Καλωσορίζουμε και επίσημα τη νέα σεζόν για τη σελίδα μας, παρουσιάζοντας τη συνέντευξη ενός rapper, που κατά την ταπεινή μας άποψη, ξεχωρίζει για το ήθος του και την ποιότητα της δουλειάς του. Ο λόγος για τον Dead Mic των “Παράνοια”, ο οποίος απάντησε σε όλες μας τις ερωτήσεις.
«Εδραιώθηκε»… Βαριά λέξη. Αν και είμαστε στο χώρο της ελληνικής hip hop σκηνής για πάνω από 15 χρόνια ποτέ δεν κάναμε το μπαμ που λέμε! Εν μέρει μπορεί να είναι και δική μας απόφαση. Όπως και να έχει το Παράνοια φαινόμενο έχει μία συγκεκριμένη πορεία την οποία προσπαθούμε όλοι μας να τιμήσουμε γιατί για τον καθένα σημαίνει κάτι. Στη σημερινή του μορφή αποτελείται από τους BMC, Sick Nick, Miss Zebra, DeadMic και Smoka. Σχηματιστήκαμε τον Οκτώβριο του 2002 (χωρίς τη Miss Zebra η οποία ενσωματώθηκε μετά τον πρώτο δίσκο) και από τότε συνεχίζουμε ακάθεκτοι αν και έχουμε ηρεμήσει αρκετά από τότε, γιατί η ζωή καλώς-κακώς προχωρά..! Το όνομα ήταν μία αυθόρμητη πρόταση του BMC που εν τέλει αποδεχθήκαμε όλοι. Μέλη μιας πολυπληθούς παρέας με κοινό στοιχείο την μουσική και το graffiti (ξεκίνησε απ’ το graffiti μα κατέληξε στο rap λέει ένας στίχος του Smoka). Ωστόσο, οι πέντε μας βγήκαμε κατά κάποιο τρόπο από την υπόλοιπη παρέα και ξεκινήσαμε να ασχολούμαστε πιο ενεργά με τη rap μουσική. Αρχικά, χωρίς να έχουμε ιδέα! Δεν ξέραμε πώς θα ηχογραφήσουμε φωνή στην αρχή! Αλλά γνωρίσαμε τα σωστά άτομα που μας έδωσαν τα φώτα τους και τους ευχαριστούμε γι’ αυτό.
ΑΠ: Με τη σειρά κυκλοφορίας οι «επίσημες» δουλειές είναι Η Πρώτη Προσπάθεια (2003), Αυτά είναι (2006), Σφηνάκια (2012) και τέλος το Αυτά Ήταν (2013). Κάθε μία σηματοδοτεί ένα χρονικό σημείο στην πορεία του συγκροτήματος και γι’ αυτό το λόγο έχει τη δική του βαρύτητα το κάθε ένα. Πιστεύω ότι με το Αυτά Είναι μπήκαμε στη διαδικασία να το δούμε λίγο πιο σοβαρά αν και ουσιαστικά πρόκειται για ένα συνονθύλευμα από τραγούδια που είχαμε βγάλει από το 2003 μέχρι και το 2006 που κυκλοφόρησε. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό για μένα γιατί εκείνη την περίοδο είχα ένα σοβαρό θέμα με την υγεία μου και ουσιαστικά ήταν το δώρο που μου έκαναν τα παιδιά για το «καλή ανάρρωση», οπότε καταλαβαίνεις ότι έχει ιδιαίτερη σημασία. Δεν θα μπορούσα όμως να μην αναφέρω ότι το Αυτά Ήταν είναι κατά τη δική μου άποψη, η πιο μεστή, οργανωμένη και ομοιογενής προσπάθειά μας. Ώριμα raps, δύσκολα έως και σκληρά θέματα. Επίσης μου επέτρεψαν τα παιδιά να το αφιερώσω στον πατέρα μου που είχα χάσει εκείνη τη χρονιά, οπότε είχε φορτιστεί συναισθηματικά ακόμα παραπάνω. Φυσικά έχουμε και άλλες κυκλοφορίες πιο ανεπίσημες, τα mixmodemastersystem δισκία, με συμμετοχές, freestyles κλπ.
Γενικά, τουλάχιστον παλαιότερα, ήμουν εκείνος που έγραφε περισσότερο από τους άλλους, οπότε είχα παραπάνω όγκο στίχων που ήθελα να βγουν προς τα έξω. Η πρώτη δουλειά ήρθε το 2008 με τίτλο Το Θηρίο Είναι Παντού. Μετά από δύο χρόνια το 2010 βγήκε η δεύτερη προσωπική μου δουλειά με τίτλο Αν Θέλεις Άκου Με. Αναφορικά με τον πρώτο δίσκο να πω ότι γράφτηκε σε μία παράξενη περίοδο που ο παραγωγός μας BMC, μετακόμιζε συνεχώς και πολεμούσαμε να στήσουμε και να ξεστήσουμε κάθε τόσο το υποτυπώδες στούντιό μας, αν μπορεί να χαρακτηριστεί ως τέτοιο! Έχει κάποια ωραία κομμάτια που αγάπησε και ο κόσμος και παρουσιάζουμε ακόμα στα lives μας, αλλά κατά τα άλλα ήταν λίγο ακατέργαστη σαν δουλειά, τόσο στιχουργικά και παραγωγικά, όσο και σαν σύνολο. Το Αν Θέλεις Άκου Με είναι μία τελείως διαφορετική ιστορία. Κάποια μέρα ήρθε ο Στέλιος (BMC) με καμιά δεκαριά παραγωγές για να μας δώσει να γράψουμε. Μετά από καμιά εβδομάδα εγώ είχα γράψει σχεδόν σε όλα και αποφασίσαμε να αφιερωθούν σε solo δίσκο κι όχι σε δίσκο του συγκροτήματος. Ήθελα να είναι κάτι πιο ώριμο από τον πρώτο δίσκο. Δημιούργησα μαζί με την Ελένη (Miss Zebra), τον Καβ τον ήρωα του δίσκου, ένα μικρό καβουράκι που μαζί μου πέρασε κι αυτό τις περιπέτειές του. Όποιος έχει δει το βιβλιαράκι του δίσκου καταλαβαίνει τι εννοώ. Αλλά νομίζω πως το booklet υπάρχει και στην ψηφιακή μορφή του δίσκου. Έχει μετρημένες συμμετοχές αλλά πιστεύω ότι η σημαντικότερη είναι αυτή του Sparky-T που συνοδεύει με τα scratch του δύο από τα κομμάτια του δίσκου.
Πιστεύω ότι αναλογικά με τον πληθυσμό του νησιού, το κοινό είναι από τα καλύτερα στην Ελλάδα. Ειδικά για το Ρέθυμνο η ατμόσφαιρα που δημιουργείται στις hip hop συναυλίες είναι το κάτι άλλο! Αλλά όπως και να το κάνουμε ο κόσμος στο νησί είναι περιορισμένος. Μετά από τόσα χρόνια πια γνωρίζω ποιους θα δω στα lives! Δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό αλλά χρειάζεται μία εξωστρέφεια που λόγω της γεωγραφικής της θέσης η Κρήτη δεν την έχει. Το internet φυσικά βοηθάει για την επικοινωνία της δουλειάς κάποιου καλλιτέχνη με όλο τον κόσμο, όχι μόνο με την Ελλάδα, αλλά και πάλι οι συναυλίες είναι αυτές που καθιερώνουν κάποιον. Οι μετακινήσεις είναι δύσκολες και πολυέξοδες. Οπότε φαντάσου για μας που είμαστε και 5 νοματαίοι! Γι’ αυτό και πάντα «ζήλευα» τους «συναδέλφους» από την ηπειρωτική Ελλάδα..! Αν κάποιος θέλει να δει προκοπή στη hip hop σκηνή και είναι στην Κρήτη πρέπει να ασχοληθεί με ζωντανές εμφανίσεις στην ηπειρωτική Ελλάδα για να καθιερωθεί. Και μιλάω εκ πείρας!
Βασικά για όλα τα σχετικά με το The Future Is Still Unwritten υπεύθυνος είναι μονάχα ένας άνθρωπος: η Daisy Chain. Η Βένια που γνωρίσαμε όσο σπούδαζε στο ΤΕΙ Μουσικής Τεχνολογίας στο Ρέθυμνο και κολλήσαμε αμέσως! Έχουμε κάνει πολλές δουλειές μαζί αλλά στο παραπάνω project συμμετέχει πιο ενεργά με την Ελένη. Μαζί με το Refpolk από Γερμανία και τον Kronstadt από την Ισπανία έχουν κάνει από το 2013 αρκετές συναυλίες σε Ελλάδα, Γερμανία, Ισπανία και Ιταλία. Με κάποια video clips ήδη στο ενεργητικό τους, παραμένουν ενεργοί και από όσο μαθαίνω συνεχίζουν τις συναυλίες. Μεγάλες και δύσκολες θεματικές, όπως τα σύνορα, ο πόλεμος, η ειρήνη, η μετανάστευση και οι προσφυγιά να είναι κάποιες από αυτές. Συμμετείχα σε μία σειρά συναυλιών που έγιναν στην Ελλάδα και γνωρίζοντας τα παιδιά, συνειδητοποίησα πόσο μαγικό είναι να υπάρχει αυτή η διάδραση με ανθρώπους από τελείως διαφορετικά περιβάλλοντα, που όμως έχουν κοινό προσανατολισμό.
Μπορώ να μιλήσω μόνο προσωπικά, αλλά στη δική μας γενιά πάνω-κάτω είχαμε όλοι ίδιες επιρροές γιατί ήταν ελάχιστες και τα μέσα πληροφόρησης μηδαμινά! Προσωπικά, λοιπόν, η πρώτη μου επαφή ήταν στο δημοτικό ακόμα με τα Ημισκούμπρια. Εκεί συνειδητοποίησα ότι αυτό το είδος μου έδινε πολλά, οπότε και το ακολούθησα. Μετά με Active Member, FFC και TXC φυσικά συνέχισε να με εκπλήσσει το συγκεκριμένο είδος. Ο πρώτος μου ξένος δίσκος ήταν το Black Sunday των Cypress Hill (που ανήκε στον αδερφό μου!) γι’ αυτό και τους συμπαθώ ιδιαίτερα. Μετά ήρθαν τα κλασικά από West και East που εκεί πια μεγάλωσε κατά πολύ ο κόσμος της rap μουσική στο κεφάλι μου. Τώρα πια, αν και σε όσους με ρωτάν «Τι μουσική ακούς;» τους απαντάω «Hip hop», είναι λίγες οι ώρες που ακούω το συγκεκριμένο είδος και αν ακούσω θα ακούσω κλασικούς ήχους, τόσο από ελληνικό, όσο και από ξένο. Η μουσική είναι ζωτικής σημασίας για μένα και ακούω συνεχώς αλλά είναι σχεδόν άπειρη για να περιορίζεσαι μόνο σε ένα είδος… Όσο για τη θεματολογία των στίχων μας, κινείται σε ένα πολύ ευρύ φάσμα που περιλαμβάνει όσα βιώματα μας κέντρισαν το ενδιαφέρον. Έχουμε θέματα κοινωνικά, ευχάριστα και δυσάρεστα, ιστορίες φανταστικές αλλά και πραγματικές, προσωπικές αναζητήσεις και περιγραφή φιλόδοξων ονείρων. Προσωπικά κινούμαι περισσότερο κοινωνικά, αν και τώρα τελευταία ίσως και να εκφράζω την ανάγκη εσωτερικής αναζήτησης, περιγράφοντας φόβους και βλέψεις αυστηρά προσωπικού χαρακτήρα και όπως συνειδητοποιώ είναι και εξαιρετικά δύσκολο.
Χμ… Είχαμε πάει στη Χίο για ένα live στα πλαίσια ενός μεγάλου, εβδομαδιαίου φεστιβάλ του Πανεπιστημίου Αιγαίου (πολιτιστική εβδομάδα νομίζω). Είχαμε οργανωθεί και ήμασταν έτοιμοι για ένα «μεγάλο» live. Έχουμε ανέβει στη σκηνή και από κάτω μας είναι περίπου 3000 άτομα. Τεράστιο stage, πολύς ο κόσμος. Φαντάσου συναίσθημα ε; Βάζουμε το cd με τα ορχηστρικά μας στο dvd player (!) που είχε η διοργάνωση και ετοιμαζόμαστε να τα σπάσουμε! Και το cd δεν έπαιζε… Είχαμε πάει 4 μαντραχαλαίοι από την Κρήτη και μία τύπισσα από τη Ρόδο, όλοι μαζί στη Χίο, έχουμε από κάτω μας 3000 άτομα, και το cd δεν παίζει… Κρεμάνε οι ώμοι, καθόμαστε κανά τέταρτο πάνω στη σκηνή και αφού καταλάβαμε ότι δουλειά δε θα γίνει το παρατάμε και κατεβαίνουμε κάτω… Με τα πολλά η απογοήτευσή μας, μας οδήγησε σε ένα αντι-party που γινόταν πιο μακριά από το κεντρικό event όπου βρίσκονταν δύο παλικάρια που ο ένας έπαιζε drums και ο άλλος μπάσο. Τους είπαμε τι ρυθμό να κοπανάνε τα όργανά τους και βγάλαμε κομμάτι από το live εκεί! Τα σπάσαμε, γουστάραμε, το τερματίσαμε και γυρίσαμε «γεμάτοι» στο ξενοδοχείο.
Έχει να δώσει και έχει ήδη δώσει πάρα πολλά πράγματα. Δεν καταλαβαίνω γιατί πάρα πολλοί μέσα από τη «φάση» την υποβαθμίζουν και τη σνομπάρουν τόσο πολύ. Έχω γνωρίσει πολύ αξιόλογους ανθρώπους. Ανθρώπους που εκτιμώ και που έχω συνεργαστεί κατά καιρούς αλλά και που απλώς έχουμε κάτσει να τα πούμε! Υπάρχει φυσικά και ο «κατιμάς» που λέμε. Το κατακάθι. Δε θα κρυφτώ. Υπάρχουν μονάδες και συγκροτήματα που το μόνο που κάνουν είναι να λερώνουν ένα μουσικό είδος που τους έδωσε δύναμη στο λόγο. Δεν είναι λίγο αυτό! Εγώ προσπαθώ κάθε φορά που γράφω και λέω κάτι να είναι κάτι όντως. Και προσπαθώ να είμαι σίγουρος (όσο γίνεται) ότι, ακόμα κι αν το ακούσω μετά από 15 χρόνια δεν θα απέχει πολύ από την προσωπικότητά μου. Αυτό πολλοί δεν το κάνουν. Κακώς φυσικά. Βέβαια, στην αντίπερα όχθη υπάρχουν και εκείνοι που προσπαθούν συνεχώς και φέρνουν τον καλύτερό τους εαυτό. Γι’ αυτούς τους λίγους αξίζει κανείς να έχει πίστη για την “underground σκηνή της Ελλάδας”.
Βασικά προτεραιότητα έχει η ηχογράφηση και η κυκλοφορία του single από την Chicken Run Records. Το κομμάτι έχει γραφτεί και μένει μόνο η ηχογράφηση για να ολοκληρωθεί και αυτό. Από εκεί και πέρα, ιδέες πάντα υπάρχουν. Προσωπικά, έχω κάποια πράγματα στο μυαλό μου αλλά είναι σε προπαρασκευαστικό στάδιο ακόμα οπότε δεν είναι κάτι ανακοινώσιμο. Πάντως είμαστε δραστήριοι και όσο κι αν δεν φαινόμαστε ετοιμάζουμε πραγματάκια! Όπως καταλαβαίνεις, όμως, καθώς περνάνε τα χρόνια και οι υποχρεώσεις αυξάνονται, γίνεται ολοένα και δυσκολότερο να οργανωθούν 5 άνθρωποι. Όσοι έχουν βγάλει δίσκο ξέρουν πώς είναι!
Το βασικό είναι να μη λέει μαλακίες. Τόσο απλά και τόσο ξερά. Αν μπορεί να νιώσει τη μουσική και να «σκοτώσει» beat, τότε να ασχοληθεί. Αν το κάνει για να ρίξει γκόμενες, επειδή είναι εύκολο (δεν είναι καθόλου), επειδή είναι της μόδας, ή δεν ξέρω κι εγώ για ποιον άλλο άσχετο λόγο, να μην ασχοληθεί. Αν μπορεί να ζωγραφίσει μία πραγματικότητα όμορφα με λέξεις, ρυθμικά και να την παρουσιάσει τότε ναι να το κάνει. Αν μπορεί να εκφράσει τους μεγαλύτερους φόβους έστω και καμουφλαρισμένους τότε να το κάνει. Αν το μόνο που έχει να πει και να εξωτερικεύσει είναι κοινότυπες, χλιαρές και επιφανειακές θεματικές τότε να το δουλέψει λίγο παραπάνω προτού ασχοληθεί. Και όλα αυτά τα λέω χωρίς ίχνος υπεροψίας, αλλά συσχετίζοντάς τα με την ερώτηση 8.
Υπάρχουν και σελίδες στο facebook, τόσο προσωπικές όσο και «καλλιτεχνικές» ή στα τηλέφωνα 69… πλάκα κάνω! Αν θέλει κάποιος να έρθει σε επαφή μαζί μας μπορεί να αφήσει κάποιο μήνυμα στις εξής σελίδες: https://www.facebook.com/paranoia314 και https://www.facebook.com/DeadMic314/.
Να μη σταματήσετε να ακούτε μουσική. Ίσως τα τραγούδια να μην μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο αλλά αρκούν για να αλλάξουν εμάς…
