Μετά το All I Was έψαχνα έντονα για ποιο δίσκο θα είναι το επόμενο μου review. Σίγουρα ήθελα να ασχοληθώ με δίσκο που θα βαθμολογήσω καλά και ταυτόχρονα να αφορά διαφορετικό είδος από το metal του Mark Tremonti. Τι καλύτερο λοιπόν από ένα indie διαμαντάκι όπως το ντεμπούτο των Fratellis;
Οι περισσότεροι μπορεί να ξέρετε τους Fratellis από το Chelsea Dagger (που περιέχεται στο δίσκο), το οποίο έπαιζε για χρόνια σε κάποια διαφήμιση εταιρίας κινητής τηλεφωνίας. Όσοι παίζετε FIFA, ίσως τους ξέρετε από το καταπληκτικό Tell Me A Lie, που περιέχεται στο δεύτερο δίσκο τους “Here We Stand” και στην έκδοση του FIFA 09. Προσωπικά τους ήξερα από τα 2 αυτά τραγούδια και τους γνώρισα καλύτερα μέσω του Spotify που μου πρότεινε να ακούσω το Henrietta.
Από εκεί και πέρα άκουσα τον υπόλοιπο δίσκο και έχω να πω πως μιλάμε για έναν indie παράδεισο. Αν γουστάρεις γρήγορες κιθάρες, μπασοξεσπάσματα, ακουστικές εισαγωγές και γενικά οποιοδήποτε στοιχείο του indie, το Costello Music τα περιέχει όλα σε μεγάλο βαθμό. Είναι ένας δίσκος που θα σε κρατήσει από την αρχή μέχρι το τέλος ικανοποιημένο, ακριβώς γιατί η ραχοκοκαλιά του αποτελείται από τραγούδια προορισμένα να γίνουν χιτάκια. Δεν είναι τυχαίο που έβγαλε 6 ολόκληρα singles.
Ας δούμε τι έχουμε όμως από τραγούδια. Το άλμπουμ ξεκινάει με το πρώτο single, το Henrietta, το οποίο και πρέπει να δηλώσω ότι είναι το αγαπημένο μου κομμάτι σε όλο το δίσκο. Γρήγορο, με απίστευτα κολλητικό ρεφρέν, δε θες και πολύ μέχρι να το τραγουδάς όποτε το ακούς. Δεν μας αφήνουν όμως εκεί, καθώς το Henrietta διαδέχεται το Flathead, το οποίο ακολουθεί την ίδια συνταγή της επιτυχίας και μπορεί να ακουστεί ενιαία με το Henrietta σαν ένα μεγάλο 6λεπτο κομμάτι. Στη συνέχεια, οι Fratellis κατεβάζουν πολύ τους τόνους με το ακουστικό Whistle for the Choir που είναι το πρώτο ήρεμο κομμάτι του δίσκου και σε βάζει σε μία υπέροχη ατμόσφαιρα παρά τους στίχους που δείχνουν τον πόνο του τραγουδιστή για την κοπέλα με την οποία είναι ερωτευμένος. Παρ’ ότι εκεί ο δίσκος πήρε μία πιο μελαγχολική τροπή, οι Fratellis μας ηλεκτρίζουν ξανά με τα εξαιρετικά Cuntry Boys & City Girls και Chelsea Dagger, τα οποία είναι ξεσηκωτικά και επαναφέρουν το δίσκο στα “τρελά” μονοπάτια.
Από εκεί και πέρα το άλμπουμ συνεχίζει με τραγούδια που ξεκινούν ήσυχα και γίνονται πιο έντονα στην πορεία όπως το Doginabag, γρήγορα και τραγούδια που κάνουν χαμό και είναι το σήμα κατατεθέν του δίσκου όπως το For the Girl, ενώ υπάρχουν τραγούδια που ρίχνουν το ρυθμό ελάχιστα και έχουν τη δική τους ομορφιά όπως το Everybody Knows You Cried Last Night χωρίς ωστόσο να πλησιάζουν τη μελαγχολία του Whistle for the Choir. Ανάμεσα σε αυτά έρχεται η υπερhitάρα που ακούει στο όνομα Baby Fratelli και κατά τη γνώμη μου κόντραρε πολύ το Henrietta για καλύτερο τραγούδι του δίσκου. Από το πρώτο riff καταλαβαίνεις πως αυτό θα είναι από τα πιο ωραία τραγούδια του άλμπουμ. Ξεκινάει γρήγορα, έντονα, σε παθιάζει, προς το τέλος κατεβάζει στροφές και λίγο πριν τελειώσει πάει ξανά σε ξεσηκωτικό ρυθμό. Ο ορισμός ενός τέλειου alternative κομματιού, από άποψη δομής και από την άποψη ότι πετυχαίνει τέλεια το στόχο του. Το Costello Music κλείνει με το τελευταίο single του, το Ole Black ‘n’ Blue Eyes, το οποίο αποτελεί ένα όμορφο τελείωμα.
Πόσο πιο φαν να δηλώσω; Οι Fratellis πήρανε στοιχεία από το indie, το alternative και το garage rock και μας έδωσαν ένα πάρα πολύ όμορφο αποτέλεσμα. Μπορεί οι 2 επόμενες κυκλοφορίες τους να μην ήταν εξίσου καλές, όμως στη συνείδηση μου το Costello Music παραμένει ως ένας από τους πολύ αγαπημένους μου indie δίσκους.
