Έχει περάσει αρκετός καιρός από το τελευταίο μας Movie Corner. Το πως θα συνεχίσει η στήλη και με ποιες ταινίες θα ασχοληθεί από εδώ και πέρα θα τα πούμε στο επόμενο άρθρο που θα είναι το πρώτο μίας σειράς αφιερωμάτων σχετικά με τις ταινίες που παρακολουθήσαμε το 2018. Αυτή είναι μία έκτακτη επιστροφή, καθώς οι αρθρογράφοι του anthem θέλαμε να εκθέσουμε αναλυτικά τις απόψεις μας. Έτσι ετοιμάσαμε μία κριτική χωρίς spoilers και μία κριτική με spoilers, προκειμένου να αναλύσουμε και τα τεχνικά χαρακτηριστικά της ταινίας, αλλά και την ιστορία και τα λάθη που θεωρούμε πως έγιναν.
Κατ’αρχάς να πω ότι χαίρομαι πάρα πολύ που μετά από αρκετό καιρό και συγκεκριμένα από την πρώτη ταινία Fantastic Beasts, κάνουμε ξανά κοινή κριτική με τον Τζανέτο στο Movie Corner. Ας μπούμε στο θέμα.
Δεν είμαι από τους μεγάλους φαν της πρώτης ταινίας, αλλά σίγουρα αποτέλεσε ένα πολύ όμορφο ψυχαγωγικό δίωρο που πέρασε πολύ ευχάριστα. Παρ’ όλα αυτά είμαι τεράστιος φαν των βιβλίων και ταινιών Harry Potter σε σημείο ψυχαναγκασμού να ξέρω λεπτομέρειες ακόμα και για τον τελευταίο Μαγκλ. Σε αυτό το sequel όμως είδαμε πόσο πολύ έχει τραβήξει την ιστορία η Rowling με το αποτέλεσμα να κρίνεται απογοητευτικό.
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Η σκηνοθεσία του Yates είναι πιο generic από ποτέ και παρά την εξαιρετική σκηνογραφία, ενδυματολογία και το καταπληκτικό CGI, η ταινία δεν εντυπωσιάζει σε κανένα σημείο της. Έχει πολύ κακό ρυθμό και η διάρκειά της την οδηγεί σε σημεία να είναι πάρα πολύ βαρετή. Λόγω του ότι είναι η δεύτερη ταινία μιας πενταλογίας δεν υπάρχει καμία κορύφωση, αφού η τρίτη πράξη είναι σχεδόν ανύπαρκτη.
Το μεγάλο θέμα όμως της πρώτης ταινίας, σε αυτή αμβλύνεται. Έχει πάρα πολλούς χαρακτήρες και τρομακτικά πολλές ιστορίες που καταλήγει σχεδόν να μην υπάρχει πρωταγωνιστής, να μην επικεντρώνεται πουθενά και να μην αναπτύσσει σωστά κανέναν από τους ήρωες ή τους κακούς της με συνέπεια να διακατέχεται από μία τρομερή κενότητα. Βλέπουμε για πολλή ώρα χαρακτήρες βαρετούς χωρίς λόγο ύπαρξης και χάνονται στο τελικό αποτέλεσμα άλλοι που θα θέλαμε να δούμε για περισσότερη ώρα.
Ερμηνευτικά ξεχωρίζει ο Albus Dumbledore του Jude Law, αλλά δυστυχώς εμφανίζεται παροπλισμένος, αφήνοντας ωστόσο υποσχέσεις για το μέλλον. Ο Johnny Depp είναι συγκλονιστικά αδιάφορος, ένας άχρωμος κακός και μία απογοητευτική επιλογή για έναν τόσο σημαντικό ρόλο όπως του Grindelwald. Η ερμηνεία του είναι επίπεδη και δεν ξεχωρίζει πουθενά μέσα στην ταινία. Ο Newt του Eddie Redmayne είναι ξανά πολύ καλός, αλλά ο ρόλος τόσο αυτού όσο και των μαγικών πλασμάτων έχει περιοριστεί πάρα πολύ.
Δε θα έλεγα πως μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση κάποια από τις σκηνές δράσης, αν και είχε ωραία γραφικά όπως προείπα και πολύ καλή κινηματογραφία. Η απεικόνιση πόλεως όπως το Λονδίνο και το Παρίσι ήταν πραγματικό eye candy και ειδικά οι σκηνές στο Hogwarts με έκαναν να ανατριχιάσω. Σίγουρα πάντως περίμενα περισσότερα σε θέμα δράσης, προιδεασμένος από τον τίτλο.
Η τελική αποκάλυψη ήταν μακράν το χειρότερο κομμάτι της ταινίας. Η Rowling έχει τραβήξει τόσο πολύ το σύμπαν που όπως και το Καταραμένο Παιδί, έτσι και εδώ νομίζεις ότι γράφει fan fiction και όχι μία ιστορία του κόσμου των μάγων που αγαπήσαμε. Κοιτάει τους οπαδούς που τόσα χρόνια την αγαπούσαν και τη στήριζαν και τους φτύνει στα μούτρα για χάρη ενός cliffhanger. Δεν είναι μόνο άσχημος τρόπος να τελειώσεις την ταινία, αλλά είναι και μία πάρα πολύ κακή αποκάλυψη που γκρεμίζει πολλά από όσα γνωρίσαμε και αλλάζει πολλά δεδομένα στα backstories αγαπημένων χαρακτήρων. Είναι μονόδρομος να αλλάξει αυτή η απόφαση, καθώς είναι μία από τις χειρότερες που έχει πάρει η γνωστή συγγραφέας και ελπίζω να μην τη στηρίξει περαιτέρω.
Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί αυτή η ταινία να είναι sequel του Fantastic Beasts. Δεν είναι χαζοί στη LucasFilms που για κάθε χαρακτήρα που θέλουν να πουν την ιστορία του, δημιουργούν αυτόνομη ταινία. Δε χρειάζεται ο πόλεμος Dumbledore-Grindelwald που θέλαμε πάρα πολύ να δούμε κάποια στιγμή να σχετίζεται με τα Φανταστικά Πλάσματα του Newt. Πες την ιστορία σου για τα Φανταστικά Πλάσματα και φτιάξε μία διλογία που θα αφορά την κόντρα των δύο ιστορικών μάγων. Απίστευτα απλό και πολύ λειτουργικό από το να προσπαθείς να χώνεις παντού άκυρους χαρακτήρες, origin stories χωρίς νόημα, Φανταστικά Πλάσματα, Newt και οικογενειακό δράμα σε μία ταινία που εν τέλει καταλήγει ένα συνονθύλευμα χωρίς καμία λογική πορεία και χωρίς συνειρμό, απλά και μόνο για να περιμένουμε κάποια κορύφωση στο τρίτο μέρος μιας σειράς πέντε ταινιών!
Όπως και να ‘χει είναι ένα μεταβατικό sequel που θέλει να αναπτύξει χαρακτήρες και ιστορίες, αλλά σκοντάφτει στο πόσα πολλά θέλει να πει, με αποτέλεσμα να οδηγεί σε ένα μέτριο προς κακό αποτέλεσμα. Ελπίζω να μάθουν από τα λάθη τους και να κάνουν καλύτερη δουλειά στα sequels.
Το Fantastic Beasts: The Crimes Of Grindelwald είναι μια πανέμορφη οπτικά ταινία, η οποία παρουσίασε άρτια το Βικτωριανό Λονδίνο, διατηρώντας υπέροχα το πνεύμα της εποχής, δίχως να αλλοιώσει τις φαντασιακές του καταβολές.
Ωστόσο η ταινία ήταν αναμφίβολα η πιο αδύναμη από τις ταινίες του σύμπαντος της Rowling. Αντί να απαντήσει σε ερωτήματα, δημιούργησε καινούρια που δεν εξυπηρετούσαν την πλοκή και παράλληλα δολοφονούσαν τους χαρακτήρες. Be warned: Από αυτό το σημείο και κάτω θα υπάρξουν spoilers, καθώς όπως αναφέραμε και στην εκπομπή, είναι ο μοναδικός τρόπος να αναλύσω της αδυναμίες της ταινίας αυτής.
Αρχικά, θέλω να τονίσω πως δεν είχα πρόβλημα με τον τρόπο που ο Johny Depp ενσάρκωσε τον Grindelwald, σε αντίθεση με αρκετά φιλαράκια που παρακολούθησαν την ταινία. Μην ξεχνάμε πως η απάθεια ήταν μέρος του χαρακτήρα και αν και ο Depp έπλεε σε χαρτογραφημένα νερά, ήταν αψεγάδιαστος. Ο Eddie Redmayne ήταν για μια ακόμη ταινία ο MVP. Ωστόσο πολλές φορές νιώσαμε πως ο Newt ήταν υποστηρικτικός χαρακτήρας, όπως και τα Fantastic Beasts, τα οποία θα έπρεπε να κλέψουν την παράσταση.
Ανατριχιαστικά συγκινητική ήταν η στιγμή που επιστρέψαμε στο Hogwarts μετά από όλα αυτά τα χρόνια, ενώ πανέμορφη ήταν και η τελική μάχη, η οποία φανέρωσε πόσο άψογη δουλειά είχε γίνει στα CGI. Η πλοκή έπασχε από τις γνωστές παθογένειες της Rowling στη μετά Harry Potter εποχή. Δεν υπήρχε στην ουσία λόγος να βρεθούν οι Kowalski και Goldstein στο Λονδίνο, καθώς και να παρεξηγηθεί η ίδια τη στιγμή που τον είχε υπνωτίσει ΚΑΙ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΕΞ ΑΡΧΗΣ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΟΥ!
Επίσης για κάποιο λόγο, η ταινία εισήγαγε ένα περίεργο side-character το οποίο μας παραξένεψε, αλλά σύντομα συνειδητοποιήσαμε πως επρόκειτο για τη γνωστή Nagini. Στην ουσία, η Rowling μας εισήγαγε σε ένα arc που έλεγε πως η ακόλουθος του Voldemort ήταν παρεξηγημένος χαρακτήρας που έγινε κακός μέσα από τις δυσκολίες που της επέφερε η κοινωνική της θέση και το shapeshifting. Όχι Rowling, δε θα νιώσω ούτε συμπάθεια, ούτε θλίψη για τον θηλυκό Χίτλερ. Ήταν ένας από τους πιο κακούς χαρακτήρες του σύμπαντος σου, μην προσπαθείς να θολώσεις τα νερά για τους SJW, γιατί θα χάσεις τους lore fanatics, για τους οποίους το χάλασες. Για τον ίδιο λόγο που σας ανέφερα εισήχθη στο σενάριο η Lestrange, άλλος ένας χαρακτήρας που πατούσε φρένο στην πλοκή αντί να την εξυπηρετεί.
Στο χαρακτήρα του Jude Law δε θα σταθώ, καθώς ήταν overhyped χωρίς λόγο, αφού η συγγραφέας δεν έδωσε χώρο στον χαρακτήρα να ανασάνει κι ως αποτέλεσμα έδεσε τα χέρια του ηθοποιού. Κρίμα γιατί περίμενα πολλά από τον Dumbledore. Όταν είδαμε τον χαρακτήρα του Flamel χάρηκα, καθώς επρόκειτο για κωμικό fan service. Όταν όμως συνειδητοποιήσαμε ότι πηγαίνει να σώσει μερικούς από τους πιο δυνατούς μάγους της τότε εποχής από τον Grindelwald, ε εκεί δεν άντεξα. Έφυγε το facepalm. Γιατί αγαπητέ αναγνώστη, ούτε η ίδια η Rowling δεν έχει εμπιστοσύνη στους μάγους του Hufflepuff και τοποθέτησε τον εαυτό της σε ένα αδιέξοδο από το οποίο έπρεπε να την βγάλει ένας παππούς που βρισκόταν με το ένα πόδι στο τάφο… Η σκηνή έπρεπε να στηθεί με τρόπο που θα αναδείκνυε τους χαρακτήρες σου αντί να τους μειώνει.
Α και να μην ξεχάσω φυσικά το ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ cliffhanger με το οποίο έκλεισε η ταινία. Ναι, χαίρομαι που θα φθάσω τριάντα χρόνων και θα βλέπω ταινίες από το σύμπαν του Harry Potter, αλλά για ποιον λόγο μας αφήνεις έτσι κρεμασμένους για δύο ολόκληρα χρόνια; Τόσα Star Wars δε σου έμαθαν πως να κλείνεις μια ταινία με cliffhangers που δεν προσβάλουν τη νοημοσύνη του κοινού; Γιατί πρώτον η αποκάλυψη για τη συγγένεια ακυρώνει τα προηγούμενα βιβλία που δεν ανέφεραν ούτε μια φορά τον τέταρτο αδερφό του Dumbledore και γιατί είναι προφανές πως πρόκειται για απάτη. Όταν βλέπω μια ταινία θέλω να έχω κάθαρση, ξέροντας πως παρακολούθησα ένα arc που έκλεισε δίνοντας βήμα για το επόμενο και όχι να περιμένω δύο χρόνια για μια κακογραμμένη ιστορία, που στην τελική δεν έχει να μου προσφέρει τίποτα.
Εν κατακλείδι, όσο κι αν απόλαυσα οπτικά την ταινία, υπήρχαν φορές που ήθελα να βγάλω τα μάτια μου με τα απαίσια λάθη του σεναρίου. Όπως αναφέραμε νωρίτερα, δεν είναι κακή ταινία, αλλά οι παθογένειες της την κατατάσσουν στο τέλος της λίστας μου.
Τα λέμε πολύ σύντομα με το επόμενο Movie Corner που θα ασχοληθεί με συνοπτικές κριτικές των υπερηρωικών ταινιών του 2018!
