Έχουν περάσει 2μιση χρόνια από τότε που κατέβηκε αυτή η στήλη. Και μετά από τόσο καιρό, Tο συγκεκριμένο είναι η πρεμιέρα του Unstable Show το Μάρτιο του 2015. Ας ξεκινήσουμε!
Η πολυαναμενόμενη πρεμιέρα είναι εδώ! Λοιπόν, είναι το πρώτο άρθρο της νέας μου στήλης “The Unstable Show” και δηλώνω περήφανος. Σε μία παλιότερη μου προσπάθεια στο Ίντερνετ, κείμενα που αναδείκνυαν τον εκνευρισμό μου σχετικά με θέματα της καθημερινότητας αποτελούσαν ρουτίνα και η αλήθεια είναι ότι μου έχουν λείψει. Με αυτήν τη στήλη θα βγάλω (λίγο πιο ήπια είναι η αλήθεια 😛 ) το θυμό μου σχετικά με γεγονότα της μουσικής βιομηχανίας, την καθημερινή ζωή και διάφορες καταστάσεις της.
Σημερινό θέμα η λογοκρισία, γνωστή και ως censorship στη μουσική. Η αλήθεια είναι ότι κατευθυνόμαστε σε μια συνεχώς πιο politically correct εποχή. Μπορεί να καυχιόμαστε σαν ανθρώπινο είδος ότι έχουμε θεσπίσει και τηρούμε τα ανθρώπινα δικαιώματα και ότι η ελευθερία του Τύπου, της έκφρασης και του λόγου είναι πρωταρχικά μελήματα για την εξασφάλιση των οποίων παλεύουμε σε καθημερινή βάση, αλλά η αλήθεια είναι διαφορετική. Γι’ αυτό το λόγο θα παραθέσω 2 μόλις γεγονότα που αποδεικνύουν περίτρανα το αντίθετο, τουλάχιστον στο θέμα της μουσικής. Θα ξεκινήσουμε σήμερα με το πρώτο.
Το πρώτο γεγονός, που πολλοί λογικά θα το ξέρετε, είναι η δίκη των Judas Priest. Στις 23 Δεκεμβρίου 1985, δύο νέοι, που είχαν περάσει δύσκολα παιδικά χρόνια και ανήκαν σε προβληματικές οικογένειες, αράζουν με τις ώρες στο σπίτι του ενός με αλκοόλ και μαριχουάνα, ακούγοντας heavy metal. Καθώς γίνεται αυτό, αποφασίζουν να αυτοκτονήσουν και οι δύο στο προαύλιο της εκκλησίας της γειτονιάς τους, βάζοντας μία καραμπίνα κάτω από το σαγόνι τους. Ο πρώτος πεθαίνει ακαριαία, ο δεύτερος επιζεί, αλλά το πρόσωπο του έχει παραμορφωθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό. Μέσω χειρουργείου θα κρατηθεί στη ζωή με τεράστιους πόνους και θα πεθάνει 3 χρόνια αργότερα από υπερβολική δόση ηρεμιστικών χαπιών, ενώ ήταν σε κώμα. Ωστόσο 1 χρόνο μετά το συμβάν, σε επιστολή του στη μητέρα του άλλου παιδιού, έγραψε πως για την απόφασή τους έφταιγαν το αλκοόλ και η heavy metal (για τη μαριχουάνα και για την κακή διαπαιδαγώγηση ούτε λόγος). Έτσι, οι γονείς των 2 παιδιών ανέθεσαν σε δικηγόρους την υπόθεση και μαζί με τεχνικούς συμβούλους διερεύνησαν δίσκους που άκουσαν τα παιδιά και ειδικά το “Stained Crass” των Judas Priest, αφήνοντας τελείως στην άκρη την επιρροή του ποτού και της μαριχουάνας.
Μέσα σε αυτό, οι πεντάβλακες “ανακάλυψαν” υποσυνείδητα μηνύματα! Γι’ αυτό και μήνυσαν τους Judas Priest και τη δισκογραφική τους, CBS για 6,2 ψιλοεκατομμυριάκια! Στη δίκη οι ιδιοφυΐες-γονείς των πιτσιρικάδων, παρά το γεγονός ότι τα υποσυνείδητα μηνύματα, ακόμα και αν είναι αληθή, προστατεύονται από την Πρώτη Τροπολογία του Αμερικανικού Συντάγματος για την ελευθερία του λόγου, επιμένανε ότι οι Judas και το τραγούδι τους είναι αποκλειστικοί υπεύθυνοι για την αυτοκτονία των παιδιών τους. Ο Halford αντέτεινε ένα πειστικότατο επιχείρημα, λέγοντας πως δε θα μπορούσαν να παρακινήσουν σε αυτοκτονία τους φανς τους, οι οποίοι τους ενισχύουν οικονομικά, αγοράζοντας τους δίσκους τους και αν το έκαναν, το υποσυνείδητο μήνυμα θα αφορούσε την παραπάνω πώληση των δίσκων. Έτσι οι Judas αθωώθηκαν αφήνοντας τους γονείς χωρίς τα 6,2 εκατομμύρια που απαιτούσαν, αλλά με μία μάντρα κλασμένους όρχεις.
Ειλικρινά όσες φορές και να διαβάσω για τη συγκεκριμένη υπόθεση εκνευρίζομαι. Δεν καταλαβαίνω με τίποτα γιατί να ταλαιπωρηθεί ένα συγκρότημα τόσο πολύ, επειδή οι γονείς των παιδιών δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους, που στην προκειμένη περίπτωση είναι η διαπαιδαγώγηση των ίδιων τους των παιδιών! Εσύ οδηγείς το παιδί σου στη μαριχουάνα και το ποτό, ωστόσο η μουσική είναι δικό του ζήτημα και πίστεψέ με στο θέμα της αυτοκτονίας το επηρεάζει πολύ λιγότερο από τα προηγούμενα δύο. Ένας νέος μεθυσμένος και μπαφιασμένος είναι πολύ πιθανότερο να σκεφτεί πόσο σκατά παιδικά και εφηβικά χρόνια έχει περάσει και να αυτοκτονήσει, παρά να κάτσει να βρει υποσυνείδητα μηνύματα στο τραγούδι που ακούσει για να πάει να αυτοκτονήσει! Τι σκατά, μόνο εγώ το θεωρώ τόσο απλό; Έτσι δεν κάνεις απλά κακό σε μερικούς ανθρώπους που γουστάρουν να παίζουν μουσική. Έτσι δίνεις το δικαίωμα σε κάθε άλλο βλάκα κομπλεξικό σαν και σένα να ψάξει τη μουσική που ακούει το παιδί του, μπας και αποποιήσει τις ευθύνες του για πράγματα που μπορεί να κάνει και επιλογές που μπορεί να πάρει στο μέλλον.
Θα γράψω για τα κλασικά στερεότυπα κατά της rock και της metal σε επόμενα άρθρα του Unstable Show, αλλά πραγματικά αυτή η πλύση εγκεφάλου πως μέσω αυτής της μουσικής θα γίνεις άλλος άνθρωπος με εκνευρίζει. Και μένα οι Pink Floyd με έκαναν άλλο άνθρωπο, αλλά καλύτερο, όχι χειρότερο. Κάτσε πρώτα να δεις τι ψυχολογικό υπόβαθρο είχε το παιδί σου για να αυτοκτονήσει και φυσικά τι μερίδιο ευθύνης είχες εσύ σ’ αυτό και μετά πήγαινε να τραβήξεις ανθρώπους στα δικαστήρια.
Πολλοί θα μου πείτε ότι το συγκεκριμένο γεγονός δεν έχει τόσο σχέση με τη λογοκρισία. Αφενός έχει και παραέχει, αφού το να αποφασίζεις εσύ τι είναι καλό και τι είναι κακό να γράφει ένα συγκρότημα είναι μία μορφή λογοκρισίας, αφετέρου όμως αυτή η δίκη έδωσε το δικαίωμα στο Parents Music Resource Center και την Tipper Gore να συνεχίσουν το καταστροφικό τους έργο. Με αυτούς όμως θα ασχοληθούμε στο επόμενο Unstable Show.
Μέχρι τότε, Stay Crazy!
