Μουσική Ανταρσία #34: Ύμνοι μιας χαμένης εφηβείας…

Ο θάνατος του Chester Bennington στις 20 Ιουλίου του 2017 μας σόκαρε όλους. Η διετία 2016-2017 σφραγίστηκε με έναν ακόμη τραγικό χαμό, ενός καλλιτέχνη που σημάδεψε την εφηβική μας ηλικία. Όλοι εμείς που γεννηθήκαμε στα 90s ταυτιστήκαμε με τη φωνή του και τη μουσική των Linkin Park.

Οι πρώτοι μέταλ δίσκοι που έπιασα στα χέρια μου ήταν το Meteora και το Hybrid Theory, δύο άλμπουμ που αγάπησα αμέσως και με μύησαν στο χώρο της μέταλ. Όσο κι αν μίσησα την αλλαγή του συγκροτήματος και τη σταδιακή προσαρμογή προς το ποπ ροκ, πάντοτε γυρνούσα στους δύο πρώτους μου δίσκους, πράγμα που θα συνεχίζω να κάνω.

Δεν ξέρω τι είναι αυτό που με γοήτευε τόσο πολύ στα δύο αυτά άλμπουμ, ωστόσο κάθε φόρα που πατούσα το play ο νους μου πλημμύριζε από νοσταλγικά συναισθήματα. Αν μετανιώνω για κάτι είναι που δεν κατάφερα να τους δω τις φορές που ήρθαν για συναυλία στα μέρη μας. Πλέον είναι αργά.

Ο Chester αυτοκτόνησε με τον ίδιο τρόπο που πήρε τη ζωή του και ο φίλος του και τραγουδιστής των Soundgarden, Chris Cornell, την μέρα μάλιστα των γενεθλίων του. Τελικά η κατάθλιψη, ο εθισμός, η απώλεια και τα δύσκολα παιδικά χρόνια «όπλισαν» το χέρι του Chester.

Θαρρείς λοιπόν πως καμιά φορά οι μουσικοί μιλούν για αυτά που τους βασανίζουν μέσα από τα τραγούδια τους. Απλά όλοι εμείς που αναζητούμε διέξοδο μέσα από τη μουσική τους αδυνατούμε να τους καταλάβουμε καμιά φορά. Το είχε πει κι ο ίδιος άλλωστε. Γιατί ο Chester μιλούσε για το «Τέρας» μέσα από κάθε τραγούδι του.

Αναπαύσου εν ειρήνη Chester, πίσω σου έχεις αφήσει τεράστια κληρονομιά για τις επόμενες γενιές. Απλά εύχομαι να μη θρηνήσουμε κι άλλα θύματα. Η μάχη είναι δύσκολη, αλλά πρέπει να θυμόμαστε όλοι πως κανείς δεν είναι μόνος.

(Tried to give you warning but everyone ignores me)
Told you everything loud and clear
(But nobody’s listening)
(Called to you so clearly but you don’t want to hear me)
Told you everything loud and clear
(But nobody’s listening)