Πολλά συγκροτήματα στις μέρες μας σου δείχνουν με τις δουλειές τους ότι πέρα από καλή δουλειά έχουν το κάτι παραπάνω, αυτό που σου δείχνει ότι η σκηνή μας είναι σε πολύ καλά χέρια. Ένα από αυτά είναι οι 30miliAmpere που το 2016 κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο. Συνομιλήσαμε με τον ιθύνων νου και κιθαρίστα, Γιώργο Βογιατζάκη, ο οποίος απάντησε σε κάθε ερώτηση μας για το δίσκο, την underground σκηνή και τα μελλοντικά σχέδια του συγκροτήματος.
Ξεκινήσαμε από την αρχή, 2 φίλοι, ο Γιάννης Πίκος (στα τύμπανα) κι εγώ, ο Γιώργος Βογιατζάκης (στην κιθάρα) με στόχο το δικό μας ρεπερτόριο. Την δική μας φωνή. Κι αφού ψαχτήκαμε για ένα διάστημα, δοκιμάζοντας ταυτόχρονα και μερικούς τραγουδιστές, φτάσαμε να είμαστε οι: Κώστας Μαυρουδής στα φωνητικά, ο Νίκος Κανδύλας στο μπάσο κι οι δύο προαναφερόμενοι. Ήταν μια ανάγκη να εκφράσουμε αυτά που κουβαλάμε, με τον δικό μας τρόπο και με ειλικρίνεια. Χωρίς να θέλουμε να μιμηθούμε κάτι ή να παραστήσουμε κάτι άλλο από αυτό που είμαστε.
Κοίτα, επειδή έτυχε να είμαστε οι 2 από το αρχικό σχήμα μηχανολόγοι, πιθανόν να πήγε ο νους μας προς τα εκεί… Πάντως, 30miiliAmpere είναι η οριακή τιμή της έντασης του ρεύματος που αν διαπεράσει το σώμα, η ανθρώπινη ύπαρξη παύει να υπάρχει. Βάλε τώρα με το νου σου τον ηλεκτρικό ήχο, την ένταση που θέλουμε να μεταδώσουμε με τη μουσική μας και καταλαβαίνεις που το πάμε… Ωστόσο, δεν είναι παρά ένα όνομα.
Ω, ο καθένας κουβαλάει τα δικά του ακούσματα. Ο Κώστας είναι πιο της κλασικής ροκ, ο Νίκος στο ελληνόφωνο, ο Γιάννης με heavy περάσματα, αλλά τώρα blues-rock, εγώ με αδυναμίες στη jazz και στη funky soul. Ωστόσο, όλα αυτά, κατά κάποιο τρόπο, μένουν σπίτι μας όταν πρόκειται να δουλέψουμε. Ή, για να το πω πιο σωστά, είναι μέσα μας αλλά δεν τα βάζουμε μπροστά για να πατήσουμε πάνω τους συνειδητά. Κοινή συνισταμένη είναι ένα πάντρεμα Jack White, Gary Clark Jr, stoner rock, με δόσεις ψυχεδέλειας και άγριου funk.
Η ηχογράφηση έγινε στο στούντιο των KollectivA και στην παραγωγή μας βοήθησε απεριόριστα από το γκρουπ ο Γιώργος Θεοφάνους. Εκείνος ανέλαβε και τη μίξη και το mastering. Ήταν από την αρχή σημαντικό για εμάς να γίνει το άλμπουμ σε ένα περιβάλλον χαλαρό και οικείο και με έναν άνθρωπο που θα καταλάβαινε που το πάμε για να μας βοηθήσει ουσιαστικά, αναδεικνύοντας τα σημαντικότερα στοιχεία της μουσικής και της προσωπικότητάς μας. Και το πετύχαμε.
Είπες «φοβερό»! Αυτό μας κολακεύει και ευχαριστούμε. Όπως ειπώθηκε και προηγουμένως, ό,τι κάνουμε το κάνουμε με ειλικρίνεια χωρίς να θέλουμε να παραστήσουμε κάτι άλλο από αυτό που είμαστε. Νομίζω ότι από εκεί ξεκινάν και εκεί καταλήγουν όλα. Μπορεί να ζηλεύεις τον ήχο, το ύφος, οποιουδήποτε καλλιτέχνη, αλλά δεν έχει απολύτως κανέναν νόημα να προσπαθήσεις να τον μιμηθείς ή αντιγράψεις. Αν έχει νόημα αυτό που κάνεις, είναι να βγάλεις αυτό που είσαι και να μην φοβηθείς ότι στοιχεία από αυτό που κουβαλάς ενδεχομένως να μην ταιριάζουν με το υποτιθέμενο ύφος που θες να πλασάρεις. Αυτά είναι στερεότυπα.
Κοίτα, μόνιμα ο άνθρωπος βασανίζεται με συγκεκριμένα θέματα: το άλλο φύλο, την αδικία, την προδοσία, τον θάνατο. Σε εμάς, η μουσική κάθε φορά του κομματιού προσδιορίζει το θέμα. Έτσι τουλάχιστον δουλεύουμε εμείς. Κι όχι ανάποδα. Πέφτουν διάφορες ιδέες ως προς το αν μας πάει προς το πολιτικό, το ερωτικό ή το κοινωνικό, αλλά η ροκ στιχουργική είναι ανεξάντλητη, ούτως ή άλλως…
Την μουσική την φέρνει, έως τώρα τουλάχιστον, ο υποφαινόμενος. Δοκιμάζουμε πιθανές παραλλαγές κι ιδέες που πέφτουν επιτόπου στο τραπέζι. Ηχογραφούμε το αποτέλεσμα, τις περισσότερες φορές χωρίς στίχους, αλλά μόνο με την μελωδία κι ύστερα πιάνει δουλειά ο Γιάννης, για τους στίχους. Ο Κώστας φέρνει στα μέτρα του τη μελωδία, διορθώνονται στίχοι και λεπτομέρειες και κάπου εκεί παίρνει την -ας πούμε- τελική μορφή του. Στο στούντιο θα προσθέσουμε τις τελευταίες πινελιές, αλλά χωρίς να το φορτώσουμε.
Η εποχή μας έχει αλλάξει τα δεδομένα του τρόπου που μαθαίναμε και ακούγαμε τη μουσική κάποτε. Δεν αγοράζονται πλέον cd. Χάνεται και η έννοια του άλμπουμ σιγά σιγά –σημασία έχει, στην εποχή μας, μόνο το τραγούδι. Δεν παρασυρόμαστε από οποιαδήποτε λογική κυριαρχεί, αλλά είμαστε υποχρεωμένοι να προσαρμοστούμε στα βασικά. Θέλοντας και μη, το τραγούδι οι περισσότεροι το ακούν μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή τους, παρακολουθώντας μια ιστορία που εκτυλίσσεται, ή έστω μια στατική εικόνα. Με αυτή την έννοια, δεν βρίσκουμε άλλο τρόπο να παρουσιάσουμε τα τραγούδια μας, παρά μόνο φτιάχνοντας videos. Κι επειδή το κόστος ενός video clip, όπως στο spit, είναι σχετικά μεγάλο, τα υπόλοιπα τα φτιάχνουμε μόνοι μας –ο Γιάννης, δηλαδή- και, να σου πω την αλήθεια, τα ευχαριστιόμαστε κιόλας. Από εκεί και πέρα, σηκώνει μεγάλη κουβέντα –που δεν είναι της ώρας- κατά πόσο η μουσική –σαν αυθύπαρκτη τέχνη- έχει ανάγκη, ή υποβαθμίζεται ο ρόλος της ενδεχομένως, από το πάντρεμά της με άλλα είδη τέχνης, όπως του κινηματογράφου ή της video art.
Προωθούν τα συγκροτήματα που βλέπουν, ή τους λένε ότι έχουν εμπορική αξία. Και δεν περίμενες ποτέ να γινόταν κάτι άλλο σε Μέσα που απευθύνονται σε συγκεκριμένα target groups. Όμως, αυτό που συμβαίνει, δυστυχώς, είναι ότι δεν υπάρχουν οι ελάχιστοι χώροι για ραδιοφωνικούς παραγωγούς με τις δικές τους προτάσεις ακόμη κι εκεί που θα περίμενες… σαν να έχουν ισοπεδωθεί όλα. Αλλά ξεκινάς μια συζήτηση χωρίς τέλος… Ό,τι πιο φρέσκο κι ενδιαφέρον να το μαθαίνεις από 2 γερόλυκους παραγωγούς: τον Πετρίδη και τον Μιλάτο!
Καμία σχέση με αυτό που συνέβαινε πριν 20 και 30 χρόνια! Οι νέες γενιές μουσικών έχουν προσωπικότητα, γνώσεις και τσαγανό. Ακόμη και σε γκρουπ που δεν σε ενδιαφέρει η προσέγγισή τους, δεν μπορείς παρά να αναγνωρίσεις τα χαρακτηριστικά που περιέγραψα. Σε μεγάλο βαθμό. Και ξανοίγονται προς τα έξω, στο εξωτερικό. Μεγάλη μαγκιά κι αυτό. Βγαίνουν, οργανώνονται. Ίσως «βοήθησε» και η κρίση σε αυτό… η ανεργία εννοώ, γιατί αλλιώς δεν θα υπήρχε ο χρόνος για όλα αυτά, ωστόσο γίνεται κι έχει ενδιαφέρον.
Στις 16 Δεκέμβρη είμαστε καλεσμένοι σε ένα live των KollektivA, στο Κύτταρο, μαζί με άλλα 2 γκρουπ: τους 9mm και τους Altera vita κι ετοιμαζόμαστε για αυτό. Κι αν το δεις αλλιώς, είναι μια ενδιαφέρουσα συνύπαρξη, που δεν συνηθίζεται χωρίς να έχουμε καταλάβει πότε γιατί, ελληνόφωνων συγκροτημάτων με εμάς που έχουμε αγγλικό στίχο. Τα επόμενα σχέδιά μας είναι η οργάνωση των νέων κομματιών του 2ου άλμπουμ μας. Τα έχουμε στα σκαριά, αλλά έχουν δουλειά ακόμη. Κι αυτή η διαδικασία μας συναρπάζει!
Στη σελίδα μας στο facebook: https://www.facebook.com/30milliAmpere.gr/
ή στο Reverbnation: https://www.reverbnation.com/30milliampere
Είναι ανεξάρτητο, γνήσιο και φρέσκο! Παρουσιάζει και μια άλλη όψη της μουσικής κουλτούρας που είναι «υπόγεια» κι ενδιαφέρουσα και υπό αυτή την έννοια, όλους εμάς τους αναγνώστες του, μας βοηθάει να κρατάμε τα μάτια και τα αφτιά μας ανοιχτά. Να είστε καλά, παιδιά του anthem.gr, με την ίδια όρεξη κι αγάπη γι’ αυτό που κάνετε. Είστε χρήσιμοι. Ευχαριστούμε πολύ κι ευχόμαστε να τα ξαναπούμε!
Κλείνουμε με το Spit από το “Gun in my Head” των 30miliAmpere!
