Συνέντευξη "The Singing Head"

Άρη πες μας δυο λόγια για τη μουσική σου πορεία.

Είναι γεμάτη ασυνέχειες. Το 2000 ξεκίνησα με τους Hometaping και με τους Matisse σχεδόν παράλληλα. Οι Hometaping ήταν μια πιο προσωπική ιστορία. Όποτε μαζεύονταν αρκετά κομμάτια αποφασίζαμε να τα κυκλοφορήσουμε. Έτσι τα κενά ήταν μεγάλα μεταξύ των κυκλοφοριών. Με τους Matisse τα πράγματα κινούνταν από την SONY οπότε οι ρυθμοί ήταν πιο ‘επαγγελματικοί’ και η παρουσία πιο σταθερή. Μόνο εκείνη τη δεκαετία ήμουν ουσιαστικά ενεργός. Έκτοτε έχω κυρίως κάνει σποραδικά συνεργασίες με καλλιτέχνες από άλλους χώρους (θέατρο, εικαστικά, performance, σινεμά) και τα τελευταία δύο χρόνια ανασκουμπώνομαι για να ξεκινήσω άλλη μια φορά με προσωπικά projects όπως είναι το The Singing Head.

“The Singing Head” ή στα ελληνικά “Κεφάλι που τραγουδάει”. Πως προέκυψε το συγκεκριμένο όνομα;

Πρώτον από την επιμονή μου να τραγουδάω μόνο χρησιμοποιώντας τα ηχεία του κεφαλιού και παραμελώντας τελείως το στέρνο. Το κεφάλι πάντως μου δίνει πάντα τη δυνατότητα να καταφεύγω στο φαλτσέτο που αγαπώ πολύ. Απ’ την άλλη είναι το ίδιο το κεφάλι μου το αγύριστο που ευτυχώς δεν μ’ αφήνει να τακτοποιήσω τα ζητήματα της φωνητικής μου ταυτότητας… Έτσι, αντί να κάνω τραγούδια με κάθε τρόπο, αναστοχάζομαι συνέχεια για τη σχέση μου μ’ αυτό τον τρόπο έκφρασης.

Ποιες είναι οι επιρροές σου ως καλλιτέχνης;

Οι συνειδητές είναι η art pop, το 80’s New Wave και η γαλλική ποπ του 20^ου αιώνα. Η ελληνική ποπ του 20^ου αιώνα σίγουρα έχει παίξει τον ρόλο της σε πολλά επίπεδα. Υπάρχουν, υποθέτω, και πολλές ασύνειδες επιρροές όπως τραγούδια που ακούγονταν στις ταβέρνες και στο ράδιο, πριν αναπτύξω συνειδητοποιημένα σχέση με τη μουσική, τα οποία δεχόμουν χωρίς φιλτράρισμα.

Από ποια θέματα αντλείς τη στιχουργική σου θεματολογία και για τι μιλάει αυτός ο δίσκος;

Τα θέματα που με απασχολούν πάντα στα τραγούδια μου είναι η συνείδησή μας, το υποσυνείδητο και τα όνειρα ή οι εφιάλτες, η καθημερινότητα και η παροδικότητα. Στο All Day Dance and Play τα τραγούδια μιλάνε κυρίως για την εφιαλτική εφηβική περιπέτεια κάποιου που παραδέρνει ανάμεσα στην πραγματικότητα και το υποσυνείδητό του.

Βλέπουμε πως ο δίσκος του Singing Head έχει στοιχεία ambient και είναι γενικά ήρεμος, πως τον συγκρίνεις με την δουλειά σου στους Matisse και στους Hometaping;

Σ’ αυτή τη δουλειά ήμουν ουσιαστικά μόνος στις καλλιτεχνικές επιλογές. Είχα τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο. Εννοώ στο concept, στο στυλ, στο artwork. Είμαι ο μόνος υπεύθυνος για ό,τι ακούγεται εκεί μέσα, αν και, προφανώς, δεν τα έκανα όλα μόνος μου. Νομίζω πως στο σύνολο τους τα τραγούδια πηγαίνουν από την κατατονία στην υπομανία και ξανά πίσω. Αντικατοπτρίζουν κάπως αυτό που ήμουν τα 10 χρόνια μες στα οποία προέκυψαν. Έτσι, έχουν πολλά κοινά με τους Hometaping ( low-fi παραγωγή, σκοτεινή θεματολογία κα.) αλλά είναι πολύ πιο προσωπικά. Στους Hometaping οι στίχοι δεν μου κόστιζαν (συνήθως). Απ’ την άλλη, δεν έχουν καμία σχέση με τους Matisse. Στους Matisse δεν θέλησα να μιλήσω για κάτι δικό μου γνωρίζοντας πως το τελικό αποτέλεσμα δεν θα ήταν δικής μου ευθύνης. Ούτε τραγούδησα όπως εδώ, κατατονικά ή υπομανιακά. Τραγούδησα ‘κανονικά’.

Ποια είναι συνήθως η διαδικασία σύνθεσης των κομματιών για σένα; Ξεκινάς με τους στίχους, ή με μουσική και αρχίζεις να χτίζεις τα κομμάτια σιγά σιγά;

Κάποτε, λόγω συγκυριών, είχα τη μουσική από άλλους και έπρεπε να γράψω στίχους και μελωδία. Στο All day dance and play έγινε, ως επί το πλείστον, αυτό που κάνω όταν είμαι μόνος. Πρώτα στίχοι και μετά μουσική…Σαν να μελοποιούσα ένα ημερολόγιο ας πούμε. Σ’ αυτά που κάνω τώρα, αν και μόνος, κινούμαι και με τους δύο τρόπους.

Πέρα από την εκπληκτική δουλειά στα φωνητικά ο δίσκος περιέχει πολλούς ηλεκτρονικούς ήχους. Τι εργαλεία χρησιμοποίησες για την δημιουργία τους;

Τα τραγούδια διαμορφώθηκαν μέσα σε διάρκεια 10 και βάλε χρόνων σε διαφορετικούς υπολογιστές και με διάφορα προγράμματα. Δεν έχω πια σαφή εικόνα της διαδικασίας δημιουργίας των κομματιών παρά μόνο του τελικού σταδίου παραγωγής τους. Οι ήχοι, πάντως, ηλεκτρονικοί ή μη, είναι στοιχεία που χρησιμοποιώ ως περιβάλλον για τις φωνές μου και δεν έχουν μέχρι τώρα παίξει κεντρικό ρόλο στη μουσική μου. Θα ήθελα πολύ να κάνω κάτι χωρίς φωνές αλλά αυτές δε με αφήνουν.

Για το κομμάτι “Long Day” δημοσίευσες ένα πολύ ενδιαφέρον βίντεο κλιπ. Μίλησε μας λίγο για τη διαδικασία δημιουργίας του.

Το βίντεο το έφτιαξε ο Χάρης Λαλούσης, ένας φίλος που εμπιστεύομαι απόλυτα. Μου είπε την ιδέα του με τους παραμορφωτικούς καθρέφτες (αναφορά στον André Kertész) και τη βρήκα απολύτως σχετική με την διάθεση του τραγουδιού αλλά και όλου του άλμπουμ. Έχει ελάχιστα digital effects καθώς οι καλειδοσκοπική και παραμορφωτική αίσθηση προέκυψε από τους καθρέφτες που χρησιμοποιήθηκαν.

Με ποιους καλλιτέχνες θα ήθελες να συνεργαστείς στο μέλλον;

Δεν υπάρχει κανένα πρόσωπο στις φαντασιώσεις μου. Η μουσική διαδικασία που με αντιπροσωπεύει είναι πάντα μοναχική. Βεβαίως, όσες φορές έχω συνεργαστεί χαίρομαι με το αποτέλεσμα γιατί είναι πάντα κάτι που μόνος δεν θα είχα ποτέ. Ως τώρα πάντως έχω ζήσει ευχάριστες εκπλήξεις από συνεργασίες με καλλιτέχνες που δεν είναι μουσικοί.

Πως βρίσκεις τη στήριξη των ΜΜΕ απέναντι σε νέα συγκροτήματα;

Αν έχω καταλάβει καλά υπάρχει πολύ καλή πρόθεση να στηριχθούν οι νέοι μουσικοί όλων των μουσικών ιδιωμάτων και έτσι τουλάχιστον υπάρχει η αίσθηση πως αν κάνεις μουσική έξω απ’ το mainstream μπορείς τουλάχιστον, αργά ή γρήγορα, να φτάσεις αυτούς που σε αφορούν σαν κοινό. Είναι πολύ σημαντικό.

Που μπορεί ο κόσμος να μάθει νέα για τους “The Singing Head” και να ακούσει τον δίσκο σου;

Τον Νοέμβριο θα ανεβάσω το site μου που το πιάνω και το αφήνω εδώ και ένα χρόνο. Εκεί θα προσπαθήσω να έχω μία συνεχή παρουσία χωρίς σταμάτα-ξεκίνα πια και την σχετική ενημέρωση για τις όποιες καλλιτεχνικές μου δράσεις.

Μπορείτε να ακούσετε τον δίσκο μου στο Spotify και στο Apple Music. Μπορείτε να τον κατεβάσετε από το iTunes, το CDbaby, το Amazon και πολλά ακόμα διαδικτυακά μέρη. Μπορείτε επίσης να τον παραγγείλετε ως “πραγματικό” δίσκο (CD) στέλνοντας ένα mail στο: [email protected]

Ένα μήνυμα για τους αναγνώστες του anthem.gr;

Προσπαθώ όσο γίνεται να μην το κάνω ούτε στα τραγούδια μου. Έχω δυσφορία με τα μηνύματα. Μου φαίνονται πάντα πολύ πατροναριστικά και υπεργενικευτικά. Να πω ίσως ένα… ‘ειρήνη υμίν’;