τους σε αναγνώστες που ξέρουν τι διαβάζουν και για ποιο λόγο. Αν και δεν θέλω να αναφέρομαι και να βάζω την Λογοτεχνία σε κατηγορίες, η Λογοτεχνία Τρόμου έχει πολύ συγκεκριμένο μέλλον γιατί έχει πολύ συγκεκριμένο και απαιτητικό αναγνωστικό κοινό, παιδευμένο σε πλούσια βιβλιοθήκη και όχι μόνο.

Προσωπικά, δεν έχω κανένα παράπονο. Όπως, προείπα – βάζω και τον εαυτό μου μέσα φυσικά- οι αναγνώστες του είδους ξέρουν τι διαβάζουν πού πάνε και γιατί. Μπορεί οι παρουσιάσεις όλων μας να γίνονται σε πιο underground ύφος αλλά το προτιμώ επειδή αν γεμίσουν από κόσμο , γεμίζουν ηθελημένα και από άποψη. Δεν ξέρω κατά πόσο θα κάνει καλό στο σκοτεινό μας είδος να εκτεθεί πολύ στο φως και να βγει στην επιφάνεια. Στην Ελλάδα το mainstream είναι πολύ άσχημα μπερδεμένη υπόθεση.

 

Η Φράνση κάνει γιόγκα που σημαίνει πως δεν πιστεύει στο μέλλον παρά μόνο στο παρόν. Λίγο πριν κλείσω τα σαράντα μου χρόνια, βρίσκομαι ίσως στην καλύτερη φάση της ζωής μου, κάνοντας μια νέα αρχή σε όλα. Προσπαθώ να βάλω σε τάξη το χάος των ιστοριών που βρίσκονται σε εξέλιξη είτε στο χαρτί είτε μέσα στο μυαλό μου και να ολοκληρώσω το πρώτο μου μυθιστόρημα για το οποίο -ή μάλλον για τον τρόπο που γράφω- έχει δείξει ενδιαφέρον ένας εκδοτικός οίκος που αν τελικά με δεχτεί, θα έχω πραγματοποιήσει ένα μεγάλο μου όνειρο. Επίσης, η φίλη Francine Queen θα κάνει ραδιόφωνο… αν όλα πάνε καλά. Ο Cthulhu να μας δίνει υγεία και τα υπόλοιπα έρχονται.

Ως old school και old fashion με αθεράπευτα ρομαντική ρετρό οπτική απέναντι σε όλα, θα προτείνω σε όσους μας διαβάζουν αυτή την στιγμή να στηρίξουν το βιβλίο, τον κινηματογράφο, το θέατρο και το ραδιόφωνο και κάθετι που κινδυνεύει να χαθεί από την άχρωμη εποχή μας. Όπως συνηθίζω να λέω… τέχνη μόνο!

Εγώ ευχαριστώ πολύ, Τζανέτο, για τις ερωτήσεις σου που μου έδωσαν βήμα να πω τις σκέψεις και τα σχέδια μου αλλά και για την φιλοξενία. Keep on reading Anthem, people!