Καλή χρονιά σε όλους! Τις τελευταίες μέρες οφείλω να πω πως εκτός του άρθρου με τα καλύτερα της χρονιάς, έκανα ολιγοήμερες διακοπές από την αρθρογραφία και ξεκουράστηκα σε πολύ μεγάλο βαθμό. Ελπίζω το ίδιο να κάνατε κι εσείς και να είστε έτοιμοι να υποδεχθείτε τη νέα χρονιά. Στα δικά μας τώρα, όλες μου οι στήλες επιστρέφουν σύντομα με νέα Six Songs, Unstable Show και Ranking να είναι στα σκαριά.
Όσο για σήμερα, το τελευταίο μέρος του αφιερώματός μας στις ταινίες του 2018 είναι εδώ. Λόγω του ότι ο χρόνος μου ήταν περιορισμένος και λόγω του προγραμματισμού δημοσίευσης των υπόλοιπων μερών του αφιερώματος, αποφάσισα να μην κατηγοριοποιήσω όσες ταινίες είδα τους τελευταίους δύο μήνες, αλλά να τις βάλω σε ένα άρθρο, καθώς η περίοδος Νοεμβρίου-Δεκεμβρίου είναι πάντα καλή περίοδος τόσο για Oscar baits όσο και για blockbusters. Πάμε να δούμε λοιπόν συνοπτικές κριτικές για τις ταινίες αυτής της περιόδου.
Τα είπαμε και στην κριτική της ταινίας μαζί με τον Τζανέτο, ας τα πούμε μία τελευταία φορά. Μακράν η πιο απογοητευτική φετινή ταινία βάσει προσδοκιών και σίγουρα η χειρότερη του Wizardring World. Άπειρες ιστορίες χωρίς λόγο ύπαρξης, αδύναμοι χαρακτήρες οι περισσότεροι που εμφανίζονται, ένας μέτριος κακός στο πρόσωπο του Grindelwald, μηδενική συνοχή και κάκιστος ρυθμός. Είχε σκηνές που μας θύμισαν παλιό καλό Hogwarts και ο Dumbledore του Jude Law ήταν ελπιδοφόρος, αλλά το σενάριο της Rowling χαντάκωσε την ταινία. Για να μην αναφέρω την απαράδεκτη τελική αποκάλυψη, γιατί ακόμα τσαντίζομαι. Στο όνομα ενός cliffhanger γκρεμίστηκε η μυθολογία που αγαπούσαμε και λατρεύαμε από παιδιά. Όπως και να ‘χει το τελικό αποτέλεσμα είναι πολύ κακό και θεωρώ πως χρειάζονται πολύ σημαντικές αποφάσεις για αλλαγές.
Το πρώτο Creed μέσα από την ιδιαίτερη σκηνοθετική ματιά του Ryan Coogler αναρριχήθηκε μεταξύ των καλύτερων ταινιών του franchise του Rocky. To sequel μπορεί να μην έχει τον Coogler, αλλά έχει τον συγκλονιστικό Michael B. Jordan και τον Sylvester Stallone να δίνουν φοβερές ερμηνείες, ενώ είναι γεγονός η επιστροφή του Ivan Drago από το Rocky IV, ο οποίος ζητάει εκδίκηση. Η ιστορία είναι πολύ πιο ώριμη σε σχέση με άλλες ταινίες του franchise, βασίζεται στις διαπροσωπικές σχέσεις των πρωταγωνιστών και τις συγκρούσεις χαρακτήρων, ενώ έμφαση έχει δοθεί στο να είναι καλογυρισμένες και με σαφή χορογραφία οι σκηνές με το boxing. Αν και το μοτίβο που ακολουθεί για την ανάπτυξη της, είναι γνωστό τόσο σε sports movies όσο και ταινίες της ίδιας της σειράς, είναι πολύ ιδιαίτερη και διασκεδαστική και αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο δέσιμο του θεατή με τους χαρακτήρες. Ένα sequel που αξίζει να δεις, μία ιστορία που εξελίσσεται συνεχώς και για την οποία θα θέλαμε σύντομα να υπάρξει συνέχεια.
Αγαπάω σχεδόν ό,τι έχει βγάλει η Disney στον τομέα του animation, γι’ αυτό δεν υπήρχε περίπτωση να χάσω το sequel του Wreck it Ralph, καθώς η πρώτη ταινία με είχε εντυπωσιάσει με την εφευρετικότητα της. Η δεύτερη χτίζει περισσότερο ανάμεσα στη σχέση του Ralph με τη Vanellope, αλλά δυστυχώς με τον λάθος τρόπο και ταυτόχρονα συνεχίζει να βρίσκει τρόπους να παρουσιάζει έξυπνα το Ίντερνετ και τις αλληλεπιδράσεις των ανθρώπων με αυτό. Η πλοκή μεταφέρει συνεχώς τους ήρωες από το ένα μέρος στο άλλο με πολύ αστείους τρόπους κάνοντας αναφορές σε διάφορες συμπεριφορές της διαδραστικής σχέσης που έχουμε με το Διαδίκτυο, ενώ τα pop culture references είναι άπειρα. Δεν προτείνω την ελληνική μεταγλώττιση, αλλά την αγγλική εκδοχή. Συνολικά, η ταινία είναι κατώτερη της πρώτης, πάει καλά μέχρι ενός σημείου, αλλά σύντομα η λανθασμένη ανάπτυξη των χαρακτήρων των πρωταγωνιστών οδηγεί σε λάθος αποφάσεις και βαρετά αποτελέσματα. Θα μπορούσε να επενδύσει περισσότερο στη νοσταλγία και δεν το έκανε και το αποτέλεσμα είναι απλώς μέτριο προς καλό.
Η DC πατάει επιτέλους γερά στα πόδια της. Το Aquaman είναι η δεύτερη ταινία της μετά το Wonder Woman που κερδίζει την αποδοχή κοινού και κριτικών και φυσικά υπάρχουν λόγοι γι’ αυτό. Ο James Wan χωρίς τις παρεμβάσεις στελεχών της εταιρείας αναπτύσσει σκηνοθετικά την ταινία όπως θεωρεί ο ίδιος ότι πρέπει και δεν κάνει λάθη. Είναι εντυπωσιακό το ότι είναι πρώτη ταινία όπου τόσο μεγάλο μέρος της δράσης και σκηνών όπου οι χαρακτήρες συζητούν, διαδραματίζονται κάτω από το νερό, ωστόσο τα εφέ και τα κάδρα της είναι εξαιρετικά. Κάτι που λάτρεψα ήταν η πολύ πιστή απόδοση των χαρακτήρων και του design τους βάσει του κόμικ με τη Mera και τον Black Manta (που ήταν τέλειος) να μοιάζουν σαν να βγήκαν από τις σελίδες κάποιου κόμικ. Ο Jason Momoa απολαμβάνει το ρόλο του, καθώς μπορεί να μην είναι τρομερός ηθοποιός, αλλά είναι ιδανικός για τον χαρακτήρα του Aquaman, συμβάλλοντας εξαιρετικά σε αυτό cool redesign του ήρωα. Επιτέλους ταινία της DC με πλούσια χρώματα, με fun προσέγγιση και συμπαθείς χαρακτήρες, μας αρέσει η σκοτεινίλα, αλλά περισσότερο μας αρέσουν καλές ταινίες και το Aquaman είναι τέτοια.
Αναμφίβολα η έκπληξη της χρονιάς. Είχα δει τα επεισόδια του Ultimate Spider-Man που αφορούσαν το Spider-Verse και τα λάτρεψα, αλλά αυτό ήταν το κάτι άλλο. Μιλάμε για μια 100% διασκεδαστικότατη υπερηρωική περιπέτεια που στέκεται επάξια δίπλα σε live-action φετινές ταινίες. Έχει πάρα πολλούς συμπαθητικούς χαρακτήρες, τις σχέσεις των οποίων χτίζει πολύ όμορφα και επενδύει προκειμένου εκτός από το να σε κάνει να γελάσεις, να σε συγκινήσει. Οι κακοί είναι φοβεροί και κάποιοι εξ αυτών έχουν υποστεί πολύ πρωτότυπα redesigns. Κάθε σκηνή ντύνεται υπέροχα από pop, R&B και hip-hop κομμάτια και το χιούμορ που είναι αναπόσπαστο μέρος της μυθολογίας του Ανθρώπου-Αράχνη ήταν πάρα πολύ ωραίο με πολλά references σε άλλες ταινίες. Σκηνοθετικά αυτό που μου άρεσε είναι το πως πειραματίστηκαν οι σκηνοθέτες με το animation ανάλογα με το ποιος Spider-Man εμφανιζόταν στην οθόνη, ενώ είχε ένα πολύ συγκινητικό cameo από τον Stan Lee. Ένα μικρό αριστουργηματάκι, για το οποίο περιμένω εναγωνίως sequel.
Δε μπορώ να πω ότι το Bumblebee είχε δύσκολο έργο στο να ξεπεράσει οποιοδήποτε Transformers του Michael Bay. Με τον Travis Knight να σκηνοθετεί εξαιρετικά, η ταινία μπορεί όπως και οι προκάτοχοί της να βασίστηκε σε χαρακτήρες ανθρώπους και στον αμερικάνικο στρατό, αλλά το χειρίστηκαν πολύ καλύτερα. Αφενός η Charlie και οι γονείς, όπως και ο Memo είναι τρομερά συμπαθητικοί χαρακτήρες (σε αντίθεση με τον Shia LaBeouf και τους ηλίθιους που είχε για οικογένεια), ενώ η σχέση της πρώτης με το ρομπότ αναπτύσσεται εξαιρετικά μέσα στην ταινία. Ο Knight φροντίζει σε κάθε σκηνή να εξισορροπήσει το οικογενειακό δράμα της πρωταγωνίστριας με την αλληλεπίδραση της με το ρομπότ και το καταφέρνει εξαιρετικά. Αφετέρου ο John Cena παίζει έναν πράκτορα και είναι όπως πάντα γαμάτος οπότε θα δεχτώ τις σκηνές με τα φαντάρια αν είναι να τους οδηγεί ο Big Match John. Οι σκηνές με ρομπότ είναι πιο σαφείς σε σχέση με το παρελθόν και τα πλάνα είναι πανοραμικά και πεντακάθαρα με τα πολύ υψηλού επιπέδου εφέ νααναδεικνύουν τόσο αυτά, όσο και το design και τη μεταμόρφωση των ρομπότ που περνάει σε μία νέα λογική, πιο κοντά στο κλασικό καρτούν. Εκτός αυτού, έχει νοσταλγικό 80s soundtrack που πάντα μου αρέσει. Για εμάς που γουστάραμε μικροί τα Transformers μας σεβάστηκε απόλυτα, αφού το Bumblebee είναι γενικά διασκεδαστικό, ενώ ταυτόχρονα επιτυγχάνει το να σε συγκινήσει και να σε κάνει να νοιαστείς για τους χαρακτήρες και τους Autobots.
Αυτό ήταν λοιπόν το αφιέρωμα για τις ταινίες του 2018. Έσπασε σε τέσσερα μέρη με τις ταινίες να χωρίζονται αρκετά. Ελπίζω να σας άρεσε και εύχομαι το 2019 να είναι μία χρονιά με πολλές κριτικές και πολλά αφιερώματα!
