Πόσο μου έλειψες Movie Corner, πόσο μου έλειψες δεν ξέρεις. Καιρό είχαμε να κάνουμε μία καλή ανάλυση ταινίας και πολύ σύντομα θα έρθει ένα Movie Corner με κριτικές για πολλές ταινίες του 2017 που δεν καταφέραμε να αναλύσουμε, ωστόσο σήμερα θα επικεντρωθούμε στο όγδοο επεισόδιο του Star Wars.
Είναι γνωστή η αγάπη μου για το franchise και περίμενα εναγωνίως το The Last Jedi όπως ένα παιδί περιμένει τα δώρα του από τον Άι Βασίλη. Στη νέα ταινία λοιπόν η επιρροή και η δύναμη του Πρώτου Τάγματος έχουν αυξηθεί επικίνδυνα, ενώ η Αντίσταση με αρχηγό την Πριγκίπισσα Leia, περιορισμένους πόρους και δυναμικό ανθρώπων μάχονται εναντίον του. Παράλληλα η Rey προσπαθεί να τιθασεύσει τις δυνάμεις της και να εκπαιδευτεί ως Jedi υπό τις οδηγίες ενός απαισιόδοξου και πιο σκοτεινού Luke και ανακαλύπτει άγνωστες πτυχές της ζωής του Kylo Ren.
Χωρίς υπερβολή, το The Last Jedi κατατάσσεται μεταξύ των τριών καλύτερων ταινιών Star Wars. Δεν υπήρξε δευτερόλεπτο που να βαρέθηκα ή που δεν είχε λόγο ύπαρξης μέσα στην ταινία. Ήταν ένα διασκεδαστικό από όλες τις απόψεις έργο, το οποίο κάθε φαν τόσο του franchise όσο και τους είδους πρέπει να δει.
Η σκηνοθεσία του Rian Johnson είναι μαεστρική. Ο Johnson μεθοδικά εξελίσσει όλους τους χαρακτήρες σε αυτό το μεσαίο επεισόδιο της τριλογίας, προκειμένου να είναι κατάλληλα προετοιμασμένοι για την τρίτη και τελευταία ταινία, όπου θα έρθει και η τελική σύγκρουση τους. Επιπλέον υπάρχουν πάρα πολλές ανατροπές, οι οποίες δε μπερδεύουν το θεατή, αλλά τον εξιτάρουν και ταυτόχρονα ενισχύουν την εικόνα των χαρακτήρων της σειράς στην υπόληψη του. Ο χαρισματικός σκηνοθέτης επέλεξε να ρισκάρει με τις επιλογές του στην πλοκή και την εξέλιξη της και να μην οδηγηθεί σε safe μονοπάτια όπως έκανε (πολύ φυσιολογικά) ο J.J Abrams στο Force Awakens. Ο τόνος είναι σκοτεινός στα πρότυπα του Empire και ο ρυθμός της ταινίας είναι ιδανικός σε σημείο να μην κάνει ποτέ κοιλιά.
Όπως είναι απόλυτα φυσιολογικό, η δράση και τα εφέ είναι εξαιρετικά υψηλού επιπέδου σε όλη την ταινία, τα κάδρα είναι μαγικά και η μυθολογία του Star Wars εμπλουτίζεται με νέους πλανήτες, πλάσματα και χαρακτήρες χωρίς να υστερούν σε ποιότητα σε σχέση με προηγούμενες ταινίες.
Ο Rian Johnson εκτός της σκηνοθεσίας, υπογράφει και το σενάριο, το οποίο εμπεριέχει αξιομνημόνευτα one-liners, χιούμορ στις κατάλληλες δόσεις και σε σημεία που χρειαζόταν, ώστε να φαίνεται ότι βγαίνει αβίαστα από τους χαρακτήρες και αναδεικνύει μοναδικά όλους τους ήρωες της σειράς είτε είναι καλοί όπως η Rey, o Poe και ο Finn είτε είναι κακοί όπως ο Snoke και ο Kylo Ren.
Για άλλη μία φορά, η ταινία στόχευσε στην ανάπτυξη των χαρακτήρων της που αποτέλεσαν το δυνατό της σημείο. Η ιστορία της Rey και του Kylo Ren εμπλουτίζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό, όπως και οι ηθικές, πνευματικές και φιλοσοφικές συγκρούσεις τους σχετικά με τη Δύναμη και το πως επιλέγει ο καθένας να τη χειριστεί. Η Daisy Ridley και ο Adam Driver αποδεικνύονται για ακόμα μία φορά εξαιρετικοί στους ρόλους τους και φαίνεται πόσο έχουν επενδύσει στους χαρακτήρες, προκειμένου να βγει αυτό το αποτέλεσμα στην οθόνη.
Επίσης κλείνει ένα σημαντικό κεφάλαιο για την ιστορία του Finn και είδαμε για περισσότερη ώρα τον διασκεδαστικότατο Poe Dameron στο ρόλο του αντιδραστικού επαναστάτη με τον οποίο μπορεί να ταυτιστεί ο θεατής, καθώς και τον BB-8 που είναι το δεύτερο αγαπημένο μου ρομπότ στο franchise πίσω από τον K-2SO του Rogue One. Από νέους χαρακτήρες μου άρεσε πολύ το πως έχτισαν τη Rose και ο εκτεταμένος ρόλος της στην ταινία, καθώς και ο χαρακτήρας του Benicio Del Toro.
Οι βετεράνοι ηθοποιοί πρόσθεσαν και αυτοί την πινελιά τους. Ο Mark Hamill δίνει την καλύτερη του ερμηνεία ως Luke Skywalker που παρουσιάζεται εντελώς διαφορετικός σε σχέση με την πρώτη τριλογία, πιο προβληματισμένος και πολύ πιο δυνατός με πλήρη συναίσθηση των λόγων και των πράξεων του. Την καλύτερη της ερμηνεία δίνει και η εκλιπούσα πια Carrie Fisher στο ρόλο της Princess Leia με τη σχέση των δύο αδερφών να αναδεικνύεται και τον καθένα να αποτελεί ουσιαστική επίδραση για τους νεότερους σε ηλικία χαρακτήρες της ταινίας. Τέλος, ο John Williams για μία ακόμη φορά συνθέτει ένα εκπληκτικό score που ντύνει κατάλληλα όλες τις σκηνές δράσης και τους διαλόγους του έργου.
Η ταινία επενδύει και στις αλληγορίες και τις φιλοσοφικές αναζητήσεις του franchise με σταθερό ηθικό πυλώνα τη Δύναμη, τη σκοτεινή και τη φωτεινή πλευρά της. Το δίπολο του Kylo Ren και της Rey, το πως αντιλαμβάνονται τη χρήση της Δύναμης με βάση τις φιλοδοξίες τους, τον προσωπικό κώδικα αξιών τους, το χαρακτήρα τους και το πόσο ασταθείς και ευμετάβλητοι είναι, αντικατοπτρίζει για πρώτη φορά στο Star Wars το πόσο κοινές είναι οι δύο πλευρές της Δύναμης και το πόσο εύκολο είναι να μεταπηδήσεις από τη μία στην άλλη. Το ίδιο ισχύει και στην ιστορία ανέλιξης του Poe Dameron στην Αντίσταση, της λύτρωσης του πρώην Stormtrooper Finn και του Luke σχετικά με το πως βλέπει την κληρονομιά των Jedi μετά την αποτυχία του να τιθασεύσει τις δυνάμεις του Ben Solo.
Ειλικρινά νιώθω πως το Star Wars: The Last Jedi είναι ένα τεράστιο δώρο από ανθρώπους που αγαπούν πολύ το Star Wars σε ανθρώπους που αγαπούν πολύ το Star Wars. Χωρίς να επηρεάζονται από τα fan theories και τις απόψεις των φαν, οι παράγοντες της ταινίας δε μετατρέπουν το franchise σε έρμαιο των οπαδών του, αλλά γράφουν μία ιστορία που θα αρέσει τόσο σε σκληροπυρηνικούς φαν όσο και σε απλούς σινεφίλ παραμένοντας πιστή στις “αξίες” του franchise.
Γι’ αυτό και το The Last Jedi δεν προσφέρεται για fan service (και πάρα πολύ καλά κάνει), αλλά αποτελεί μία αντικειμενικά εξαιρετική ταινία και πιστεύω πως αυτό το δρόμο θα ακολουθήσουν και στη συνέχεια. Μπορεί να διχάσει με τις επιλογές που πήρε και τα μονοπάτια που επέλεξε να ακολουθήσει, αλλά αυτά τα ρίσκα είναι αυτά που την κάνουν ίσως την καλύτερη ταινία του Star Wars μετά το The Empire Strikes Back. Το The Last Jedi έχει τη δύναμη κάποιους να τους ενθουσιάσει και κάποιους να τους ξενίσει. Δεν παύει να είναι μία καταπληκτική ταινία όμως.
Αυτά λοιπόν και αναμένεται σύντομα νέο άρθρο για όλες τις ταινίες του 2017 χωρίς Movie Corner!
