Η περίοδος από τον Ιούνιο μέχρι και σήμερα ήταν αρκετά δύσκολη για το anthem.gr, αφού η αλήθεια είναι πως δε γράψαμε πολλά άρθρα και η στήλη Movie Corner ήταν ένα θύμα, αφού κανένας μας δεν πρόλαβε να δει τις παρακάτω ταινίες εγκαίρως και να βρει χρόνο για αναλυτικά reviews. Πάμε λοιπόν να κάνουμε ένα sum up των ταινιών που είδαμε τους τελευταίους μήνες, άλλες κακές, άλλες καλές και να κρίνουμε. Η σειρά είναι τυχαία και όχι κατά ημερομηνία κυκλοφορίας.
Pirates of the Carribean: Dead Men Tell No Tales
Ειλικρινά όσοι θάψανε αυτήν την ταινία, πρέπει να βγουν να πουν γιατί. Πειρατές της Καραϊβικής βλέπεις, όχι Spielberg και η αλήθεια είναι πως μετά τις απαράδεκτες δύο τελευταίες ταινίες, το franchise ξαναβρίσκει το δρόμο του. Οι επιρροές από τις πρώτες δύο ταινίες είναι ορατές, ο κακός του Javier Bardem είναι πολύ ωραίος, η ταινία εξερευνά νέους θαλάσσιους θρύλους και πρόσωπα και δεν το κάνει έχοντας τις αστοχίες του At World’s End και του On Stranger Tides, αλλά με τη φρεσκάδα Curse of the Black Pearl και του Dead Man’s Chest. Μακάρι να συνεχίσει έτσι.
Wonder Woman
Άργησαν οι κριτικοί να εκτιμήσουν το DC Extended Universe, αλλά εμάς που ήδη μας άρεσε και που ξέραμε ότι με τον Geoff Johns τα πράγματα θα πάνε καλύτερα, το Wonder Woman μας άνοιξε την όρεξη και για τις επόμενες ταινίες της DC! Είναι μακράν το καλύτερο superhero origin story (ακόμα και από το πρώτο Iron Man), γεμάτο φοβερούς χαρακτήρες, πολύ καλές ερμηνείες, απίστευτα action sequences (ειδικά αυτά που δεν είχαν slow motion συνέχεια) και συνεχείς ανατροπές. Η σκηνοθεσία και η προσέγγιση της Patty Jenkins στον χαρακτήρα είναι καταπληκτική. Ας σταματήσουμε επιτέλους να κρίνουμε κάθε ταινία με γυναίκα πρωταγωνίστρια από το αν είναι αρκετά φεμινιστική ή όχι και ας την κρίνουμε καθαρά γι’ αυτό που προσφέρει, το οποίο ήταν πάρα πολύ καλό.
Spider-Man: Homecoming
Hands down, η καλύτερη περιπέτεια του ανθρώπου-αράχνη μετά το Spider-Man 2 και φυσικά ο καλύτερος Spider-Man που έχουμε δει στη μεγάλη οθόνη (συγγνώμη Tobey Maguire). Η κλάψα των προηγούμενων ταινιών πάει περίπατο και επιτέλους βλέπουμε έναν Spider-Man να πηγαίνει σχολείο (με ηθοποιούς σε αυτήν την ηλικία, όχι 30άρηδες με ρούχα εφήβων), να έχει τους κλασικούς εφηβικούς προβληματισμούς και να χτίζει σχέσεις με τους συνομηλίκους του, αλλά και το μέντορα του, Tony Stark. Ο Vulture του Michael Keaton είναι επικός και εκτός της τελικής μάχης που ήταν κακοσκηνοθετημένη, όλες οι σκηνές δράσης ήταν πολύ ωραίες και έδειχναν ότι θα δούμε έναν παντελώς ανανεωμένο Spider-Man. Σταματήστε να παραπονιέστε που ο Spidey ήταν γιωτόμπαλο ώρες-ώρες, πιτσιρικά Spider-Man έχουμε και ευτυχώς υπάρχει η Marvel και ένα σύμπαν ταινιών που θα τον πλαισιώσει και θα τον δείξει να γίνεται όλο και δυνατότερος και από street level superhero να καταλήξει Avenger.
Dunkirk
Κυρίες και κύριοι, Christopher Nolan. Ο μεγαλύτερος σκηνοθέτης των τελευταίων χρόνων αφήνει πίσω τις ταινίες με πολύπλοκο σενάριο και για πρώτη φορά θα μιλήσει στην ψυχή σου σχεδόν μόνο με ήχο και εικόνα. Τι να πει κανείς για το έπος που λέγεται Dunkirk, ο Nolan δε δίνει σημασία στις αντιμαχόμενες πλευρές, αλλά αφηγείται ένα ιστορικό γεγονός με τη μέγιστη δυνατή ακρίβεια. Σημασία δεν έχουν οι χαρακτήρες, σημασία έχουν τα γεγονότα σε αέρα, θάλασσα και μόλο. Το πως συνέβαλλαν τα αεροπλάνα, πως κινήθηκαν οι βάρκες και πως αντιδρούσαν οι στρατιώτες στους βομβαρδισμούς. Ο ήχος και η εικόνα σε βάζουν στο κλίμα, σε σημείο να βυθίζεσαι στην καρέκλα σου και να νομίζεις κι εσύ πως πρέπει να φύγεις από τη Δουνκέρκη, τα practical effects είναι απίστευτα και το sound editing και design είναι πολύ υψηλού επιπέδου. Το ίδιο ισχύει και για τα καταπληκτικά πλάνα του Nolan, ο οποίος φτιάχνει ένα πολεμικό φιλμ συγκινητικό, ιστορικά ακριβές και πανέμορφο από κάθε άποψη. Καθόλου έκπληξη που κάθε νέα του ταινία λαμβάνει εξαιρετικές κριτικές και ας ελπίσουμε πως αυτή τη φορά θα προταθεί επιτέλους για Όσκαρ Σκηνοθεσίας.
Cars 3
Οι μόνες παιδικές ταινίες που βλέπω στον κινηματογράφο είναι sequels ταινιών που με μεγαλώσανε και το πρώτο Cars μου άρεσε τόσο πολύ που θυμάμαι μέχρι σήμερα πότε το είδα, με ποιον φίλο, οπότε λογικό να πήγαινα να δω κι αυτό. Η επιστροφή με μία νέα ταινία που θα είχε ως κεντρικό πρωταγωνιστή τον Μακουήν στέφεται με απόλυτη επιτυχία, αφού το Cars 3 χρησιμοποίησε τη δομή του πρώτου σε μεγάλο βαθμό, αλλά η ιστορία αφορούσε θέματα για τα οποία θέλαμε να μάθουμε τι έχει συμβεί, είχε την πλάκα της, αλλά ήξερε και να σε συγκινεί στο σωστό σημείο. Η ελληνική μεταγλώττιση επίσης ήταν πολύ καλή. Πιστεύω ότι ήταν ένα πολύ σωστό κλείσιμο γι’ αυτή τη σειρά ταινιών και δε χρειαζόμαστε τέταρτο Cars, γιατί δεν υπάρχει κάποια άλλη ιστορία να πουν.
War for the Planet of the Apes
Είναι πολύ δύσκολο στη σύγχρονη εποχή του κινηματογράφου να βγει μία τριλογία που διαθέτει μόνο ποιοτικές ταινίες, αλλά με κάποιον τρόπο το franchise του Planet of the Apes τα κατάφερε. Ο Matt Reeves, ο οποίος σκηνοθέτησε και το Dawn of the Planet of the Apes, κάνει κι εδώ εκπληκτική δουλειά και μας αφήνει διψασμένους για το The Batman, ενώ οι μάχες είναι υπέροχες. Ο Andy Serkis για ακόμα μία φορά μαγεύει στο ρόλο του Caesar, όπως και ο Woody Harrelson ως ο κακός της ταινίας που κλείνει επικά την τριλογία. Μακάρι όλες οι τριλογίες να είχαν τη σταθερότητα και τη φρεσκάδα του Planet of the Apes.
Baby Driver
Edgar Wright σημαίνει ποιότητα και για ακόμα μία ταινία μας απέδειξε το γιατί. Το Baby Driver έσκασε με ένα soundtrack γεμάτο μουσικάρες, φοβερούς χαρακτήρες, πολύ καλό σενάριο και 100 κιλά πώρωση. Τόσο οι σκηνές με τα αυτοκίνητα όσο και οι σκηνές δράσης ήταν καλογυρισμένες και η σκηνοθεσία του Wright με τη χρήση μουσικής και τα καταπληκτικά πλάνα σε κράταγε σε αγωνία, και ταυτόχρονα σε έκαναν να κουνάς το κεφάλι ρυθμικά και να πανηγυρίζεις με κάθε κουλ στιγμιότυπο. Με καταπληκτικές ερμηνείες από τους Ansel Elgort, Jon Hamm, Jamie Foxx και Kevin Spacey και πάνω απ’ όλα στυλ, το Baby Driver ήταν ένα έργο διασκεδαστικότατο από τη αρχή μέχρι το τέλος.
Death Note
Μιλάμε για τη μεγαλύτερη προσβολή των Αμερικάνων προς τους Ιάπωνες μετά το Dragonball: Evolution και τη Hiroshima. Ο μόνος λόγος που αξίζει να δεις αυτήν την απαράδεκτη ταινία είναι ο Ryuk του Willem Dafoe που είναι και ο μοναδικός χαρακτήρας που μοιάζει κάπως στο αυθεντικό Death Note. Με τον Kira να μετατρέπεται από πανέξυπνο δολοφόνο σε κλαψιάρη που δεν έχει αίσθηση των δυνάμεων του, τη Mia από νούμερο ένα φαν του σε φλερτάκι και τον L από χλωμό πανέξυπνο μεθοδικό detective σε μαύρο action hero, δεν είναι να απορείς πως αυτή η ταινία αποδείχθηκε τόσο φόλα. Πήρανε μία σειρά που αγαπούσαμε για τα mind games και την έκαναν μία κλασική ταινιούλα δράσης με πολλή βία.
Kingsman: The Golden Circle
Το πρώτο Kingsman ήρθε από το πουθενά και πλέον με αυτό το πολύ καλό sequel ξεφεύγει από μία ταινία-παρωδία του James Bond και χτίζει το δικό του σύμπαν. Μου άρεσε πολύ η Julianne Moore ως κακός, καθώς και το σχέδιο της, η συγκίνηση που σε έκανε να νιώθεις και η πολύ καλή χρήση φλεγματικού και κάφρικου χιούμορ. Το δυνατότερο σημείο της ταινίας είναι μακράν τα απίστευτα action sequences του Matthew Vaughn (ο τρόπος που φιλμάρει σκηνές δράσης πάει τον κινηματογράφο δύο βήματα μπροστά) και η εξαιρετική σκηνοθεσία του γενικότερα.
It
Το It αποτέλεσε παγκόσμιο φαινόμενο και έσπασε πολλά ρεκόρ στο box office, ωστόσο για κάποιο λόγο στην Ελλάδα το μόνο που ακούω ήταν ότι δεν ήταν αρκετά τρομακτικό. Αυτά παθαίνεις φίλε, όταν ζεις σε μία χώρα που ο κόσμος δεν ξέρει από ταινίες και νομίζει ότι μία ταινία τρόμου πρέπει να είναι 0% υπόθεση και 100% jump scares και αίμα. To It είναι μία καταπληκτική ταινία με φοβερή ατμόσφαιρα, σωστές δόσεις χιούμορ και κυρίως καλογραμμένη υπόθεση και στρατηγικά τοποθετημένα jump scares, κάτι που το διαχωρίζει από το μέσο horror movie της πλάκας και το κάνει ξεχωριστό. Ανυπομονώ τόσο για τη συνέχεια, όσο και για να διαβάσω το βιβλίο.
Blade Runner 2049
To Blade Runner ποτέ δεν ήταν “ένα ακόμα sci-fi”, γι’ αυτό και το sequel του δεν εντάσσεται σε αυτήν την κατηγορία. Το Blade Runner 2049 είναι ένα σύγχρονο κομψοτέχνημα που συνεχίζει τη μυθολογία του κόσμου της αγαπημένης original ταινίας με μία καταπληκτική ιστορία, με σκηνοθεσία υψηλού επιπέδου από τον Denis Villeneuve, sound design-editing και κινηματογραφία που θα είναι σκάνδαλο αν δεν προταθούν για Όσκαρ, ερμηνείες περίεργες, αλλά μαεστρικά καθοδηγημένες και όλα αυτά ντύνονται υπό τους ήχους ενός soundtrack τόσο απόμακρου, αλλά και τόσο ταιριαστού ταυτόχρονα. Είναι η ταινία που θα ενώσει τους ταινιοsnobs και τους νέρντουλες και θα σε διδάξει πολλές αλήθειες μέσα από τις αλληγορίες της για το σύγχρονο κόσμο.
Thor: Ragnarok
Το τρίτο Thor είναι μακράν η καλύτερη ταινία της τριλογίας και μία από τις καλύτερες ταινίες όλου του MCU. Με τον Taika Waititi να σκηνοθετεί καταπληκτικά, το Ragnarok διαθέτει μία πλούσια παλέτα χρωμάτων και μας δείχνει διαφορετικούς κόσμους και πλανήτες, κάνοντας την ταινία την πιο όμορφη οπτικά ταινία της Marvel μαζί με τον Doctor Strange. Όλοι οι χαρακτήρες που σύστησε όπως η Valkyrie και ο Korg κατάφεραν να κλέψουν την παράσταση, ο Thor, o Loki και ο Hulk γίνονται ακόμα πιο ενδιαφέροντες για το κοινό, ενώ η Hela ως κακός είναι μία από τις καλύτερες σε όλο το σύμπαν. Τέλος για ακόμα μία φορά, η δράση και τα εφέ παραμένουν στο εξαιρετικό επίπεδο που μας έχει συνηθίσει η Marvel με όλες τις μάχες να αποδίδονται εξαιρετικά.
Justice League
Γιατί τόση γκρίνια γι’ αυτήν την ταινία δεν έχω καταλάβει ακόμα. Σίγουρα δεν ήταν τόσο επική όσο θα θέλαμε, αλλά καλώς ή κακώς δεν ήταν η ένωση μίας ομάδας χαρακτήρων που γνωρίζαμε από προηγούμενες ταινίες, αλλά ένα πρώτο εισαγωγικό team-up και γνωριμία των χαρακτήρων μεταξύ τους όπως στο Justice League: Origin. Είχε κάποια προβλήματα με το CGI, το μοντάζ και με το πόσο μέτριος ήταν ο κακός, αλλά κατά τ’ άλλα είχε πιο καλή σκηνοθεσία χωρίς τις συνήθεις υπερβολές του Zack Snyder, όλοι οι χαρακτήρες που είδαμε ήταν πάρα πολύ καλοί και ανυπομονείς να τους δεις σε νέες ταινίες (ειδικά Aquaman-Flash) και η χημεία της ομάδας φαίνεται εξαιρετική. Ας μην προδικάζουμε ότι η DC έχει τελειώσει, το DCEU έχει πολλά ακόμα να δώσει και με τις φετινές ταινίες του, το απέδειξε περίτρανα.
Αυτές λοιπόν ήταν κάποιες από τις φετινές ταινίες που είδαμε και παρ’ ότι δεν προλάβαμε να τους αφιερώσουμε δικό τους άρθρο, θέλαμε να τις σχολιάσουμε και ελπίζουμε σε συχνότερα Movie Corner από την επόμενη χρονιά!
