Το δεύτερο μέρος του αφιερώματος σχετικά με τις ταινίες του 2018 είναι εδώ! Στην προσπάθεια να ομαδοποιήσω τις φετινές ταινίες, αποφάσισα δώσω σε κάποιες την ταμπέλα του geek λόγω της θεματολογίας ή του fan base που τις στηρίζει και πήγε να τις δει. Ορίστε λοιπόν οι κριτικές για πέντε geek movies που είδαμε σαν σωστοί νέρντουλες και φέτος! Α και να μην ξεχνιόμαστε, #subscribetopewdiepie.
Ε καλά μπαίνοντας στην αίθουσα δεν περίμενα να δω και το Lord of the Rings, ούτε καν είχα απαιτήσεις να υπάρχουν ψήγματα ποιότητας όπως στην πρώτη ταινία του Del Toro. Προφανώς είναι πολύ κατώτερο του προκατόχου του, σεναριακά μπάζει, οι ερμηνείες είναι μέτριες και ανά στιγμές μοιάζει υποτονικό, ωστόσο τα εφέ είναι εξαιρετικά και αυτός είναι ο λόγος που πήγε ο κόσμος να δει την ταινία στο σινεμά. Γνωρίζοντας ότι ο Del Toro, η αισθητική του και οι επιρροές του λείπουν, απλά θα πας να ικανοποιήσεις τον 6χρονο που κρύβεις μέσα σου με το να δεις Γιγάντια Ρομπότ εναντίον Γιγάντιων Τεράτων. Βασικά δεν το βλέπεις και στο Youtube τώρα που τα λέμε;
Ένα μεγάλο διαμαντάκι, το οποίο μας ήρθε δια χειρός Spielberg και το οποίο λάτρεψα για κάθε δευτερόλεπτο που το έβλεπα! Για όσους σας άρεσε, σας προτείνω ανεπιφύλακτα το βιβλίο του Ernest Cline που υπογράφει και το σενάριο. Πιστέψτε με το βιβλίο είναι πολύ διαφορετικό, πολύπλοκο και ακόμα καλύτερο! Αυτή η ταινία ήταν τίγκα στα easter eggs, σεβάστηκε όλους τους νέρντουλες της Γης από τον manga weeaboo κολλημένο μέχρι τον αμαξοκάγκουρα και τον φαν των υπερηρωικών, έδωσε σκηνές που ήταν πραγματικό eye candy, έπλεξε άψογα τη δράση στον πραγματικό με τον εικονικό κόσμο και όταν βγήκαμε από την αίθουσα, ήμασταν απίστευτα διψασμένοι για ένα sequel. Φοβερή ταινία, αξίζει να τη δείτε, σίγουρα θα έχει κάποια αναφορά σε αγαπημένο σας franchise, κόμικ, ταινία ή ήρωα!
Πέσανε όλοι να το φάνε το Solo. Δε φτάνει που υπήρξαν προβλήματα κατά τη διάρκεια της παραγωγής και βγήκε τουλάχιστον ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα, οι Ιντερνετάκηδες και όσοι ακόμα είναι θιγμένοι που το The Last Jedi κατούρησε το κάθε σκατοfan theory, φρόντισαν για καλό θάψιμο (της ταινίας και επερχόμενων projects της Disney με τη LucasFilms που ίσως οδηγούσαν σε καλύτερα αποτελέσματα. Thank you Internet). Παρ’ όλα τα λάθη που έκαναν οι παραγωγοί, τη λάθος ημερομηνία κυκλοφορίας, τις αλλαγές σκηνοθετών κτλ θα έλεγα ότι αυτό που είδαμε ήταν τίμιο. Προφανώς δεν ήταν η καλύτερη ταινία ανθολογίας της σειράς, το Rogue One ήταν πολύ καλύτερο, αλλά είχε μία ωραία ιστορία, είχε καλούς χαρακτήρες και μπορεί να μην υπήρχε το Star Wars feeling, αλλά εν τέλει δεν είδαμε και το Phantom Menace. Τώρα για το τι μέλλει γενέσθαι, ας περιμένουμε.
Αν όχι η πιο χαζή ταινία που είδα τα τελευταία χρόνια, για φέτος έχει την πρωτιά. Και δεν καταλαβαίνω γιατί τα πήγε τόσο άσχημα, ενώ είχε καλό σκηνοθέτη και σχετικά ωραία βασική ιδέα. Στο πρώτο μισό τα πηγαίνει καλά, έχει τις συγκινητικές στιγμές της και ταυτόχρονα πολύ καλή σκηνοθεσία με τα κατάλληλα σκοτεινά χρώματα και το σωστό τόνο. Στο δεύτερο μισό τα κάνει πιο μπουρδέλο και από μεγαλοπαράγοντες ποδοσφαιρικής ομάδας όταν πουλάνε εντεκαδάτους παίκτες. Το σενάριο γίνεται απίστευτα ηλίθιο, υπάρχουν κάποια twists τόσο χαζά και χωρίς κανένα λόγο ύπαρξης, η δράση περιορίζεται σε μία βίλα, οι χαρακτήρες εκτός Chris Pratt είναι τόσο αντιπαθητικοί που θες να πάρεις φωτογραφία τους και να την προσαρμόσεις στο στόχο που πετάς βελάκια και το τέλος είναι μία παπαριά και μισή. Να μη συζητήσω για μερικές “αποκαλύψεις” που αντί να σε σοκάρουν, σε έκαναν να κλαις από τα γέλια. Αυτό το franchise πρέπει απλά να καταλάβει πόσο το έχει παρατραβήξει και να σταματήσει να βασίζει τη φήμη της στο αριστούργημα του Spielberg.
Ο Brad Bird επιστρέφει για να σκηνοθετήσει το sequel που μας γαλούχησε πριν 14 χρόνια, ετοιμάζοντας μία ακόμα υπερηρωική ταινία που θα ζήλευαν μεγάλα στούντιο εκεί έξω. Το animation περνάει σε άλλο επίπεδο πλέον με κάθε λεπτομέρεια να φαίνεται υπέροχα αποτυπωμένη, ενώ η ιστορία της οικογένειας βρίσκεται πλέον σε μία τελείως διαφορετική βάση. Συνεχίζουμε να λατρεύουμε τον Jack-Jack και τον Κύριο Απίθανο που σε αυτήν την ταινία έχει τα ψυχολογικά του, καθώς πρέπει να βλέπει τη γυναίκα του να σώζει τον κόσμο, ενώ ο ίδιος φροντίζει την ανατροφή των παιδιών του. Έχει μερικά πολύ ωραία twists, τρομερές σκηνές δράσης και σενάριο πολύ υψηλού επιπέδου. Μία animated ταινία που αξίζει το Όσκαρ, ένα ακόμα αριστούργημα της συνεργασίας Pixar-Disney.
Στο επόμενο μέρος του αφιερώματος θα δούμε διάφορες random ταινίες όπως κωμωδίες, θρίλερ, βιογραφίες, ενώ τον Ιανουάριο θα τελειώσει με τις ταινίες που είδαμε Νοέμβρη και Δεκέμβρη.
