Ο Άλφα είχε φτάσει σχεδόν στο πατρικό σπίτι ξανά μετά από μέρες να κλείσει τον κύκλο.Δεν ενημέρωσε το Γιάννη ούτε κανέναν άλλον. Δεν είχε αντοχή για το άγχος τους μέχρι να τους ανακοινώσει ότι είχε φτάσει,ούτε για καμία απρόσμενη υποδοχή-έκπληξη ή κάτι τέτοιο. Προτίμησε να μην παραμερίσει το εγώ του για λίγο και να τους αφήσει να αναρωτιούνται ποια ήταν η τελευταία πράξη στη συνάντηση με τον τότε διευθύνοντα σύμβουλο της μεγάλης βιοτεχνίας και να κρατήσει την ιστορία με τις δεκάδες ανατροπές και τις θριαμβευτικές εκφράσεις στα πρόσωπα τους με το ύφος που θα έλεγε ”απίστευτο,τα κατάφερες” για αργότερα. Ένιωθε ακόμα τα τελευταία κατάλοιπα της αδρεναλίνης να φουσκώνουν κάθε σημείο του κορμιού του καθώς έμπαινε στις τελευταίες στροφές. Αποφάσισε ότι δεν είχε άλλη υπομονή για τίποτα. Με ένα κεφάλαιο τεράστιο για την οικογένεια του να έχει επιτέλους κλείσει με τη συμβολή του θεώρησε ότι είχε το δικαίωμα να το κάνει αυτό. Οδηγούσε πολύ άτσαλα τώρα στα τελευταία στενά. Αν μπορούσε θα είχε πατήσει ένα κουμπί για να διακτινιστεί στο μεγάλο χολ του σπιτιού γλυτώνοντας αυτά τα μόλις λίγα λεπτά που τον χώριζαν από το χώρο αυτό.Ήθελε το αδύναμο χρώμα της ησυχίας και τίποτα παραπάνω μετά από όλο αυτό που έζησε. Τις στιγμές από το πρόχειρο παρκάρισμα μέχρι τη στιγμή που βούλιαξε στην πολυθρόνα μπροστά στη μεγάλη τζαμαρία εκτέλεσε τόσο μηχανικά τις κινήσεις του που μάλλον δε τις θυμόταν καν μετά.Δε σκεφτόταν τίποτα άλλο παρά να λείψει λίγο από τη ζωή του.Αυτό έλεγε στον εαυτό του τώρα.Ακούμπησε το σβέρκο του στην κορυφή της πλάτης της πολυθρόνας και μετά από δευτερόλεπτα ηρεμίας ήρθε εκείνος ο γνώριμος για εκείνον αιφνιδιασμός που μας επισκέπτεται όταν νιώθουμε ότι έχουμε εισέλθει στον επίλογο μιας πράξης. Το φλάσμπακ που γυρίζει στο μηχανισμό μας πιο γρήγορα από κάθε υπερβολική ταχύτητα που είδαμε ποτέ ή βιώσαμε σε κάποιο όχημα που διαβαίναμε ή βλέπαμε σε ταινία. Στο υποσυνείδητο του Άλφα υπάρχει το αντικειμενικό κομμάτι που λέει τη λέξη ”νίκη” και το υποκειμενικό κομμάτι που σχηματίζει ένα ερωτηματικό.
Η νίκη είναι η δικαίωση των ανθρώπων που έφυγαν στοιχειωμένοι και όσων έμειναν πίσω με το βάρος του συμβιβασμού με την απουσία. Ο Άλφα ποιος είναι; Μέσα σε όλα αυτά που στέκεται ακριβώς;Στο δύσκολο μυαλό του υπάρχει αυτή η ανασκόπηση που είναι γεμάτη από φόβο. Φόβος κατά την άφιξη,φόβος στην επιστροφή,φόβος τώρα που επιστρέφει στη συνάντηση με τον εαυτό του στο σημείο που μέσα του κήρυξε την έναρξη του ταξιδιού. Πώς μπορεί να γίνεται λόγος για θριαμβολογία όταν ο φόβος υπήρχε σε όλη τη διαδρομή όπως υπήρχε ανέκαθεν; Τότε με το αίμα να ζεσταίνεται δυσάρεστα ακόμα πιο πολύ διαπιστώνει ότι είναι ζωντανός για να τα σκέφτεται όλα αυτά και από τα μάτια γλιστράει ένα δάκρυ. Φεύγει άλλο ένα. Δε θα μπει στον κόπο να σφίξει το πρόσωπο του για να κρυφτεί από τον εαυτό του. Διαπιστώνει όλα όσα έκανε να συμβούν και ξεσπάει σχεδόν αθόρυβα. Τα μάτια του τα νιώθει σα να τα στραγγίζει κάποιο χέρι στρίβοντας τα από την πολύ πίεση έτσι όπως εκκρίνουν τα καυτά υγρά πάνω στα μάγουλα του και μονολογεί ”έγινε…έγινε…” και μετά ”ευχαριστώ…ευχαριστώ…”
Όσα έγιναν ήταν ένα ολοκλήρωμα με το χθες να πρέπει να απορροφηθεί στο αύριο και τώρα δε θα ήταν πια ο ίδιος. Τα μάτια του κλείνουν αργά αργά. Τώρα οι δυο τους. Τώρα αυτός και αυτός που θα είναι από αύριο θα συναντηθούν εκεί που συναντήθηκαν και στην αρχή,στην απόλυτη σιωπή.
Γεια σου….του είπε μακρόσυρτα μια φωνή στη γωνία. Ο Α. είναι ευγενής απέναντι του. Δεν τον ρωτάει ποιος είναι. Απλά περιμένει.”Είμαι ένας άνθρωπος που είχε χάσει τα φίλτρα της ισορροπίας του και τη γαλήνη του,όταν εκείνη την πήρε ο χρόνος με τη βία και τη διέταξε να τον αφήσει για να έχουν την ελπίδα να συναντηθούν ξανά λίγο μετά το αύριο’ του είπε ο άνδρας με το κρυμμένο πρόσωπο. Σήκωσε το χέρι του δείχνοντας το χώρο γύρω του.
”Εδώ υπάρχει μια σειρά από γωνίες και διαδρόμους μέσα στη σπίθα της ύπαρξης μας που γίνονται τοίχοι που ψηλώνουν και μαυρίζουν και φθάνουν πιο ψηλά από αυτό που συλλαμβάνει η απλή όραση…. ”
Ο Αλφα συγκράτησε απόλυτα τα λόγια του άνδρα και εξακολούθησε να μη μιλάει αφού του ήταν όλα απόλυτα κατανοητά. Η φωνή ήταν βαθιά,η ομιλία διαπεραστική και οι κινήσεις του ιεροτελεστικά σίγουρες. Ο Άλφα ήξερε ότι ήταν σε όνειρο. Αγκαλιάζοντας πιο σφιχτά από ποτέ το χάρισμα της ονείρευσης μπορούσε πλέον να το καταλάβει από την πρώτη στιγμή. Αυτό που ένιωθε όμως τώρα ήταν πρωτόγνωρο, αφού για πρώτη φορά αισθανόταν ότι βρίσκεται ακριβώς στο κέντρο της καρδιάς των ονείρων. Θα παρέμενε σιωπηλός αν δεν εντόπιζε τα αίματα στα χέρια του άνδρα.
”Γιατί αιμοραγείς;Έχεις πεθάνει και εσύ όπως εκείνος στην αρχή των ονείρων;Σε έχουν εγκαταλείψει;Σου έχει συμβεί κάτι;” ”Όχι…όχι….είναι το αίμα της πρώτης στιγμής.Μόλις ξαναγεννήθηκα.Πονάει ”.
Ο Α. αρχίζει να αποδέχεται αυτό που αφήνοντας τον εαυτό του να αποκοιμηθεί ήδη γνώριζε.Εδώ είναι η αναμέτρηση με το τίμημα.
”Δεν σας έχω αφήσει μόνους σας.’
Ακούστηκε μια γυναικεία φωνή και ένα χαμόγελο με ασημένια μάτια να λαμπυρίζουν εμφανίστηκε ακριβώς απέναντι.
”Ποιά είσαι;” τη ρώτησε ο Α. χωρίς να του εμπνέει την ίδια ευγένεια με τον άνδρα που ήταν το δικό του αύριο. Ένα γέλιο της βγήκε από τα ρουθούνια.”Χυδαίο να μη με αναγνωρίζεις.Είμαι η πιο παλαιά σας φίλη,η ειρωνεία,ανάθεμα και αν είμαι απλώς μια φίλη μονάχα,είμαι το μόνο ολοκληρωτικό κομμάτι σε όλα αυτά,από τη γνωστή αρχή της μιζέριας σας μέχρι τη στιγμή που ξεθάψατε το χαμένο κεφάλαιο που νομίζετε ότι ξορκίσατε από μέσα του την ήττα.Θυμήσου τώρα.Σε διατάζω”.
Tο παραπάνω αποτελεί απόσπασμα από τη σύντομη ιστορία ”Κλιμάκωση”,μέρος μια συλλογής ιστοριών με τίτλο ”Τα Πρόσωπα Της Λύτρωσης” η οποία ολοκληρώνεται σύντομα…
