Αν κάποια στήλη έλειψε πολύ από το anthem.gr, γιατί σας είχε συνηθίσει με συχνά άρθρα είναι το Movie Corner. Η λογική πλέον για αυτή τη στήλη αλλάζει. Λόγω του ότι δε δύναμαι να γράφω αναλυτικές κριτικές μετά από κάθε μα κάθε ταινία που βλέπω και κυρίως επειδή θέλω να επικεντρωθώ στις υπόλοιπες στήλες μου, αποφάσισα να κρατήσουμε αυτού του είδους τις κριτικές για τεράστια blockbusters, αλλά και για ταινίες που κάνουν εντύπωση σε όλους τους αρθρογράφους του anthem.gr. Για φέτος που το anthem.gr έλειπε στον ελληνικό στρατό, προφανώς ο χρόνος για κριτικές ήταν ελάχιστος και αποφάσισα για όποια ταινία ήθελα φέτος να κάνω κριτική, να ετοιμάσω το μίνι reviewδάκι που έκανα και πέρυσι. Σύντομα και περιεκτικά λοιπόν, κριτικές για όσες ταινίες ήθελα να σχολιάσω φέτος. Το αφιέρωμα ξεκινάει με τις live-action υπερηρωικές ταινίες της χρονιάς, οι οποίες τα πήγανε και φέτος εξαιρετικά και μας δώσανε δείγματα πολύ ποιοτικού κινηματογράφου.
Εγκωμιάστηκε πολύ από τους κριτικούς ως μία υπερηρωική ταινία που το πηγαίνει στο πιο “σοβαρό” με νέα θέματα και την προσωπική αισθητική του πολύ ταλαντούχου Ryan Coogler. Θα έλεγα πως βρήκα κάπως υπερβολικά τα τόσο θετικά σχόλια, αλλά σε καμία περίπτωση δε θα πω ότι δεν τα αξίζει, αφού μπαίνει στο top 10 των αγαπημένων μου ταινιών του MCU. Είχε πολύ ωραία visuals και τρομερή σκηνοθεσία από τον Coogler, όλες οι σκηνές είχαν κάτι να σου πουν, η αφρικανική αισθητική και τα εντυπωσιακά χρώματα και πλάνα έκλεβαν την παράσταση, κάνοντας τους επικριτές του MCU όσον αφορά τη χρωματική παλέτα να φαίνονται ακόμα πιο γελοίοι ως προς αυτό το επιχείρημα. Η δράση ήταν όπως πάντα εξαιρετική, οι δεύτεροι χαρακτήρες σε κέρδιζαν με το που εμφανίζονταν στην οθόνη (αποκορύφωμα η Shuri) και έβαλε ένα πολύ σημαντικό λιθαράκι στην πορεία για το επικό Infinity War. Well done Panther!
Τι έπος βγάλανε πάλι οι Russo Brothers ρε; Ας πάρουν όλοι μαθήματα από τον Kevin Feige πως στήνεται σωστά και όμορφα ένα υπερηρωικό universe επιτέλους. Μέσα στα 149 λεπτά του, το Infinity War κατάφερε να συμπεριλάβει ένα σύμπαν διάρκειας 10 χρόνων και ήρωες 18 ταινιών και αντί να σκοντάψει ή να πέσει κάτω από το ίδιο του το βάρος, έβγαλε ένα εκρηκτικό αποτέλεσμα, καπαρώνοντας την πρωτιά ανάμεσα στις καλύτερες ταινίες της Marvel. Μας πώρωσε, μας συγκίνησε, μας άφησε τρελό hype για το Avengers: Endgame, μας έκανε να κοιτάμε με τα μάτια γουρλωμένα την οθόνη με τις αποφάσεις που πήρε. Και όλα αυτά με άψογη σκηνοθεσία, με εξαιρετικό ρυθμό, με πανέμορφες εικόνες και εκμεταλλευόμενο όλα τα πλεονεκτήματα, καθώς και τα θετικά ή κουλ στοιχεία κάθε ήρωα που εμφανιζόταν στην οθόνη. Αυτή η ταινία αποτελεί ορόσημο τόσο για την εταιρεία, όσο και για τον κινηματογράφο, καθώς κατάφερε να κάνει κάτι που κανένα άλλο franchise δεν έχει καταφέρει. Να κεφαλαιοποιήσει με μία μόνο ταινία την επιτυχία 10 χρόνων, επιτυγχάνοντας ταυτόχρονα τεράστια εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία.
O Ryan Reynolds και η παρέα του μας μαγέψανε και πάλι. Μπορεί να μην ήρθε από το πουθενά όπως το πρώτο, αλλά το Deadpool 2 είναι ένα εξαιρετικό sequel που κατάφερε να ξεπεράσει τον προκάτοχό του. Ο Cable και η Domino κερδίζουν την παράσταση από ένα καστ με πολλούς γαμάτους καινούριους χαρακτήρες, ο καθένας εκ των οποίων έκλεβε την παράσταση κάθε δευτερόλεπτο που βρισκόταν στην οθόνη (ακόμα και ο Vanisher). Βάλε στην εξίσωση ότι το σκηνοθέτησε ο David Leitch του John Wick και του Atomic Blonde, οπότε οι σκηνές δράσης είναι μερικές από τις καλύτερες που είδαμε φέτος, εμποτισμένες πάντα με την trademark βία και το αίμα που πρέπει να έχει μία ταινία με τον Deadpool. Υπάρχει ολόκληρη σκηνή αφιερωμένη σε ευρηματικούς αηδιαστικούς θανάτους. Τι να πω πια για τον Ryan Reynolds; Το πάθος του για αυτές τις ταινίες και το μεράκι του φαίνεται στην οθόνη. Ο Deadpool κρατάει μόνος του το σύμπαν των X-Men, δεν είναι απλά ένας χαρακτήρας του.
Αν είσαι η Marvel μπορείς να βγάλεις λεφτά ακόμα και με τον τριτοτέταρτο ήρωα σου και ταυτόχρονα να ετοιμάσεις και μία ευχάριστη ταινία. Το Ant Man and the Wasp είναι οριακά καλύτερο του προκατόχου του, έχει όλα τα στοιχεία που αγαπήσαμε στο πρώτο, προσθέτοντας μία πολύ ωραία εκδοχή της Wasp και με το καλό χιούμορ να παραμένει στα συν. Θα έλεγα πως βγήκε κάπως σύντομα στις αίθουσες μετά το χαμό που προκάλεσαν Black Panther και Infinity War, ενώ αν είχε βγει Νοέμβρη όπως το Thor: Ragnarok θα είχαμε ξεχαστεί λίγο και θα υπήρχε ευκαιρία για ένα ακόμα teaserάκι για την επόμενη ταινία των Avengers. Anyway μου άρεσε, γιατί τον Scott Lang τον γουστάρω πολύ σαν ήρωα και η εξέλιξη του χαρακτήρα του, καθώς και της σχέσης του με τη Wasp ήταν κάτι που περιμένουμε να δούμε πως θα προχωρήσει στη συνέχεια του σύμπαντος.
Ο Tom Hardy συγκαταλέγεται στους αγαπημένους μου ηθοποιούς και το γεγονός ότι καταπιάστηκε με έναν ακόμα comic book χαρακτήρα μετά τον Bane στο The Dark Knight Rises (όπου ήταν σπουδαίος), με ενθουσίασε. Το Venom σίγουρα δεν είναι το The Dark Knight ή το Avengers, κοινώς δε θα αλλάξει τα δεδομένα στον υπερηρωικό κινηματογράφο, αλλά θέτει τις βάσεις για ένα νέο σύμπαν και για πολλές νέες ιστορίες με το δημοφιλή αντιήρωα. Οι σκηνές δράσης παρουσίασαν αρκετά προβλήματα, αλλά τα εφέ ήταν πολύ καλοδουλεμένα και η ιστορία ήταν πολύ σωστά δομημένη και καθόλου βιαστική, δείγμα ότι υπάρχει πλάνο για το σύμπαν που προσπαθεί να στήσει η Sony. Ο Tom Hardy απολαμβάνει το ρόλο, κάνοντας overacting, ενώ το χιούμορ βγαίνει αβίαστα από αρκετές σκηνές. Σίγουρα περιμένω το sequel, για το οποίο μας άφησαν μία τρομερά ενδιαφέρουσα νύξη.
Προφανώς λείπει το Aquaman της επίσης αγαπημένης DC, αλλά για τις ανάγκες του προγραμματισμού της δημοσίευσης της συγκεκριμένης σειράς αφιερωμάτων, θα συμπεριληφθεί στο τελευταίο του μέρος με τις ταινίες που βγήκαν στις αίθουσες το Νοέμβριο και το Δεκέμβριο.
