Πριν από 1 χρόνο και 1 μέρα, στις 18 Δεκεμβρίου έβγαινε στις αίθουσες το Force Awakens, το έβδομο επεισόδιο της σειράς Star Wars. Εκείνο το επεισόδιο ήταν το πιο κομβικό στην ιστορία της σειράς, καθώς για 10 χρόνια οι φανς κάνανε ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να διαγράψουν από το μυαλό τους την prequel τριλογία και να διοργάνωναν μαραθωνίους της original τριλογίας για να δουν αυτό που έκανε το Star Wars θρύλο. Η πώληση της LucasFilm στη Disney έφερε ένα νέο αέρα στο franchise, αν και πολλοί φανς δεν έβλεπαν με καλό μάτι το μέλλον των ταινιών της σειράς, καθώς πίστευαν ότι θα είναι πιο παιδικές. Το έβδομο επεισόδιο λοιπόν τα έσβησε όλα αυτά. ΌΛΑ. Ακολούθησε safe μονοπάτια ξεπατικώνοντας σε μεγάλο βαθμό το πρώτο Star Wars (A New Hope για τους αδαείς), αλλά εν τέλει τα πήγε περίφημα, αφού όλοι οι Star Wars geeks ξετρελαθήκαμε.
Ένα χρόνο μετά, το Rogue One έρχεται σαν ένα prequel της original τριλογίας, αλλά sequel της prequel τριλογίας. Η αλήθεια είναι πως το πρώτο trailer ήταν κάπως περίεργο και μας ξένισε, στη συνέχεια ωστόσο φάνηκε ότι έχει γίνει καλή δουλειά και φυσικά περιμέναμε πως και πως την επανεμφάνιση του Darth Vader.
Η ιστορία αφορά την Jyn Erso, κόρη του μηχανικού Galen Erso, τον οποίο η Αυτοκρατορία στρατολογεί παρά τη θέληση του να συμμετέχει στην κατασκευή του Death Star. Η Jyn δε συλλαμβάνεται μαζί του και μετά από αρκετά χρόνια μαθαίνει από μήνυμα που έστειλε ο πατέρας της σε οικογενειακό φίλο, τον Saw Gerrera ότι κατασκεύασε το Death Star με μία αδυναμία και ότι πρέπει να πάρει τα σχέδια του υπερόπλου. Η Jyn με μία ομάδα επαναστατών και άλλων χαρακτήρων που γνωρίζει στην αναζήτηση του Saw κατευθύνεται στο Scarif προκειμένου να πάρει τα πλάνα.
Και εν τέλει ρε Νικόλα, αδιάφορο ακούγεται σαν υπόθεση, η ταινία ήταν καλή; ΜΑΓΚΕΣ ΗΤΑΝ ΑΨΟΓΗ, ΗΤΑΝ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ, ΗΤΑΝ ΕΠΟΣ ΑΝΤΑΞΙΟ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ FRANCHISE! Σηκωθείτε από κρεβάτια, καναπέδες, ντιβανομπάουλα, ψαροκασέλες και πάτε να την δείτε ΤΩ-ΡΑ!
Από που να ξεκινήσω και που να τελειώσω; Η σκηνοθεσία και οι εικόνες ήταν απίστευτες. Είχε την πνοή της παλιάς τριλογίας, αλλά ταυτόχρονα ήταν ένα έργο σύγχρονο, μοντέρνο. Στις 2 πρώτες πράξεις, η ταινία ήταν αρκετά σκοτεινή, στην τρίτη (λόγω και του ότι το Scarif ήταν σαν το Miami) ήταν πολύ πιο φωτεινή. Κάθε πλάνο ήταν άψογο, υπήρχαν κάδρα που θα έβαζα χαλαρά για desktop ή θα τα έκανα γιγαντοαφίσα για τον τοίχο μου, ενώ κάλυψε πολλές απορίες σχετικά με το franchise ή έδωσε επιπρόσθετες πληροφορίες. Επιτέλους μάθαμε πως οι επαναστάτες είχαν τα σχέδια του μεγαλύτερου όπλου της Αυτοκρατορίας στο πρώτο Star Wars, πως είναι ένας πλανήτης την ώρα που καταστρέφεται από το Death Star, πως υπήρχαν επαναστάτες-τρομοκράτες μαύρα πρόβατα για τους υπόλοιπους, πως άνθρωποι πιστεύανε και προσπαθούσαν να χρησιμοποιήσουν τη Δύναμη πριν την αναγέννηση των Jedi και αρκετά ακόμη.
Επιπλέον οι μάχες ήταν τρομερές! Τολμώ να πω ότι ήταν η καλύτερη αστρομαχία που έχω δει στον κινηματογράφο, σμήνη από tie fighters, x-wings, starfighters και άλλα σκάφη μάχονταν χωρίς έλεος, οπτικά το αποτέλεσμα ήταν πανέμορφο και συγκινητικό, δοσμένο στους φανς με αγάπη και πολύ μεράκι. Κάθε πλάνο ήταν προσεγμένο, όλες οι λήψεις εξαιρετικές, το CGI αψεγάδιαστο. Η δουλειά που έγινε ήταν εξαιρετική από κάθε άποψη.
Όμως από το Rogue One δεν έλειπαν οι καταπληκτικοί χαρακτήρες. Ναι, I know, πέθαναν όλοι και λογικό ήταν γιατί ούτε σε επόμενο Star Wars τους έχουμε δει και γενικά τη στιγμή που έβαλαν την ασπίδα στο Scarif το είχαμε ψιλιαστεί. Αλλά ειλικρινά ήταν όλοι έξοχοι. Η Jyn της Felicity Jones ήταν πολύ καλή, ήταν η γυναίκα που παρά το ότι είναι απείθαρχη και δεν είναι με κανενός το μέρος, θυσιάζεται για να μην πάει στράφι η προσπάθεια του πατέρα της να σαμποτάρει την αυτοκρατορία. Ο Cassian σου έδειξε πόσες θυσίες πρέπει να κάνει ένας επαναστάτης, πως θα πρέπει να μη λογαριάζει το αν θα σκοτώσει κάποιον απλά και μόνο για να διαφύγει από τους stormtroopers, πως μπορείς να έχεις τις κόντρες σου με κάποιον, αλλά ένας σκοπός που σε δένει μαζί του, τα διώχνει όλα. Ο K-2SO είναι μακράν το αγαπημένο μου ρομπότ στο σύμπαν του Star Wars. Φλεγματικό χιούμορ, πνευματώδεις ατάκες, πολύ δυνατός στη μάχη, ο ιδανικός σύντροφος των πρωταγωνιστών. Τρομερό δίδυμο φυσικά και ο Baze με την οπλάρα του και ο Chirrut ο πιστός στη Δύναμη μαχητής. Προσφέρανε απίστευτες στιγμές. Ο Bodhi, ο πιλότος ενσάρκωσε με τον καλύτερο τρόπο τον άνθρωπο που προδίδει την αυτοκρατορία και κάνει τα πάντα μέχρι το τέλος, απλά και μόνο για να πράξει το σωστό, να κάνει αυτό που ο Galen του έδωσε σαν οδηγία.
Όλοι οι παραπάνω πέθαναν. Και πέθαναν με τρόπο μοναδικό, με τρόπο συγκινητικό, πραγματικά άγγιζε τις ευαίσθητες χορδές της ψυχής σου. Ο K2 που έκλεισε την πύλη και πάλεψε, ο Chirrut με τον Baze που μπήκαν στα πυρά και μαχόντουσαν μέχρι τέλους για να μπορέσουν να φτάσουν τα σχέδια στους επαναστάτες (τι επικός αποχαιρετισμός αυτών των 2), ο Bodhi που έκανε τη σύνδεση του καλωδίου και απλά είδε μία βόμβα δίπλα του, η Jyn με τον Cassian που έχοντας επιτύχει το σκοπό τους αγκαλιάστηκαν και περίμεναν καρτερικά το θάνατό τους. Το τέλος όλων ήταν τέλειο, το βίωνες, το ένιωθες ότι ήθελες να τους ξαναδείς, αλλά όπως εξήγησα και πιο πάνω, δε γινόταν. Γιατί σκοπός τους ήταν οι επαναστάτες να πάρουν τα σχέδια και να καταστρέψουν το Death Star. Κανένας σκοπός δεν επιτυγχάνεται χωρίς θυσίες, χωρίς άνθρωποι να χάσουν τη ζωή τους γι’ αυτόν. Όλοι οι επαναστάτες του Rogue One κοίταξαν τους Stormtroopers, τον Krennic ακόμα και τον ίδιο τον Vader στα μάτια και πέθαναν απλά και μόνο για να φτάσουν τα σχέδια στους συντρόφους τους, έχασαν τη ζωή τους για ένα καλύτερο μέλλον. Το ότι όλο αυτό μας το πλάσαραν τόσο άψογα και μας συγκίνησαν στο έπακρο αποδεικνύει τελικά πόσο καλή ταινία ήταν το Rogue One.
Όσον αφορά τους κακούς, ο κύριος κακός Orson Krennic ήταν πάρα πολύ καλός, προσωποποιούσε τον στυγνό υπάλληλο της Αυτοκρατορίας, ο οποίος ωστόσο ήξερε τι προβλήματα θα αντιμετώπιζε αν δεν πετύχαινε στο σκοπό του και δεν παρέδιδε το Death Star εγκαίρως, οπότε έκανε το καλύτερο δυνατό για να μην αποτύχει. Αυτός όμως τον οποίο πολύ περιμέναμε να δούμε ήταν ο Darth Vader. Ένας από τους εικονικότερους κακούς όλων των εποχών στον κινηματογράφο θα είχε έναν μικρό ρόλο στο Rogue One όπως ξέραμε. Προσωπικά φανταζόμουν 1-2 σκηνές που απλά θα μιλούσε. Και όντως τις είχε και ήταν επικές. Μέχρι που ήρθε ο οργασμός. Σε μία από τις τελευταίες σκηνές, στρατιώτες των επαναστατών έχουν την κάρτα με τα σχέδια στα χέρια τους και τότε ένα αυτοκρατορικό σκάφος κάνει επιβίβαση. Τα πάντα είναι σκοτεινά. Η αναπνοή, αυτός ο ανατριχιαστικός ήχος ακούγεται. Όλοι τσεκάραμε τις κάλτσες μας, γιατί εκεί είχε πάει το σκατό. Το κόκκινο φωτόσπαθο ανάβει. Και απλά ο Vader αρχίζει να θερίζει. Όλο το σινεμά είχε μείνει με το στόμα ανοικτό, κατ’ εμέ η επικότερη σκηνή που είδα φέτος. Η καλύτερα σκηνοθετημένη, η πιο ανατριχιαστική, μία σκηνή coming of age για πολλούς.
Αν έβρισκα κάτι μέτριο, αυτό θα ήταν η μουσική, καθώς μου έδινε την εντύπωση ότι δεν γράφτηκε για να κολλήσει στην ταινία, αλλά για να είναι ένα score διαφορετικό των ταινιών Star Wars, δηλαδή να ψιλομοιάζει, αλλά ταυτόχρονα όχι τόσο.
Εν τέλει, η ταινία είναι εξαιρετική. Έχει λίγες και σωστές αναφορές στα επεισόδια της σειράς (έκλαψα στο σημείο που διακόπτουν τον K2, όταν πάει να πει I have a bad feeling about this), έχει one-liners καλύτερα από 80s action hero movie και κυρίως μαθαίνει στον Lucas πως φτιάχνεται ένα άψογο prequel. Το Rogue One σου θύμισε παλιότερες ταινίες της σειράς και ταυτόχρονα είχε αυτό το κάτι ξεχωριστό, κούμπωσε εξαιρετικά με την παλιά τριλογία, αφού ήταν ένα κομμάτι που έλειπε από το παζλ και βοήθησε το franchise να πει μία ιστορία πιο ολοκληρωμένα. Όπως και να ‘χει δε νοείται φαν του Star Wars να μην πάει να τη δει, είναι σίγουρα μία από τις καλύτερες ταινίες του franchise και κοιτάει ακόμα και το Force Awakens στα μάτια. Πραγματικά είναι μια ταινιάρα που δείχνει πόσο μεράκι έχουν οι άνθρωποι της Disney για το Star Wars και ότι θα μας προσφέρουν πολλές ακόμα συγκινήσεις στο μέλλον. Well done!
