Δίχως καμία αμφιβολία, το post rock είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα αλλά και δύσκολα μουσικά ιδιώματα που μπορεί να καταπιαστεί ένας μουσικός ή ένα σχήμα. Είναι ένα είδος που απαιτεί άριστη τεχνική κατάρτιση, ευρηματικότητα και φαντασία. Ακούγοντας το πρωτόλειο των Message In A Cloud, κατέληξα στο συμπέρασμα πως το συγκρότημα κατόρθωσε να συνδυάσει τις παραπάνω αρετές, δημιουργώντας ένα πολύ καλό άλμπουμ για το οποίο έχουμε να πούμε πολλά!
Κοιτώντας και μόνο τη λίστα με τα κομμάτια διακρίνουμε την ποιοτική ομορφιά του δίσκου, ενώ και το εξώφυλλο μαγνητίζει τα βλέμματα. Ο δίσκος είναι intsrumetal και κάθε τραγούδι έχει ξεχωριστή θεματική, και πραγματικά κατά τη διάρκεια της ακρόασης νιώθεις πως η μουσική πραγματικά σου μιλά.
Ο δίσκος ξεκινάει με το “Hellena”, ένα κομμάτι που συνδυάζει άρτια τα χαρακτηριστικά τις post rock, ενώ παράλληλα ξεχωρίζει για την απίστευτη κιθάρα που ξεκινάει από το 1:18. Μελαγχολικό, ατμοσφαιρικό, μελωδικό. Η καλύτερη επιλογή για να “ανοίξει” ο δίσκος.
Το δεύτερο τραγούδι “Apophenia” θα μπορούσαμε να πούμε πως “παίζει” με τα συναισθήματα μας: ξεκινάει με ένταση και ελαφρά ραθυμία, εν συνεχεία γίνεται πιο αργό και με την πρόζα μετατρέπεται σε πιο ατμοσφαιρικό ώστε στο τέλος να μας “τσακίσει” με μία πιο γρήγορη μα μελαγχολική μελωδία. Εξαιρετικό δείγμα γραφής από τους “Message…”.
Το “The Need And The Needle” στην αρχή είναι πιο γρήγορο και βίαιο, όπως μπορεί κανείς να φανταστεί από τον τίτλο, δίχως όμως χάνει τη μελωδικότητα του. Ορισμένα “μουσικά ξεσπάσματα” του προσδίδουν και ένταση η οποία λίγο πριν αγγίξει το peak της, “κάνει στην άκρη” για να απολαύσουμε το εθιστικό πιάνο πριν από το ήρεμο και σταθερό build up με τα drums.
Σειρά έχει το “You Used To Die In My Hands”, τίτλος που μου θύμισε αγαπημένα τραγούδια της post black σκηνής, ωστόσο το συγκρότημα παραμένει πιστό στο μουσικό ιδίωμα του, γεγονός που με χαροποιεί ιδιαίτερα (όσο κι αν θα ήθελα σε κάποια φάση να ακούσω κάποια ουρλιαχτά να σβήνουν στο βάθος). Αν μπορούσα να αποδώσω όλο το νόημα του κομματιού σε μία φράση θα ήταν η εξής: “Sad music makes us happy”.
Κι αν νιώσαμε ως τώρα πως τα τραγούδια με τις μελαγχολικές καταβολές τους μας επηρέασαν ψυχολογικά, αν πούμε πχ πως μας “πάγωσαν”, το “Under The Blanket” έρχεται κυριολεκτικά να μας σκεπάσει, να μας πει πως δεν είναι όλα σκοτάδι. Το κομμάτι είναι πιο chill από τα υπόλοιπα, μία απαραίτητη παύση πριν το κύκνειο άσμα του δίσκου, πριν το ύστατο ψυχολογικό ξέσπασμα.
Φθάνουμε λοιπόν στον επίλογο και συγκεκριμένα στο “I Decomposed A Song Today”. Λοιπόν, πιστεύω πραγματικά πως η θέση του τραγουδιού ανήκει όντως στο τέλος. Για να κατανοήσει κάποιος το ρόλο του κομματιού θα πρέπει να ακούσει όλο το δίσκο με τη σειρά. Κάθε τραγούδι αποτελεί ένα κομμάτι μιας μεγάλης ιστορίας, μίας κλιμάκωση που κορυφώνεται με την “Αποσύνθεση…”. Το συγκρότημα αποσύνδεσε πράγματι τις αρετές όλου του δίσκου και συνδέοντας τις δημιούργησε τον επίλογο, το καλύτερο τους τραγούδι.
Ένταση, μελαγχολία, συνεχείς εναλλαγές, κυνισμός (με την καλή έννοια, αυτό μου έβγαλε η χροιά του μπάσου μετά την παύση), ελαφρύ ambience, εσωτερισμός, αργόσυρτες κιθάρες, ιδιαιτερότητα. To “I Decomposed…” είναι πράγματι το τελευταίο κομμάτι που συμπληρώνει το παζλ. Η κορύφωση της καταιγίδας που ήρθε μετά το αργό πέρασμα και την απόλυτη ηρεμία.
Τελικό σχόλιο: Το “Anassa” αποτελεί εξαιρετικό δείγμα γραφής από ένα σχήμα που ξεκίνησε ως solo project και όπως φαίνεται έχει να προσφέρει πολλά. Το post rock στη χώρα μας έχει ανάγκη από μουσικούς που δε θα το βαφτίσουν post rock, απλά και μόνο για να το γεμίσουν με εκατό χιλιάδες άσχετες επιρροές. Εν τέλει, είναι ένας δίσκος 40 λεπτών, που στο νου μου φαντάζει πολύ μικρότερος, αφού δεν κατάλαβα πόσο γρήγορα πέρασε η ώρα ακούγοντας τον. Εύχομαι να συνεχίσουν έτσι και πιστεύω πως ήδη βρίσκονται σε πολύ καλό δρόμο! Keep it up!
