Azrael Overtones #9: Βλέπω καθαρά…

 

 

 

 

 

Ο παράγοντας κίνδυνος ήταν εκείνος που τώρα περιστρεφόταν σα δορυφόρος από πάνω της και με το ψυχικό κόστος που ήδη είχε φορτωθεί προσπαθούσε να αρνηθεί την παρουσία του.Άλλη μια στάση και ακόμα άλλη μια. Σιγά σιγά ένιωθε τους παλμούς της καρδιάς της να χαμηλώνουν και να είναι πιο ζεστοί με φιλικό τρόπο. Κάποιος την κοίταξε. Πρόσωπο σκαμμένο από τις γωνίες,γύρω στα σαράντα με ματιά εκείνου που έχει δικτυωθεί σε ό,τι βρώμικο υπάρχει και μια σιγουριά στις κινήσεις του που υποδήλωνε ότι δεν θα είχε κανένα δισταγμό να σβήσει από τον χάρτη οποιονδήποτε έμπαινε στο διάβα του δημιουργώντας του εμπόδια,όποιος και να ήταν και ό,τι σχέση και να είχε μαζί του.

Η Νείρα αναπόφευκτα μέσα από την -συχνά- παρανοική δουλειά της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας είχε μάθει να κατηγοριοποιεί τους άλλους με γνώμονα την πίστη στους ανθρώπους και υπήρχαν εκείνοι που πίστευαν στους άλλους και εκείνοι που το ”στο κεφάλι μια και έξω” τους περιέγραφε απόλυτα. Στα μάτια της αυτός ο ενοχλητικά σίγουρος για τον εαυτό του τυπος με την καρώ καμπαρντίνα και η γκρίζα, παλιομοδίτικη χωρίστρα ανήκε σίγουρα στο βήτα μεγάλο γκρουπ. Της θύμιζε κάτι ιπποδρομιάκηδες και ποδοσφαιρόμουτρα από μελαγχολικές ελληνικές ταινίες της δεκαετίας του ογδόντα που μέσα από κάτι φυσιογνωμίες σαν και αυτόν σου έδειχναν το χειρότερο για να ψάξεις το καλύτερο για σένα. Έτριψε τα μάτια της που για λίγο σκοτείνιασαν ελαφρώς και την επόμενη στιγμή ο γκριζομάλλης πέρασε σαν φάντασμα από μπροστά της,σχεδόν από μέσα της. Άφησε το βλέμμα της κενό κοιτώντας στο τζάμι απέναντι και προσπάθησε να εκκενώσει και τις σκέψεις της για να μην τη χτυπήσει ο πανικός. Τι ήταν τώρα αυτό; Κοίταξε δίπλα της και ο μίστερ είχε εξαφανιστεί τελείως.

Η συνέχεια τον Μάρτιο από τις εκδόσεις Nightread.