Τον Γιώργο Μεσολογγίτη τον γνώρισα κατά τη διάρκεια της παρουσίασης του βιβλίου του στο Φantasticon, είχα ακούσει όμως από πριν εξαιρετικά λόγια το πόνημα του εκείνο, “Η εκδίκηση του Ιάσονα Λεμονιάτη“. Οφείλω να ομολογήσω λοιπόν πως όσα ειπώθηκαν κατά τη διάρκεια της παρουσίασης μου κέντρισαν το ενδιαφέρον κι επικοινώνησα με τον Γιώργο, ο οποίος μου παραχώρησε μία πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη.
Από μικρός διάβαζα σαν τρελός. Όχι για το σχολείο φυσικά, αν και με έλκυε το μάθημα της ιστορίας. Συνεχώς ήμουν, αρχικά, με ένα κόμικ και αργότερα με ένα βιβλίο στο χέρι. Η μετάβαση από τα σκίτσα, στο κείμενο, νομίζω πως την πέτυχα με τις εκδόσεις των Κλασικών Εικονογραφημένων. Ο πατέρας μου τα μάζευε με πάθος και αυτά μου έμαθαν πανέμορφες κλασικές ιστορίες.
Η πρώτη φορά που προσπάθησα να γράψω κάτι, ήταν στα 8-9 μου, όταν και έπεσε στα χέρια μου μια γραφομηχανή. Ναι, καλά διάβασες. Όχι δεν ήμουν 8-9 το 1965, μιλάμε (μάλλον) για το 1992. Ερωτεύτηκα τον ήχο και τη στιβαρότητα της αν και δεν ήταν ούτε καν ημιεπαγγελματική. Ήταν μια… Γραφούλα, για όσους θυμούνται early 90s. Στην ουσία ένα παιχνίδι. Δεν θυμάμαι καν τι έγραφα.
Μετά από 3-4 χρόνια, επιτέλους είχα ηλ. υπολογιστή (486 με 8mb Ram και 1Gb Hdd) και εκεί σχηματίστηκε η πρώτη ολοκληρωμένη ιδέα, αλλά ανολοκλήρωτη ιστορία. Αφορούσε έναν αθλητή του American Football που προσπαθούσε να κάνει την επιστροφή μετά από ένα σοβαρό τραυματισμό. Πιάσε το αυγό και κούρευτο δηλαδή. Φυσικά και κόλλησα στις δυο σελίδες…
Πολύ, πολύ αργότερα, το 2006 όταν μόλις είχα απολυθεί από φαντάρος έκανα πια τη σοβαρή προσπάθεια να μεταδώσω τις εικόνες από το κεφάλι μου σε χαρτί (ή word) και νότες, με ένα πρώτο blog που είχα μέσω myspace.
Πραγματικά δεν μπορώ να κρίνω το γραπτό μου. Το αφήνω σε όσους με διαβάζουν. Μεγάλωσα με τις ιστορίες του Ιουλίου Βερν κυρίως. Αργότερα μπήκαν στη ζωή μου οι Στέφεν Κινγκ και Κλάιβ Μπάρκερ όσον αφορά τον τρόμο και με συγκλόνισαν.
Γενικά, θαυμάζω εύκολα κόσμο που μπορεί και εξωτερικεύει με επιτυχία το ταλέντο του. Είτε είναι συγγραφέας, είτε μουσικός. Αρκεί να μπορεί να μου μεταδώσει τις εικόνες του. ασχέτως τι πραγματεύεται και ποιο είναι το «όχημα» που χρησιμοποιεί.
Οι βασικοί χαρακτήρες είναι ο Ιάσονας, η Κατερίνα κι ο Άλκης. Κάθε κεφάλαιο κι ένας χαρακτήρας που έχει αλληλεπίδραση όμως (λίγο έως πολύ) και στην συνολική εξέλιξη. Μια σπονδυλωτή ιστορία. Αν το δεις ψυχρά, η ιστορία είναι μια ζόμπι αποκάλυψη στον Πειραιά, με ό,τι συνεπάγεται αυτό (βία, αίμα).
Αυτό που προσπάθησα να αναδείξω είναι, τρεις (και λίγο παραπάνω με τους support χαρακτήρες) ανθρώπους και τις αντιδράσεις τους σε μια ακραία κατάσταση που βρέθηκαν. Το περίβλημα της ιστορίας είναι η οικονομική κρίση σε μια παράλληλη πραγματικότητα.
Ο Άλκης ήταν ένας φοβητσιάρης που εξελίχθηκε σε κάτι (spoiler).
H Κατερίνα ήταν μια κοπέλα δυσαρεστημένη από τη ζωή της που βρίσκει ένα σκοπό.
Ο Ιάσονας… ΧΑ! Ήταν ένας πληγωμένος δημιουργός, ένας σκηνοθέτης του παλαιού Ελληνικού κινηματογράφου. Άθελα του (ή μη), υπέγραψε την καταδίκη όλων, δουλεύοντας το πιο ακραίο έργο του.
Είναι στο 2010, άρα παράλληλο θα έλεγα καλύτερα. Και δεν επέλεξα τυχαία την ημερομηνία. Ήταν η απαρχή της κρίσης, όπως την ένιωσε επιδερμικά σε πρώτη φάση, η μεσαία τάξη. Όσο για την ενσωμάτωση των zombies, αυτό ήταν το μόνο εύκολο. Όπως είχα πει και στην παρουσίαση μου στο Φantasticon, τα zombies τα είχα σαν αναφορές κυρίως από τις ταινίες που βλέπω μετά μανίας από μικρός. Υπάρχουν εξέχουσες νουβέλες και μυθιστορήματα που είναι zombie stories, απλά εγώ δεν έχω διαβάσει. Εκτός κι αν μετράει το Δίψα για αίμα του Simon Clark που έχει στοιχειά zombie apocalypse.
Έτσι ήταν τρομερό challenge το πως γράφεται μια τέτοια ιστορία και φυσικά διασκεδαστικό να βιαιοπραγείς στις γειτονιές σου μέσα από τις λέξεις. Τι; Είναι τόσο κακό;
Ποτέ δεν γράφω με σχέδιο ή σημειώσεις. Απλά προέκυψε. Ίσως όταν ήθελα να ορίσω το νόημα του βιβλίου. Ήταν το νόημα τα zombies; Όχι! Για αυτό και η ιστορία του Ιάσονα (το τρίτο κεφάλαιο συγκεκριμένα), είναι μια: Gothic Horror ιστορία, με τη φιγούρα του σαλεμένου villain να παραμονεύει. Κάπως έτσι τη χαρακτήρισε ο Κωστας Κότσιας, ο εκδότης της Ars Nocturna που ήταν ο δεύτερος άνθρωπος που μου είχε εκφράσει την άποψη του για το έργο μου.
Η εξιστόρηση ξεκινάει από τη μέρα μηδέν και πάει πίσω, στο origin και τους λόγους που έγινε αυτό που έγινε.
Μεράκι να υπάρχει κι όλα γίνονται. Αν ο στόχος σου είναι να γίνεις Stephen King (σε φήμη και χρήμα), έχει τις ίδιες δυσκολίες που έχει και μια μπάντα που θέλει να γίνει Metallica. Απλά, ποσοτικά να το δεις, δεν υπάρχει το ανάλογο κοινό. Η Ελλάδα είναι μικρή χώρα και το κοινό που ασχολείται με αυτό το είδος λογοτεχνίας (ή μουσικής), είναι ακόμα μικρότερο ποσοτικά αλλά και αναλογικά με αρκετές χώρες.
Αν θέλει κάποιος, καλή ώρα σαν του λόγου μου, να εκφραστεί και να μπει σε μια οικογένεια που δεν θα νιώθει πια παρίας και θα έχει και κάτι να πει αλλά και να ακούσει (διαβάσει κλπ) και γιατί όχι, να κάνει κι ένα όνομα αν το αξίζει, είναι ένας δρόμος που μπορείς να τον διαβείς (όχι εύκολος και πάλι).
Τρομακτικά θετική. Δεν είμαι άνθρωπος των δημοσίων σχέσεων, καλώς εννοούμενων, κι έτσι το βιβλίο μου το προώθησα ελάχιστα. Και όμως έφτασε στα χέρια πολλών ανθρώπων, όπου οι περισσότεροι δεν με αναθεμάτισαν για την επένδυση τους. Το συγκεκριμένο βιβλίο ήταν ένα πείραμα για να πειστώ αν μπορώ να γράψω κάτι που μπορεί να συγκινήσει κάποιον που δεν με ξέρει. Κάτι μεταξύ… Demo και κανονικής κυκλοφορίας, για να μιλήσουμε και μουσικά.
Η Rising Star εκφράζει τη νέα εποχή. Το κάν’το μόνος σου. Δεν υπάρχουν πια οι μεσσίες που θα σου δώσουν λεφτά για να κάθεσαι στο σπίτι σου για να γράφεις ιστορίες ή μουσική. Και αν το κάνουν, το τελικό ποσό που λαμβάνεις είναι σχεδόν συμβολικό. Αν θες κέρδος, πρέπει να είσαι καλός συγγραφέας αλλά και καλός manager του εαυτού σου. Να πιστέψεις σε σένα, πριν ζητήσεις να το κάνουν οι άλλοι. Σκληρό, αλλά και δίκαιο πιστεύω. Όταν επενδύεις την ψυχή σου σε κάτι και αυτό το κάτι, τυχαίνει τελικά να αρέσει σε αρκετό κόσμο, πρέπει να αμειφθείς. Στο χέρι σου είναι το αν, το πολύ καλό ποσοστό που θα φτάσει στα χέρια σου τελικά, επενδυθεί σε διαφήμιση ή πάει στις καθημερινές σου ανάγκες.
Όσο, για το νέο μου βιβλίο είναι έτοιμο και ευελπιστώ το Μάιο να κυκλοφορήσει. Το δύσκολο του εγχειρήματος έγκειται στο ότι είναι πολυεπίπεδο. Είναι πολλές σελίδες, θα έχει μια κάποια εικονογράφηση και θα έχει και μουσική. Μουσική δική μου, ηχογραφημένη στα Made In Hell Studios στο Μοσχάτο με επαγγελματίες μουσικούς και τραγουδιστές. Οπότε, όλη αυτή η οργάνωση αλλά και τα έξοδα, οδηγούν αυτό το project σε χαμηλές (αλλά σταθερές) ταχύτητες.
Να δώσω μια και μια αποκλειστικότητα:
Ο ήρωας μας ο Άρης, είναι λάτρης των Guns N Roses, ενώ η κοπέλα του η Μένη, των Motorhead. Και οι δυο τους έχουν όνειρα και (κρυφές) φιλοδοξίες, αλλά μόνο ο ένας κάνει πίσω (για πολύ συγκεκριμένο λόγο) για τον άλλον και η κατάληξη τους δεν είναι καλή. Ωστόσο, μερικά πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται αρχικά. Και ο διάβολος που ρίχνεις όλο το ανάθεμα, μπορεί να μην είναι ο τύπος με τα κέρατα, αλλά ο τύπος στον καθρέπτη. Και αυτό, να μην είναι καν το χειρότερο πράγμα που μπορείς να πάθεις.
Γενικά πριν την κυκλοφορία του βιβλίου μου, αγνοούσα την ύπαρξη της Ελληνικής σκηνής τρόμου. Έτσι, κατά τύχη έπεσα μέσω Facebook στο διαγωνισμό που διοργανώνουν κάθε χρόνο οι Συμπαντικές Διαδρομές και κυριολεκτικά, έστειλα τη συμμετοχή μου με τη λήξη του deadline. Αν θυμάμαι καλά, τα αποτελέσματα βγήκαν μετά από 20 μέρες και η ιστορία μου είχε πάρει την 3η θέση στην κατηγορία Νουβελέτα Τρόμου.
Τα Κελιά, είναι μια ιστορία που τόσο η ιδέα, όσο και η εκτέλεση της μου πήρε ένα βράδυ, 12 μήνες πριν το στείλω στο διαγωνισμό. Είναι μια δική μου εκδοχή μιας καθόδου στην κόλαση, μέσα από τα μάτια ενός χαρακτήρα, που θα μπορούσαμε να πούμε ότι μοιάζει με τον Οδυσσέα από τον Ιάσονα Λεμονιάτη. Οι support χαρακτήρες που λέγαμε. Ας πούμε ότι ήταν, ένας μακρινός του ξάδερφος.
Στα τρία χρόνια λειτουργίας του School Of Rock, το μεγάλο μας κέρδος είναι αυτή η γνωριμία με τις (κυρίως) μπάντες μέσω των demo που μας στέλνουν. Δεν ξέρω πια αν ο όρος underground ευσταθεί, γιατί εκεί έξω υπάρχουν πάντες χωρίς συμβόλαια, που έχουν και μουσικάρες αλλά και αναγνωρισιμότητα με τη βοήθεια των Social Media. Μερικές έχουν περισσότερη μάλιστα από μπάντες με συμβόλαια. Εξάλλου, το 2016 τι μπορεί να σου προσφέρει ένα συμβόλαιο με δισκογραφική εταιρία που δεν μπορείς να πετύχεις μόνος σου;
Δεν ζούμε μια στα 80s, ούτε στα 90s. Και μάλλον, αυτή η ελευθερία από το ζυγό των εταιρειών έχει δημιουργήσει τόσο καλή μουσική εκεί έξω. Αν δεν πειράζει να κάνω διαφήμιση, μου είχαν ρίξει το σαγόνι στο πάτωμα οι Lavalanche… Prog rock/metal με εμφανείς επιρροές Opeth αλλά και Anathema. Άψογα τραγούδια και παραγωγή, δυστυχώς δεν κατάφερα να τους δω live.
Ας ελπίσουμε υγεία. Όλα τα άλλα θα έρθουν. Στον ελάχιστο χρόνο που έχω διαθέσιμο, ετοιμάζω το τρίτο και τέταρτο βιβλίο μου, σε draft επίπεδο ακόμα. Γενικά δεν κάθομαι ήσυχος. Αν δεν διαβάζω, γράφω. Και αν δεν ακούω, γρατζουνάω.
Κάντε unlike σε ότι σας χαλάει. Χτες, όχι αύριο. Δεν είναι εύκολο, αλλά τελικά είναι μονόδρομος. Παλέψτε με τις λέξεις κόσμων που είναι τυπωμένοι σε χαρτί αλλά δεν είναι χάρτινοι και σκαρφαλώστε στις κυματομορφές μουσικών. Γίνετε ο δράκος του παραμυθιού σας αν χρειάζεται και… διαβάζετε anthem!
Sites n Social Media
Hauntedworlds.eu
https://www.facebook.com/thehauntedworlds/
