Τρίτο μέρος του αφιερώματος μας για τις ταινίες που είδαμε φέτος και τελευταίο για το 2018. Το τέταρτο μέρος θα βγει τις πρώτες ημέρες του 2019. Σήμερα θα δούμε διαφόρων ειδών ταινίες, μία πολιτική, μία κωμωδία, ένα θρίλερ, μία ταινία δράσης και μία βιογραφία. Απ’ όλα θα έχουμε λέμε!
Ένας από τους καλύτερους εκφραστές της σύγχρονης πολιτικής σάτιρας, ο Armando Iannuci επανέρχεται στο προσκήνιο με τη μεταφορά του ομώνυμου graphic novel σε ταινία μεγάλου μήκους. Το graphic novel το συστήνω ανεπιφύλακτα, καθώς είναι από τα πολύ αγαπημένα μου, ωστόσο η ταινία δεν το μεταφέρει τόσο πιστά και ακολουθεί διαφορετική προσέγγιση. Έχει αρκετά καλό καστ και ωραίες ερμηνείες, ενώ το καυστικό χιούμορ στο οποίο μας έχει συνηθίσει ο Iannuci, ο οποίος επίσης σκηνοθετεί, είναι παρόν όπως πάντα. Ειδική μνεία στην εντυπωσιακή σκηνογραφία και ενδυματολογία. Σίγουρα θα μπορούσε να είναι καλύτερη, υιοθετώντας περισσότερα στοιχεία του πρωτότυπου, προκειμένου να συγκαταλέγεται στις κορυφαίες ταινίες του γνωστού σεναριογράφου.
Είχα αρκετό καιρό να δω μία ευρηματική κωμωδία όπως το Game Night. Η αλήθεια είναι ότι όσο πήγαινε προς το τέλος, ένιωθα πως η ιστορία τραβούσε και άρχιζα να κουράζομαι, παρ’ όλα αυτά δε μπορώ να μην αναγνωρίσω το πως έπλεξε τα αστεία με την περίπλοκη σχέση δύο αδελφών και τα προβλήματα ενός ζευγαριού με τα επιτραπέζια. Είχε συνεχόμενες ανατροπές, κάποιες με πάρα πολύ ωραία κωμικά στοιχεία, τα αστεία ήταν πρωτότυπα και έξυπνα, είχε ένα πάρα πολύ ωραίο running joke που ολοκληρώθηκε επικά σε post-credit scene, ενώ το γέλιο πήγαζε από την αυτοαναφορικότητα της και τις ερμηνείες των ηθοποιών με τον Jason Bateman να είναι κορυφαίος. Αξίζει για ένα πολύ ευχάριστο ψυχαγωγικό δίωρο.
Επιτέλους στην εποχή των sequels, των reboots και των remakes και των χαζών θρίλερ γεμάτα jump scares, μία horror ταινία με πρωτότυπο περιεχόμενο, γεμάτη πειραματισμούς και ξεχωριστό concept. Ο πολυτάλαντος John Krasinski εκτός από πρωταγωνιστής, είναι και ο σκηνοθέτης και παρά το ότι υπάρχουν sci-fi στοιχεία, το A Quiet Place διέπεται από συναίσθημα, σε συγκινεί, σε εκπλήσσει, σε κρατάει σε συνεχή αγωνία και όλα αυτά τη στιγμή που το σενάριο δεν περιέχει παρά ελάχιστες λέξεις και φράσεις. Οι πρωταγωνιστές μόνο με τις εκφράσεις του προσώπου, την κινησιολογία και τα νοήματα καλούνται να επιβιώσουν σε ένα post-apocalyptic κόσμο που ο οποιοσδήποτε ήχος τους οδηγεί στο θάνατο. Συγκλονιστική ταινία που ήρθε από το πουθενά.
Είναι μακράν το αγαπημένο μου franchise δράσης λόγω του διαφορετικού ύφους κάθε ταινίας, των πρωτότυπων σεναρίων, των εκπληκτικών stunts και των φοβερών χαρακτήρων. Στο Fallout το franchise φτάνει στο peak του με τη μακράν καλύτερη ταινία του μέχρι σήμερα, καταφέρνοντας να πάει τον Ethan και την ομάδα του ένα βήμα πιο κάτω και να μας κάνει φυσικά να ανυπομονούμε για την επόμενη. Όλες οι σκηνές δράσης είναι πάρα πολλές και όλες είναι απίστευτα πρωτότυπες, με την τελική μάχη να κλέβει τις εντυπώσεις, ενώ το σενάριο βρίθει από χιούμορ και έξυπνες ατάκες. Για τους hardcore φαν επιφυλάσσει επιστροφές χαρακτήρων και αναφορές στις προηγούμενες ταινίες της σειράς, ενώ για πρώτη φορά σε πείθει ότι ίσως ο Ethan να μην καταφέρει να σώσει τον κόσμο από την καταστροφή με την ερμηνεία του Tom Cruise να είναι απολαυστική και πολύπλοκη.
Είμαι τεράστιος οπαδός των Queen από μικρή ηλικία και όπως είναι λογικό ανυπομονούσα για το Bohemian Rhapsody. Αν και κάποια στοιχεία από την πραγματική ιστορία του συγκροτήματος έχουν αλλάξει με σκοπό να εξυπηρετηθεί η δραματουργία και οι κορυφώσεις της, πραγματικά απόλαυσα κάθε λεπτό της. Δεν επικεντρώθηκε πολύ σε καμία εποχή του συγκροτήματος, παρουσιάζοντάς μας όλες τις φάσεις του ως εξίσου σημαντικές, μας παρουσίασε άψογα το πως γράφτηκαν μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους και απέδωσε υπέροχα το τρομερό Live Aid. Ο Rami Malek ήταν συγκλονιστικός ως Freddie Mercury, είχε μελετήσει άψογα το ρόλο και η ερμηνεία του ήταν πολυεπίπεδη. Επίσης ο Gwilym Lee και ο Ben Hardy ήταν ολόιδιοι με τον May και τον Taylor αντίστοιχα και ερμηνευτικά (όπως και o Joseph Mazzelo που υποδυόταν τον Deacon) ήταν καταπληκτικοί. Από τις πιο ωραίες και πλούσιες βιογραφίες που έχουμε δει.
Αυτά λοιπόν από εμένα για το 2018. Ήταν μία όμορφη χρονιά με τα κάτω της και τα πάνω της, αλλά σίγουρα ως anthem είμαι περήφανος για το comeback που κάναμε από το Σεπτέμβριο και μετά. Καλή χρονιά σε όλους και τα λέμε το 2019!
