Παρ’ ότι η στήλη Nick Reviews μπήκε δυνατά με παθιασμένο και όμορφο heavy metal, έριξε λίγο τους τόνους με 1 indie και 1 garage δίσκο. Θα μπορούσα να κατευθυνθώ ξανά σε metal μονοπάτια, όμως νιώθω πως η ανάγκη να γράψω για το ντεμπούτο των Zutons είναι επιτακτική. Σήμερα λοιπόν θα εξερευνήσουμε μία ακόμα indie δισκάρα.
Οι Zutons για όσους δεν τους γνωρίζουν δραστηριοποιήθηκαν από το 2001 έως το 2009 στην Αγγλία και όπως οι περισσότερες indie μπάντες έβγαλαν 1 καταπληκτικό ντεμπούτο και στη συνέχεια καλούς, αλλά όχι το ίδιο εμπνευσμένους δίσκους. Έγιναν γνωστοί από τη διασκευή της Amy Winehouse στο τραγούδι τους Valerie. Έμαθα τους Zutons τελείως τυχαία και τους λάτρεψα από την πρώτη στιγμή. Τα πολύ ωραία φωνητικά, οι απλές μελωδίες και το όμορφο δέσιμο με το σαξόφωνο της Abi Harding συνθέτουν ένα σύνολο 12 πολύ όμορφων τραγουδιών για το ντεμπούτο τους.
Η πρώτη τετράδα τραγουδιών κάνει μία τρομερή εισαγωγή στο δίσκο. Στο εναρκτήριο Zuton Fever το σαξόφωνο οδηγεί πολύ όμορφα τη σύνθεση, ενώ το Pressure Point αποτελεί το καλύτερο τραγούδι του δίσκου και έγινε χιτάκι στους κύκλους του indie την περίοδο της κυκλοφορίας. Μία όμορφη σύνθεση που την έχω συνδυάσει απόλυτα με το παρακάτω επισυναπτόμενο video clip. Στο You Will You Won’t οι Zutons θυμίζουν πολύ rock μπάντα σε παλιότερες δεκαετίες με τον τρόπο που παίζουν και συνθέτουν και το αποτέλεσμα φυσικά είναι εξαιρετικό. Στο Confusion οι τόνοι πέφτουν για πρώτη φορά και έχουμε το πιο γλυκό και ατμοσφαιρικό τραγούδι του άλμπουμ. Το Havana Gang Brawl αποτελεί μία σύνθεση όπου εναλλάσσονται οι ταχύτητες και δε λείπουν τα σαξοφωνικά ξεσπάσματα.
Ο δίσκος αποτελείται γενικότερα από κομμάτια που δεν ξεπερνούν κατά μέσο όρο τα 3 λεπτά. Σε αυτά έχουμε πολλές μπασοεισαγωγές, συνθέσεις που το μπάσο οδηγεί ή κάνει την καλή του δουλειά όντας στο background, ενώ δε λείπουν τα κοινά φωνητικά από τον Dave McCabe και την Abi Harding. Το Long Time Coming παρά τη μικρή του διάρκεια εντυπωσιάζει, όπως και το Nightmare Part IΙ. Έχουμε χαρούμενα και ανεβαστικά τραγούδια όπως τα Remember Me και Dirty Dancehall, έχουμε πιο μελαγχολικά το Railroad και Not A Lot To Do που προσθέτουν μία νότα απαισιοδοξίας σε έναν κατά τ’ άλλα πολύ χαρούμενο δίσκο, ενώ το Moons and Horror Shows κλείνει χαρούμενα το άλμπουμ, ως μία ακουστική σύνθεση με αισιόδοξους στίχους.
Οι Zutons δημιούργησαν ένα σύνολο 12 ωραία κομμάτια υπό το πρίσμα του indie ήχου των αρχών της προηγούμενης δεκαετίας, όταν και το indie άνθισε στη Μεγάλη Βρετανία και ξεπήδησαν πολλά συγκροτήματα όπως οι Kasabian, οι Arctic Monkeys και οι Franz Ferdinand. Οι ίδιοι δεν κατάφεραν να κάνουν το μεγάλο μπαμ, παρά το γεγονός ότι το ντεμπούτο τους ήταν πολύ καλό και σίγουρα άξιζαν παραπάνω αναγνωρισιμότητα από αυτή που έλαβαν. Μπορεί η συνέχεια να μην ήταν εξίσου καλή για εκείνους, ωστόσο το Who Killed…… The Zutons? θα παραμένει για μένα αγαπημένος underground indie δίσκος. Ίσως γιατί οι Zutons ήταν η indie μπάντα που ήθελα να καυχηθώ πως γνώριζα πριν γίνουν διάσημοι, αλλά τελικά δεν έγιναν ποτέ…
