Πρόσφατα, οι Residuos Mentales ολοκλήρωσαν το πρώτο τους album με τίτλο “Introspection”. Αφού ακούσαμε το δίσκο είχαμε τη χαρά να συνομιλήσουμε με τα μέλη της μπάντας!
Αλέξανδρος: Οι Residuos Mentales ξεκίνησαν ως οντότητα το 2012 από τον Στράτο Μοριανό και τον Αλέξανδρο Μαντά, αν και τότε δεν ήξεραν πως μια μέρα θα λέγονταν Residuos Mentales. Ήμασταν συμφοιτητές και είπαμε να θυμηθούμε τα παλιά και να παίξουμε μαζί τραγούδια αγαπημένων μας συγκροτημάτων, έτσι για να περάσει η ώρα. Μια μέρα ο Στράτος έφερε ένα δικό του θέμα και είπαμε να το εξελίξουμε. Βρεθήκαμε με δώδεκα ολοκληρωμένα τραγούδια. Τα ανεβάσαμε στο soundcloud ως demos με σκοπό να ψάξουμε για μουσικούς που θα τους ενδιέφερε να συμμετέχουν σε αυτό που άκουγαν, αλλά δεν το κάναμε ποτέ. Αργότερα γνωρίσαμε τον Βαγγέλη Σπανακάκη και αποφασίσαμε να τους δώσουμε την ευκαιρία να ακουστούν όπως τους αξίζει. Μετά βγήκε το Introspection. Δεν ξέρω αν έχουν περάσει έξι χρόνια ή όλα αυτά έγιναν πριν ένα μήνα, πραγματικά.
Πολύ καλή ερώτηση. Ειλικρινά δεν ξέρουμε. Σίγουρα υπάρχουν progressive 70s στοιχεία. Από την ελληνική μουσική επίσης, άλλωστε δεν ήταν λίγες οι φορές που όταν κολλάγαμε κάπου, ακούγαμε Χατζιδάκι. Η μυστηριακή διάθεση μάλλον προήλθε από την κεντρική ιδέα του δίσκου και από τη διάθεση που είχαμε (ή έχουμε ακόμα). Μια και γενικά έχουμε κατακλέψει τον Andy Latimer, ας το κάνουμε ξανά: χαρακτήρισε τη μουσική των Camel ως “emotive”. Θα θέλαμε και εμείς η μουσική μας να γεννά στον ακροατή έντονα συναισθήματα, και αυτό αρκεί. Είναι πέρα και παραπάνω από κάθε προσδιορισμό.
Εξαρτάται μάλλον τι έχει συνηθίσει ο καθένας, τι ακούσματα έχει… Κάποιοι ίσως τον έχουν βρει «παραδοσιακό» που δεν έχει κάτι να προσφέρει, άλλοι έχουν ενθουσιαστεί. Από τη μεριά μας δεν τον θεωρούμε «παραδοσιακό». Αφενός τα τραγούδια δεν ακολουθούν την τυπική φόρμα εισαγωγή-κουπλέ-ρεφρέν-σόλο-κλπ., αφετέρου δεν είναι στιλιστικά ίδια: για παράδειγμα εκεί που ακούς ένα τυπικό κλασικό κομμάτι σαν το (A Prospect of) A Blooming Life, έχει προηγηθεί το τίγκα ηλεκτρονικό My Stories. Επίσης δεν είναι song format κυκλοφορία, ένα τραγούδι/μέρος από μόνο του δεν λέει και πολλά. Ίσως το «παραδοσιακό» στην υπόθεση έχει να κάνει με τότε που παίρναμε τον δίσκο ή το CD και το ακούγαμε από την αρχή μέχρι το τέλος, με τα μάτια μας καρφωμένα στο artwork.
Αλέξανδρος: Η πρώτη φράση της ερώτησης σου είναι αυτό που θέλει να ακούει ο κάθε μουσικός! Ευχαριστούμε! Ο λόγος ήταν o εξής: δεν είχαμε τραγουδιστή (πέρα όλων των άλλων ελλείψεων) οπότε είπαμε «ξεκινάμε να γράφουμε μουσική και βλέπουμε». Ωστόσο είδαμε πως υπάρχουν ατελείωτες δυνατότητες, επιλογές και δρόμοι να ακολουθήσεις στην ορχηστρική μουσική. Εδώ μάλλον θα πρέπει να διευκρινήσουμε πως το Introspection είναι ο τρίτος δίσκος που ολοκληρώσαμε, οι άλλοι δύο είναι κατά 80% έτοιμοι, αλλά τελικά αποφασίσαμε να κυκλοφορήσουμε αυτόν ως πρώτο. Άρα δεν ήταν κάτι το πρωτόγνωρο για εμάς να συνθέτουμε ορχηστρική μουσική, το κάνουμε καιρό τώρα. Όσον αφορά το πιάνο, είναι η δεύτερη φορά που δεν έχουμε σαφή απάντηση να δώσουμε. Όταν κάποιος έχει μια ιδέα, εκτός και αν είναι καθαρά πιανιστική ή κιθαριστική, θα δοκιμάσουμε πώς αυτή ακούγεται σε διάφορα όργανα προτού καταλήξουμε κάπου. Μάλλον και εδώ οι περισσότερες θα μας ακούγονταν καλύτερα στο πιάνο. Θα προσθέσω επίσης πως ο Στράτος είναι εκπληκτικό ταλέντο και ίσως αυτό ασυναίσθητα συνέτεινε στην επιλογή μας.
Στράτος: Η αρχική μας ιδέα ήταν να κάνουμε έναν ακουστικό κατά κάποιο τρόπο δίσκο στον οποίο θα κυριαρχούσαν το πιάνο και η ακουστική και κλασική κιθάρα τα οποία και θεωρώ συμπρωταγωνιστές στο project. Τελικά δεν βγήκε όσο ακουστικό το είχαμε αρχικά στο μυαλό μας καθώς στην διάρκεια της δημιουργικής διαδικασίας, όπως συμβαίνει πάντα, προκύπτουν συνεχώς νέες ιδέες. Γενικά, όπως είναι φυσικό, όλα τα κομμάτια πλην του My Stories που χρησιμοποιήθηκε σαν βάση του ένας arpeggiator, γράφτηκαν στα μουσικά όργανα που γνωρίζουμε, το πιάνο και την ακουστική ή κλασική κιθάρα.
Αλέξανδρος: Χμ, η αλήθεια εδώ είναι πως δεν είχαμε κατά νου να κάνουμε κάτι cinematic. Από ένα σημείο και μετά ναι, είχαμε ξεκάθαρη άποψη πως θέλαμε να ακουστεί. Ακούγοντας κατόπιν γνώμες όσων έχουν ακούσει το Introspection, σχεδόν όλοι συμφωνούσαν σε ένα σημείο: «σαν να ήμουν σε ταινία». Ποιοι είμαστε εμείς να διαφωνήσουμε;! Από τη μια βέβαια αν το σκεφτείς, το My Stories δανείστηκε ατάκες από την ταινία The Words των Brian Klugman και Lee Sternthal, μπορεί και αυτό να έπαιξε το ρόλο του. Συμμερίζομαι αυτή την άποψη: πρέπει να σε κάνει να αισθάνεσαι πως είσαι μέσα σε ταινία.
Στράτος: Κατά την γνώμη μου δεν υπάρχει κάποιος δομικός ή μορφολογικός κανόνας που χαρακτηρίζει μία μουσική ως κινηματογραφική. Γενικά ο σκοπός της κινηματογραφικής μουσικής είναι να εξυπηρετεί και να κάνει πιο ισχυρό το μήνυμα της εικόνας. Στη δική μας περίπτωση θα μπορούσε κάποιος να πει ότι η μουσική μας έχει χαρακτηριστικά cinematic μουσικής καθώς γράφοντάς την είχαμε στο μυαλό μας συγκεκριμένες σκηνές τις οποίες θέλαμε να αποδώσουμε μουσικά. Πραγματικά θα θέλαμε πάρα πολύ κάποια στιγμή να ντυθεί η μουσική μας με εικόνες.
Αλέξανδρος: Δύσκολη ερώτηση…προσωπικά θα έλεγα πως περισσότερο αποτυπώθηκε μουσικά η διαδικασία ανακάλυψης του εαυτού μας η οποία είχε προηγηθεί, ξέρεις από διάβασμα, συζήτηση, ενδοσκόπηση… Κάθε φορά που το ακούω τα συναισθήματα αυτά εξακολουθούν να αναδύονται.
Στράτος: Κάθε δημιουργική διαδικασία σε ωθεί να ανακαλύψεις πτυχές του εαυτού σου που είτε δεν γνώριζες πως ήταν εκεί, είτε δεν γνώριζες τον τρόπο να τις εξωτερικεύσεις και να τις μοιραστείς. Γενικά η διαδικασία της σύνθεσης είναι ανάγκη και πρόκληση ταυτόχρονα.
Υπάρχει «σενάριο» στην ιστορία. Στο Pandora’s Box, όπως υπονοεί και ο τίτλος, ξεκινάνε όλα. Πάντα είχα την αίσθηση πως η βροχή, όπως και η νύχτα, κλιμακώνει ένα συναίσθημα και αυτό συμβαίνει στο Alienated. Βάζει ένα δίσκο στο πικάπ. Είχα διαβάσει κάπου πως «με την κατάλληλη μουσική, είτε ξεχνάς είτε θυμάσαι τα πάντα» και το δεύτερο είναι που συμβαίνει στο χαρακτήρα μας στο Alienated. «Αγκάθια» μέσα του αναδύονται στο The Thorn in Me και τελικά από στο My Stories, το κεντρικό θα έλεγε κανείς κομμάτι, o Jeremy Irons δίνει το έναυσμα να ξεκινήσει η ενδοσκόπηση. Οι προσδοκίες μιας πρόσχαρης ζωής αντικαθίστανται από αναμνήσεις απώλειας και απογοήτευσης οι οποίες γίνονται όλο και πιο έντονες στο It All Becomes Clear και όσο ο χαρακτήρας μας αναλογίζεται στο Narrative, αυτές οι αναμνήσεις τον φέρνουν στο όριο του στο On the Borderline. Τελικά παίρνει την απόφαση να επανορθώσει για όλα, αλλά «δεν μπορείς να ξεφύγεις από το παρελθόν όσο και αν το θέλεις» όπως είπε ο προαναφερθείς ηθοποιός και τελικά τα «πνευματικά κατάλοιπα» τον καταπίνουν όπως συμβαίνει στο A Promise Unkept/Mental Residuals. Όσο για το ποιες είναι αυτές οι ιστορίες, αυτές είναι προσωπικές για τον κάθε ακροατή, αν μπορεί βέβαια να ταυτιστεί με την ιδέα του Introspection. Επιπλέον, μια προσεκτική ματιά στο εξώφυλλο αρκεί για να καταλάβει κανείς πως ο Δημήτρης Τζώρτζης αποτύπωσε την όλη ιδέα εξαιρετικά!
Αλέξανδρος: Σίγουρα το 70s prog, και μπάντες όπως οι Kansas, Genesis, Van der Graaf Generator και πρωτίστως οι Camel. Κατά καιρούς ακούω και πιο ambient όπως Secret Garden. Από καλλιτέχνες, στο στούντιο έχουμε την πολύτιμη βοήθεια του Δημήτρη Ράδη των we.own.the.sky που έχει παίξει πράγματα που ούτε καν θα μας πέρναγαν από το μυαλό ή του Γιώργου Καραγιάννη που πρέπει να είναι από τους καλύτερους παγκοσμίως και θα είναι μαζί μας και στο μέλλον ελπίζουμε! Γενικά θα θέλαμε, όσο γίνεται, να συνεργαζόμαστε με φίλους, έτσι ήδη σε δύο τραγούδια από τον επόμενο δίσκο τα ντραμς έχει ηχογραφήσει ο Γιάννης Ηλιάκης των Ciccada, ενώ στο Introspection ήταν ο Στέλιος Παύλου που γνωριζόμαστε από μικροί. Θα ήταν πολύ ωραία να βρίσκαμε κοινό έδαφος (και χρόνο) με τον Νικήτα Κίσσονα (Methexis) ή με τα παιδιά από τους Verbal Delirium.
Στράτος: Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο με τον Αλέξανδρο και θα συμπλήρωνα στις επιρροές την παραδοσιακή ελληνική μουσική, Έλληνες συνθέτες όπως ο Νίκος Σκαλκώτας, ο Μανώλης Καλομοίρης και φυσικά ο Μάνος Χατζιδάκις, οι μεγάλοι Ρώσοι συνθέτες του 20ου αιώνα όπως ο Ραχμάνινοφ, ο Προκόφιεφ και ο Σοστακόβιτς, μπάντες όπως οι Kraftwerk, οι Tangerine Dream, οι Magma και χίλια δυο ακόμα που σίγουρα τώρα μου διαφεύγουν!
Για συναυλία είναι πολύ δύσκολο στην παρούσα φάση. Θα θέλαμε να γίνει έτσι όπως αξίζει στη μουσική μας να ακουστεί. Το πιο πιθανό είναι να παραμείνουμε studio project, όμως όπως απαντήσαμε στην πρώτη ερώτηση που μας έκανες, τίποτα που κάναμε ως τώρα δεν ήταν στα σχέδιά μας. Όσο αφορά νέο υλικό, η προπαραγωγή για δύο δίσκους είναι έτοιμη όπως είπαμε και ήδη έχουμε ξεκινήσει μαζί με παραγωγό και πάλι τον Βαγγέλη Σπανακάκη και τον Δημήτρη Ράδη να τους δίνουμε την τελική τους μορφή και θα είναι εντελώς διαφορετικό από το Introspection!
Μπορεί μέσω της σελίδας μας στο Facebook ή μέσω bandcamp. Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να μάθουμε την άποψη τους!
Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ που αφιερώσατε το χρόνο σας για να γνωριστούμε και σας ευχόμαστε καλή και πρωτίστως δημιουργική χρονιά. Ελπίζουμε το Introspection να σας κρατήσει παρέα, ειδικά αν βρεθείτε ποτέ σε περίοδο αναλογισμό.
