Ένα πιστόλι έπεσε από τις τσέπες του ανθρώπου που έμοιαζε με εμένα. Τίποτα δεν ήταν σίγουρο για το τι θα συνέβαινε έτσι και αλλιώς και απλά αποφάσισα να κάνω ό,τι σκέφτομαι. Δεν είχα άλλες επιλογές ούτως ή άλλως. Άπλωσα το ένα χέρι να πιάσω το πιστόλι και με το άλλο ξέσκιζα μια φωτογραφία στο πλάι μου σα το χαρτομάντιλο αλλά εκείνη γινόταν μια ενιαία, καθαρή εικόνα ξανά. Ίσως το πιστόλι να είχε καλύτερο αποτέλεσμα. Πυροβόλησα ανοίγοντας μια μεγάλη τρύπα η οποία γρήγορα έκλεισε ξανά. Οι φωτογραφίες τώρα βρίσκονταν σε απόσταση ενός μέτρου από εμένα. Είχε μείνει να δοκιμάσω αυτό που δεν ήθελα όμως στο βάθος ήξερα ότι έπρεπε. Πυροβόλησα το πρόσωπο μου στην εικόνα ξανά και ξανά και η φωτογραφία άρχισε να εξαϋλώνεται σαν ένα ανάλαφρο κομμάτι αφρολέξ που κρατάς πάνω από το στόμιο ενός αναπτήρα. Άλλη μια και μετά ακόμα μια περισσότερη σφαίρα. Το κεφάλι μου τρανταζόταν σα να το χτυπούσαν με ένα κομμάτι σίδερο και ένιωθα υγρά που δεν ήξερα τι είναι να τρέχουν από τα μάτια και τα ρουθούνια μου. Όταν το κεφάλι μου στη φωτογραφία είχε πια γίνει μια μεγάλη τρύπα στο σύνολο του τοπίου όλες οι φωτογραφίες κατέρρευσαν και είχα μείνει να κοιτάζω τις μικρές αδύναμες φωτιές που έπαιρναν πνοή από τα κομμάτια του χαρτιού που σιγά σιγά εξαφανίζονταν.
Ξύπνησα κουλουριασμένος πάνω στο χαλί του διαδρόμου και έμεινα εκεί κλείνοντας πάλι τα μάτια να προσπαθώ για πολλή ώρα στα σημεία του ονείρου πριν ξεθωριάσουν. Κάποια στιγμή νομίζω αποκοιμήθηκα και πάλι για λίγο και η γιορτή ήταν ξανά εκεί και καθώς ήμουν έναν με τον υπόλοιπο κόσμο είδα ένα σημάδι από στάχτη στον τοίχο και ύστερα ξύπνησα για δεύτερη φορά. Μια υπενθύμιση για όσα άφησαν το στίγμα τους αλλά δεν υπήρχε λόγος να τα κουβαλήσω μαζί μου για περισσότερο χρόνο. Όλα ήταν πολύ απλά. Τα τρία μοτίβα που με κρατούσαν πίσω…που μας κρατούσαν πάντα πίσω, ο φόβος, η αμφιβολία, το παρελθόν και κάπου εκεί ένα πιστόλι στο χέρι που διαλέγεις μόνο εσύ πώς ακριβώς θα το χρησιμοποιήσεις. Μοναδική ευκαιρία που οι περισσότεροι δεν τη γνώρισαν ποτέ.
Αυτή τη φορά διαβάζουμε ένα σύντομο,αλλά κομβικό απόσπασμα από την αφετηρία της συλλογής ιστοριών ”Τα Πρόσωπα Της Λύτρωσης”. Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα, με το πιο βαρύ πιστόλι που πιάσατε ποτέ στα χέρια σας…
